Γράφει ὁ π. Παῦλος Καλλίκας
(Προβληματισμοὶ στὸ ἄρθρο τοῦ π. Βασιλείου Θερμοῦ «Προσοχὴ στὸ κενὸ μεταξὺ ρουτίνας καὶ ἰοῦ).
Εἶναι γνωστό, ὅτι οἱ κατὰ καιροὺς ἀρθρογράφοι, στὴν προσπάθεια τους νὰ διαφωτίσουν τοὺς ἀναγνῶστες τους, μεταχειρίζονται κάποια «τρικ» καὶ αὐτὸ εἶναι θεμιτὸ καὶ ἀποδεκτὸ σὲ ἕνα ἐλεύθερο καὶ δημοκρατικὸ πολίτευμα. Εἴτε ρίχνουν τὸν προβολέα ἀκόμη καὶ στὸ πιὸ «ἀσήμαντο» πλάσμα τοῦ πλανήτη γιὰ νὰ στηρίξουν τὰ λεγόμενά τους, εἴτε, πρὸς τοῦτο πάλι, βάζουν στὸ μικροσκόπιο τῆς ἐπιστήμης τους, τὴν κυτταρικὴ δομὴ καὶ τοῦ πιὸ «ἀσήμαντου» ὀργανισμοῦ. Ἄλλες φορὲς πάλι, ρίχνουν τὸν προβολέα καὶ προβάλλουν μία πλευρὰ τοῦ θέματος, καὶ αὐτὴ λάθος φωτισμένη. Γιὰ νὰ σᾶς δώσω νὰ καταλάβετε τί ἐννοῶ, καὶ νὰ μπῶ στὸ θέμα μου θὰ ρίξω καὶ ἐγὼ «τὸν προβολέα μου» στὸ παράδειγμα ποὺ χρησιμοποιεῖ, ὁ ἐν λόγῳ καταξιωμένος αρθογράφος, στὸ ἄρθρο του.
Μᾶς δίνει, λοιπόν, σὲ κάποιο σημεῖο, τὸ παράδειγμα τοῦ Μεγάλου Ἕλληνα Ἡγέτη Ἀλεξάνδρου στὴν ἔρημο. Δίψασαν ὅλοι, λέει, καὶ δὲν ἤπιε, ἀφοῦ κανεὶς δὲν εἶχε τὴν δυνατότητα νὰ πιεῖ. Δὲν θέλησε δηλαδὴ νὰ βρεθεῖ σὲ προνομιακὴ θέση ὡς πρὸς τοὺς στρατιῶτες του. Ἄρα...
Πολὺ καλὸ γενικὰ παράδειγμα ἀλλὰ καὶ πολὺ ἀτυχές, κατὰ τὴν γνώμη μου, ἐπὶ τοῦ προκειμένου. Γιατί; Προφανῶς οἱ στρατιῶτες μὲ πολλὴ προσοχὴ κάπου μάζεψαν σταγόνα -σταγόνα τὸ πολύτιμο νεράκι καὶ τὸ πρόσφεραν εὐχαριστιακὰ στὸν Ἡγέτη, ποὺ θαύμαζαν. Ἀκριβῶς ἐδῶ, θέλω νὰ καταδείξω ὅτι αὐτὸ...
