Γράφει η Σταυριανή Ατταλειώτη
Ιούνιος 1976. Βρίσκομαι στο τέλος του 1ου έτους στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία. Κάποια περίεργα συμπτώματα με οδηγούν στο γιατρό….
Πέρασα από ένα, δύο, τρεις…. επτά συνολικά γιατρούς, διευθυντές, επιμελητές, καθηγητές…
Όλοι είχαν την ίδια τοποθέτηση: Αγωγή με πολύ βαριά φάρμακα, να μη συνεχίσω τις σπουδές μου, να μην παντρευτώ, να μην κάνω παιδιά…
Και όλοι χωρίς να μπορούν να μου πούν από ποια συγκεκριμένη ασθένεια πάσχω.
Με μεγάλη βία, παρά τις συμβουλές των δικών μου, έδωσα εξετάσεις για τα μαθήματα του 1ου έτους το Σεπτέμβριο και τα πέρασα με τη βοήθεια των καθηγητών μου, που γνώριζαν για την ασθένειά μου.
Το προσεχές έτος, 1976-1977 δεν πήγα στη Σχολή μου. Το καλοκαίρι του 1977 το πέρασα σε νοσοκομείο. Βγήκα Σεπτέμβριο.
Οι γιατροί με άφησαν χωρίς φάρμακα, αλλά με σταθερή την οδηγία να μη συνεχίσω τις σπουδές και να μην παντρευτώ.
Τον Οκτώβριο βρέθηκα χωρίς φάρμακα, χωρίς καμιά ελπίδα από τους γιατρούς και σε δεινή κατάσταση.
Στο αποκορύφωμα του αδιεξόδου μου, έμεινα για μέρες στο κρεβάτι, χωρίς να τρώω, χωρίς να πίνω νερό, χωρίς να μιλώ σε κανένα.
Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι από τα μάτια μου. Ένα βραδυνό ανάμεσα στα δάκρυά μου βγήκε κάποιος λογισμός και είπα με τη σκέψη μου: «Θεέ μου, μόνον Εσύ, αν θέλεις, μπορείς να με κάνεις καλά.» Τίποτε άλλο. Κοιμήθηκα.
Τη νύχτα μέσα σε όνειρο βρέθηκα να στέκομαι στην αριστερή θύρα ενός μισοσκότεινου ιερού.
Ολόγυρα βρίσκονταν ορθογώνιες εικόνες, που δεν μπορούσα να δω τι εικόνιζαν. Ο στρογγυλός τοίχος της κόγχης του ιερού έφτανε μέχρι την επάνω πλευρά των εικόνων.
Πιο πάνω δεν υπήρχε τοίχος αλλά απλωνόταν ένα ροδοπορτοκαλόχρυσο φως και στο μέσο βρισκόταν μετέωρη μία εικόνα της Παναγίας με ολόχρυσα ενδύματα και με το φωτοστέφανό της στολισμένο με πολύτιμες πέτρες.
Δεν έκανα καμιά κίνηση. Κοιτούσα την εικόνα και αντιλαμβανόμουν ότι η Παναγία με επέβλεπε. Το πρωί ξύπνησα με την ψυχή μου ολόγεμη με μία παραδείσια ευφροσύνη και γλυκύτητα.
Σηκώθηκα και φορώντας τις παντόφλες μου είχα πάρει κιόλας την απόφαση να πάω στη Σχολή μου και να εγγραφώ στο δεύτερο έτος. Πήγα στη Σχολή.
Αν και είχαν ξεκινήσει τα μαθήματα και είχε περάσει η προθεσμία για τις εγγραφές, η διευθύντρια με έγραψε και από την ίδια μέρα ξεκίνησα να περακολουθώ τα μαθήματα.
Τέλειωσα τη Σχολή μου και άρχισα να εργάζομαι ως δασκάλα σε δημόσια σχολεία. Το 1983, κάποια στιγμή γονάτισα και ζήτησα από το Θεό, να μου στείλη έναν καλόν άνθρωπο.
Δεν πέρασε βδομάδα και μια μέρα βγαίνοντας από το ναό της Παναγίας της Χρυσοσπηλιωτίσσης, με πλησίασε ένας νέος και μου είπε: «Αναζητούσα μια καλή κοπέλα για να πανδρευτώ. Σας είδα στην Εκκλησία και είδα πως έχετε όλα αυτά που ζητούσα….»
Εγώ ζήτησα έναν καλόν άνθρωπο από το Θεό κι Εκείνος μου χάρισε έναν άγγελο… Και πάλι μέσα από το χώρο ναού αφιερωμένου στην Παναγία…
Το έτος 1991 είχαμε τρία αγοράκια και τον Ιούλιο συμμετείχα με τον πρώτο γιό μου σε προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, μαζί με μια ομάδα Χριστιανών και τον πνευματικό μου.
Έφτασε η μέρα που πήγαμε να προσκυνήσουμε στη Γεσθημανή, το Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Και βρέθηκα να μπαίνω από αριστερά στην Κόγχη του ιερού και βλέπω τον χώρο και την εικόνα της Παναγίας όπως πριν 14 χρόνια τα είχα δεί μέσα στο όνειρό μου και είχα θεραπευτεί.
Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, που έβλεπα την εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας. Συγκλονίστηκα και έκλαιγα για πολλή ώρα.
Το βράδυ εξιστόρησα στον πνευματικό μου τα γεγονότα και την προσεχή Κυριακή λειτουργηθήκαμε στο Ναό της Γεθσημανής.
Όταν επιστρέψαμε στην Αθήνα, βρήκα το τηλέφωνο του εφημέριου της Γεθσημανής και επικοινώνησα μαζί του.
Του είπα πως πριν από χρόνια είχα ένα θαύμα από την Παναγία και πως ήθελα να στείλω στο Ναό ότι χρειάζονταν. Μου είπε να στείλω τρία καντήλια ασημένια για τον Τάφο της Παναγίας.
Το επόμενο καλοκαίρι πήγε στους Αγίους Τόπους ο άνδρας μου με το δεύτερο αγοράκι μας και παρέδωσε στον ιερέα της Γεθσημανής τα τρία καντήλια και ένα γράμμα μου, στο οποίο εξιστορούσα το θαύμα της Παναγίας.
Είχα ζητήσει μάλιστα από το κατάστημα, που αγόρασα τα καντήλια να χαράξουν επάνω τους τις φράσεις: Στο ένα «ΧΑΙΡΕ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ ΜΑΡΙΑ», στο δεύτερο «Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕΤΑ ΣΟΥ» και στο τρίτο «ΚΥΡΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΟΙ».
Το φθινόπωρο του ιδίου έτους ήλθε στο μετόχι του Παναγίου Τάφου για πρώτη φορά η εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας. Από τότε άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστή.
Δυστυχώς σε κάποια από τις μετέπειτα μεταφορές της στην Ελλάδα έπεσε κι έσπασε σε κάποια σημεία και αντικατέστησαν το φωτοστέφανό της με συμπαγές μέταλο.
Ανάξια ούσα δέχτηκα την επίβλεψη της Παναγίας μας και τις δωρεές της. Δε βρίσκω λόγια για να Την ευχαριστήσω, δε βρίσκω λόγια για να εκφράσω την ευσπλαχνία και το έλεος του Θεού….
ΥΓ. Το όνομα Σταυριανή Ατταλειώτη δεν είναι το αληθινό μου όνομα. Το χρησιμοποιώ στα βιβλία μου.
https://www.romfea.gr/