Ὅλοι οἱ διαπλέοντες τὸ πέλαγος τῆς ζωῆς περνοῦν κάποτε ἀπὸ τρικυμίες. Ὁ φόβος τοῦ πνιγμοῦ, τοῦ καταποντισμοῦ μέσα στὴ θάλασσα τῆς ἀπόγνωσης... ἡ δειλία μπροστὰ στὴ σκέψη ὅτι πρέπει μόνοι νὰ ἀντιμετωπίσουν τὴν ἐπίθεση τοῦ ἰσχυροῦ ἀνέμου τῶν πειρασμῶν, ἡ ἀνασφάλεια μπροστὰ στὴν ἀστάθεια ἑνὸς ἀδύναμου χαρακτήρα, ἡ ἔλλειψη ψυχραιμίας, τὰ περιορισμένα κάποιες φορὲς χρονικὰ περιθώρια μιᾶς θετικῆς ἀντίδρασης, εἶναι στοιχεῖα ποὺ μᾶλλον ἐπιτείνουν τὴν ἔνταση τῶν τρικυμιῶν στὴ ζωή μας. Ὁ Χριστὸς μᾶς προτείνει τὸ χέρι, ὅπως ἅπλωσε χεῖρα βοηθείας στὸν Πέτρο, ὅταν ἐκεῖνος δειλίασε μπροστὰ στὸν ἰσχυρὸ ἄνεμο, καὶ μᾶς ζητᾶ νὰ ἀνταποκριθοῦμε σὲ αὐτὴν τὴν πρόταση, ἁπλώνοντας τὸ δικό μας χέρι.
Ἐὰν ὁ ναυαγὸς ἀρνηθῇ τὸ σωσίβιο, εἶναι ἀβέβαιη ἡ σωτηρία του. Ἑὰν ὁ ναυαγὸς προσπαθήσῃ νὰ ἐπιβιβαστῇ στὴ σωστικὴ λέμβο χωρὶς βοήθεια, πιθανὸν νὰ τὴν ἀναποδογυρίσῃ. Ὅποιος ἀρνεῖται ἀπὸ ἐγωϊσμό, ὑπερηφάνεια, ἀπιστία, κόμπλεξ, τὴ χεῖρα βοηθείας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὸν περιμένει βέβαιος πνιγμός. Τί θὰ πάθαινε ὁ Πέτρος, ἂν δὲν ἅπλωνε τὸ χέρι, ἂν ἔλεγε «μπορῶ καὶ μόνος μου», ἂν σκεφτόταν «εἶμαι μαθητής Του καὶ ἔχει ὑποχρέωση νὰ ἔρθῃ νὰ μὲ σώσῃ πνιγόμενο», ἂν τρομοκρατεῖτο τόσο, ὥστε ἔχανε κάθε ἐλπίδα πρὸς τὴ δύναμη τοῦ Διδασκάλου Του, ἂν ἔπαυε νὰ πιστεύῃ πὼς αὐτὸς ποὺ τὸν ἔκανε νὰ περπατᾷ πάνω στὰ κύματα δὲν θὰ τὸν ἔσωζε κάτω ἀπὸ αὐτά; Δὲν θὰ πνιγόταν; Ἔ, λοιπόν, ἀδελφοί μου, κάπως ἔτσι ἀντιδροῦν οἱ περισσότεροι. Ὁ Χριστὸς μᾶς ἁπλώνει τὸ χέρι Του, πρόθυμος νὰ γίνῃ βοηθὸς καὶ σωτήρας μας, κι ἐμεῖς ἢ δὲν πιστεύουμε ὅτι θὰ μᾶς βοηθήσῃ ἢ δὲν εἴμαστε σίγουροι γιὰ τὴ δυναμική Του παρέμβαση ἢ μᾶς πιάνουν οἱ ἐγωϊσμοὶ καὶ ἐμπιστευόμαστε μόνο τὶς δυνάμεις μας ἢ ἀδρανοῦμε, θεωρώντας ὅτι ὑποχρεοῦται νὰ τὰ κάνῃ ὅλα Αὐτός
Τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς λέγει ὅτι ὁ ἄνεμος ἦταν ἐναντίος, δηλαδὴ ἀντίθετος. Εἶναι πολλὲς οἱ ἐναντίον μας ἐπιθέσεις τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων, ἰδιαίτερα σὲ μία ἐποχὴ ποὺ κλονίζεται ἀπὸ πολλὰ προβλήματα. Ὁ διάβολος βρίσκει τρόπους νὰ ταράζῃ τὸν κόσμο, νὰ ταλαιπωρῇ τὸν ἄνθρωπο σὲ κάθε ἐποχή. Παλαιότερα ὑπῆρχαν ἄλλου εἴδους τρικυμίες. Σήμερα