Βλέπεις κάτι προσωπάκια χαρούμενα,χαμογελαστά,έτοιμα να ευθυμήσουν,
έτοιμα να δείξουν το χαμόγελό τους.
Ακόμα και με βροχή και συννεφιά,ακόμα και μέσα στη δοκιμασία,ακόμα και μέσα στην αποτυχία,χαμογελούν, γελούν, ευθυμούν.
Δεν είναι ότι είναι αναίσθητοι,δεν είναι που θέλουν να κρύψουν το δάκρυ τους.
Φυσικά κι αυτοί κλαίνε,αλλά δεν κλαψουρίζουν συνεχώς.Φυσικά και αυτοί στεναχωριούνται,αλλά η καρδιά τους δεν στενεύει.
Τους ρωτάνε: «καλά, μπορείς ακόμα να χαμογελάς»;Κι αυτοί κοιτούνε απορημένοι.«Μα είναι δυνατόν να μην χαμογελώ;Είναι δυνατόν να πάψω
να χαίρομαι την ζωή που ανοίγεται μπροστά μου;
Είναι δυνατόν να μην σκιρτά η καρδιά μου,κάθε φορά που αναπνέω,κάθε φορά που περπατώ,κάθε φορά που κοιτώ τον ουρανό,κάθε φορά που ενθυμούμαι τον Θεό μου;
Πώς είναι δυνατόν να μην νικά η χαρά την θλίψη,το φως το σκοτάδι;
Πώς είναι δυνατόν να πάψω να χαμογελώ όταν ακόμα και ο θάνατος
για μένα σημαίνει ζωή;
Πώς είναι δυνατόν να πάψω να ευθυμώ όταν ακόμα και ο σταυρός μου
με κάνει πιο δυνατό, πιο σοφό,πιο ταπεινό, πιο καθαρό;
Όχι, δεν θα πάψω να χαμογελώ ακόμα κι όταν όλα γύρω μου είναι σκοτεινά, ακόμα και όταν όλοι γύρω μου κηρύττουν για καταστροφές και δυσκολίες.
Ξέρετε γιατί;Διότι ένα κατάλαβα.Η ευτυχία δεν είναι απλά ένα γεγονός,είναι μια επιλογή ζωής,είναι ένας τρόπος ζωής,είναι ένα δρόμος...
Το ξέρω ότι πολλοί λένε ότι και αυτοί δεν θέλουν να είναι δυστυχισμένοι
αλλά να έχουνε χαρά στην ζωή τους.
Ας αναλογιστούν όμως για λίγο.Μήπως και αυτοί βάζουν το χεράκι τους,με τις επιλογές τους,με τον εγωισμό τους,με την αδιαλλαξία τους,με την γκρίνια τους,με την μιζέρια τους,να μένουν σε κατάσταση δυστυχίας;»
Όλοι κάπου, κάπως, κάποτε έχουμε πληγωθεί και έχουμε πληγώσει.
Το θέμα είναι να μην μείνουμε στην πληγή αλλά να περάσουμε στην θεραπεία.
Το ζητούμενο δεν είναι να παραμένουμε στην γκρίνια και την μιζέρια αλλά να δούμε με αισιοδοξία την ζωή μας που ανοίγεται μπροστά μας.
Τότε κάθε αποτυχία μας θα γίνεται αφορμή για να γίνουμε καλύτεροι.
Τότε κάθε δοκιμασία μας θα γίνεται αφορμή να δοκιμαστούμε στην αγάπη και την ταπείνωση.
Μην κάνουμε το δάκρυ μας, στασίδι μας.Κι ο Θεός θέλει το δάκρυ μας που έχει μετάνοια.Όμως πιο πολύ -νομίζω- του αρέσει το χαμόγελό μας που πηγή έχει
την ελπίδα μας σ’ Αυτόν.
Χαίρεται ο Χριστός μας όταν βλέπει το πάθος μας για ζωή,για χαρά,για συγχώρεση,για αγάπη.
Κι αν κάθε φορά που δακρύζεις με πόνο ένας άγγελος έρχεται και μαζεύει το δάκρυ σου,τότε και κάθε φορά που χαμογελάς (κι ας πονάς),χιλιάδες άγγελοι συγκλονίζονται με την δύναμή σου,με την αρχοντιά σου,με την ομορφιά σου,
με την αιωνιότητα που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου,με το φως που εκπέμπουν
τα μάτια σου.
Να θυμάσαι,το χαμόγελό σου φέρνει φως ακόμα και στο πιο βαθύ σκοτάδι...
Μην το τσιγκουνεύεσαι,γιατί σίγουρα κάποιοι αξίζουν να το δούνε και να το απολαύσουν.
π.Παύλος Παπαδόπουλος
https://proskynitis.blogspot.com/2020/02/blog-post_45.html
http://yiorgosthalassis.blogspot.com
