Συγκλονιστικές περιπτώσεις συγχρόνων θαυμάτων

Συγκλονιστικές περιπτώσεις συγχρόνων θαυμάτων
(Επιλογή από το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου κ. Δημητρίου «Θαύματα Αγίων – Σημεία Θεού».
Θεραπεία καρκίνου μέ μεταστάσεις

Ολα ξεκίνησαν τον Μάρτιο του 2001, διηγείται ο Λάμπρος Θεοδωράκος, ετών 31, κάτοικος Βάθης N. Κιλκίς. Αναγκάστηκα νά πώ στούς δικούς μου ότι είχε διογκωθεί ο ένας όρχις και υπέφερα. Μέχρι τότε δέν υπολόγιζα τον κίνδυνο, ντρεπόμουν και νά το πώ. Ξεκίνησε ένας Γολγοθάς γιά μένα.

‘Ηταν 7 Μαρτίου, όταν μου έκαναν εισαγωγή στήν Ουρολογική Κλινική του Νοσοκομείου Κιλκίς, στό οποίο υπηρετεί και η αδελφή μου Βασιλική ως νοσηλεύτρια. Εξετάσεις αίματος, αξονικές, υπέρηχος έδειξαν κατά 90% ότι ήταν από τις πιό άσχημες μορφές καρκίνου του όρχεος. Οι γιατροί πρώτη φορά έβλεπαν τόσο διογκωμένο αδένα. Η χοριακή γοναδοτροπίνη, μέ φυσιολογικό ανώτατο όριο το 5, σε μένα ήταν 1502! Γιά νά αποφευχθεί περαιτέρω επιδείνωση και μέ άλλες μεταστάσεις, έγινε αμέσως εγχείρηση στις 9 Μαρτίου, πρώτο­ πρώτο χειρουργείο, μέ ολική ορχιδεκτομή του ενός όρχεος. Χειρουργός ο κ. Χασάκιολης.

Οι γονείς μου Δημήτριος και Ελευθερία, απλοί και πιστοί άνθρωποι, δέν απελπίστηκαν, σε αντίθεση μέ την αδελφή μου, που λόγω της ιδιότητός της και των συζητήσεων μέ τους γιατρούς καταλάβαινε τη σοβαρότητα της καταστάσεως.

Αμέσως μετά την εγχείρηση, η αδελφή μου μετέφερε το παρασκεύασμα στή Θεσσαλονίκη, στή γνωστή μας παθολογοανατόμο κ. Νικολαΐδου στό Νοσοκομείο «;Παπανικολάου»; γιά ιστολογική εξέταση. Στό σύντομο ταξίδι έκλαιγε και παρακαλούσε. Βλέπει ξαφνικά σάν όραμα μπροστά της μέσα σε μιά λάμψη την εικόνα της μορφής του αγίου Ραφαήλ, αλλά αμέσως χάθηκε.

Το Σαββατοκύριακο 10­11 Μαρτίου ήταν εφιαλτικό γιά κείνην, περιμένοντας τα αποτελέσματα. Εγώ υπέφερα φρικτά. Σταματούσαν οι πόνοι μόνο όταν καθόταν δίπλα μου η Βασιλική, μ’ έπιανε από το ένα χέρι, και από το άλλο κρατούσαμε σφικτά κι οι δυό από μιά εικόνα των τριών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, και παρακαλούσαμε· και μετά από λίγο πάλι μέ έπιαναν οι πόνοι! Κι αυτό, γιατί είχα την αρώστια πολύ καιρό. Κι όπως μου εξήγησαν αργότερα, έκανε μετάσταση και είχα μυοσκελετικούς πόνους. Μεταστατικά παρουσίασα «μπλόκ λεμφαδένων»; κοντά στό δεξιό νεφρό, άλλον έναν όγκο ψηλαφητό!

Τη Δευτέρα βγήκαν τα αποτελέσματα της ιστολογικής, ήταν σεμίνωμα, καρκίνος χημειο­ευαίσθητος (αντιμετωπίσιμος μέ χημειοθεραπεία) και απ’ αυτήν την άποψη όχι η χειρότερη μορφή καρκίνου.

Η κ. Νικολαΐδου συνεννοήθηκε μέ την Διευθύντρια Γ΄ Χημειοθεραπείας του «Θεαγενείου» Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης γιά νά αρχίσω χημειοθεραπείες, τέλη Μαρτίου. Οι γιατροί πάντως έλεγαν, επειδή είχε περάσει πολύς καιρός, ότι ίσως νά μην ενεργούσε η χημειοθεραπεία και νά χρειαζόταν νέα επέμβαση, γιά νά αφαιρεθεί και ο μεταστατικός όγκος.

‘Εκανα συνολικά πέντε «σχήματα» χημειοθεραπείας. Μετά από κάθε θεραπεία, πηγαίναμε εγώ, η μητέρα μου και η αδελφή μου στό Μοναστ΄γρι του Αγίου Ραφαήλ στήν Γρίβα της Γουμένισσας, και μάς διάβαζαν Ευχή υπέρ θεραπείας. Είχαν κρατήσει και το όνομά μου και μέ μνημόνευαν στις Λειτουργίες. ‘Οταν πάλι πηγαίναμε οι τρεις γιά τη θεραπεία, ο πατέρας μου έβρισκε κάποιον συγχωριανό μας μέ αυτοκίνητο και πάντοτε ερχόταν στό Μοναστήρι εκείνος και διάβαζε Παράκληση γιά μένα. Συνέχεια προσευχόμασταν και κάθε μέρα που πήγαινε η αδελφή μου γιά το Νοσοκομείο περνούσε από το προσκυνητάρι έξω απ’ τη Μητρόπολη, άναβε κερί και παρακαλούσε.

