Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής (1929-1995).
Κοντά στον π. Γαβριήλ [Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής από την Γεωργία] κανείς δεν ένιωθε περιττός η ασήμαντος. Όλοι ένιωθαν πως κατείχαν μια θέση στην καρδιά του.
Διηγείται η Μαρίνα Κάνκαβα:
Πήγαινα πάντα στον Γέροντα μαζί με μια φίλη μου. Φοβόμουν αν ποτέ πήγαινα μόνη, δεν θα με γνώριζε. Αλλά μια μέρα πήγα τελικά μόνον εγώ. Στην πόρτα του κελιού είπα την ευχή, αλλά δεν έλαβα απάντηση.
Κάθισα λοιπόν στην αυλή του μοναστηριού. Τον περίμενα για πολλή ώρα. Κοίταξα το ρολόι και σκέφτηκα ότι αν σε δέκα λεπτά δεν μου έδινε κανένα σημάδι, δεν θα μπορούσα να πλησιάσω το κελί του.
Ακριβώς δέκα λεπτά μετά, άκουσα θόρυβο στην πόρτα.
Σηκώθηκα -αναπήδησα για την ακρίβεια- και με σεβασμό πήγα και τον χαιρέτησα:
– Ειρήνη σε σας, π. Γαβριήλ.
Με κοίταξε και απορημένος με ρώτησε:
– Ποια είστε;
Από την αμηχανία μου δεν ήξερα πού να τρέξω να κρυφτώ. Αλλά, δεν μπορούσα να κάνω ούτε βήμα. Στεκόμουν για αρκετή ώρα σαστισμένη. Ξαφνικά γύρισε και μου είπε:
– Πώς είσαι, Μαρίνα;
Έμεινα έκπληκτη. Θυμόταν τελικά ακόμη και το όνομά μου.
Με κάλεσε στο κελί του και μου μίλησε. Ύστερα μου έδωσε ένα βιβλίο και παρακάλεσε να διαβάσω τη ζωή των αγίων πατέρων.
Εκείνος κάθισε και άρχισε την αγαπημένη του εργασία: να περιποιείται τις εικόνες. Είχε μια μικρή λάμπα με θαμπό φως. Δυσκολευόμουν στην ανάγνωση.
Ξαφνικά φώτισε όλο το κελί. Ενστικτωδώς κοίταξα τη λάμπα. Ήταν πάλιν θαμπή.
Κοίταξα και τον π. Γαβριήλ. Ήταν όλος μέσα στο φως.
Όταν αντιλήφθηκε πως κατάλαβα τι γινόταν, κούνησε το κεφάλι του.
– Εγώ φωτίζω περισσότερο και από έναν προβολέα! μου είπε χαμογελώντας και συνέχισε τη δουλειά του.
Μαρτυρία όπως καταγραφέται στο βιβλίο του Μαλχάζι Τζινορία, “Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής”. Μετάφραση Νανά Μερκβιλάτζε.
https://www.pemptousia.g