Στην Μονή του Αγίου Σάββα, στα Ιεροσόλυμα, βρίσκουν πάντα καταφύγιο και τροφή δύο κοράκια.
Οι Πατέρες τους ρίχνουν κομμάτια από το ψωμί που περισσεύει, ενώ τους έχουν πάντα και ένα δοχείο με καθαρό νερό. Στην Μονή μαζεύονται και άλλα μικρά πουλιά, καθώς και πλήθος περιστεριών. Όταν όμως κάνει πολλή ζέστη, τα κομμάτια του ψωμιού ξεραίνονται και τα μικρά πουλιά δεν μπορούν να τα φάνε. Μαζεύονται τότε κοντά στο ξερό ψωμί και περιμένουν να έρθουν τα κοράκια. Και ξέρετε γιατί;
Όσο απίστευτο και αν σας φαίνεται, τα κοράκια, μόλις εμφανιστούν, πιάνουν με τα νύχια του δεξιού τους ποδιού τα κομμάτια του ψωμιού, τα ρίχνουν μέσα στο δοχείο με το νερό, τα πιέζουν με τα πόδια τους να βραχούν καλά και να μαλακώσουν και μετά αφήνουν τα μικρά πουλιά να φάνε. Τέλος, αφού φάνε πρώτα εκείνα, τρώνε μετά και τα κοράκια ό,τι περισσεύει.
Δύο είναι πάντα τα κοράκια της Μονής. Σ’ ένα βράχο κοντά σ’ αυτήν έχουν την φωλιά τους. Μια φορά τον χρόνο γεννούν δύο ή τρία αυγά, τα επωάζουν και, όταν μεγαλώσουν οι νεοσσοί και αρχίσουν να πετούν καλά, φεύγουν μακριά από την Μονή, πέρα από την Νεκρά Θάλασσα. Αφήνουν εκεί τα μικρά τους και ξαναγυρίζουν πίσω.
Τα κοράκια αυτά τρώνε μόνο ψωμί. Χαρακτηριστικό είναι πως, όταν ένα γαϊδουράκι γλύστρησε και έπεσε μέσα στον χείμαρο που βρίσκεται έξω από την Μονή, όρνεα έφτασαν από μακριά και έτρωγαν το πτώμα. Τα κοράκια της Μονής, όμως, αν και το πτώμα ήταν μπροστά στα μάτια τους, ούτε καν πλησίασαν.
Πηγή: ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΠΕΤΣΙΕΡΗ
Από το βιβλίο: Η Ζωοφιλία των Αγίων και η Αγιοφιλία των ζώων.
Εκδόσεις «Ο Αγιος Στέφανος»
www.dromokirix.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com