τὸ χρησιμοποιούμενο παράδειγμα στὴν σημερινὴ κατάσταση, δείχνει μᾶλλον ἔλλειψη νηφάλιας σκέψης. Γιατί;
Διότι ἐμεῖς σήμερα ἔχουμε μιὰ πηγὴ Ζῶντος Ὕδατος κατὰ τὰ λεγόμενα τοῦ Χριστοῦ στὴν Σαμαρείτιδα, καὶ κατὰ τὰ λεγόμενα τοῦ ψαλμωδοῦ «Ὅν τρόπον επιποθεί ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων, οὕτως επιποθεί ἡ ψυχή μου πρός σε, ὁ Θεός». (Καθὼς τὸ διψασμένο ἐλάφι λαχταράει καὶ τρέχει στὶς πηγὲς τῶν ὑδάτων, ἔτσι σὲ λαχταράει ἡ ψυχή μου, Θεέ μου, καὶ τρέχει πρὸς ἐσένα) (Ψαλμ. μά' 41:2-3). Ἔχουμε μιὰ πηγὴ Ζῶντος Ὕδατος, κατὰ τὰ λεγόμενα μύριων ὅσων Ἁγίων ἔγραψαν θεολογικοὺς παιᾶνες γιὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Σαμαρείτιδας. Ἀκόμη, καὶ κατὰ τὰ λεγόμενα τῶν Ἁγίων Ἀρχιερέων μᾶς ἀπὸ Ἄμβωνος σὲ ἀνάλογες μέρες καὶ γιορτὲς τῆς Κυριακῆς αὐτῆς (ἀλήθεια τί θὰ ποῦν φέτος;). Ἀφῆστε στὴν ἄκρη, λοιπόν, τὰ γραφόμενα ἐμοῦ τοῦ ἀνυπάκουου καὶ ἀναρχικοῦ ἐνίοτε καὶ αἱρετικοῦ... τοῦ «αὐτόκλητου ἥρωα» καὶ τοῦ ἀνεύθυνου... Σκεφτεῖτε πραγματικὰ νηφάλια. Αὐτὴ ἡ πηγὴ δὲν εἶναι ποὺ τρέχει ἀφθονότατα σήμερα πάνω στὴν Ἅγια Τράπεζα; Αὐτὸ δὲν ἦταν τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας; (τοὐλάχιστον ἔτσι μᾶς ἔλεγαν οἱ ἀπὸ Ἄμβωνος ἱεροκήρυκες). Νηφάλια σκεπτόμενοι ἀναρωτιόμαστε: -Ἦταν ἄραγε ἡ πηγὴ αὐτὴ μὲ τὸ Ὕδωρ τὸ Ζων, πρίν τὸν ἰὸ μιὰ ἐμμονὴ σὲ συνήθειες της ὁποῖες (ὦ, τῆς ἀγνοίας!) ὀνομάζαμε «παράδοση; Τί κάναν, λοιπόν, οἱ ἡγέτες μας; Ἀλλοίμονο! Ἀπαγόρευσαν τὴν προσέλευση «τῶν στρατιωτῶν» σὲ αὐτὴν τὴν πηγή. Μήπως ὅμως, σκεφτόμενοι νηφάλια, τελικὰ ἀντιστρέφεται ἡ δυναμικὴ τοῦ ἀτυχέστατου παραδείγματος. Γιὰ νὰ δοῦμε. Θὰ ταίριαζε τὸ παράδειγμα «γάντι» ἂν εἶχε γραφεῖ κάπως ἔτσι ἡ ἱστορία: -« Ἥλιος τρομερός, ἀνελέητα ἔλιωνε κάθε ζωντανὸ ὀργανισμὸ ποὺ βρισκόταν κάτω ἀπὸ τὶς καυτὲς σὰν φλόγα ἀκτῖνες του. Ὁ μέγας Ἀλέξανδρος, αὐτὸς ὁ μεγάλος ἡγέτης, ὁδοιποροῦσε μὲ τοὺς στρατιῶτες του. Κάποια στιγμὴ ὦ τοῦ θαύματος! ξεπροβάλει στὴν στροφὴ τοῦ αμμόλοφου μιὰ γάργαρη πηγή....» Τί θὰ περιμένατε ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες γιὰ τὴν συνέχεια; ...Καί,Καί ὅμως ὄχι!!! Συνεχίζουμε, ξαναγράφοντας τὴν ἱστορία: «Ὁ μεγάλος αὐτὸς ἡγέτης Ἀλέξανδρος ἀφοῦ σκέφτηκε λίγο, διέταξε τοὺς ὑπασπιστές του νὰ σταθοῦν γύρω ἀπό τὴν πηγή. Νὰ ἀπαγορεύσουν δια στρατιωτικοῦ νόμου μὲ κάθε τρόπο τὴν προσέλευση. Χωρὶς ἄλλες κουβέντες. Ὁ λόγος; Ἴσως ὑπῆρχε κάποιος ἰὸς ἢ κάτι ἄλλο ἐπικίνδυνο στὸ νερό. Καὶ ἂς ἤξερε ὁ ἴδιος ὁ Μ. Ἀλέξανδρος ὅτι δὲν ὑπάρχει τέτοια πιθανότητα». Ἡττοπάθεια ἢ ἐγωισμός; Μήπως προδοσία; Μὴ γένοιτο.
