Γέρων Χρυσόστομος ὁ Σταυρονικητιανός
Τὸ ἀντρόγυνο, ὅταν πηγαίνη μὲ τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, δὲν χρειάζεται νὰ λέει πολλά…. Συνεννοεῖται ἀκόμη καὶ μὲ τὰ νοήματα, ποῦ λέει ὁ λόγος…. Γυρίζει ὁ ἄντρας βλέπει τὴν γυναίκα, ἡ γυναίκα καταλαβαίνει τί θέλει νὰ πῆ ὁ ἄντρας. Γυρίζει ἡ γυναίκα βλέπει τὸν ἄντρα, ὁ ἄντρας καταλαβαίνει τί θέλει νὰ πῆ ἡ γυναίκα. Ἀλλὰ καὶ τὰ παιδιὰ τὸ ἴδιο.
Γυρίζει ἡ μάννα ἢ ὁ πατέρας βλέπει τὸ παιδὶ καὶ τὸ παιδί, χωρὶς νὰ τοῦ μιλήσουν οἱ γονεῖς, καταλαβαίνει τί θέλουν νὰ τοῦ ποῦνε…
«Ὅταν τὸ ἀντρόγυνο ζῆ ἐν Χριστῷ, τότε καὶ τὰ παιδιὰ ἀκολουθοῦν χωρὶς φωνὲς καὶ νεῦρα. Εἶναι καὶ αὐτὰ καλόγνωμα καὶ ὑπάκουα. Ὅταν τὸ ἀντρόγυνο δὲν ζῆ κατὰ Θεόν, τότε καὶ αὐτὰ εἶναι ἄγρια, ἀτίθασα καὶ ἀνυπάκουα. Καὶ τὰ ἴδια βασανίζονται, ἀλλὰ καὶ τοὺς γονεῖς τοὺς βασανίζουν».
«Τί σημαίνει συζυγία; Ὁμοὺ κάτω ἀπὸ τὸν ἴδιο ζυγό. Δὲν γίνεται ὁ ἕνας νὰ ζῆ εἰς βάρος τοῦ ἄλλου καὶ μάλιστα καὶ νὰ....τὸν κακομεταχειρίζεται.
Ἡ γυναίκα, παιδί μου, εἶναι ἀδύνατο πλάσμα. Ἡ καημενούλα, τί τραβάει γιὰ νὰ γεννήση καὶ νὰ μεγαλώση ἕνα παιδί! Καὶ μόνο νὰ ἀναλογιστοῦμε τοὺς πόνους τῆς γέννας εἶναι ἀρκετό. Εἶναι τόσο δυνατοὶ ποὺ πετάγονται τὰ μάτια της ἔξω...
Στὰ μέρη μας, παιδί μου, μιὰ γυναίκα πῆγε νὰ φέρη ξύλα. Μάζεψε τὰ ξύλα, ἔβαλε τὸ δεμάτι στὴν ράχη, ὅπως τὸ εἶχε δεμένο δὲν μποροῦσε νὰ τὸ λύση, γέννησε, ἔβαλε τὸ παιδὶ στὴν ποδιὰ καὶ ὅπως ἦταν μὲ τὰ ξύλα στὴν ράχη καὶ τὸ παιδὶ στὴν ποδιὰ ἦρθε στὸ χωριό. Πώς γίνεται τώρα αὐτὸ τὸ πλάσμα νὰ τὸ κακομεταχειρίζεσαι;».
«Ἡ γυναίκα, ὅταν εἶναι ἔγκυος, πρέπει νὰ κινῆται σὲ ἕνα περιβάλλον εὐχάριστο. Τὸ ἔμβρυο ἀντιλαμβάνεται τὸ κάθε τί καὶ ἡ ψυχολογία καὶ ὁ χαρακτήρας του πλάθεται». «Ἡ γυναίκα σὰν λεχώνα, χρειάζεται γιὰ σαράντα μέρες ἕναν ἄνθρωπο δίπλα της. Ἡ ψυχολογία τῆς γυναίκας γιὰ σαράντα μέρες εἶναι μπερδεμένη. Είναι, πότε κάτω καὶ πότε πάνω. Ἡ λεχώνα μέχρι καὶ τάσεις αὐτοκτονίας ἔχει.
