αφιερωμένο στην μητέρα μου
Πάντα μου άρεσε να σε ακούω να μιλάς, τα λόγια σου ήταν απλά, κατανοητά, είχες το χάρισμα τα δυσάρεστα να τα κάνεις να φαίνονται όμορφα και να μην πονούν.
Κούρνιαζα δίπλα σου και ρουφούσα κάθε σου λέξη, έμαθα πολλά, μόνο που τότε σαν άγουρο παιδί που ήμουνα δεν καταλάβαινα το βαθύ νόημα, αλλά όσο μεγάλωνα συνειδητοποιούσα την αξία, της κάθε σου λέξης.
Από πολύ νωρίς έμαθα για το θάνατο, ήταν τότε που όλοι στη γειτονιά θρηνούσαν και μιλούσαν για τον χαμό ενός πολύ αγαπημένου ζευγαριού.
Ο καλοσυνάτος κύριος Αλέκος μόλις είχε φτιάξει μοσχομυριστό ελληνικό καφέ για να τον χαρεί μαζί με την αγαπημένη του γυναίκα, την γλυκιά κυρία Ελένη, μόνο που εκείνη δεν ξύπνησε εκείνο το πρωί και ο κύριος Αλέκος δεν άντεξε, λες και ράγισε η καρδιά του, τόσο απλά και την ακολούθησε.
Μαζί στη ζωή, μαζί και στον θάνατο.
Εκείνη τη μέρα άκουσα και είδα τόσα πολλά, που μπερδεύτηκαν όλα στο μικρό μου μυαλουδάκι.
Το ίδιο βράδυ, την ώρα που με καληνύχτιζες με ένα γλυκό φιλί και ένα τρυφερό χάδι στα μαλλιά, σε ρώτησα και πολύ σε ξάφνιασα.
-Μαμά ο κύριος Αλέκος και η κυρία Ελένη κοιμούνται ε; Και αύριο θα ξυπνήσουν…
Θυμάμαι την ξαφνιασμένη έκφραση στο πρόσωπό σου, με πήρες αγκαλιά και μου είπες συγκινημένη: όχι παιδί μου δεν θα ξυπνήσουν, αυτή τη φορά κοιμούνται βαθιά, ξεκουράζεται το κορμάκι τους κι όταν ξυπνήσουν θα είναι εκεί ψηλά στον ουρανό, χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.
-Ναι αλλά γιατί σήμερα όλοι έκλαιγαν;
-Γιατί θα κάνουν καιρό να τους ξαναδούν.
-Ααα αφού θα τους ξαναδούν δεν στεναχωριέμαι άλλο, καληνύχτα μαμά…
-Όχι να μην στεναχωριέσαι, αλλά να χαίρεσαι, γιατί επέστρεψαν στο «σπίτι» τους και στην αγκαλιά Του. Καληνύχτα μικρή μου!
Ήταν Δευτέρα απόγευμα, 11 Ιουλίου 2011 τότε που έσβηνες στα χέρια μου, κάτι προσπαθούσες να μου πεις αλλά η αδύναμη φωνή σου δεν έβγαινε.
Έσκυψα με αγωνία επάνω σου για να ακούσω τον ψίθυρο σου και τότε εσύ ξαφνικά θέριεψες, και με όση δύναμη σου είχε απομείνει με έσφιξες στην αγκαλιά σου και μέσα απ΄τα τρεμάμενα χείλη σου μου είπες: «την ευχή μου να έχεις, μην κλάψεις που φεύγω είναι αμαρτία, να χαίρεσαι για μένα!»
Και χαλάρωσε η αγκαλιά σου και σε έχασα μαμά μέσα απ’ τα χέρια μου!
Πέρασαν εφτά χρόνια, ακόμα στεναχωριέμαι, αλλά το παλεύω, γιατί ξέρω ότι κάποια μέρα θα σε ανταμώσω.
Καληνύχτα μαμά! Χαίρομαι για σένα!
Η μικρή σου
Μέλια.
https://oikohouse.wordpress.com/2018/07/11/%ce%be%ce%ad%cf%81%cf%89-%cf%8c%cf%84%ce%b9-%ce%ba%ce%ac%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b1-%ce%b8%ce%b1-%cf%83%ce%b5-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%bc%cf%8e%cf%83%cf%89-%ce%ba%ce%b1/
