Ήταν κάποιος νεαρός στο σπίτι που ήταν άρρωστος. Μία γειτόνισσα είχε μια κληματαριά. Και όταν ωρίμασε το κλήμα, θεώρησε καλό το πρώτο σταφύλι να το δώσει στο νεαρό που ήταν άρρωστος.
Πράγματι του το πήγε, σε μια στιγμή που δεν ήταν κανένας άλλος στο σπίτι. Ο νεαρός την ευχαρίστησε και όταν ήρθε λίγο αργότερα η μητέρα του από τη δουλειά της είπε:
- Μαμά η γειτόνισσα με έφερε 2 σταφυλάκια. Έφαγα το ένα και σου κράτησα το άλλο.
- Σε ευχαριστώ πολύ παιδί μου, αλλά καλύτερα ας το βαστήξουμε για τον πατέρα σου, που θα έρθει κουρασμένος από την δουλειά...
Και όταν ήρθε ο πατέρας από την δουλειά, αντί να το φάει, είπε:
- Δεν το αφήνουμε καλύτερα για την Κατινούλα, που είναι αδύνατη και θα χαρεί...
Και η κόρη, η Κατινούλα μπροστά στο σταφύλι, είπε:
- Δεν το αφήνουμε καλύτερα για το Γιωργάκη που διαβάζει από το πρωί έως το βράδυ...
Και ο Γιωργάκης, όταν του πρόσφεραν το σταφύλι, ήταν απόλυτος:
- Μα δεν πρέπει να το φάω εγώ! Πρέπει να το φάει ο Χρήστος που είναι άρρωστος...
Και έκανε το σταφύλι το κύκλο στην οικογένεια και κατέληξε στα χέρια του άρρωστου και συγκινημένου νεαρού.
Που τέτοια αγάπη σήμερα;
Πού τέτοια θυσία, πού τέτοια αλληλοκατανόηση;
Είμαστε ζούγκλα!
Ποιος θα φάει τον άλλον...
Δημήτριος Παναγόπουλος
https://inagiastriadosvagion.blogspot.com