Γιὰ νὰ δοῦμε ὅμως, καὶ τί μᾶς ἄφησε στὸ σκοτάδι ὁ προβολέας τοῦ ἀρθρογράφου; Ἀναρωτιόμαστε: - ὁ ἴδιος πάλι Ἡγέτης δὲν ἦταν αὐτὸς ποὺ ἔσυρε τὸ σπαθί του καὶ ἔκοψε μὲ μιᾶς τὸν γόρδιο δεσμό; Σίγουρα δὲν ἔκατσε νὰ βάλει τὴν ἐπιστημοσύνη του ἢ νὰ ἀναλύσει μὲ τοὺς συμβούλους του αὐτὸν τὸν ἄλυτο δεσμό. Πόσοι καὶ πόσοι Ἡγέτες δὲν μπῆκαν μπροστάρηδες, σὲ κάθε ἀγῶνα ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη; Πόσοι καὶ πόσοι Ἡγέτες, δὲν ὑπάκουσαν στὰ κελεύσματα τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἐποχῆς τους; Πόσοι καὶ πόσοι Ἡγέτες, δὲν ἀκολούθησαν τὰ κομπλεξικὰ συμπτώματα ὑποτέλειας τῶν δειλῶν συμβούλων τους;
Θὰ ἤμασταν σοβαροὶ καὶ νηφάλιοι, ἂν τοὺς χαρακτηρίζαμε «δῆθεν ἀντιστασιακούς»;
Ἄς περάσουμε σὲ ἕνα δεύτερο, ἀπὸ τὰ πολλὰ σημεῖα ποὺ μᾶς προβληματίζουν ὡς πρὸς τὴν ὀρθότητά τους, στὸ ἄρθρο. Ποιὸ εἶναι αὐτό; Τὸ παράδειγμα τοῦ αρθογράφου λίγο παρακάτω, λέει: «...Ἡ παράδοση μας τὸ ἐμπλουτίζει μὲ τὸ θεολογικὸ περιεχόμενο τῆς Ἐνανθρώπησης. Ὁ Χριστὸς ἀποτελεῖ τὸν Μέγα Ἀρχιερέα μας, «πεπειρασμένον κατὰ πάντα καθ' ὁμοιότητα, χωρὶς ἁμαρτίας» (Εβρ,4:15)
Ἄς δοῦμε ἐδῶ πασιφανέστατα, αὐτὸ πάλι ποὺ ἀναφέρει ὁ ἀρθρογράφος σὲ ἄλλο σημεῖο, περὶ προβληματικῆς ἑρμηνευτικῆς τῶν ἱερῶν κειμένων. Γιὰ νὰ δοῦμε. Λέει ὁ αρθογράφος μας: «Ὁ Χριστὸς ἀποτελεῖ τὸν Μέγα Ἀρχιερέα μας πεπειρασμένον κατὰ πάντα καθ' ὁμοιότητα, χωρὶς ἁμαρτίας» (Εβρ. 4,15) καὶ ἀναρωτιέται: «-Πὼς θὰ τὸν εἰκονίσουμε στὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα ἂν δὲν μετέχουμε καὶ στὴν ἑκούσια ταύτιση του μὲ τὶς κακουχίες μας;».