Από τις χημειοθεραπείες έπεσαν τα μαλιά μου, φορούσα καπέλο. Το Πάσχα ντράπηκα νά πάω στήν Εκκλησία, στά χάλια που ήμουν, έμεινα μέ τον πατέρα μου συντροφιά στό σπίτι. Στήν Εκκλησία πήγαν η μητέρα και η αδελφή μου. Τήν ώρα που ψέλνει ο Ιερεύς το «;Χριστός Ανέστη»;, βλέπει η Βασιλική σε όραμα εμένα και τον πατέρα μου στό δωμάτιο νά μάς φωτίζει από πάνω ένα φως και ψηλά μέσα στό φως τον άγιο Ραφαήλ. Πήρε πολύ κουράγιο απ’ αυτό που είδε, διότι ήταν συνέχεια λυπημένη γιά την κατάστασή μου.

Τήν άλλη μέρα, καθόταν δίπλα μου, νά μου δίνει θάρρος. ‘Οπως αποκοιμήθηκα και προσευχόταν, βλέπει ολοζώντανα μπροστά της τον άγιο Ραφαήλ μέ τον άγιο Νικόλαο νά μέ πιάνουν από το κεφάλι και τα πόδια, νά μέ μεταφέρουν σε χειρουργικό τραπέζι, νά μέ χειρουργεί ο άγιος Ραφαήλ εκεί που είχα τον μεταστατικό καρκίνο μέ κανονική τομή, από την οποία έβγαλε ένα μαύρο ογκίδιο και το έδωσε στήν αγία Ειρήνη νά το πετάξει μακριά, ενώ ο άγιος Νικόλαος μου έβαζε λάδι στήν τομή. Ξύπνησα κι ένιωθα πότε τσιμπήματα πότε πόνους σ’ εκείνο το σημείο!

Ηρθε ο καιρός γιά τη νέα αξονική τομογραφία, μετά την ολοκλήρωση των πέντε «σχημάτων». Η κ. Νικολαϊδου μάς έλεγε εντωμεταξύ ότι όλο και μίκραινε ο όγκος, όπως τον ψηλαφούσε η ίδια. Αποβραδίς η αδελφή μου δέν κοιμήθηκε καθόλου. Προσευχόταν, έκλαιγε, την έτρωγε η αγωνία. Την ώρα που πηγαίναμε για τη Θεσσαλονίκη, βλέπει πάλι σε όραμα τον άγιο Ραφαήλ μπροστά μας νά κρατάει μιά μαυρισμένη αξονική, να την βυθίζει σε ένα δοχείο νερού, νά την πλένει και να μάς την δείχνει ολοκάθαρη στο πάσχον μέρος, εκεί που ήταν προηγουμένως μαυρισμένη.

Εκείνο τον καιρό είχε δει σε όνειρο και τη μακαρίτισσα γιαγιά μας Βασιλική και της είπε: «Προσεύχομαι κι εγώ γιά το Λάμπρο. Μη νομίζεις ότι οι πεθαμένοι δέν προσεύχονται. Είμαι σε πολύ καλό μέρος. Ο Λάμπρος θά γίνει καλά» Κι ο πατέρας μου είδε τον άγιο Ραφαήλ μέσα στό σπίτι σε όνειρο και του είπε: «Μη στενοχωρείσαι, όλα θά είναι καλά»! Βγαίνω από τον τομογράφο, πηγαίνει η αδελφή μου στό γιατρό νά πάρει την αξονική και της λέει ο γιατρός: «‘Αν δέν είχα την προηγούμενη, θά έλεγα ότι έχω αξονική απόλυτα υγιούς ανθρώπου»!

Στό «Θεαγένειο» δέν πίστευαν ότι θά προέκυπταν τέτοια αποτελέσματα. Και στήν Ουρολογική του Κιλκίς οι θεράποντες γιατροί είπαν: «‘Ηταν σάν νά έπεσες από ψηλά, από τον τελευταίο όροφο πολυκατοικίας, και το μόνο που έπαθες ήταν νά σπάσεις το χέρι σου», δηλαδή ασήμαντο το κακό. Είμαι απόλυτα υγιής.


Ονομάζομαι Στέλιος Νάκος, κάτοικος Επανομής Ν. Χαλκιδικής, ιχθυοπώλης. Πέρασα πολλά μεγάλα βάσανα στή ζωή. Στίς 14.8.1990, έπαθα την πρώτη γαστρορραγία μέ τρομερή αιμορραγία από το στόμα. Μέ πήγαν στόν «‘Αγιο Παύλο»στό Φοίνικα Θεσσαλονίκης, έμεινα δέκα μέρες. Στίς 24.3.1991 παθαίνω νέα γαστρορραγία, νοσηλεύθηκα στό «Ιπποκράτειο» και μέσα στό Νοσοκομείο είχα ακατάσχετη αιμορραγία από το στόμα, μέ έβαλαν στήν Εντατική. Παρακαλούσα την Παναγία, νά μέ κρατήσει στή ζωή, νά μεγαλώσω το ένα μου παιδί τότε, το Σταύρο. Η αιμορραγία συνεχιζόταν, ο αιματοκρίτης έφθασε στό 16, μέ άνοιξαν νά βρούν την αρτηρία που αιμορραγούσε. Μέ εγχείρησε ο κ. Μαυρουδής με επιτυχία. Στό νοσοκομείο έμαθα γιά τον άγιο Ραφαήλ.

