Ένας μικρός έπαιζε κοντά στην παραλία με τη μικρή του βαρκούλα, που ο πατέρας του είχε αγοράσει. Το ελαφρό αεράκι άρχισε να παρασέρνει τη βαρκούλα στα ανοιχτά. Ο μικρός βλέποντας να χάνεται το όμορφο παιχνιδάκι άρχισε το κλάμα.
Ο πατέρας που ήταν εκεί κοντά, έτρεξε να βοηθήσει το παιδί του. Τι μπορούσε να κάνει; Άρχισε να πετροβολά τη βάρκα. Ο μικρός, βλέποντας τον πατέρα του να πετροβολά τη βάρκα, άρχισε να κλαίει πιο δυνατά. Τώρα τα βάζει και με τον πατέρα του.» μη, θα μου την πνίξεις», φώναζε. Ο πατέρας όμως γνώριζε τι έκανε. Έριχνε τις πέτρες μπροστά από τη βάρκα, ώστε τα κύματα που θα σχηματίζονταν να τη φέρουν πιο κοντά στην παραλία. Ύστερα από ένα πυκνό πετροβόλημα η βάρκα βρέθηκε στην άκρη. Ο μικρός τότε αντιλήφθηκε τι έκανε ο πατέρας του.
Πόσοι άνθρωποι, παιδιά του ουράνιου Πατέρα, δε δέχονται το πετροβόλημα μπροστά από η βάρκα της ζωής τους! Πετροβόλημα είναι οι θλίψεις, οι δοκιμασίες. Η αρρώστια, ο θάνατος. Και τότε; Αρχίζει το παράπονο, το κλάμα του παιδιού. Αν γνωρίζαμε από την αρχή το αποτέλεσμα δεν θα κλαίγαμε, δεν θα παραπονιόμασταν. Γιατί αυτό θα ξέραμε πως είναι το πετροβόλημα της αγάπης του Θεού.
«Όταν θέλεις να ξεκουράζεσαι» Θ. Θεοφυλάκτου – Εκδόσεις «ΛΥΔΙΑ»
http://leimwnas.blogspot.com/