Ο Χρυσόστομος τονίζει ότι η Ιερωσύνη είναι διακονία, η οποία εδόθη από το Θεό στους ιερείς ως «Θείον χάρισμα» και γι᾿ αυτό είναι η σπουδαιότερη και τιμιότερη από όλες τις άλλες επίγειες εξουσίες.
Και μολονότι ασκείται επί γης, τα αποτελέσματά της διαβαίνουν στους ουρανούς και ως τοιαύτη είναι υπηρεσία η οποία αρμόζει στους αγγέλους. Γι᾿ αυτό το ιερατικό αξίωμα χαρακτηρίζεται «αγγελικό» αφού η Ιερωσύνη ασκείται μεν επί της γης, ανήκει όμως στην «τάξη των επουρανίων». Και αυτό βέβαια πρέπει να θεωρείται εύλογο, αφού την Ιερωσύνην «δεν την καθίδρυσε ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος, ούτε αρχάγγελος, ούτε κάποια άλλη κτιστή δύναμη, αλλά ο ίδιος ο Παράκλητος, ο οποίος την έκανε τέτοια, ώστε να φαίνεται ότι ασκείται από αγγέλους αν και ασκείται από σαρκικά όντα - ανθρώπους».
Η Ιερωσύνη έχει κατά ταύτα υπερφυσικό χαρακτήρα. Το κυριότερο δε σημείο του υπερφυσικού χαρακτήρος της Ιερωσύνης είναι η τέλεση της θείας Ευχαριστίας από τους ιερείς, η αγιαστική δύναμη του Αγίου Πνεύματος, η οποία συνδέεται με αυτήν μέσα στην Εκκλησία. Είναι η σημαντικότερη εξουσία η οποία παρεχωρήθη στους ιερείς, οι οποίοι μολονότι κατοικούν στη γη και ασχολούνται με επίγειες υποθέσεις, εν τούτοις έλαβαν την εξουσίαν αυτήν να ασχολούνται δηλ. με ουράνιες υποθέσεις· κάτι δηλ. που δεν παρεχωρήθη από το Θεό ούτε στους αγγέλους, ούτε στους αρχαγγέλους του. Και αυτό, λέγει ο ιερός πατήρ, δεν μας επιτρέπει να πιστεύομεν ότι υπάρχει άνθρωπος που να θεωρεί κάτι μεγαλύτερο και να επιθυμεί τίποτε περισσότερο από την τιμήν να ανέλθει στο ιερατικό αξίωμα. Και αυτή η εξουσία είναι το «δεσμείν και λύειν» ήτοι το αφιέναι τις αμαρτίες· να κρίνει επί της γης τις αμαρτίες των ανθρώπων εξουσία η οποία παρεχωρήθη από τον Υιόν και Λόγον του Θεού μόνο στους ιερείς.
Βέβαια και οι άρχοντες του κόσμου τούτου έχουν εξουσίαν του «δεσμείν» αλλά μόνον επί των σωμάτων· ενώ η εξουσία των ιερέων αναφέρεται στις ψυχές των ανθρώπων και αυτήν επικυρώνει ο ίδιος ο Θεός. Δηλ. λέγει ο ιερός πατήρ, ο Θεός έδωσε στους ιερείς ολόκληρη την επουράνια εξουσία να συγχωρούν τις αμαρτίες· και σε όσους μεν συγχωρούν αυτοί, αυτές θα είναι συγχωρημένες και από το Θεό, σε όσους δε δεν τους απαλλάσσουν, θα είναι δεσμευμένες και από το Θεό.