Ο διπλανός ασθενής στό «Ιπποκράτειο» είχε ένα βιβλίο του αγίου Ραφαήλ, το ζήτησα και το διάβασα. ‘Οταν συνήλθα, η πρώτη εκδρομή που θα κάναμε οικογενειακά ήταν στή Μυτιλήνη. Τέλη Ιουλίου 1993. Μόνο γιά τον ‘Αγιο Ραφαήλ θα πηγαίναμε.

Κόψαμε εισιτήριο την Πέμπτη. Τήν Παρασκευή πιάνει τον Σταυράκη πόνος χαμηλά. ‘Ηταν 6-7 χρονών. Φώναζε το παιδί. Το πήγαμε στή Θεσσαλονίκη σε παιδοχειρούργο, διότι ο δικός μας ο κ. Παρίσης παραθέριζε. Μού λέει: Πρέπει νά χειρουργηθεί και μετά όπου θέλετε πηγαίνετε. ‘Αν στρίψει ο όρχις, σε μιά ώρα πεθαίνει. ‘Ηταν πρησμένο, κάθε λίγο το ζουλούσε και φώναζε από τον πόνο. ­Μά κόψαμε εισιτήρια. ­Μήν το διακινδυνεύσετε. Ο κ. Παρίσης μάς λέει στό τηλέφωνο: το πρωΐ φέρτε τον νά τον δώ, εδώ στή Χαλκιδική.

Η γυναίκα μου όλη τη νύχτα σηκωνόταν και τον πρόσεχε. Το πρωΐ της λέει το παιδί: Είδα μιά νεκροκεφαλή και μου είπε, «είσαι καλά, πήγαινε εκεί στή γωνία, κύτταξε μόνος σου και νά δείς, που δέν έχεις πρήξιμο». Είχε σταματήσει ο πόνος. Το ακούω εγώ και λέω: Φεύγουμε γιά τον ‘Αγιο Ραφαήλ. Στήν ανάγκη θά καλέσουμε ελικόπτερο, αν το πιάσει πόνος! Ταξιδέψαμε καταγής, στό κατάστρωμα, δέν είχε θέσεις.

Πήγαμε στόν ‘Αγιο Ραφαήλ στήν κάτω Εκκλησία πρώτα· από τη μιά ο τάφος του αγίου Νικολάου, από την άλλη της αγίας Ειρήνης. Η γυναίκα μου βλέπει από τα πλάγια στό μνημείο την κάρα του αγίου Νικολάου και λέει στο παιδί: Σταύρο, νά το κεφάλι που είδες! -‘Οχι, μαμά, εκείνο δέν είχε σαγόνι!

Δέν γνωρίζαμε ακόμη γιά τον ‘Αγιο ότι τον πριόνισαν στο στόμα και της φάνηκε περίεργο. Στό πλοίο διαβάσαμε το μαρτύριό του και καταλάβαμε ότι είχε δει τον ίδιο τον άγιο Ραφαήλ.

‘Οταν επιστρέψαμε, πήγαμε στό γιατρό, και διαπίστωσε ότι δέν είχε απολύτως τίποτε. Από τότε τά φάρμακά μας στό σπίτι είναι το λαδάκι και το αγίασμα του Αγίου.

Οι ευεργεσίες του Αγίου Ραφαήλ συνεχίζονται

‘Εζησα κι άλλα θαύματα από τον άγιο Ραφαήλ. Το 1993 όλο το χειμώνα είχα πόνο από το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο, πόνος μέσα στό κόκκαλο, νά μη μέ αφήνει καθόλου. Σκεφτόμουν ότι κάτι κακό είναι, γιά νά μέ πονάει συνέχεια. ‘Ενα βραδάκι μου λέει η γυναίκα μου: Πάμε στή μητέρα μου; ‘Ηρθε από τον άγιο Ραφαήλ. Πήγαμε. Καθόμαστε στό τραπέζι και μου δίνει ένα μπουκαλάκι με αγίασμα. Εκεί που μιλούσαν οι γυναίκες, παίρνω το αγίασμα, σηκώνω το παντελόνι και βάζω στό πόδι μου. Εκείνη την ώρα που το έβαζα, τριών μηνών πόνος που δέν σταμάτησε καμία μέρα, σταμάτησε μαχαίρι!

Το 1995 μου πρήστηκε το γόνατο. Πρήξιμο και πόνος φοβερός. ‘Ερχεται ο γιατρός ο κ. Σατραζάνης, φίλος και συμμαθητής στό Δημοτικό, μέ εξετάζε και μου δίνει ενέσεις. Σέ μιά βδομάδα είχε ξεπρηστεί. Σέ δεκαπέντε μέρες μέ ξαναπιάνει νύχτα στήν ιχθυόσκαλα της Θεσσαλονίκης. Σέ μία ώρα πρήσθηκε σάν νά ήταν τριπλό το γόνατο. Μέ ανεβάζουν αγκαλιά στό αυτοκίνητό μου για να πάω στο σπίτι μου. Πόνος αφόρητος, νά κλαίω σάν μικρό παιδί. Από τις 2-3 η ώρα που μέ ανέβασαν, ξημέρωμα έφθασα στήν Επανομή! Κατεβαίνει η γυναίκα μου, μέ έσερνε νά μέ ανεβάσει στο σπίτι. Δέν μπορούσα μόνος! Τηλεφωνάει το γιατρό, έρχεται, μέ ξαναβλέπει. Πάρε αυτές τις ενέσεις. Μόλις ξεπρηστεί, θά σε χειρουργήσω μέ λέϊζερ, γιά νά σηκωθείς σε δέκα μέρες. Θά άνοιγε δύο οπές νά φύγει το υγρό. ‘Εφθασε μεσημέρι. ‘Οπως ήμουν ξαπλωμένος φωνάζω τη γυναίκα μου: Φέρε λάδι από τον άγιο Ραφαήλ. Το απόγευμα βρισκόμουν στό μαγαζί! Είχε φύγει το πρήξιμο και ο πόνος. Δέν μέ ξαναπόνεσε πια.

