Όταν ξεκινούμε στην πνευματική ζωή, αρνούμεθα μερικά άσχημα πράγματα, μπαίνουμε στην μετάνοια, μας χαίρεται ο πνευματικός μας , μας χαίρονται οι γύρω, χαιρόμαστε και εμείς τον εαυτό μας. Μας χαίρεται και ο Θεός.
Όταν όμως λίγο παλιώσουμε, περάσουν 6 μήνες, 1 χρόνος. . Τότε δεν διορθονόμαστε πια, παθαίνουμε ένα είδος στατικότητος και έχουμε μείνει μόνο σε κάποια εξωτερικά πράγματα. Στο να τρέξουμε να ακούσουμε λόγο Θεού, να τρέξουμε στις αγρυπνιες (να πάμε μάλιστα πρώτοι να πιάσουμε και την καλύτερη θέση) και τα λοιπά.
Βέβαια είναι πολύ πολύ σημαντικά όλα αυτά και ειδικά όπου μαθαίνουμε πως ακούγεται Ορθόδοξος λόγος Θεού, να έχουμε την λαχτάρα και την φροντίδα για την αγάπη του Κυρίου να πηγαίνουμε.
Μας αρκούν όλα αυτά όμως , παθαίνουμε μια αγκύλωση και νομίζουμε πως είμαστε πνευματικοι άνθρωποι. Αυτά πρέπει να τα επισημάνουμε, να τα πούμε, να τα ξέρουμε διότι ο Θεός να μας φυλάξει μην κάποτε νομίσουμε ότι θα σωθούμε και δούμε ξαφνικά να χάνουμε την σωτηρία μας.
Η γνησιότητα της πνευματικής μας ζωής φαίνεται στο παράδειγμα μας. Στην τήρηση όλων όσων ακούμε. Κάθε εβδομάδα να βάζουμε στόχο ότι ακούσαμε να το πράξουμε. Για παράδειγμα αυτή την εβδομάδα να κρατήσω το στόμα μου την άλλη να μην θυμώσω και τα λοιπά.
Έτσι σιγά σιγά θα αποταμιεύουμε μεγάλο θησαυρό αδελφοί μου.
Π. Αθανάσιος Μυτιληναίος
http://epanosifi.blogspot.com