Ἄννα Καλογήρου – Παύλου, Κύπρος, δασκάλας – συγγραφέως
Ἕνα ἀπόγευμα πού πῆγα στήν Χρυσοσπηλιώτισσα νά προσκυνήσω, κατέβαινε ἀπό τήν σκάλα ἕνα μεγάλο ἀγόρι πού ἀπευθύνθηκε σέ μένα ὀνομαστικά: «Γειά σου, κυρία Ἄννα». Ὅταν κάποιος μοῦ μιλᾶ ἔτσι, πάντα ψάχνω μέ τό μυαλό μου νά ἀναγνωρίσω κάποιο μαθητῆ μου, καθ᾿ ὅτι δούλεψα ἐδῶ καί στά γύρω χωριά πολλά χρόνια. ― Χαίρετε! ἀπάντησα, καί περίμενα τήν συνέχεια ἀπό αὐτόν.
― Ἤσουν δασκάλα μου… στήν Δευτερά…
― Νεαρέ μου, χαίρομαι γι᾿ αὐτό πού μοῦ λές, ἀλλά νομίζω πώς… δέν… Εἶσαι πολύ μικρός κι ἐγώ ἔχει χρόνια πού ἔφυγα ἀπό τό σχολεῖο τῆς Δευτερᾶς…, ἀφυπηρέτησα κιόλας.
― Δέν εἶσαι ἡ κυρία Ἄννα Καλογήρου–Παύλου; Πάει, τἄχασα, φαίνεται. Τί μοῦ συμβαίνει; Ἕνα παιδί πού μέ ἀποκαλεῖ δασκάλα του καί μάλιστα καί μέ τά… τρία ὀνόματα (συνήθως μέ ὀνοματίζουν μόνο μέ τό Ἄννα Παύλου) κάτι πιό βαθύ ὑπάρχει ὄντως μέσα του. Σωπαίνουμε καί οἱ δύο. Ὁ καθένας στό μετερίζι του, αὐτός στήν σιγουριά του κι ἐγώ στήν ἀμφιβολία μου. Ξαφνικά ἔκανε… κλίκ τό μυαλό μου καί πάνω πού ἑτοιμαζόμουνα νά τόν ἐξηγήσω ὅλο αὐτό πού σκέφτηκα, παίρνει τόν λόγο αὐτός:
― Μᾶς εἶπες ἕνα παραμύθι γιά μιά μαυροκουτσουκούτα…, ἤμουν πολύ μικρός…
― Αὐτό εἶναι! Ἦρθα στό σχολεῖο σας ἀργότερα, σάν συγγραφέας πιά, σέ ἕνα λογοτεχνικό πρωϊνό πού ὀργάνωσαν οἱ δάσκαλοί σας γιά τήν παγκόσμια μέρα Παιδικοῦ Βιβλίου, ναί, ναί… Καί θυμᾶσαι ὅλο αὐτό; Μπράβο σου! Τά εἶπα ὅλα ἀπνευστί.
― Ναί, κυρία Ἄννα, ἔχετε δίκιο. Ἔτσι ἔγινε. Χάρηκα πολύ πού ἕνα παραμύθι ἔγινε κρίκος ἀγάπης ἀνάμεσα στήν δασκάλα – συγγραφέα καί σ᾿ ἕνα παιδί. Κι ἤθελα νά συνεχίσω λίγο ἀκόμα τήν κουβέντα.
― Εἶναι ὡραῖο νά βλέπης νέα παιδιά νά τιμοῦν τά Θεῖα καί νά ’ρχωνται γιά προσκύνημα στήν Παναγία, νά τήν ἔχουν στήριγμα καί βοήθειά τους, νά τήν παρακαλᾶνε γιά τήν προκοπή τους…
― Ἐγώ, κυρία Ἄννα, τώρα ἦρθα νά τήν εὐχαριστήσω! Ἔνοιωσα συγκλονισμό μέ τά λόγια του.
― Αὐτό κι ἄν εἶναι ὡραῖο! Συνήθως παρακαλᾶμε, ζητᾶμε καί ὕστερα ξεχνοῦμε νά εὐχαριστήσουμε. Ἐπεκράτησε σιωπή καί κάποια ἀμηχανία. Δέν ξέρω γιατί, μία δύναμη μέ ἔσπρωχνε νά ρωτήσω νά μάθω γι᾿ αὐτό τό εὐχαριστήριο προσκύνημα τοῦ νεαροῦ συνομιλητῆ μου, πρᾶγμα πού δέν τό κάνω συνήθως στήν ζωή μου.
― Γιά πές μου, ἄν θές, τί σέ φέρνει ἐδῶ σήμερα μέ ἕνα «εὐχαριστῶ» ἀπ᾿ τήν καρδιά σου πρός τήν Παναγία μας; Τό ἀγόρι ἔδειχνε πώς ἤθελε κι αὐτό νά μοῦ μιλήση.