Καὶ ρωτῶ ἁπλά, ἁπλᾶ καὶ νηφάλια, αὐτὸ ἀκριβῶς μὲ πάρα πολὺ πόνο: - «Ἀρχιερεῖς καὶ Ἱερεῖς πὼς θὰ Τὸν εἰκονίσουμε αὐτὲς τὶς Ἅγιες μέρες; Μόνον Πεπειρασμένον (ἀπὸ τὴν τηλεόραση καὶ ἐξ' ἀποστάσεως) ἢ καὶ Αναστάντα;».
Ἄν μόνο Πεπειρασμένο, (ὅπως τὸν θέλει ὁ αρθογράφος μας), τότε φοβᾶμαι ὅτι ἀδυνατεῖ καὶ ὁ μεγαλύτερος ὑμνογράφος νὰ ἀλλάξει (ὅπως εὔκολα κάναμε «πειράζοντας» τὴν ἱστορία τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου) ὅλους τοὺς θεσπέσιους ὕμνους καὶ ὅλα τα «Σήμερον», ποὺ ἀκούγονται μέσα στὸν Ι. Ναὸ καὶ δονοῦν κάθε ψυχὴ πιστοῦ μὲ ἀποκορύφωση τὴν Ἀνάστασή Του, τὴν προσεχῆ Μεγάλη Ἑβδομάδα.
Ἄν μόνο Πεπειρασμένο, τότε θριαμβευτικὰ θὰ ὑπερισχύσει ἡ ἡττοπάθεια. Τότε, ρίχνουμε τὸν προβολέα στὸν Πεπειρασμένο μόνο Ἀρχιερέα μας. Καὶ κατ'αὐτὸν τὸν τρόπο μόνο, βολεύει κάποιους νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἡττοπαθῆ στάση τους (ἢ ὅπως ἀλλιῶς λέγεται στὴν ψυχολογικὰ ἐπιστημονικὴ γλῶσσα τοῦ ἀρθρογράφου μας). Ἄς γίνω πιὸ σαφής.
Ἀκοῦμε σήμερα ὅλοι, λὲς καὶ δὲν τὸ γνωρίζαμε, ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι καὶ ἁμαρτωλοὶ καὶ σὲ παγκόσμιο μάλιστα ἐπιτίμιο κανονισμένοι. Ἀκοῦμε τώρα, τὸ ὅτι τόσο καιρὸ ἀναξίως κοινωνούσαμε. Τὸ ὅτι, δὲν ἐκτιμούσαμε τὴν παρουσία μας στὸν Ναό. Τὸ ὅτι, χωρὶς συναίσθηση συμμετεῖχε ὅλος ὁ λαὸς εἰδικὰ στὶς Ἅγιες Μέρες τοῦ Πάσχα (καὶ ἂς μὴν ἀκουγόταν ἀπὸ τοῦ Ἄμβωνος τόσο ἔντονα καὶ ἐλεγκτικά). Ἄς σταθοῦμε λίγο, στὰ ἐντὸς παρενθέσεως. Ἀλήθεια, γιατί τόσο καιρὸ οἱ πνευματικοὶ ταγοί μας δὲν μᾶς «κακοκάρδιζαν» μὲ ἐλεγκτικὰ κηρύγματα αὐτὲς τὶς Ἅγιες Μέρες, ἀφοῦ ἤμασταν καὶ εἴμαστε τόσο ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀνάξιοι; Γιατί δὲν μᾶς μίλησαν - στὸν σημερινὸ βαθμό- γιὰ Ἐξομολόγηση, μετάνοια καὶ σιωπή; Γιατί υπερ-τονιζόταν αὐτὲς τὶς μέρες τὸ «πάντες τρυφήσατε» καὶ ὄχι τὸ τωρινὸ «πάντες ἐπειδὴ ἁμαρτήσατε μὴ τρυφήσετε»; γιατί υπερ-τονιζόταν «ὁ μόσχος πολύς», «νηστεύσαντες καὶ μὴ νηστεύσαντες», ἐνῶ τώρα «ὁ μόσχος ἀργότερα καὶ ἂν» καὶ ὑποχρεωτικὰ ὅλοι «νηστεύοντες»;
