Υπήρχαν δύο μοναχοί, τους οποίους το ακάθαρτο πνεύμα αποπλάνησε για να αφήσουν την έρημο τους χωρίς άδεια. Αρνήθηκαν το μοναχισμό, περιπλανιόταν συνεχώς μέσα στην τεμπελιά και το μεθύσι , κατέχονταν από πολλές αμαρτίες, αλλά μετά από καιρό μετανόησαν.
Επέστρεψαν στο μοναστήρι και ζήτησαν από τον Ηγούμενο να διορίσει τη μετάνοια γι 'αυτούς. Και ο ηγούμενος τους διέταξε να κλειστούν σε απομονωμένα κελιά για ένα χρόνο, να προσεύχονται και να τρώνε μόνο ψωμί και νερό.
Οι αδελφοί ήταν οι ίδιοι σε εμφάνιση, αλλά όταν εκπληρώθηκε ο χρόνος της μετάνοιας και βγήκαν από τα κελιά , είδαν οι πατέρες το ένα από αυτούς λυπημένο και θλιμμένο , ο άλλος ήταν ωραίος και λαμπερός. Και όλοι ήταν έκπληκτοι, γιατί οι αδελφοί πήραν φαγητό σε ίσα μέρη. Και οι αδελφοί ρώτησαν τον θλιμμένο αδελφό :
«Τι σκεφτόσουν στο κελί σου;»
Και απάντησε:
«Σκέφτηκα το κακό που είχα κάνει και το μαρτύριο που είχα αναλάβει για τις αμαρτίες μου και η σάρκα μου στεκόταν με φόβο.
Και έπειτα Ρώτησαν τον άλλο:
- Και τι σκεφτόσουν στο κελί ;
Και απάντησε:
- Ευχαρίστησα τον Θεό ότι με απομάκρυνε από την ακάθαρτη κατάσταση αυτού του κόσμου και με έσωσε από το μελλοντικό μαρτύριο και με επέστρεψε σε μια δίκαιη ζωή. Και χαίρομαι, δοξάζοντας τον Κύριό μας!
Και ο ηγούμενος είπε:
"Η μετάνοια και των δύο είναι αληθινή και ίση με τον Θεό. Και η θλιβερή και η ευτυχής για τη δόξα του Θεού είναι ευχάριστες σε Αυτόν.
http://yiorgosthalassis.blogspot.com