Ποια λοιπόν εξουσία άλλη θα μπορούσε να θεωρηθεί μεγαλύτερη από αυτήν; Ο Πατήρ έδωσε την εξουσία της κρίσεως των αμαρτιών στον Υιόν και Λόγον, και ο Υιός την παρεχώρησε στους ιερείς. Οποία τιμή για τους ιερείς! Με την εξουσία αυτή, η οποία απορρέει από το ιερατικό αξίωμα, οι ιερείς έχουν υπερβεί την ανθρώπινη φύση, έχουν απαλλαγεί από τις προσωπικές τους αδυναμίες και έχουν μετατεθεί στην τάξη των αγγέλων στους ουρανούς. Είναι τόσο μεγάλο το ύψος της Ιερωσύνης με την εξουσία του (δεσμείν και λύειν), του αφιέναι τις αμαρτίες των ανθρώπων και του σώζειν τις ψυχές τους και τόσο πολυτιμότερη και τιμιότερη ώστε να διαφέρει από κάθε άλλη εξουσία τόσο, λέγει ο Χρυσόστομος, όσο απέχει ο ουρανός από τη γη και η ψυχή διαφέρει από το σώμα. Χωρίς αυτήν την ευλογία των χειρών του ιερέως κανείς δεν μπορεί να σωθεί και να επιτύχει την ουράνια ζωή.
Ερωτά· Τι είναι ιερεύς; Ιερεύς, απαντά ο ίδιος, είναι άγγελος Κυρίου, ο οποίος δέχεται στα χέρια του το Χριστό, ομιλεί εκ μέρους του Χριστού και τον διακονεί. Ο ιερεύς όταν τελεί τα μυστήρια, δανείζει τα χέρια του στο Χριστό· όταν ομιλεί δανείζει την γλώσσα του στο Χριστό. Γι᾿ αυτό –λέγει– θα πρέπει να είναι τόσο καθαρός όσο και οι άγγελοι και να νοιώθει ότι βρίσκεται με τους αγγέλους, ανάμεσά τους στους ουρανούς. Και γι᾿ αυτό θα πρέπει οι ιερείς να θεωρούνται τιμιότεροι ακόμη και από τους γονείς. Διότι οι μεν γονείς μας εγέννησαν σαρκικά για την παρούσα πρόσκαιρη ζωή, ενώ οι ιερείς είναι εκείνοι, οι οποίοι μας αναγεννούν πνευματικά στην αιώνιο ζωή στην οποία εισερχόμεθα με τη χάρη του Θεού δια του Βαπτίσματος και της θείας Ευχαριστίας. Γι᾿ αυτό λοιπόν ο Θεός έδωσε μεγαλύτερη εξουσία στους ιερείς από τους φυσικούς γονείς όχι για να τιμωρούν, αλλά να ευεργετούν και να αναγεννούν τους ανθρώπους στη βασιλεία του Θεού, με τα μυστήρια, τη διδασκαλία τους, τη νουθεσία τους, τις προσευχές τους. Οι ιερείς με το αξίωμα αυτό ομοιάζουν, ως είπομεν, ωσάν να έχουν μετατεθεί στους ουρανούς και να έχουν υπερβεί την ανθρώπινη φύση, απαλλαγέντες από τα δικά τους προσωπικά πάθη. Με τον τρόπο αυτό της ζωής (και συμπεριφοράς τους) οι ιερείς δεν ζουν πλέον για τους εαυτούς τους, αλλά κυρίως ζουν για τη σωτηρία των πιστών και τη διακονίαν τους στην Εκκλησία.
Συνέπεια όλων αυτών είναι η μεγάλη ευθύνη και οι τεράστιες υποχρεώσεις των ιερέων ενώπιον του Θεού και των ψυχών τις οποίες τους ενεπιστεύθη επί της γης. Είναι οι υποχρεώσεις τους αυτές ανυπολογίστου αξίας, εφ᾿ όσον αυτοί γίνονται πατέρες των πιστών, προσφέρουν τη συγγνώμη, αγωνίζονται για την αναγέννηση και σωτηρία των ψυχών, προσεύχονται δι᾿ όλην την οικουμένην και προσεγγίζουν το Θεό.