Το 1997, το καλοκαίρι, είχα βγάλει κονδυλώματα, κομμάτια κρέατα, πάρα πολλά, φαγούρα και αίμα. Πήγα στό χειρούργο το Σατραζάνη. Μού λέει: Πρέπει νά χειρουργηθούν όλα, νά τα καυτηριάσουμε, νά κάνουμε βιοψία και νά δούμε …; ‘Εβαλα λάδι από τον άγιο Ραφαήλ, ξαναέβαλα λάδι, την τρίτη μέρα πάλι. Τίποτε. Πηγαίνω στήν εικόνα μέ μεγάλη πίστη και του λέω: Εγώ θά βάζω λαδάκι κι εσύ μη μέ γιατρέψεις. Σέ μιά-δύο βραδιές τρίφτηκαν σάν ζάχαρη και έφυγαν όλα. Ο γιατρός έμεινε έκπληκτος.


Θεραπεία αδενοκαρκινώματος στομάχου

Το Δεκέμβριο του 1997 παρουσίασα αιμορραγία στά κόπρανα. Πήγαμε στό Νοσοκομείο «;’Αγιος Δημήτριος»; Θεσσαλονίκης, και μετά από πολλές γαστροσκοπήσεις και βιοψία μου λένε οι γιατροί: Πρέπει νά πας αμέσως στό «;Θεαγένειο»; νά χειρουργηθείς, βλέπουμε κάτι που δέν μάς αρέσει καθόλου. Δέν μου είχαν πεί τότε σε μένα όλη την αλήθεια, την ήξερα μόνο η γυναίκα μου· είχαν βρεί αδενοκαρκίνωμα στό στομάχι. Σύμφωνα μέ τις ιστολογικές εξετάσεις, προέβλεπαν περιθώριο ζωής έξι μήνες, όπως έμαθα πολύ αργότερα.

Τελικά πήγαμε στήν Κλινική «;’Αγιος Λουκάς»;. Δέν αποχωριζόμουν την εικόνα του αγίου Ραφαήλ από τα χέρια του. Λόγω των εορτών με έδωσαν άδεια γιά 2-3 μέρες, και θά εισαγόμουν πάλι γιά εγχείρηση. Προσπαθήσαμε μέ κάθε τρόπο νά βρούμε εισιτήρια νά πάμε στον ‘Αγιο Ραφαήλ. Δέν βρίσκαμε τίποτε. Είπαμε νά κάνω την εγχείρηση κρατώντας την εικόνα του Αγίου στά χέρια. Χειρουργήθηκα στις 30.12.1997.

Στο δωμάτιο, όπως ήμουν χειρουργημένος και είχα γάζες στήν κοιλιά, είδα στόν ύπνο μου ότι περνούσε πολύς κόσμος και μέ χαιρετούσε και ότι έβγαζα πάνω από τους επιδέσμους της κοιλιάς σάν μιά ταινία μέ συνεχόμενες μικρές εικόνες των Αγίων τη μία δίπλα στήν άλλη, τις έκοβα και τις μοίραζα στούς ανθρώπους. Μοίρασα εκατοντάδες εικόνες κι έκλαιγα.

Με όλη την ταλαιπωρία ήμουν πολύ αδύνατος, δέν είχα κουράγιο, είχα απελπισθεί. Η σύζυγός μου η Ζωή έκλαιγε συνέχεια. Βλέπει κι εκείνη στόν ύπνο της ότι αναρωτιόταν που αλλού νά μέ πήγαινε· σε άλλο νοσοκομείο; στό εξωτερικό; ‘Ερχεται ένας ‘Αγιος και της λέει: Ο γιατρός ο επάνω (έδειχνε προς τα πάνω, προς τον ουρανό) είπε ότι είναι καλά, μη στενοχωρείσαι καθόλου.

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα μάς είπαν ότι ήταν πάρα πολύ καλά. Θαύμα έγινε, όπως είπαν οι γιατροί και ο Καθηγητής Χρήστος Κωνσταντάρας που μέ χειρούργησε. Και οι γιατροί από τον «;’Αγιο Δημήτριο»;, ο κ. Βουσνακίδης μέ άλλους δύο ιατρούς, όταν έμαθαν ύστερα από μήνες από φίλους τους ότι ζω, έλεγαν: Δέν είναι δυνατόν, εδώ πρόκειται γιά θαύμα!

‘Εζησα μέ 10 αιματοκρίτη

Τήν 1.10.1999 αιμορραγούσα υπερβολικά πάλι από το στομάχι, είχα αιμοπτύσεις. Νοσηλεύθηκα στόν «‘Αγιο Λουκά». Ο κ. Κωνσταντάρας μου έκανε γαστροσκοπήσεις και αξονική τομογραφία. Μου είπε ότι έκλεισαν οι πληγές, βρέθηκαν όλα εντάξει, γύρισα σπίτι μέ 28 αιματοκρίτη. Τήν πρώτη μέρα μπόρεσα και σηκώθηκα, τη δεύτερη μέρα χειρότερα, την παρ’; άλλη χειρότερα. ‘Οπως ήμουν ξαπλωμένος, δέν είχα τη δύναμη νά γυρίσω από το άλλο πλευρό. ‘Ομως δέν είχα άλλα σημάδια, νά καταλάβω ότι ήταν πάλι γαστρορραγία. Η πίεση βρέθηκε καλή.

