Γράφει ευλαβής πνευματική θυγατέρα του: Και νέα επίσκεψις μου τον μήνα Μάρτιο (του 1965).
Βροχή οι ερωτήσεις (του Γέροντος):
– Καλώς ήλθες. Τί κάνεις; Ή ζωή σου είναι προς σωτηρία ή απώλεια; Τα έργα σου να φροντίζεις να είναι προς σωτηρία. Πρόσεχε. Ό διάβολος είναι ακούραστος και μεγάλος τεχνίτης, και εμείς αδύνατοι και άπειροι. Θα σε βρει πόλεμος. Θάχης πειρασμούς.
Πριν δεν είχες γνώσιν περί των πνευματικών, άφηνες ελεύθερον τον λογισμό σου και γύριζε όπου ήθελε. Τώρα του βάζεις θύρα και προσπαθείς να τον κλεινής και σκέπτεσαι και διαφορετικά. Γι’ αυτό να ξεύρης, θα σε βρει πόλεμος, θα σε πολεμήσει με πολλούς τρόπους ό διάβολος.
Σου λέει: «Τί πάς να μου κάνης, εσύ;». Πάντως, ούτε και να τον φοβάσαι, αλλά ούτε και να είσαι αμέριμνη και ήσυχη. Προσοχή μεγάλη στην προσευχή. Μη κόβεις την προσευχή. Καθημερινή σου τροφή τα δάκρυα να είναι. Όσο μπορείς να κλείνεσαι. Να κόψης τα πέρα δώθε.
Αγάπησε την σιωπή. Σε όλο ουδέτερη να είσαι, λίγο να ομιλείς. Κάποιος με ρώτησε: «Κάθε πότε να κοινωνώ;». Τού απήντησα: Γιατί δεν με ρωτάς και «κάθε πότε να τρώγω;». Όποτε πεινάς τρως. Έτσι και με την θεία Κοινωνία.
Όποτε ζητά ή ψυχή σου και θέλεις, να κοινωνείς, αρκεί να έχεις άδεια από τον πνευματικόν σου. Το μυστήριο (της Θείας Ευχαριστίας), αν εσύ προσεχής και αγωνίζεσαι, θα σε ειδοποιεί και θα το ζητάς. Πάντως, τακτική θεία Κοινωνία.
Νύχτα μέρα παρακαλώ, πιστή να μείνεις μέχρι θανάτου. Ή Παναγία μας να σε σκεπάζει. Με επιμονή ζητώ από τον θεό να στέκει δίπλα σου.
Του Ισαάκ του Σύρου τους Λόγους, μετά τις δέκα φορές πού θα τούς διάβασης, θα τούς καταλάβεις, δηλ. θα καταλάβεις την αξία του και θα τούς αγαπήσεις περισσότερο.
Μη τα διαβάζεις για να τελείωσης σύντομα, αλλά αργά και με προσοχή, και να βλέπεις, απ’ όλα αυτά εκεί μέσα, τί κάνεις εσύ και τί δεν κάνεις. Εκεί θα βρίσκεις ωφέλεια, εκεί να τρέχεις.
Και κοιμήσου όσο θέλεις, και τρώγε όσο θέλεις, αλλά πάντα να το θυμάσαι, την προσευχή μη αφήσεις. Πάντα ό νους σου εκεί να είναι.
Τίποτα δεν θα σε βλάψει, αν έχεις τον νουν σου εις την προσευχή, εις τον Θεό. Προσευχή. Μερικοί, όταν περάσει λίγη ώρα και δεν προσευχηθούν, δεν αντέχουν και υποφέρουν. Ώς μαρτύριο θεωρούν τις στιγμές πού θέλουν να προσευχηθούν και δεν μπορούν.
Τώρα ίσως δεν τα καταλαβαίνεις αυτά πού σου λέγω, αργότερα Ίσως. Αν στο μαγκάλι δεν προσθέσουμε κάρβουνα, ή φωτιά θα σβήσει. Προσοχή να μη σβήσει ή φωτιά. Και δεν θα σβήσει, αν δεν κόψης την προσευχή.
Ν’ αγαπήσεις τον Χριστό μας, όπως Τον αγάπησαν οι Άγιοι, οι μάρτυρες και ακόμη πιο πολύ, όπως ή Μαρία ή Μαγδαληνή. «Πού έβαλαν τον Κύριο μου;». Είπε με πόνο.
Κλαίγω όταν το διαβάζω αυτό, γιατί καταλαβαίνω πώς θα το είπε. ‘Αλλά άκουσε μετά την γλυκεία φωνή: «Μαρία!»…
(Σωτηρίας Νούση, Ό Γέρων Ιερώνυμος της Αίγινας (1883-1966), Ζ’ έκδοσης, 2010, σελ. 256-257.
Πηγή: Άπαντα Ορθοδοξίας
το «σπιτάκι της Μέλιας»