«Εάν ο πνευματικός δεν είναι έτοιμος να πάει και στην κόλαση για τα πνευματικά του τέκνα τότε δεν είναι καλός πνευματικός».(Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
Ο Άγιος εδώ μας υποδεικνύει το μέγεθος της ευθύνης που φέρει ο πνευματικός πατέρας ο οποίος δεν πρέπει να λογαριάζει τίποτα μπροστά στην πνευματική προστασία και ασφάλεια που καλείται να προσφέρει στις ψυχές που εμπιστεύτηκαν το πετραχήλι του.
———————
Όμως να μου επιτραπεί να συμπληρώσω και κάτι. Ο πνευματικός μπορεί να μάχεται καθημερινά για τα πνευματικά του τέκνα. Να τα νουθετεί, να ξαγρυπνά γι’αυτά προσευχόμενος, να τα παρατηρεί έτοιμος να προστρέξει για βοήθεια και στήριξη. Υπάρχει όμως και ευθύνη από μεριάς των πνευματικών τέκνων που καλούνται -εάν θέλουν να προκόψουν πνευματικά- να ακούνε τον πνευματικό τους πατέρα, να αφουγκράζονται την αγωνία του, ν’ αποδέχονται τις συμβουλές του· γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα να έχουνε κάποιον πνευματικό πατέρα εάν τον απαξιώνουν και δεν βγαίνουν από το δικό τους.
———————
Γι’αυτό και να μου επιτραπεί να πω ότι ο καλός πνευματικός όντως καλείται να είναι έτοιμος ακόμα και στην «κόλαση» να πάει για χάρη των τέκνων του, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό και επαινετό αυτό για τα τέκνα του· το να προσφέρουν δηλαδή μια «κόλαση» στον πατέρα τους…
———————
Ο πνευματικός με το θυσιαστικό του φρόνημα, με την υπομονή του, με την αγάπη του, με την «κόλαση» που του προσφέρεται προοδεύει πνευματικά και θα σωθεί μέσα στις αυλές του Παραδείσου, όμως τα πνευματικά τέκνα που δεν υπολογίζουν όλες αυτές τις θυσίες του πνευματικού τους πατρός, που δεν λογαριάζουν τις συμβουλές τους, που δεν γίνονται μέτοχοι της κοινής αγωνίας που πρέπει να έχουν για την σωτηρία τους, τελικά «αγιάζουν» τον πνευματικό τους όμως οι ίδιοι παραμένουν μέσα στην εμπάθεια.
———————
Το θέμα λοιπόν δεν είναι να «αγιάσουμε» τους πνευματικούς μας αλλά να αγιάσουμε όλοι μας. Κι αυτό μπορεί να γίνει όταν κάνουμε υπακοή σ’ αυτά που μας λέγει ο πνευματικός μας πατέρας και ιατρός της ψυχής μας, που μόνοι μας επιλέξαμε ελεύθερα και συνειδητά. Έτσι και τον πνευματικό μας αναπαύουμε και θα ομολογήσει την υπακοή μας μπροστά στον Κύριο και θα αναλάβει πλήρως την ευθύνη όλων των ατελειών μας (αρκεί βεβαίως να κάνουμε κάποιον φιλότιμο αγώνα και να έχουμε καλή προαίρεση), αλλά και οι ίδιοι προοδεύουμε πνευματικά αγιαζόμενοι μέσα από το Μυστήριο της Εξομολογήσεως και της Θείας Ευχαριστίας.
Υ.Γ. Μην τα θελουμε όλα δικά μας! Ας αφήσουμε και κανέναν πνευματικό να μας αγιάσει! Μην θελουμε να τους «αγιάσουμε» όλους εμείς(με τις παραξενιές μας, τις ιδιοτροπίες μας και την εγωπάθειά μας)!
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
https://www.inaa.gr