Είχα ακούσει πριν καιρό στο ραδιόφωνο μια πολύ απλοϊκή περιγραφή για την αιωνιότητα. Πήγαινε κάπως έτσι:
“Σκέψου το πιο μακρινό αστέρι. Τα εκατομμύρια έτη φωτός που χρειάζονται να φτάσεις εκεί. Σκέψου να σε βάλουν να μεταφέρεις σε αυτό το αστέρι όλους τους κόκκους άμμου της γης. Έναν έναν. Πήγαινε έλα. Και σαν τελέψεις να σου πουν: Ξέρεις, όλο αυτό ήταν μια στιγμή στην αιώνιο ζωή.”
Καταλαβαίνεις έτσι έστω λίγο το μέγεθος σου. Ποιος είσαι και πού πας, σε ποιο κόκκο άμμου θα γίνεις επιβάτης.
Καταλαβαίνεις όμως την ίδια στιγμή πως μέσα στην θλίψη και την κακομοιριά, θα είναι αφόρητο ένα τόσο μεγάλο ταξίδι.
Και τρομάζεις,και αλλάζεις και πετάς τα βαρίδια των χιλιάδων σου “γιατί” που σε κρατούν σαν σκλάβο δεμένο κι‘ όλα τα παράπονα σου ότι εσύ είσαι ο ευαίσθητος, ο διαφορετικός που στην μάχη που δίνεις να παρηγορήσεις την καρδιά σου κανείς δεν σε καταλαβαίνει κι'όλοι σε πληγώνουν διαρκώς.
Και γελάς.Βλέπεις τον κόσμο αλλιώς και γελάς.
π. Χρίστος
https://proskynitis.blogspot.com/
http://yiorgosthalassis.blogspot.com