Το βράδυ βογγούσα και παρακαλούσα: ‘Αγιε Ραφαήλ, θέλω νά ρθείς νά μέ γιατρέψεις, νά ζήσω νά μεγαλώσω το παιδί μου. Δέν υπάρχει κανείς νά μέ γιατρέψει πιά. ‘Ακουγα την καρδιά μου νά χτυπάει δυνατά. Μέ πήρε λίγο ο ύπνος και είδα, ήρθε ο άγιος Ραφαήλ, ψηλός, ξερακιανός, κρατώντας στά χέρια του μιά λυωμένη κουβέρτα, κι όπως ήμουν ξαπλωμένος, την έρριξε προς τα πάνω μου. Τήν άρπαξα και τυλίχτηκα αμέσως. Ξύπνησα κι άρχισα νά κλαίω.

Το πρωί καλέσαμε ασθενοφόρο. Από την Επανομή μέχρι τη Θεσσαλονίκη προσπαθούσαν νά μου βρούν φλέβα γιά μετάγγιση· ήταν αδύνατο. Στόν «;’Αγιο Λουκά»; μου άνοιξαν τρύπα στό λαιμό γιά τη μετάγγιση. Πώς ζούσα; ‘Ηρθε ο κ. Κωνσταντάρας και μέ έδειχνε στούς εκπαιδευόμενους: Ο κ. Νάκος έζησε μέ 10 αιματοκρίτη! Σώθηκα μέ το που ήρθε ο ‘Αγιος και σταμάτησε η αιμορραγία. Αλλιώς θά πέθαινα.

* * *

Στίς 28.1.2000, μέρα Παρασκευή, πονούσαν τρία δόντια, τα είχα σφραγίσει πριν ένα μήνα. Η οδοντίατρος γέννησε, δέν ήταν στό ιατρείο. Από το τηλέφωνο μου έδωσε αντιβίωση και παυσίπονα. Είχα αφόρητους πόνους. Τη νύχτα σηκώνομαι και μ’ ένα ψαλίδι βγάζω το ένα σφράγισμα, βγάζω το άλλο, οι πόνοι συνέχιζαν. Πηγαίνω στήν εικόνα του Αγίου, ρίχνω λαδάκι στις οπές και σταμάτησε ο πόνος κατευθείαν. Θεραπεία νέου αδενοκαρκινώματος

Τόν Ιούλιο του 2001 παρουσίασα νέα επιπλοκή γαστρορραγίας. Πήγα πάλι στην Κλινική «;’Αγιος Λουκάς»; από τις 22 ώς τις 26 του μήνα. Μου έκαναν εξετάσεις, αξονική τομογραφία, γαστροσκόπηση και βιοψία, οι οποίες έδειξαν υποτροπή της παλιάς αρρώστιας.

Η έκθεση ιστολογικής εξετάσεως του Εργαστηρίου «Ιστοδιερευνητικής» (Τσιμισκή 93, Θεσσαλονίκη) γράφει: «Ειδος παρασκευασματος: Τεμαχια απο την αναστομωση (ανωτερη γαστρεκτομη προ 4ετιας). Ιστορικό: Στον ιδιο ασθενη στις 31.12.1997 και σε ιστολογικη εξεταση παρασκευασματος ανωτερης γαστρεκτομης ειχε τεθει η διαγνωση του «;αδενοκαρκινωματος του στομαχου με χαμηλη διαφοροποιηση, μικτου τυπου κατα Lauren με διηθηση σε βαθος ολοκληρου του τοιχωματος, χωρις προσβολη των λεμφαδενων»; Μακροσκοπικη περιγραφη: Πεντε μικρα, λευκωπα, μαλακα τεμαχιδια, διαμετρου 3-4χιλ. …; Συμπερασμα: Αδενοκαρκινωμα του στομαχου, με χαμηλη διαφοροποιηση, το οποιο δεν μπορει να ταξινομηθει κατα Lauren στο αποστελομενο υλικο». Πήγα πάλι στήν Κλινική στις 29 Ιουλίου και στις 30 μέ χειρούργησε ο ίδιος καθηγητής, ο κ. Κωνσταντάρας.

Αυτές τις ημέρες η γυναίκα μου επικοινώνησε μέ αγωνία μέ το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα της Γουμένισσας, που γνωριζόμαστε και είχαμε βαπτίσει το δεύτερο παιδί μας το Ραφαήλ. Παρακάλεσε να κάνουν προσευχές και παρακλήσεις γιά μένα. Παρακάλεσαν και την κ. Μαρία Τσολάκη, από τα βασικά πρόσωπα που υπηρέτησαν την εύρεση των λειψάνων των Αγίων στη Λέσβο. Η κ. Μαρία είχε δει ξημερώματα στις 23 Ιουλίου τον άγιο Ραφαήλ και μου έδινε σε κύπελο νά πιώ ένα παχύρρευστο υγρό σάν γαλάκτωμα. «Νά κάνεις ό,τι σου πούν οι γιατροί, ο Κύριος τους έχει ορίσει νά βοηθούν τον κόσμο. Μήν αρνείσαι. Και στούς γιατρούς θά πας και εγχείρηση θά κάνεις». Εγώ δέν ήθελα νά μπώ σε νέα ταλαιπωρία, έλεγα ότι ο ‘Αγιος θα με σώσει, όπως τόσες φορές.

