Το 1960, επί Ν. Χρουστσόφ, τα όργανα της KGB με τη βοήθεια του στρατού χτενίζανε συστηματικά τα βουνά του Καυκάσου - και πιάστηκαν όλοι εκείνοι που κρύβονταν εκεί, κυρίως μοναχοί και ερημίτες...
και αποστέλλονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Στη δεκαετία του εξήντα ήμουν αξιωματικός του στρατού, είχα εισιτήριο για το κόμμα και ήμουν επικεφαλής ενός μεγάλου συγκροτήματος ελικοπτέρων, επειδή είχα μεγάλη εμπειρία να πετάω στα βουνά, όπου απαιτείται ειδική ικανότητα από πιλότους. Στη συνέχεια, στον Καύκασο μού δόθηκε διαταγή να ακολουθήσω με μια ομάδα ελικοπτέρων τους μοναχούς.
Στο θάλαμο διακυβέρνησης του ελικοπτέρου ήμασταν έτοιμοι για όλα. Παρακολουθούσαμε έντεκα μοναχούς με μαύρη ενδυμασία να ανεβαίνουν στο βουνό. Λίγο πιο κάτω πίσω από αυτούς ένα πράσινο στρατιωτικό όχημα με αυτοπεποίθηση μετέφερε τους στρατιώτες. Αξιολογώντας την κατάσταση είπα στον ασύρματο:
- Γη! Εδώ αέρας. Οι μοναχοί κινούνται προς την κορυφή του βουνού.
Στερέωσα αργά το χέρι μου στον μοχλό και πίεσα προς τα κάτω. Η κορυφή του βουνού ήταν απότομη. Έχοντας φτάσει εκεί πάνω, δεν θα είχαν πουθενά να πάνε. Εκεί θα τους παγιδεύαμε.
Για δύο ημέρες προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε αυτούς τους μοναχούς. Και η προσπάθειά μας είχε φτάσει στο τέλος της. Δεν ήξερα τι θα συνέβαινε με τους μοναχούς όταν θα τους πιάναμε. Ναι, τότε δεν με ενδιέφερε. Ακολουθούσα διαταγές.
Εν τω μεταξύ, οι μοναχοί ανέβηκαν στην κορυφή του βουνού. Πίσω από αυτούς οι στρατιώτες και τα σκυλιά τούς κυνηγούσαν, και μπροστά τους ένας απύθμενος, τεράστιος γκρεμός. Η κατάσταση ήταν απελπιστικά κρίσιμη.
Πήγα από την άλλη μεριά και στάθηκα ακριβώς πάνω από τους μοναχούς. Ο άνεμος σαν λεπίδα ξύριζε τα ρούχα και τα μαλλιά τους. Είδα την απελπισία στα πρόσωπά τους. Μοιάζαν με αγέλη κυνηγημένων λύκων. Αναβοσβήνοντας τα φώτα έκανα σαφές στους μοναχούς ότι ήμασταν παντού. Οι στρατιώτες, εν τω μεταξύ, πλησίαζαν...
Ξαφνικά κάτι το ασυνήθιστο άρχισε να συμβαίνει από κάτω. Οι μοναχοί έκαναν έναν κύκλο, κράτησαν τα χέρια, γονάτισαν και άρχισαν να προσεύχονται. Τότε όλοι σηκώθηκαν και περπάτησαν προς την άκρη της χαράδρας.
"Θα πηδήξουν πραγματικά; Αυτό είναι σίγουρος θάνατος! Τι, αποφάσισαν, να αυτοκτονήσουν;", σκέφτηκα με ενόχληση και άρπαξα το walkie-talkie φωνάζοντας:
- Γη! Γη! Μην έρχεστε πιο κοντά, θέλουν να πηδήξουν! Βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού!
- Αέρα, εδώ γη. Περιμένουμε πέντε λεπτά και συνεχίζουμε να κινούμαστε. Δεν έχουμε χρόνο - σύντομα θα σκοτεινιάσει! Αρνητικό.
- Ελήφθη. Τέλος επικοινωνίας.
Κοίταζα τους μοναχούς που στέκονταν στην άκρη της χαράδρας. Και τότε ένας από αυτούς στάθηκε στη μέση, πήρε δύο ακόμη μαζί του, αγκάλιασε έναν σταυρό, έκανε αργά τρεις φορές τον σταυρό του και ευλόγησε την άβυσσο. Στη συνέχεια πήδηξε πρώτος κατ' ευθείαν στην άβυσσο! Αλλά για κάποιο λόγο δεν έπεσε, και σαν από θαύμα παρέμεινε κρεμασμένος στον αέρα.
Τα μαλλιά μου σηκώθηκαν στο κεφάλι μου. Από πάνω, έβλεπα σαφώς ότι ο μοναχός δεν στέκεται στο έδαφος, αλλά κρέμεται στον αέρα! Στη συνέχεια άρχισε να κάνει αργά βήματα και περπάτησε κατά μήκος του γκρεμού. Δεν έπεσε στην άβυσσο! Πώς;
Ακολούθησαν και όλοι οι άλλοι μοναχοί και περπατούσαν στον αέρα. Με τη σειρά, σαν αλυσίδα. Περπατούσαν ήσυχα ο ένας μετά τον άλλο, ανεβαίνοντας, μέχρι όλοι να εξαφανιστούν στο σύννεφο.
Από αυτά που έβλεπα, μπερδεύτηκα, και έχασα τον έλεγχο της διαχείρισης του ελικοπτέρου. Έχοντας ανάμεικτα συναισθήματα, κατέβασα το ελικόπτερο, το προσγείωσα σε ένα ξέφωτο και άρχισα να κλαίω.
Είκοσι λεπτά αργότερα οι στρατιώτες από το πεζικό έτρεξαν σε μένα. Συνέχισα να κάθομαι στο πιλοτήριο του ελικοπτέρου, προσπαθώντας να δώσω μια λογική εξήγηση για αυτό που είδα. Οι στρατιώτες κύκλωσαν το ελικόπτερο και ο παλαιότερος με ρώτησε:
- Σύντροφε κυβερνήτη, πού είναι οι μοναχοί; Σκαρφαλώσαμε στην κορυφή, αλλά δεν ήταν εκεί. Πήγανε στον ουρανό!...
Το δυνατό γέλιο του στρατιώτη με μια παρατεταμένη ηχώ ακούστηκε στα βουνά.
Ο συνταγματάρχης με ρωτούσε συνεχώς:
- Εξήγησέ μου, πού εξαφανίστηκαν οι μοναχοί που εντοπίσαμε πριν δύο ημέρες; Και πώς οδήγησες το στρατό σε λάθος διαδρομή;!
- Εξακολουθείτε να μην πιστεύετε στις εξηγήσεις μου, σύντροφε, είπα στον συνταγματάρχη.
Με βγάλανε από το κόμμα και με μετέφεραν σε υπηρεσία ξηράς.
Αφού έφυγα από το στρατό, βαφτίστηκα και έγινα πιστός.
Τα έργα σου είναι υπέροχα, ω Κύριε!
Miroslav Manyuk. 12/17/15.
https://apantaortodoxias.blogspot.com
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/