Γιατί; Μήπως τότε δὲν τά 'λεγαν, φοβούμενοι μὴν χαρακτηριστοῦν ἀρνητικά; Ἀφοῦ καὶ τότε οἱ ἄνθρωποι οἱ ἴδιοι ἦταν. Μήπως πίστευαν τότε στὴν μακροθυμία Τοῦ καὶ τὴν φιλανθρωπία Τοῦ καὶ τώρα ἀπογοητεύτηκαν; Τότε, γιατί δὲν τὰ ἔλεγαν αὐτά, αὐτὲς τὶς μέρες, πρὸς τὰ ὦτα τῶν πιστῶν ποὺ ἐρχόντουσαν τὶς «μεγάλες μέρες» νὰ κοινωνήσουν; Ἐγωισμὸς ἢ φιλαρέσκεια; Τώρα; Ἐγωισμὸς ἢ ἡττοπάθεια; Τί ἄλλαξε στὴν πνευματικὴ κατάσταση τοῦ κοσμάκη τόσο ἀπότομα καὶ ἄρδην καὶ γυρίσαμε τὸν προβολέα στὴν σκοτεινὴ πλευρὰ τοῦ καθενὸς πιστοῦ, ποὺ θέλει νὰ πλησιάσει τὸ Ἅγιο ποτήριο, ἢ νὰ μπεῖ στὴν Ἐκκλησία;
Τέλος, μὲ ὅση εἰλικρίνεια μᾶς ἐναπόμεινε, ἂς προβληματιστοῦμε διατυπώνοντας κάποια ἐρωτήματα (μιμούμενοι τὸν ἔγκριτο ἀρθρογράφο μας):
-Μήπως ἡ κυβέρνηση, ὡς μὴ ὄφειλε, μεταπήδησε στὰ τῆς Ἐκκλησίας αὐθαιρέτως;
-Μήπως οἱ Ἐκκλησιαστικοί, ὡς μὴ ὄφειλαν, συνήνεσαν μετὰ ἡττοπαθείας στὸν εξορισμό τῶν πιστῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία; (μὲ τὸ κοσμικὸ σκεπτικό: μαγαζιὰ εἰδῶν τροφῆς, ἑστιατόρια (delivery), super markets, τράπεζα μὲ οὐρές, γιατί ὁ χῶρος τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἐξαιρεῖται;) Μήπως δέχονται ὅτι ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο ὁ συγχρωτισμὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ποὺ κολλάει; Τὸ καθημερινὸ πᾶρε-δῶσε τῶν πολιτῶν; Ἀγορὲς μέσῳ courier; Ἐπιχειρήσεις; Δημόσιες ὑπηρεσίες μὲ ἀπαραίτητο προσωπικό; Ὄχι;)
-Μήπως πῆραν εὐθύνη Ἄλλου (μὲ κεφαλαῖο Α) στοὺς ὤμους τους; Καὶ ἂν ναί, γιατί τὸ ἔκαναν ἀφοῦ εἰκονίζουν, ὅπως πολὺ σωστὰ σημειώνει ὁ ἀρθρογράφος μας, τὸν Μέγα Ἀρχιερέα;
-Μήπως αυτοαναίρεσαν τὴν εἰκόνα τοῦ μεγάλου Ἀρχιερέως ποὺ εἰκονίζουν, μεταπλάθοντας τὴν ἀπὸ πηγὴ τοῦ Ζῶντος Υδατος σὲ δυνητικὴ πηγὴ Ὕδατος Θανάτου;
-Μήπως τὴν εἰκόνα τοῦ Αναστάντος Μεγάλου Ἀρχιερέως την φιλᾶνε γιὰ τὶς εὔκολες καὶ λιγότερο ὁμολογιακὲς ἐποχὲς (Μάϊο, Ἰούνιο, Ἰούλιο, Αὔγουστο);