Στίς 30 Ιουλίου ξημερώματα είδε την Παναγία μέ τον άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη χωρίς να της μιλούν, και τον άγιο Απόστολο Ανδρέα που της είπε νά ανάψει τρία κεριά να παρακαλέσει τους τρεις Αγίους που τόσο αγαπάμε όλη η οικογένεια, γιά νά παραβρεθούν στήν εγχείρηση, κι ένα κερί στό όνομά του, ώστε νά προσευχηθεί ο ίδιος στον Κύριο. Κι όταν θά συνέλθω, νά πάω νά προσκυνήσω και νά τον ευχαριστήσω στό Εκκλησάκι του. Τηλεφώνησαν στή γυναίκα μου, την ώρα που μέ εγχείριζαν, και πήρε πολύ κουράγιο.

Βγαίνοντας ο γιατρός από την εγχείρηση είπε τρεις φορές μέ απορία στην γυναίκα μου: «Τόν άνοιξα τελείως! Δέν βρήκα τίποτε!» Δέν βρέθηκε ο καρκίνος. Είχε εξαφανιστεί!

Τη δεύτερη μέρα μετά την εγχείρηση, το βράδυ, ενώ είχε λήξει από πολλή ώρα το επισκεπτήριο, είχε φύγει η γυναίκα μου και βρισκόμουν μόνος μου, βλέπω μπροστά μου έναν άνδρα μετρίου αναστήματος μέ γένι, να με κυτάζει κατάματα. Με φώναξε μέ το όνομά μου, μέ πλησίασε και μου είπε: «;Εσύ δέν μέ ξέρεις, εγώ σε ξέρω! Περνούσα από εδώ και ήρθα νά σε δώ. Μέ έστειλε ο Σεβασμιώτατος. ‘Ολα τα είδα, όλα τα άκουσα. Μεγάλο θαύμα!»;. Μέ χαιρέτισε κι έφυγε αθόρυβα. Την άλλη μέρα ρωτήσαμε το Δεσπότη, ρωτήσαμε στο Μοναστήρι, δέν είχαν στείλει κανέναν. Συζητώντας το περιστατικό μέ τους δικούς μου, κατάλαβα ότι πρέπει νά ήταν κάποιος ‘Αγιος, μάλλον ο Διάκονος Άγιος Νικόλαος.

Πρίν το εξιτήριο στις 8 Αυγούστου, μου λέει ο Καθηγητής: «Μη φοβάσαι, πήγαινε νά μεγαλώσεις τα παιδάκια σου, δέν έχεις τίποτε!»


Θεραπεία θρομβωτικής μικροαγγειοπάθειας

Ονομάζομαι Ιωάννης Μινοβγίδης, κατάγομαι από τό Πολύκαστρο Ν. Κιλκίς, αλλά μένω στή Θεσσαλονίκη (Καμηλίας 19). Είμαι πατέρας τριών αγοριών. Τό 1994 μού παρουσιάσθηκε μιά σπάνια αρρώστια του αίματος, θρομβωτική μικροαγγειοπάθεια λέγεται. Μέ πήγαν στό Νοσοκομείο Λοιμωδών, μήπως ήταν ηπατίτιδα, αλλά μέ έστειλαν τό απόγευμα στό ΑΧΕΠΑ, επειδή δέν διαπιστώθηκε λοιμώδης νόσος. Η κ. Αγγελούδη διαπίστωσε τήν αρρώστια μετά από εξετάσεις καί ιατρικό συμβούλιο. Τήν άλλη μέρα τό μεσημέρι οι γιατροί έψαχναν τή συζυγό μου, επειδή είχε φύγει τό βράδυ, γιατί δέν φανταζόταν τήν σοβαρότητα τής καταστάσεώς μου. Τής είπαν ξεκάθαρα ότι τελείωνα, μόνο μέ θαύμα θά σωζόμουν. ‘Επρεπε νά βρίσκεται συνεχώς κοντά μου γιά τό μοιραίο. Είχα μελανιάσει, ο αιματοκρίτης είχε κατέβει στό 8. Πήγαινα γιά πνευμονικό οίδημα.

Η κουνιάδα μου μέ τή σύζυγό μου παρακαλούσαν μέ θέρμη τόν άγιο Ραφαήλ καί μού έβαλαν στό προσκέφαλό μου τήν εικόνα καί τό βιβλίο τού Αγίου. Παρακαλούσαν νά λυπηθεί τά παιδιά μας καί υποσχέθηκαν ότι θά μέ πήγαιναν στή Χάρη του. Τό βράδυ, εκεί πού παρακαλούσε, από τήν κούραση έγειρε η γυναίκα μου λίγο τό κεφάλι της καί βλέπει σάν όραμα νά πέφτει από ψηλά ένα χαρτί στό κρεβάτι μου απ’ τά δεξιά, καί σ’ αυτό διέκρινε τίς μορφές τών τριών Αγίων. Τήν άλλη μέρα έκανα πλασμοκάθαρση μέ μεγάλη ποσότητα πλάσματος, λόγω τής μόλυνσης. Μετά τήν πλασμοκάθαρση, μέ πήγαν στήν Εντατική, καί πονούσα πολύ στά γόνατα καί στά πόδια. Δέν μπορούσα νά ανακουφισθώ. Οι γιατροί είπαν νά μού βάλουν πάγο, αλλά καμιά ανακούφιση.

