Σήμερα το μεσημέρι, πεντέξι νέα παιδιά, άγνωστα προς εμάς, μάλλον φοιτητές, καθόταν στο πεζούλι έξω από τον Ναό του Αγίου Στεφάνου. Έβγαζαν φωτογραφίες και γελούσαν.
Είπε ξάφνου η μια κοπέλα, «Όχι, όχι! Μην την ανεβάζεις έτσι, να την επεξεργαστούμε πρώτα και την ανεβάζουμε το βράδυ…»
Εγώ συνέχιζα την δουλεία μου αλλά έκανα λογισμούς… Όχι για τα παιδιά.
Όλος αυτός ο πειρασμός που ζούμε είναι μέγιστη ευκαιρία να δούμε τα χάλια μας, τον εαυτό μας, τον πραγματικό εαυτό μας. Είμαι όμως ο κατάλληλος να επεξεργαστώ τον εαυτό μου; Τον γνωρίζω; Το μπορώ; Το θέλω; Το επιθυμώ πραγματικά;
Στέκομαι απέναντί της εικόνος του Κυρίου μου και Τον παρακαλώ.
Κύριε, γνώρισέ μου αυτόν τον άγνωστο. Ξέρω το όνομά μου, την ηλικία μου, το βάρος μου, το χρώμα των μαλλιών μου, όμως τον εαυτό μου δεν τον γνωρίζω! Αυτός σε μένα τον ίδιο, παραμένει κρυμμένος και άγνωστος! Εσύ όμως, Χριστέ μου, που «εξετάζεις νεφρούς και καρδιές» τον γνωρίζεις. Εσύ γνωρίζεις κάθε άνθρωπο ερχόμενο στον κόσμο, «εκ κοιλίας μητρός αυτού». Εσύ κρατάς στα πλαστουργικά σου χέρια την φωτογραφία του μυστικού και αγνώστου εαυτού μου, με όλες τις λεπτομέρειες. Τι δεν θα έδινα να αποκτήσω αυτή την φωτογραφία Κύριέ μου! Να την κρατήσω μπροστά στα μάτια μου. Να δω επί τέλους ποιός είμαι.
Όμως, μιά μυστική φωνή μου λέει πως δεν θα άντεχα να δω την φωτογραφία μου αυτή… Και πως αν την έβλεπα, δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου…
Παρακαλώ πατρικά, ας δώσουμε στον Χριστό την ευκαιρία να επεξεργαστεί την φωτογραφία του πραγματικού μας εαυτού! Να Του δώσουμε την ευκαιρία να μας πλάσει εκ νέου, μέσα από την μετάνοια και τον πνευματικό αγώνα. Ένα είναι σίγουρο. Εκείνος ξέρει, καλύτερα από εμάς…
Να με συγχωράτε για το σημερινό προσωπικό «Ψέλλισμα».
Ευχές και ευλογίες πατρικές.
+ ι. Π.