Μετέχοντας πριν λίγες ημέρες σ’ ένα τραπέζι νέων με αφορμή ένα ξεχωριστό γεγονός της ζωής ενός από αυτούς, μου ξαναήρθε ένας παλιός λογισμός.
Πόσο ζηλεύω τις πέστροφες! Τις ζηλεύω γιατί δε λογαριάζουν την ορμή του νερού και κολυμπούν κόντρα στο ρεύμα...!
Άραγε, πόσες φορές κάναμε και εμείς κάτι αντίστοιχο στη ζωή μας; Πόσες φορές αποφασίσαμε να ξεφύγουμε απ' το βόλεμα της καθημερινότητας; Απ' την απίστευτα στείρα ρουτίνα μας; Πόσες φορές προσπαθήσαμε να μιλήσουμε ειλικρινά στο Θεό;
Αυτό ζηλεύω: την αληθινή ζωή.
Αυτό επιθυμώ: το γνήσιο βίωμα.
Να είμαι αληθινός όσο και αν μου κοστίζει. Όσο και αν οι περιστάσεις δεν ανέχονται κάτι το διαφορετικό. Κι όλο αυτό, μυστικά...
Δύσκολο, μα αξίζει.
Να κάνω ότι μπορώ για να στεριώσω σε μια σχεδία στη θάλασσα των πειρασμών.
Να αγαπώ ανυπόκριτα, άδολα, ειλικρινά, απροϋπόθετα. Λέξεις με τόση βαρύτητα.
Καιρός να περάσουμε απ' τη θεωρία στην πράξη. Καιρός να δείξουμε ότι με το Θεό βοηθό μπορούμε να κινήσουμε για την ανακάλυψη της αληθινής ζωής.
Πατρικά παρακαλώ όλους σε νέα προσπάθεια πνευματικής συμπόρευσης.
Ευχές και ευλογίες πατρικές.
+ ι. Π.