ἀπειλοῦν τὸ καράβι τῆς ζωῆς μας τὰ οἰκονομικὰ ἀδιέξοδα, ἡ ἀνασφάλεια γιὰ τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο, οἱ ἀπειλὲς τῆς πολιτικῆς καὶ κοινωνικῆς ἀστάθειας, ἡ ἀπογοήτευση γιὰ τὸ παρόν, ἡ ἀμφιβολία γιὰ τὸ μέλλον. Ἀκοῦμε συνεχῶς γιὰ αὐτοκτονίες. Δὲν εἶναι λύση μιὰ τέτοιου εἴδους φυγή. Εἶναι παράδοση ἄνευ ὅρων στὸν προκαλοῦντα τὴν τρικυμία διάβολο. Δὲν εἶναι λύση ἡ ἄρνηση τῆς βοήθειας τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλὰ δυστυχῶς τέτοιες τραγικὲς ἀποφάσεις λαμβάνονται ἀπὸ τοὺς ἀπεγνωσμένους, ἀπὸ τοὺς ἀπογοητευμένους στὸν κόσμο, ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀνόητους ποὺ δὲν ἔμαθαν νὰ γοητεύονται ἀπὸ τὴν ἐλπίδα τῆς χριστιανικῆς πίστεως, ποὺ ταύτισαν τὴ ζωή μὲ τὴν παρουσία στὸν κόσμο καὶ τὴν ἐξάρτησαν ἀπὸ αὐτόν, ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ ἀποδεχθοῦν ὅτι ἡ ζωὴ συνεχίζεται καὶ πέρα ἀπὸ αὐτόν.
Ὅσα λυπηρὰ μᾶς συμβαίνουν στὴ ζωὴ τὰ προκαλεῖ τὸ μίσος τοῦ διαβόλου καὶ τὰ ἐπιτρέπει ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος προνοεῖ γιὰ μᾶς τὴν ἀναζήτηση τῆς σωτήριας χειρός Του. Τὸ κλειδὶ εἶναι ἡ ἐλευθερία τῆς βουλήσεώς μας. Ὅλοι θέλουν νὰ σωθοῦν. Κι ὅλους θέλει νὰ σώσῃ ὁ Κύριος. Ἀλλὰ δὲν θέλουν ὅλοι νὰ σωθοῦν ἀπὸ Αὐτόν. Ὑπάρχουν αὐτοὶ ποὺ αἰτοῦνται, ἀλλ’ ὑπάρχουν κι αὐτοὶ ποὺ παραιτοῦνται· αὐτοὶ ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν Χριστὸ στὸν κόσμο κι αὐτοὶ ποὺ ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν κόσμο. Τοὺς τελευταίους τοὺς πείθει ὁ πονηρός· τοὺς πείθει νὰ ψάξουν σωτῆρες ὁπουδήποτε ἀλλοῦ ἐκτὸς Ἐκκλησίας.
Ὁ Χριστὸς μᾶς φωνάζει «Θαρσεῖτε· Ἐγώ εἰμι», «Ἔχετε θἀῤῥος· Ἐγὼ εἶμαι ἐδῶ». Ὅλοι οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, οἱ ταλαιπωρημένοι καὶ βασανισμένοι ἀπὸ τὶς τρικυμίες τοῦ βίου, οἱ θλιμμένοι καὶ πικραμένοι ἀπὸ τὰ δυσάρεστα τῆς ζωῆς, οἱ κλυδωνιζόμενοι ἀπὸ τὸν ἄνεμο τῶν ἀναπόφευκτων, οἱ δειλιοῦντες, οἱ ἀδύναμοι, οἱ λιπόψυχοι, οἱ ὀλιγόπιστοι, ἂς προστρέξουμε στὸν Ἰησοῦ Χριστό· ἂς Τοῦ φωνάξουμε «Κύριε, σῶσόν με», ἔχοντας ἐμπιστοσύνη σὲ Αὐτόν, πιστεύοντας ὅτι τὸ χέρι ποὺ μᾶς ἁπλώνει θὰ μᾶς σώσῃ.
π. Στυλιανός Μακρής
http://imverias.blogspot.gr