Η σύζυγός μου μέ σταύρωσε μέ πίστη από το λαδάκι τών Αγίων, πού τό έφερε η κουνιάδα μου από τό Μοναστήρι των Αγίων στή Γρίβα, καί μού έδωσε νά πιώ. Σέ μία ώρα σταμάτησαν οι πόνοι καί κοιμήθηκα ήσυχα, ενώ είχα μέρες νά κοιμηθώ. Οι γιατροί απόρησαν καί ανακουφίστηκαν κι εκείνοι, όταν τό έμαθαν, καί -νά είναι καλά- μού συμπαραστάθηκαν πολύ. Από τήν άλλη μέρα άρχισε η βελτίωση. Οι γιατροί είπαν ότι, άν δέν παρουσιασθεί τίποτε στά πέντε χρόνια, ο κίνδυνος θά εξαλειφθεί τελείως. Δόξα τώ Θεώ, από τότε δέν μέ ενόχλησε τίποτε, ούτε ξαναπόνεσα. Ευχαριστώ τούς αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Ειρήνη, πού μέ έσωσαν. ‘Ημουν πιστός, αλλά, τώρα πού ήρθαν οι ‘Αγιοι, πιστεύω ολόθερμα.


Μιά «νεκρανάσταση»

Στίς 21-6-1995 η 46χρονη Κατερίνα Νικηφ. Τσοτοπούλου-Τριανταφύλλου, κάτοικος Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης, μετά από φοβερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μεταφέρθηκε στό Νοσοκομείο «Παπανικολάου» μέ βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση: τό μετωπιαίο οστούν είχε θρυμματισθεί, μήνιγγες, αίματα, χώματα ήταν αναμειγμένα στό μέτωπο. Μετά από πέντε ώρες χειρουργείο, τήν οδήγησαν στήν Εντατική Μονάδα. Εξ αντικειμένου, οι ιατροί δέν έδιναν καμιά ελπίδα νά ζήσει, ούτε μία στό εκατομμύριο, καί έλεγαν ότι, άν ζούσε, θά ήταν «;φυτό»;. Οι δικοί της, μέ αγωνία γιά τήν κατάστασή της, αλλά καί βαθειά πίστη, όλο τό βράδυ παρακαλούσαν τόν άγιο Ραφαήλ.

Τήν επομένη πληροφορήθηκαν ότι θά γινόταν αγρυπνία στό Ιερό Ησυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου στήν Μεταμόρφωση Χαλκιδικής όπου μετέβησαν καί συμμετείχαν καί έδωσαν τό όνομά της γιά νά μνημονευθεί στήν Προσκομιδή. ‘Εφυγαν μέ ανάλαφρη τήν ψυχή, γεμάτη ελπίδα στό Θεό, έστω κι άν ιατρικώς η κατάσταση τής ασθενούς ήταν απελπιστική.

Τήν άλλη μέρα απόγευμα, οι ιατρικές πληροφορίες πάλι αποκαρδιωτικές. Κάποιος ιατρός τούς είπε ότι ήταν τόσο σοβαρή η κρανιοεγκεφαλική κάκωση, πού δέν άφηνε καμιά ελπίδα, παρά μόνο άν θά ήταν δυνατόν νά γίνει «μεταμόσχευση» κεφαλής! Η μητέρα της, όταν τής επέτρεψαν μετά από μέρες νά εισέλθει γιά λίγο στήν Εντατική, δέν κατόρθωνε νά αναγνωρίσει ποιά ήταν η κόρη της, παρά μόνο όταν τής τήν έδειξε μία νοσοκόμος!

Τήν Κυριακή 25 Ιουνίου ανέβηκαν πρωί στό Μοναστήρι τού Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα της Γουμένισσας. Λειτουργούσε ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουμενίσσης κ. Δημήτριος, καί τούς είπα νά μήν απελπίζονται, αλλά νά παρακαλούν τόν ‘Αγιο, κι εκείνος θά κάνει τό θαύμα του, όπως τόσα ανέλπιστα θαύματα μέχρι τότε. Γονατιστοί μέ δάκρυα προσευχήθηκαν στήν Παράκληση πού ζήτησαν να τελεσθεί, μετά τή θ. Λειτουργία. Πήραν λαδάκι καί αγιασμό. Κατέβηκαν έπειτα στήν Ιερά Μονή της Παναγίας στή Γουμένισσα καί δεήθηκαν μέ πόνο ψυχής ενώπιον τής θαυματουργού εικόνος της νά γίνει τό θαύμα στόν άνθρωπό τους.

Καθημερινά τελούσαν Παράκληση τού Αγίου Ραφαήλ καί άλλων Αγίων οι ίδιοι στή Θεσσαλονίκη. Στίς καθ’ ημέραν θείες Λειτουργίες καί τίς ιερές Παρακλήσεις στό Μοναστήρι γινόταν συνεχής μνημόνευση τού ονόματος τής ασθενούς.

Στίς 2 καί 9 Ιουλίου, Κυριακές επίσης, από τά χαράματα, ανέβηκαν οι συγγενείς πάλι στήν Ιερά Μονή, λειτουργήθηκαν, έδωσαν πρόσφορο μέ τό όνομα τής ασθενούς, προσευχήθηκαν μέ επίμονη βαθειά πίστη καί ελπίδα, γονατιστοί καί μέ δάκρυα, στήν Παράκληση μετά τή θεία Λειτουργία.

