Δεν είναι δυνατός ο άνθρωπος όταν κάνει το δικό του. Είναι δυνατός όταν νικά τον εαυτό του. Και γίνεται παντοδύναμος όταν υποτάσσεται στο θέλημα του Θεού [...]
Ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως θελητικό ον. Πάντα κάτι θέλει. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να ζούμε χωρίς να θέλουμε, διότι αυτό είναι αδύνατο για τον άνθρωπο. Αυτό που χρειάζεται είναι να ταυτίσουμε το θέλημά μας με το θέλημα του Θεού, να έχουμε για οδηγό μας το θέλημα του Θεού. Όχι να οδηγηθούμε στη νέκρωση, αλλά στη θέωση’.
(...)
"Γιατί αγάπησε τόσο ο Θεός τον κόσμο; Δεν υπάρχει απάντηση. Τον αγάπησε τόσο, γιατί δεν μπορούσε να την αγαπήσει λιγότερο. Τον αγάπησε τόσο, γιατί είναι αγάπη. Τον αγάπησε τόσο, γιατί δεν έχει, δεν δείχνει, δεν προσφέρει απλώς αγάπη ο Θεός, ώστε να μπορεί να δείξει και να προσφέρει λιγότερη, αλλά είναι αγάπη. Είναι Θεός αγάπης και μόνο θεϊκά, δηλαδή απεριόριστα, μπορεί να αγαπά. Είναι αγάπη ο Θεός και δεν μπορεί κάτι άλλο να κάνει: μόνο να αγαπά μπορεί".
(...)
Ο αυθεντικός Χριστιανός πρώτα γνωρίζει να πεθαίνει, και έτσι κατόπιν μαθαίνει να ζει. Δεν υπάρχει ζωή αληθινή χωρίς αυτόν τον θάνατο. Ο Χριστός δεν ανασταίνει τους ζωντανούς: τους νεκρούς ανασταίνει. Γι’ αυτό μόνο όσοι είναι έτοιμοι να κατεβούν στον τάφο, μόνο αυτοί μπορούν να προσμένουν ανάσταση. Μόνο όσοι είναι έτοιμοι να τα χάσουν όλα για τον Θεό, μόνο αυτοί μπορούν να κληρονομήσουν το πάν, τα αιώνια αγαθά της βασιλείας των ουρανών’.
[Αρχιμ. Αστερίου Χατζηνικολάου. «Αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα».
Εκδόσεις Ο Σωτήρ 2018, σελ. 139]
http://iaspis.blogspot.com/
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/