—Πού πας;
—Φεύγω.
—Χωρίς εμένα;
—Γιατί εσύ μήπως έχεις εμένα; [...]Αυτό το εύθραυστο «μαζί»
που, μέσα σε μια στιγμή της στιγμής, γίνεται ατσάλινο «χώρια» για πάντα..! Τι να κάνεις μ’ έναν αμμώδη έρωτα που απαιτεί, παραλογίζει, πεισμώνει ή τυφλώνει;
Τι να πρωτοκάνεις με μια θαλερή αγάπη που σε πραΰνει, σε κραταιώνει, σε αναπτύσσει και σε γεμίζει; Ο άνθρωπος μοιάζει πραγματικά ελάχιστος στη δίνη του χρόνου που του δίνεται·....
κι ένα πάθος αν έχει, τα χάνει και χάνεται.
Λίγο θείο φωτισμό όμως αν κουβαλάει, μετέχει και δεν περιμένει,
βλέπει, βρίσκει, κατανοεί και προνοεί...
Γιατί τελικά, ναι, άλλο είναι όταν κάνεις θεό τη σχέση...
και άλλο όταν έχεις τον Θεο μέσα σε αυτή!
~ π. Δαμιανός
http://pneumatoskoinwnia.blogspot.com/