Κάποιος ευσεβής γέροντας κείτονταν στο νεκροκρέβατό του. Οί φίλοι του κάθισαν γύρω του και θρηνούσαν. Ακούγοντας τους να θρηνολογούν ό γέροντας γέλασε τρεις φορές.
Οί μοναχοί τον ρώτησαν: «Γιατί γελάτε, γέροντα;».
Εκείνος άπάντησε:
«Την πρώτη φορά γέλασα, επειδή όλοι σας φοβάστε τον θάνατο, τη δεύτερη, επειδή κανείς από εσάς δεν είναι προετοιμασμένος για θάνατο, καί την τρίτη, επειδή εγώ τώρα μεταβαίνω άπό τον μόχθο στην άνάπαυση».
Ιδού, πώς πεθαίνει ό δίκαιος! Δεν φοβάται τον θάνατο. Είναι προετοιμασμένος για τον θάνατο. Βλέπει πώς μέσω του θανάτου μεταβαίνει άπό τον επίμοχθο βίο στην αιώνια ζωή.
Όταν ή φύση του άνθρώπου αναλογιστεί την άρχική της κατάσταση στον Παράδεισο, τότε βλέπει τον θάνατο ώς κάτι άφύσικο, όπως καί την άμαρτία, άφύσικη.
Ό θάνατος έκπορεύεται άπό την άμαρτία. Ένας άνθρωπος πού έχει μετανοήσει καί καθαριστεί άπό την άμαρτία, δεν βλέπει πιά τον θάνατο ώς έκμηδένιση, άλλά ώς τη θύρα προς την αιώνια ζωή.
Έάν οί δίκαιοι προσεύχονταν κατά καιρούς στον Θεό για να παρατείνει την επίγεια ζωή τους, αύτό δεν ήταν άπό άγάπη γι’ αύτήν τη ζωή ή έξαιτίας του φόβου του θανάτου, αλλά μόνον γιά νά κερδίσουν περισσότερο χρόνο για μετάνοια και κάθαρση, άπό την άμαρτία, προκειμένου να παρουσιαστούν ένώπιον του Θεού πιο άναμάρτητοι και πιο άγνοί.
Ακόμη κι αν έδειχναν φόβο ένώπιον τού θανάτου, αυτός δεν ήταν φόβος για τον θάνατο, αλλά γιά την Κρίση του Θεού. Άν είναι έτσι, τότε τί φόβο πρέπει νά βιώσει ό αμετανόητος αμαρτωλός ένώπιον του θανάτου!
Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
https://orthodoxia.online/