Καὶ διερωτόμαστε, πάλι νηφάλια: Πότε θὰ δοθεῖ σὲ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τρισάθλιους χριστιανοὺς τὸ Ὕδωρ τὸ Ζων; Τότε ποὺ θὰ μᾶς δώσει τὸ πράσινο φώς ἡ Κυβέρνηση θὰ τὸ ξανακουβεντιάσουμε; Τότε θὰ μποροῦμε πάλι νὰ μεταλαμβάνουμε... ἀναξίως; ...ἤ, ἤ ἀξίως; Πὼς θὰ τὸ ὁρίσουν καὶ σὲ ποιὰ βάση θὰ τὸ θέσουν οἱ Ἐκκλησιαστικοί μας Ἄρχοντες;
(ἐξαιροῦνται ἀπὸ τὸ τελευταῖο ἐρώτημα («-Πότε θὰ δοθεῖ σὲ ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλούς...») οἱ διάγοντες τὸν βίο τους τόσο ὁσιακῶς, ὅσο ὁσιακῶς καὶ ἀσκητικῶς διαπέρασε τὸν βίο της ἡ Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ποὺ ρίχνοντας τὸν προβολέα στὸ ὅτι κοινώνησε μιὰ φορὰ στὸ τέλος τῆς ζωῆς της ἀντλοῦν «αντράνταχτο» θεολογικὸ παράδειγμα ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστική μας παράδοση. Αὐτὸ χωρὶς νὰ τοὺς προβληματίζει τὸ ὁσιακῶς(;) τοῦ δικοῦ τους βίου ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι δὲν γνωρίζουν τὸ ἡμερολογιακά, δικό τους τέλος).
Ἕν κατακλεῖδι:
1. Θα ἦταν ὡραῖο νὰ μείνουν ἀνοιχτὲς οἱ Ἐκκλησιές.
Θὰ ἦταν ὡραῖο αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν στὸν Χριστό -σὲ ὅποιο βαθμό- (δὲν διαθέτουμε καὶ δὲν θέλουμε μετρητὲς πίστεως, οὔτε μᾶς ἀφορᾶ) νὰ εἰσέρχονται ἐλευθέρως σὲ αὐτές. Γιὰ ὅσο διάστημα θελήσουν. Ἄντε, καὶ γιὰ τὰ μάτια τοῦ κράτους μὲ ἀποστάσεις καὶ αντισηψίες.
2. Κανεὶς μὰ κανεὶς δὲν ἐνοχλεῖ ἢ πιέζει τοὺς κατὰ φαντασία «Χριστιανοὺς» ἢ τοὺς ἀπὸ συνήθεια καὶ παράδοση παιδικῶν χρόνων «Χριστιανοὺς» ἢ τοὺς Αντι-θέους, νὰ προσέλθουν. Αὐτοὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ νοιάζονται καὶ νὰ φοβοῦνται, ἀφοῦ οὕτως ἢ ἄλλως ἔχουν πάρει τὰ μέτρα τους. Μένουν σπίτι καὶ καλὰ κάνουν. Τηροῦν τὰ μέτρα τοῦ Κράτους στὴν ζωή τους, καὶ καλὰ κάνουν. Τὰ μέτρα τοῦ κράτους, πλὴν τὰ τῆς Ἐκκλησίας, τὰ τηροῦμε καὶ ἐμεῖς. Μά, ὅπως εἶναι ἐλεύθεροι νὰ ἔχουν τὴν γνώμη τους, καὶ κανεὶς δὲν τοὺς κρίνει ἢ κακοκαρδίζει, ἂς μᾶς ἀφήσουν καὶ ἐμᾶς ἐλεύθερους νὰ τὴν διατυπώνουμε καὶ ἀνάλογα νὰ πράττουμε.