― Εἶμαι στρατιώτης, κυρία Ἄννα, στό στρατόπεδο… (μοῦ εἶπε τό μέρος), καί οἱ ἀνώτεροί μου μοῦ κάνουν τέτοια καψόνια πού δέν τά ἀντέχω. Πρίν λίγες μέρες ἀποφάσισα νά ζητήσω μετάθεση σέ ἄλλο στρατόπεδο. Νά ξέρης ὅτι αὐτό εἶναι πολύ δύσκολο καί πολλές φορές λειτουργεῖ σάν μπούμεραγκ ἐναντίον σου. Ἦρθα, λοιπόν, ἐδῶ στήν Χρυσοσπηλιώτισσα καί τήν παρακάλεσα νά μέ βοηθήση νά κάνω τό σωστό. Καί ἔνοιωσα πώς αὐτό πού σκεφτόμουνα, ναί, ἦταν σωστό, καί τήν ἄλλη μέρα ἤμουν ἀποφασισμένος νά κάνω τήν αἴτηση. Τήν ἄλλη μέρα τό πρωΐ, μόλις μπῆκα στό στρατόπεδο, μέ φωνάξανε πώς μέ ἤθελε ὁ Διοικητής μας. Πῆγα στό γραφεῖο του μέ τήν ψυχή στό στόμα. Ἄλλα σκεφτόμουνα καί ἄλλα μοῦ προέκυψαν.
― Ἔλα, παιδί μου, μοῦ μιλᾶ ὁ Διοικητής, κι ἡ φωνή του ἦταν γεμάτη καλωσύνη, ἔτσι ἔνοιωσα. Εἶσαι ὁ στρατιώτης… (καί εἶπε τό ὄνομά μου)1 .
― Ννναίαιαι… «Ἔτρεμα. Ποιά ἄδικη καταγγελία πῆγε πάλι στούς ἀνωτέρους μου;».
― Ἑτοίμασε τά πράγματά σου, φεύγεις μέ μετάθεση σέ ἄλλο στρατόπεδο πιό κοντά στό σπίτι σου, ἀφοῦ δυσκολεύεσαι στήν μετακίνησή σου. «Παναγία μου Χρυσοσπηλιώτισσα! Τό ᾿κανες τό θαῦμα σου καί μάλιστα χωρίς νά κουνήσω τό δαχτυλάκι μου» σκέφτηκα, καί τρέξανε τά δάκρυά μου.
― Ἔλα, παιδί μου, μή στενοχωριέσαι…
― Ὄχι, χαίρομαι. Ἀπό χαρά κλαίω. Εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ! Τό εὐχαριστῶ μου στόν Διοικητῆ μου τό ᾿πα, στήν Παναγία μου ἦρθα σήμερα νά τῆς τό πῶ. Ἕνα «εὐχαριστῶ» μέ κεφαλαῖα: ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ… Συγγνώμη, κυρία Ἄννα…, μήν κλαῖτε.
― Ὄχι, κι ἐγώ ἀπό χαρά κλαίω… Γιατί συνάντησα ἕνα νέο παιδί πού μέ τόση εὐγνωμοσύνη ἦρθε πίσω στήν Παναγία γιά τό «εὐχαριστῶ». Μπράβο σου. Νά ᾿σαι σίγουρος πώς πάντα θά ᾿ναι στό πλευρό σου. Τό ἀξίζεις. Δώσαμε τά χέρια καί ἀποχαιρετιστήκαμε χαρούμενοι κι οἱ δυό μας. Ὁ καθένας μέ τό δικό του «εὐχαριστῶ». Ποιό εἶναι τό δικό μου; Μά, πρός τήν Παναγία βέβαια, κι ἐμένα τό «εὐχαριστῶ» μου πού μοῦ ἔφερε στό δρόμο μου αὐτή τήν ὄμορφη ἱστορία. Εὐχαριστῶ, Χρυσοσπηλιώτισσά μου, καί νά ᾿σαι πάντα κοντά στά νέα παιδιά. Σέ χρειάζονται τόσο πολύ! Σ᾿ αὐτούς τούς ἄγριους καιρούς πού ζοῦμε.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ε.ΡΩ. ΤΕΥΧΟΣ 31
Τό ὄνομα τοῦ στρατιώτου δέν ἀναφέρεται στό κείμενο γιά λόγους δεοντολογίας, ἀφοῦ δέν ἤξερα ποῦ νά τόν ἀναζητήσω γιά νά πάρω τήν ἄδειά του.
https://enromiosini.gr/arthrografia/%ce%ac%ce%ba%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bb%ce%ac%ce%bb%ce%b7%cf%83%ce%b1/