Είναι δύο ήρωες, δύο σύγχρονοι ιεραπόστολοι που αφήνουν τις ανέσεις του σπιτιού τους και ταξιδεύουν μίλια μακριά για να βρεθούν στο πλευρό των πονεμένων παιδιών της Αφρικής.
Μερικές μέρες από την αναχώρηση τους, Κυριακή της Ορθοδοξίας άφησαν πίσω το μεθόριο παραδείσου και κολάσεως επιστρέφοντας στην πατρίδα τους. Δύο γιατροί, νέοι, Έλληνες εκ Κρήτης, με τον ρομαντισμό της άγνοιας για τα της ιεραποστολής. Προσγειώθηκαν στην γη όπου τα πάντα μοιάζουν αδύνατα. Είκοσι μέρες παρουσίας στη Νότιο Μαδαγασκάρη, με επισκέψεις σε δεκάδες χωριά, διανομή χιλιάδων σάκων με ανθρωπιστική βοήθεια, μερόνυχτα εξετάσεων και διαγνώσεων ανθρώπων που για πρώτη φορά αντίκριζαν στηθοσκόπιο, γλωσσοπίεστρο, θερμόμετρο. Μέρα με τη μέρα είδα τα μάτια τους να αλλάζουν. Να φεύγει η χαρά του ταξιδιού και να στέφονται με το βάρος της διακονίας.
Κάποια στιγμή, τελειώνοντας την εξέταση στο αυτοσχέδιο ιατρείο ενός χωριού, κι ενώ ο τελευταίος ασθενής διαγνώστηκε με λοίμωξη του αναπνευστικού, ζήτησαν νερό και σαπούνι για να πλύνουν τα χέρια τους. Όταν τους ζήτησα να κάνουν υπομονή μέχρι να φτάσουμε στην πρωτεύουσα, τρόμαξαν. Απόρησαν. Και δυστυχώς προφήτευσαν αυτό που ζούμε τις τελευταίες μέρες. Την αδυναμία να αντισταθεί μια χώρα σαν αυτή σε ένα κύμα συμβατικής ιογενούς ασθένειας.
20 μέρες χρειάστηκαν για να θεραπευτούν και οι ίδιοι από την ασθένεια της φαντασίας. Της γοητείας της Μαύρης Ηπείρου. Μια γοητεία που ζει μόνο στις φωτογραφίες. Και τους ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά. Διότι έλαβαν το όντως πικρό φάρμακο της απογοήτευσης, και αντιμέτωποι με την αλήθεια ζήτησαν να έρθουν ξανά και ξανά. Δύο ταξιδιώτες, ένα θαύμα!