3. Επίσης, θὰ ἦταν συνετὸ κάποιοι ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἔρθουν στὴν Ἐκκλησία, νὰ μείνουν σπίτι. Καὶ αὐτὸ ἐπειδὴ θὰ εἶχαν φόβο νὰ κολλήσουν ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ λειτουργοῦν ἀκόμη, καὶ καλῶς λειτουργοῦν (γιὰ τὴν κάλυψη τῶν σωματικῶν ἀναγκῶν) ἐκεῖ ἔξω, καὶ ὄχι φοβούμενοι, τὸ στοχευμένο καὶ διαφημιζόμενο μονοπλεύρως καὶ ἀνοήτως, ὅτι θὰ κολλήσουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία (ποὺ θεωρεῖται ἀπαραίτητη γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ψυχοσωματικῶν ἀναγκῶν μας).
Ἡ ἑξάχρονη κόρη μου, ποὺ τριγυρνοῦσε στὸ παιδικὸ δωμάτιο ποὺ ἔγραφα αὐτὲς τὶς ἀράδες μὲ πόνο, μὲ ρώτησε σὲ κάποιο διάλλειμα ποὺ ἔκανα:-«Μπαμπᾶ ξέρεις γιατί ὁ Θεὸς ἔστειλε αὐτὴ τὴν δοκιμασία;» καὶ συνέχισε χωρὶς νὰ περιμένει ἀπάντηση «γιὰ νὰ δεῖ ἂν εἴμαστε καλοί». -«Τί ἐννοεῖς;», τὴν ρώτησα. -«Νά, μοῦ ἀπαντάει, γιὰ νὰ δεῖ ἂν πιστεύουμε σὲ Αὐτόν».
Σκέφτηκα: «ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν σοῦ τοῦ καταλῦσαι ἐχθρὸν καὶ ἐκδικητήν.» (Ψαλμ. 8,3)
Καλὴ Κυριακὴ τῶν Βαΐων.
Πρῶτα ὁ Θεός.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!!!
παπα-Παῦλος Καλλίκας
υ.γ. 1. Θὰ συμφωνήσω μὲ τὸ κενὸ ποὺ ἀναφέρει στὸν τίτλο του ὁ π. Βασίλειος Θερμός. Τὸ κράτος ἂν τώρα ἐπιστρατεύει ὅλους τους Γιατρούς, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἀξιέπαινοι γιὰ τὸ ἡρωικὸ ἔργο καὶ τὴν προσφορά τους, θὰ χρειαστεῖ σὲ λίγες ἑβδομάδες νὰ ἐπιστρατεύσει καὶ ὅλους τοὺς ψυχολόγους. Ἄς ἐλπίσουμε σὲ θαῦμα. Ἀκόμη Αὐτὸς (ὁ Μέγας Ἀρχιερέας) δὲν ἔχει μιλήσει.
2. Αὐτὸ τὸ ἄρθρο ἴσως «πονέσει» κάποιους, καὶ σίγουρα θὰ στηρίξει ἄλλους. Τοὺς μὲν πρώτους θὰ παρακαλέσω νὰ στηρίξουν τὴν ἐλευθερία τοῦ λόγου ποὺ κερδήθηκε μὲ θυσίες στὸν τόπο μας. Στοὺς δὲ δεύτερους, νὰ ἱκετεύσω γιὰ ἕνα «Κύριε ἐλέησον τὸν δοῦλον Σοῦ παπα-Παῦλο». Σ' αὐτοὺς τοὺς δεύτερους, ποὺ εἶναι πολλοί, εἶναι καὶ ἀφιερωμένο τὸ ἄρθρο αὐτό.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr