Η παγκοσμιοποίηση που δεν έρχεται καλπάζοντας και καλλιεργείται μεθοδικά απο κυβερνητικά και επιχειρηματικά στελέχη είναι βέβαιο ότι θα σαρώσει θεσμούς και παραδόσεις. Ενας θεσμός μόνο δεν κινδυνεύει απο καμιά παγκοσμιοποίηση και αυτός είναι η Εκκλησία.
Και δεν κινδυνεύει γιατί η Εκκλησία απο την ίδρυση της είναι παγκόσμια, δεν είναι εθνική. Τον οποιοδήποτε αλλοεθνή τον θεωρούμε δυνάμει αδελφό μας και όταν είναι βαπτισμένος είναι αδελφός μας καρδιακός και τίποτε δεν μας χωρίσει απ'αυτόν.
Πως εξηγείται όμως το γεγονός μας η Εκκλησία να ευλογεί τους εθνικούς αγώνες και να ευνοεί την εθνική απελευθέρωση; Πως λέμε ότι το έθνος μας είναι συνυφασμένο με την Ορθοδοξία και συμπορεύεται μαζί της; Γιατί η εθνική μας σημαία προβάλλει το σύμβολο της Εκκλησίας μας, το Σταυρό;
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι μια Εκκλησίαοικουμενική δεν ευνοεί καμία υποδούλωση και ευνοεί κάθε απελευθέρωση. Ωστε η θερμή συμπαράσταση της Εκκλησίας μας στους εθνικούς μας αγώνες είναι μια παραχώρηση προς τις ανάγκες και τα προβλήματα του λαού, μια συμπαράσταση σε θέμα δικαιοσύνης, μια έξοδος της Εκκλησίας απο τη φύση της προς βοήθεια του κόσμου.
Αν η ιστορία του έθνους μας είναι συνυφασμένη με την εκκλησιαστική μας ιστορία, αυτό οφείλεται στο ότι το έθνος υπηρέτησε την Εκκλησία και την υπάκουσε. Εγινε δηλαδή το έθνος μας(σε πολύ μεγάλο βαθμό) ο κόκκος του σίτου που έπεσε στη γη και απέθανε και έδωσεν καρπόν εκατονταπλασίονα. Δεν έγινε δηλαδή η Εκκλησία έθνος αλλά το έθνος έγινε (σε μεγάλο βαθμό)Εκκλησία.
Και δεν κινδυνεύει γιατί η Εκκλησία απο την ίδρυση της είναι παγκόσμια, δεν είναι εθνική. Τον οποιοδήποτε αλλοεθνή τον θεωρούμε δυνάμει αδελφό μας και όταν είναι βαπτισμένος είναι αδελφός μας καρδιακός και τίποτε δεν μας χωρίσει απ'αυτόν.
Πως εξηγείται όμως το γεγονός μας η Εκκλησία να ευλογεί τους εθνικούς αγώνες και να ευνοεί την εθνική απελευθέρωση; Πως λέμε ότι το έθνος μας είναι συνυφασμένο με την Ορθοδοξία και συμπορεύεται μαζί της; Γιατί η εθνική μας σημαία προβάλλει το σύμβολο της Εκκλησίας μας, το Σταυρό;
Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι μια Εκκλησίαοικουμενική δεν ευνοεί καμία υποδούλωση και ευνοεί κάθε απελευθέρωση. Ωστε η θερμή συμπαράσταση της Εκκλησίας μας στους εθνικούς μας αγώνες είναι μια παραχώρηση προς τις ανάγκες και τα προβλήματα του λαού, μια συμπαράσταση σε θέμα δικαιοσύνης, μια έξοδος της Εκκλησίας απο τη φύση της προς βοήθεια του κόσμου.
Αν η ιστορία του έθνους μας είναι συνυφασμένη με την εκκλησιαστική μας ιστορία, αυτό οφείλεται στο ότι το έθνος υπηρέτησε την Εκκλησία και την υπάκουσε. Εγινε δηλαδή το έθνος μας(σε πολύ μεγάλο βαθμό) ο κόκκος του σίτου που έπεσε στη γη και απέθανε και έδωσεν καρπόν εκατονταπλασίονα. Δεν έγινε δηλαδή η Εκκλησία έθνος αλλά το έθνος έγινε (σε μεγάλο βαθμό)Εκκλησία.
