Σύμφωνα μὲ τὸ προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιθυμοῦσε νὰ ἑτοιμάσει ἕνα παναγνὸ κατοικητήριο γιὰ νὰ κατασκηνώσει μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, δὲν ἐπετράπη στὸν Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄννα νὰ ἀποκτήσουν ἀπογόνους.Καὶ οἱ δύο εἶχαν φθάσει σὲ προχωρημένη ἡλικία καὶ εἶχαν μείνει στεῖροι – συμβολίζοντας τὴν ἀνθρώπινη φύση, στρεβλωμένη καὶ ἀποξηραμένη ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου -,δὲν ἔπαυσαν ὡστόσο νὰ παρακαλοῦν τὸν Θεὸ νὰ τοὺς λυτρώσει ἀπὸ τὸ ὄνειδος τῆς ἀτεκνίας. Ὅταν ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ Θεὸς ἔστειλε τὸν Ἀρχάγγελο Γαβριὴλ στὸν Ἰωακεὶμ ποὺ εἶχε ἀποσυρθεῖ σὲ ἕνα βουνὸ καὶ στὴν Ἄννα ποὺ θρηνοῦσε τὴν δυστυχία της στὸν κῆπο τους, γιὰ νὰ τοὺς ἀναγγείλει ὅτι ἐπρόκειτο σύντομα νὰ ἐκπληρωθοῦν στὸ πρόσωπό τους οἱ πάλαι προφητεῖες καὶ ὅτι θὰ γεννοῦσαν τέκνο ποὺ προοριζόταν νὰ καταστεῖ ἡ αὐθεντικὴ Κιβωτόςτης καινῆς Διαθήκης, ἡ θεία Κλίμαξ, ἡ ἄφλεκτος Βάτος, τὸ ἀλατόμητον Ὅρος, ὁ ζωντανὸς Ναὸς ὅπου θὰ κατοικοῦσε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ . Τὴν ἡμέρα αὐτή, μὲ τὴν σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννης, τερματίζεται ἡ στειρότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, ποὺ χωρίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ διὰ τοῦ θανάτου· καὶ μὲ τὴν ὑπὲρ φύσιν τεκνοποίηση αὐτῆς ποὺ εἶχε μείνει στείρα ἕως τὴν ἡλικία κατὰ τὴν ὁποία δὲν μποροῦν πλέον φυσιολογικὰ νὰ τεκνοποιήσουν οἱ γυναῖκες, ὁ Θεὸς ἀνήγγειλε καὶ ἐπιβεβαίωσε τὸ πλέον ὑπερφυὲς θαῦμα τῆς ἀσπόρου συλλήψεως καὶ τὴν ἀμώμου γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Ἀειπαρθένου Μαρίας.
Παρότι ἐγεννήθη ἀπὸ θεία ἐπέμβαση, ἡ Παναγία προῆλθε ἀπὸ σύλληψη μέσω συνευρέσεως ἀνδρὸς καὶ γυναικὸς κατὰ τοὺς νόμους τῆς ἀνθρώπινης φύσης μας, τῆς πεπτωκυίας καὶ δέσμιας τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου μετὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα (βλ. Γέν. 3,16) Σκεῦος ἐκλογῆς, τίμιος Ναὸς ποὺ προετοίμασε ὁ Θεὸς πρὸ τῶν αἰώνων, ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ πλέον ἁγνὴ καὶ τέλεια ἀντιπρόσωπος τῆς ἀνθρωπότητας, ἀλλὰ δὲν βρίσκεται ἐκτός της κοινῆς κληρονομίας καὶ τῶν συνεπειῶν τοῦ ἁμαρτήματος τῶν πρωτοπλάστων. Ἀκριβῶς ὅπως ἔπρεπε, γιὰ νὰ μᾶς λυτρώσει ὁ Χριστὸς ἀπὸ τὸ κράτος τοῦ θανάτου διὰ τοῦ ἑκουσίου Σταυρικοῦ Του θανάτου (βλ. Ἑβρ. 2,14), νὰ γίνει ὁ σαρκωθεῖς Λόγος τοῦ Θεοῦ ὅμοιος μὲ τὸν ἄνθρωπο στὰ πάντα πλὴν τῆς ἁμαρτίας, ἐξίσου ἀπαραίτητο ἦταν ἡ Μητέρα Του, στὰ σπλάγχνα τῆς ὁποίας ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἑνώθηκε μὲ τὴν ἀνθρώπινη σάρκα, νὰ εἶναι σὲ κάθε τί ὅμοια μὲ ἐμᾶς, ὑποκείμενη στὴν φθορὰ καὶ στὸν θάνατο, μὴ τυχὸν καὶ θεωρηθεῖ ὅτι ἡ Λύτρωση καὶ ἡ Σωτηρία δὲν μᾶς ἀφοροῦν ἀπολύτως καὶ ἐξ ὁλοκλήρου, ἐμᾶς τοῦ ἀπογόνους του Ἀδάμ.
Ἡ Θεοτόκος ἐξελέγη μεταξὺ τῶν γυναικὼν ὄχι τυχαίω τῷ τρόπω, ἀλλὰ γιατί ὁ Θεὸς εἶχε προβλέψει προαιωνίως ὅτι θὰ ἦταν σὲ θέση νὰ διαφυλάξει τελείως τὴν ἁγνότητά της ὥστε νὰ Τὸν δεχθεῖ μέσα τῆς . Καὶ ἐνῶ συνελήφθη καὶ γεννήθηκε ὅπως ὅλοι μας, ἀξιώθηκε νὰ καταστεῖ κατὰ σάρκα Μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ κατὰ πνεῦμα μητέρα ὅλων μας. Γλυκύτατη καὶ φιλεύσπλαγχνος, εἶναι σὲ θέση νὰ μεσιτεύει ὑπὲρ ἠμῶν ἐνώπιόν του Υἱοῦ της, ὥστε νὰ μᾶς χαρίσει Ἐκεῖνος τὸ μέγα ἔλεος.
Ἀκριβῶς ὅπως ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ καρπὸς τῆς παρθενίας της, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἦταν καρπὸς τῆς σωφροσύνης τοῦ Ἰωακεὶμ καὶ τῆς Ἄννας. Ἀκολουθώντας αὐτὴν τὴν ὁδὸ τῆς ἁγνότητος καὶ ἐμεῖς, μοναχοὶ καὶ σώφρονες χριστιανοί, κάνουμε νὰ γεννηθεῖ καὶ νὰ μεγαλώσει μέσα μας ὁ Σωτήρας Χριστός.
πηγή: imkifissias.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com