Ὁ παλαιὸς κόσμος ἀπὸ τὴν πείρα του τὸ ἤξερε αὐτὸ καὶ πάντα γιὰ σαράντα μέρες εἶχε ἕνα πρόσωπο κοντὰ στὴν λεχώνα. Ἐπίσης τὸ περιβάλλον πρέπει νὰ εἶναι εὐχάριστο. Ἀλλὰ καὶ τὰ ἄτομα γύρω της εὐδιάθετα». Ἡ γυναίκα ἐνόσω θηλάζει, δὲν πρέπει νὰ στενοχωρῆται, γιατί τὸ γάλα τῆς ἀλλοιώνεται καὶ τὸ παιδὶ κάνει ἐμετό».
«Κανεὶς δὲν μᾶς ἀνέθεσε νὰ σώσωμε τὸν κόσμο. Τὴν οἰκογένειά μας μόνο καὶ ἑπτὰ-ὀκτὼ ἀνθρώπους γύρω μας».
«Νὰ μὴν ποτίζωμε ξένη αὐλὴ καὶ ἀφήνωμε νὰ ξεραίνεται ἡ δική μας».
«Ὅ,τι κλείνει ἡ πόρτα σου. Τὸν σύζυγο καὶ τὰ παιδιά σου. Μὴν σκορπίζεσαι ἀλλοῦ...».
«Τί διασκέδαση, παιδάκι μου, θὰ ἔχης τὸ Σάββατο τὸ βράδυ; Κοίταζε μία εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ ἀπὸ αὐτή;».
«Νὰ μὴν μάθουν τὰ παιδιὰ μὲ τὶς φωνὲς καὶ τὸ ξύλο. Δὲν κάνει. Μετὰ δὲν θὰ ἀκοῦνε».
«Ὅταν παίζουν τὰ παιδιὰ νὰ μὴν τοὺς φωνάζης. Νὰ κάθεσαι ἤρεμη καὶ νὰ παρακαλᾶς τὴν Θεοτόκο νὰ σοῦ τὰ φυλάη».
«Τὰ παιδιά, καὶ κυρίως τὰ ἀγόρια, δὲν τὰ χαϊδεύομε συνέχεια. Δὲν πρέπει τὰ παιδιὰ νὰ μαθαίνουν στὰ πολλὰ χάδια. Ἂν μάθουν ἀπὸ τοὺς γονεῖς, θὰ κάθωνται μετὰ εὔκολα καὶ στοὺς ξένους. Μόνο στὸ κεφαλάκι, στὴν κορυφὴ τὰ φιλᾶμε».
«Πρῶτα ἀπὸ ὅλα τα παιδιά. Τί νὰ τὴν κάνης τὴν καριέρα, ἂν δὲν ὠφελοῦνται τὰ παιδιά σου; Καὶ νὰ μὴν γογγύζης. Θέλεις νὰ δὴ ὁ Θεὸς ὅτι δὲν τὰ θέλεις, καὶ νὰ στὰ πάρη πίσω;».
«Τὸ κοκκινάδι ποὺ βάζουν οἱ γυναῖκες στὰ χείλη εἶναι ἀκάθαρτο πράγμα… Δὲν κάνει οἱ γυναῖκες νὰ κοινωνοῦν μὲ κοκκινάδι. Δὲν τὶς κοινωνῶ. Νὰ τὸ βγάλουν καὶ νὰ ἔρθουν νὰ τὶς κοινωνήσω. Αὐτὸ βγαίνει πάνω στὴν λαβίδα, καὶ ὅταν μπῆ ἡ λαβίδα στὴν θεία Κοινωνία, μπαίνει κι αὐτὸ μέσα στὴν θεία Κοινωνία. Εἶναι ἀκάθαρτο πράγμα».
Γιὰ τὸ κάπνισμα, ἔλεγε:
«Ὁ καλὸς Θεὸς δὲν ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο νὰ βγάζη καπνὸ ἀπὸ τὸ στόμα ( καὶ ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ ) , μόνο ὁ «ἔξω ἀπὸ ‘δῶ» βγάζει καπνό...».
Τὸ μυριζόταν ἀπὸ πολὺ μακριά, ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ ναοῦ ὅποιος ἔμπαινε.
Ἔλεγε σὲ κάποιον ποὺ σταμάτησε τὸ κάπνισμα:
«Ἄν σου ἔρθη νὰ καπνίσης, νὰ προτιμήσης νὰ πεθάνης παρὰ νὰ καπνίσης».
Μία χήρα κυρία ἡ ὁποία κάπνιζε καὶ ἐπέμενε ὁ Γέροντας νὰ σταματήση, τοῦ εἶπε: «Τὸ κάπνισμα εἶναι ὁ ἄντρας μου». «Ὄχι καὶ ὁ ἄντρας σου! νὰ παραδεχθεῖς ὅτι εἶναι ἡ ἀδυναμία σου τὸ καταλαβαίνω...».
«Ὁ ἄνθρωπος πορνεύει μὲ τρεῖς τρόπους...
Εἴτε μὲ τὴν καθ’ ἐαυτὴ πράξη, εἴτε διὰ τῆς ὁράσεως, εἴτε διὰ τῆς ἀκοῆς. Ὅταν εἶναι νέος μὲ τὴν πράξη. Ὅταν γεράση διὰ τῆς ὁράσεως καὶ διὰ τῆς ἀκοῆς. Γι’ αὐτό, παιδί μου, καὶ οἱ Πνευματικοὶ πρέπει νὰ εἴμαστε προσεκτικοί.
Νὰ μὴν δεχώμαστε λεπτομερεῖς ἀχρείαστες διηγήσεις ἐκεῖ ποὺ δὲν χρειάζεται. Και γιὰ δική μας προστασία, ἀλλὰ καὶ γιὰ δική του, τοῦ ἐξομολογουμένου. Διότι ὑπάρχει ὁ κίνδυνος νὰ πορνεύη διὰ τῆς ἀκοῆς ἀκόμη καὶ μέσα στὸ Μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως».
«Τί εἶναι αὐτὸς ὁ πανσεξουαλισμός, παιδί μου; Έχουν πείσει τὸν ἄνθρωπο ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ζήση χωρὶς αὐτόν. Πῶς μᾶς ἔχουν καταντήσει; Ποῦ θὰ μᾶς βγάλη αὐτὴ ἡ κατάσταση; Πόσο θὰ πάρη ἄραγε αὐτό; Ζοῦμε πλέον στὰ ἔσχατα...».
«Στοὺς κοσμικοὺς δὲν πρέπει νὰ μπαίνη κανόνας. Τόση προσευχή, τόσες μετάνοιες.
Μὲ τὶς μέριμνες ποὺ ἔχει ὁ κοσμικός, ὁ σατανᾶς θὰ κάνη ὅ,τι μπορεῖ, γιὰ νὰ τοῦ χαλάση τὸν κανόνα του (τὸ πρόγραμμα) καὶ μετὰ θὰ εἶναι ὑπόλογος στὸν Θεὸ καὶ ὁ κοσμικός, ἀλλὰ καὶ ὁ Πνευματικὸς ποὺ τοῦ ὅρισε τὸν κανόνα. Όση προσευχὴ καὶ νὰ κάνωμε, εἶναι λίγη. Πολὺ λίγη». (Πάντα ἐνεθάρρυνε γιὰ περισσότερη προσευχή, εἴτε μὲ τὸ κομποσχοίνι, εἴτε αὐτοσχέδια. Πολλὲς φορὲς μᾶς ἔλεγε καὶ τὰ λόγια, κλαίγοντας ὁ ἴδιος).
Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Θεοδοσίου ἱερέως, «Ὁ Γέρων Χρυσόστομος ὁ Σταυρονικητιανός». Ἔκδοση «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη», 2017, σέλ. 173, Διδαχὲς (ἀποσπάσματα).
kivotos
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2017/12/blog-post_87.html#more
https://hristospanagia3.blogspot.com