Δεν μας παραγγέλλει η Εκκλησία να πολεμούμε και να σκοτώνουμε τον εισβολέα, αλλά εμείς, που δεν αντέχομε τη σκλαβιά, αποφασίζομε να πολεμήσουμε, κι επειδή νιώθομε πως ο αγώνας μας είναι δίκαιος, επικαλούμαστε τη βοήθεια της Εκκλησίας. Γι'αυτό και ηΕκκλησία μας ευλογεί τους απελευθερωτικούς και αμυντικούς πολέμους, ποτέ όμως τους κατακτητικούς. Αυτό το κατάλαβε επιτέλους και το Βατικανό και εζήτησε έπειτα απο εξήντα χρόνια συγγνώμην γιατί συντάχθηκε με τον κατακτητικό φασισμό και συνεργάστηκε κιόλας μαζί του.
Στις μέρες μας πάλι η Εκκλησία προεξάρχει σε αγώνες κοινωνικούς και εθνικούς, όχι γιατί ορέγεται να γίνει μια κοινωνική ή εθνική δύναμη, αλλά γιατί αυτοί οι θεσμοί πολεμούνται και κινδυνεύουν. Θα κάνει όντως κανείς τη σκέψη: αν οι θεσμοί αυτοί ταυτίζονται με την Εκκλησία τότε δεν κινδυνεύουν, αν δεν ταυτίζονται τότε ας κινδυνέψουν. Η Εκκλησία όμως δεν νιώθει έτσι, αλλά νιώθει σαν μάνα.
Ο κόσμος, είτε είναι κάτω απ'τις φτερούγες της είτε βόσκει παραπέρα, της ανήκει το ίδιο και οι αγώνες αυτοί γίνονται κυρίως για τους αδυνάτους, για τις λιγότερο σχετικούς.
Είδαμε ότι όταν το Ρωμαϊκό κράτος με τον άγιο και μέγα Κωνσταντίνο έγινε χριστιανικό, η Εκκλησία ευνόησε τη διανοητική ρωμαιοσύνη των Ελλήνων, γιατί δεν τους έβλαφτε σε τίποτε, και παράλληλα ευνόησε την πολιτιστική ελληνοποίηση του Ρωμαϊκού κράτους, κάτι που πολύ το ωφέλησε. Ετσι γίναμε κι εμείς Ρωμιοί και το'χομε και καμάρι, γιατί με το Ρωμαίικο προσδιορισμό μας αισθανόμαστε πολίτες ενός μεγάλου "έθνους" που τα χαρακτηριστικά του δεν είναι φυλετικά αλλά πολιτιστικά. Οι Ρωμιοί είναι πολίτες ενός παγκόσμιου έθνους και γι'αυτό καμιάπαγκοσμιοποίηση δεν τους τρομάζει.
Η παγκοσμιοποίηση που επιχειρείται στις μέρες μας διαφέρει πάρα πολύ απο τη ρωμαϊκή-χριστιανική παγκοσμιοποίηση, γιατί εκείνη είχε ένα μεγάλο μεταφυσικό μήνυμα να μεταδώσει στον κόσμο και γι'αυτό το μήνυμα που έγινε πίστη, ένωσε το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου.
Η σημερινή παγκοσμιοποίηση είναι απομυθοποιητική, επιδιώκει τη διάψευση αυτού του μηνύματος, την επικράτηση του φόβου, της ομοιομορφίας, της εμπορευματικότητας των αγαθών, της κατάργησης κάθε ηθικής.
Η απάλειψη του θρησκεύματος και της εθνικότητος απο τις ταυτότητες, που είδαμε πόσο αντιδημοκρατικοί και ανυποχώρητα ενεργείται απο το κρατικό και υπερκρατικό κατεστημένο, θα φέρει το σβήσιμο της εθνικότητος στο λαό και ίσως και της θρησκευτικής του υπόστασης, ανεξάρτητα αν πολλοί ακόμα εξακολουθούν να πιστεύουν και να καλλιεργούν την εθνική και τη θρησκευτική τους ταυτότητα. Και εξηγούμαι.
Με την ελεύθερη διακίνηση πολιτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που εγκαινιάζεται σε λίγους μήνες, θα είναι πολλά τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων που θα έρθουν να ζήσουν στην ωραία Ελλάδα και να δουλέψουν σ'αυτήν. Και πολλοί απ'αυτούς θα είναι Ευρωπαίοι τουρκικής καταγωγής. Και όπως τα καλοκαίρια όποιος παει στη Μύκονο, ή στην Κρήτη δυσκολεύεται να πιστέψει ότι βρίσκεται στην Ελλάδα, έτσι θα νιώθει ολοχρονίς πια.
Αυτοί οι καινούριοι συμπατριώτες μας θα έχουν όλα τα πολιτικά δικαιώματα με τους "παλιούς" κατοίκους και οι κοινότητες μας, οι δημόσιες υπηρεσίες, η Βουλή μας θα καταληφθούν νομίμως απ'αυτούς.
Τότε όσοι επιμένουν να ονειρεύονται τη γαλανόλευκη, τους εθνικούς μας αγώνες, την ελληνική οικογένεια, το φιλότιμο του Ελληνα, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη και τέτοια, θα θεωρούνται απλώς ρομαντικοί. Αυτά που βλέπομε σήμερα στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά σενάρια, αυτά που διαβάζομε στη λογοτεχνία τους, θα αποτελέσουν μόνιμη πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Οι άνθρωποι δεν ανήκουν σε καμιά οικογένεια, σε καμιά θρησκεία ή έθνος, παρά είναι αρσενικοί ή θηλυκοί, ο μόνος τους προσδιορισμός. (σ.Misha και αυτό άλλαξε πλέον με τα «νέα ήθη»)
Επιμένω ότι αυτή η κατάσταση είναι πολύ κοντινή, γιατί κιόλας το μοντέρνο κοσμικό μέρος του λαού μας αυτή την κατάσταση ζει. Και η ασυγκράτητη αντιπάθεια των ιθυνόντων προς την Εκκλησία δείχνει την ενόχληση του κοσμικού κατεστημένου, γιατί ως θεσμός ηΕκκλησία δείχνει την ενόχληση του κοσμικού κατεστημένου, γιατί ως θεσμός η Εκκλησία τους αναγκάζει να αναστέλλουν τις ροπές τους και να δείχνουν ντροπή ή και να ντρέπονται ακόμη. Οι ξένοι τουρίστες, λ.χ. μας απειλούν με εγκατάλειψη των τουριστικών μας εγκαταστάσεων αν επιμένομε να δυστροπούμε μπροστά στην εισαγόμενη χυδαιότητα.
Η Εκκλησία μας τα βλέπει όλα αυτά και ευλογεί κάθε κοινωνική αντίσταση στην επερχόμενη λαίλαπα της κατεδάφισης όλου του πολιτισμού μας, αν και είναι ο μόνος θεσμός που και θα συντηρηθεί και θα βρει πεδίον δράσεως μέσα στη ρωμαϊκή κοινωνία στα χρόνια του Νέρωνα και της πιο μεγάλης διαφθοράς. Μέσα στη μοναξιά και την ανασφάλεια του κόσμου, μέσα στην αβάσταχτη πλήξη του μηδενισμού θα λάμψουν ο Σταυρός και η σοφία του Ευαγγελίου. Και η Εκκλησία θα ανεβεί πάλι απο τις κατακόμβες και θα χτίσει πάλι την Αγία-Σοφιά της.
Γι'αυτό οι πιο αξιολύπητοι στις μέρες μας είναι οι ανυποψίαστοι αστοί, συλλέκτες στιγμιαίων ηδονών, και ακόμα πιο αξιολύπητοι είναι αυτοί που φόρεσαν το λουρί του ζυγού της νεας τάξης και παλεύουν να το επιβάλουν στο λαό μας. Αυτοί οι τελευταίοι είναι τραγικά πρόσωπα. Ξέρουν ότι ο λαός μας(που υπάρχουν ακόμα) θα τους συντρίψει(το δείχνουν ήδη οι δημοσκοπήσεις και ο τρόμος ενός δημοψηφίσματος) αλλά, και αν ταυτιστούν με το λαό, θα τους συντρίψει το νεοταξικό κατεστημένο.
Η απάλειψη του θρησκεύματος και της εθνικότητος απο τις ταυτότητες, που είδαμε πόσο αντιδημοκρατικοί και ανυποχώρητα ενεργείται απο το κρατικό και υπερκρατικό κατεστημένο, θα φέρει το σβήσιμο της εθνικότητος στο λαό και ίσως και της θρησκευτικής του υπόστασης, ανεξάρτητα αν πολλοί ακόμα εξακολουθούν να πιστεύουν και να καλλιεργούν την εθνική και τη θρησκευτική τους ταυτότητα. Και εξηγούμαι.
Με την ελεύθερη διακίνηση πολιτών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που εγκαινιάζεται σε λίγους μήνες, θα είναι πολλά τα εκατομμύρια των Ευρωπαίων που θα έρθουν να ζήσουν στην ωραία Ελλάδα και να δουλέψουν σ'αυτήν. Και πολλοί απ'αυτούς θα είναι Ευρωπαίοι τουρκικής καταγωγής. Και όπως τα καλοκαίρια όποιος παει στη Μύκονο, ή στην Κρήτη δυσκολεύεται να πιστέψει ότι βρίσκεται στην Ελλάδα, έτσι θα νιώθει ολοχρονίς πια.
Αυτοί οι καινούριοι συμπατριώτες μας θα έχουν όλα τα πολιτικά δικαιώματα με τους "παλιούς" κατοίκους και οι κοινότητες μας, οι δημόσιες υπηρεσίες, η Βουλή μας θα καταληφθούν νομίμως απ'αυτούς.
Τότε όσοι επιμένουν να ονειρεύονται τη γαλανόλευκη, τους εθνικούς μας αγώνες, την ελληνική οικογένεια, το φιλότιμο του Ελληνα, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη και τέτοια, θα θεωρούνται απλώς ρομαντικοί. Αυτά που βλέπομε σήμερα στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά σενάρια, αυτά που διαβάζομε στη λογοτεχνία τους, θα αποτελέσουν μόνιμη πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Οι άνθρωποι δεν ανήκουν σε καμιά οικογένεια, σε καμιά θρησκεία ή έθνος, παρά είναι αρσενικοί ή θηλυκοί, ο μόνος τους προσδιορισμός. (σ.Misha και αυτό άλλαξε πλέον με τα «νέα ήθη»)
Επιμένω ότι αυτή η κατάσταση είναι πολύ κοντινή, γιατί κιόλας το μοντέρνο κοσμικό μέρος του λαού μας αυτή την κατάσταση ζει. Και η ασυγκράτητη αντιπάθεια των ιθυνόντων προς την Εκκλησία δείχνει την ενόχληση του κοσμικού κατεστημένου, γιατί ως θεσμός ηΕκκλησία δείχνει την ενόχληση του κοσμικού κατεστημένου, γιατί ως θεσμός η Εκκλησία τους αναγκάζει να αναστέλλουν τις ροπές τους και να δείχνουν ντροπή ή και να ντρέπονται ακόμη. Οι ξένοι τουρίστες, λ.χ. μας απειλούν με εγκατάλειψη των τουριστικών μας εγκαταστάσεων αν επιμένομε να δυστροπούμε μπροστά στην εισαγόμενη χυδαιότητα.
Η Εκκλησία μας τα βλέπει όλα αυτά και ευλογεί κάθε κοινωνική αντίσταση στην επερχόμενη λαίλαπα της κατεδάφισης όλου του πολιτισμού μας, αν και είναι ο μόνος θεσμός που και θα συντηρηθεί και θα βρει πεδίον δράσεως μέσα στη ρωμαϊκή κοινωνία στα χρόνια του Νέρωνα και της πιο μεγάλης διαφθοράς. Μέσα στη μοναξιά και την ανασφάλεια του κόσμου, μέσα στην αβάσταχτη πλήξη του μηδενισμού θα λάμψουν ο Σταυρός και η σοφία του Ευαγγελίου. Και η Εκκλησία θα ανεβεί πάλι απο τις κατακόμβες και θα χτίσει πάλι την Αγία-Σοφιά της.
Γι'αυτό οι πιο αξιολύπητοι στις μέρες μας είναι οι ανυποψίαστοι αστοί, συλλέκτες στιγμιαίων ηδονών, και ακόμα πιο αξιολύπητοι είναι αυτοί που φόρεσαν το λουρί του ζυγού της νεας τάξης και παλεύουν να το επιβάλουν στο λαό μας. Αυτοί οι τελευταίοι είναι τραγικά πρόσωπα. Ξέρουν ότι ο λαός μας(που υπάρχουν ακόμα) θα τους συντρίψει(το δείχνουν ήδη οι δημοσκοπήσεις και ο τρόμος ενός δημοψηφίσματος) αλλά, και αν ταυτιστούν με το λαό, θα τους συντρίψει το νεοταξικό κατεστημένο.
Βέβαια, αν γίνει το δεύτερο, θα γίνουν νεομάρτυρες, δεν έχουν όμως την ωριμότητα να το δεχτούν αυτό. Οταν όμως τους συντρίψει ο λαός, θα αποδειχθούν και κακοί και γελοίοι και θα ντρέπονται με τη σκέψη ότι τα εγγόνια τους θα διαβάζουν το βιο και την πολιτεία τους προ πάντων την πολιτεία τους.
Χαρά σ'εκείνους που θα παραμείνουν κάτω απο τις φτερούγες της Εκκλησίας. Θα γίνουν αλιείς ανθρώπων, θα ιδούν με τα μάτια τους θαύματα και οράματα, αυτοί θα χορτάσουν αλαλαγμό.
Χαρά σ'εκείνους που θα παραμείνουν κάτω απο τις φτερούγες της Εκκλησίας. Θα γίνουν αλιείς ανθρώπων, θα ιδούν με τα μάτια τους θαύματα και οράματα, αυτοί θα χορτάσουν αλαλαγμό.
του φιλόλογου και συγγραφέα Κώστα Γανωτή, από τον Ελεύθερο Τύπο. http://misha.pblogs.gr/