Στίς 9 Ιουλίου συνέπεσε νά είναι κι ένα λεωφορείο προσκυνητών από Κοζάνη, πού κι εκείνοι παρακλήθηκαν νά προσευχηθούν εκτενώς, συμψάλλοντες στήν Παράκληση τό «Κύριε ελέησον».

Τήν επομένη, μετά από 18 μέρες στήν Εντατική, η ασθενής ανένηψε! Τό θαύμα είχε γίνει. Τά εξ αντικειμένου αρνητικά επιστημονικά προγνωστικά ανετράπησαν! Μάλιστα, μολονότι τίς τελευταίες μέρες ήταν πιθανόν νά προσβληθεί από μηνιγγίτιδα καί νά υποστεί εγκεφαλικό, τελικά η Χάρη τού Θεού απέτρεψε κι αυτόν τόν κίνδυνο. Τή μετέφεραν στή Νευροχειρουργική Κλινική, από όπου πήρε εξιτήριο. ‘Οταν ανέλαβε κάπως, ανέβηκαν οικογενειακώς στό Μοναστήρι καί έκαναν θ. Λειτουργία.

Επανεισήχθη στό Νοσοκομείο, γιά πλαστική εγχείρηση προσθετική τού μετωπιαίου οστού στίς 20 Σεπτεμβρίου, καί άλλη μιά φορά στίς 10 Οκτωβρίου γιά νέα επέμβαση στόν οφθαλμό καί τή σιαγόνα. ‘Ολες οι εγχειρήσεις στέφθηκαν από επιτυχία. Μετά από πρόσφατη εξέταση, ο Καθηγητής κ. Φυλακτάκης βεβαίωσε ότι δέν υπάρχει κανένα πρόβλημα, παρ’ όλη εκείνη τήν επιθανάτια περιπέτεια.

Μέσα στόν Αύγουστο, η ιαθείσα είχε δει ένα βράδυ στόν ύπνο της ότι κάποιος κτύπησε τή θύρα τής εισόδου καί ανοίγοντας είδε τόν άγιο Ραφαήλ. Τόν προσκάλεσε νά εισέλθει στό σπίτι της νά τήν βοηθήσει, αλλ’ ο ‘Αγιος τής είπε: Δέν έχεις πιά ανάγκη, δέν κινδυνεύεις. Ξύπνησε περιχαρής γιά τήν προστασία τού Αγίου.

Καί ο σύζυγός της είχε αξιωθεί νά δεί τόν ‘Αγιο μία φορά σέ ενύπνιο μέσα στό σπίτι τους ολοζώντανα, τόν πρώτο ακόμη καιρό. Στήν αρχή δέν κατάλαβε ποιός ήταν καί φοβήθηκε μέ τόν απρόσμενο επισκέπτη. Ο ‘Αγιος τόν ευλόγησε λέγοντάς του νά μή φοβάται, γιατί ήρθε γιά καλό τους.

‘Ολη η οικογένεια ομολογεί τό μεγάλο θαύμα πού έκανε στήν Κατερίνα ο άγιος Ραφαήλ. Εκκλησιάζονται συχνά στό Μοναστήρι για να εκφράσουν τή βαθειά ευγνωμοσύνη τους στό θαυματουργό ‘Αγιο τού Θεού.

Μερικές φορές συνέπεσε νά παρευρίσκεται προσκυνητής καί ο τροχονόμος κ. Δημήτριος Τσακίρης τού Τμήματος Τροχαίων Ατυχημάτων Θεσσαλονίκης μέ τήν οικογένειά του. ‘Ηταν ο τροχονόμος πού πρώτος είχε σπεύσει μέ περιπολικό καί τήν είχε αντικρίσει αιμόφυρτη. Βλέποντας τότε τήν κατάστασή της, δέν πίστευε πώς θά μπορούσε νά σωθεί, καί όμως μέ βαθειά πίστη τή σταύρωσε μέ λαδάκι τού αγίου Ραφαήλ πού φρόντιζε καί είχε πάντοτε μαζί του στό αυτοκίνητο καί επικαλέστηκε τήν υπέρ αυτής πρεσβεία τού Αγίου.

Είναι αληθές ότι καί στήν παρούσα περίσταση συνέβη μιά «;νεκρανάσταση»;. Τό είπε ξεκάθαρα σέ γνωστό μας χειρούργο συνάδελφός του καί φίλος από τήν Εντατική εκείνου τού Νοσοκομείου: Θυμάσαι εκείνα τά τρία «πτώματα» Τό ένα αναστήθηκε!



‘Ενας νέος εγκεφαλικά νεκρός ανέζησε

Τη Λαμπροτρίτη 17-4-2001 τιμήθηκε μέ την επιβεβλημένη λαμπρότητα στήν Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Γρίβας η μνήμη των νεοφανών αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Στή γιορτή προσήλθαν ο μαθητής Λυκείου Απόστολος Ιω. Γκαζέπης από την Τερπνή Νιγρίτας Ν. Σερρών μέ τη μητέρα του Ευσταθία και άλλους συγχωριανούς, και διηγήθηκε ενώπιον του Μητροπολίτου, των στρατιωτικών Αρχών, του Καθηγουμένου της Μονής και προσκυνητών το συγκλονιστικό προσωπικό θαύμα διασώσεως από δυστύχημα. Ιατρικώς ήταν αδύνατη και η παραμικρή περίπτωση ανανήψεως λόγω του εγκεφαλικού θανάτου που επήλθε μετά από βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Συγγενείς άλλων ασθενών έκαναν προσπάθεια νά πείσουν τους γονείς γιά τη δωρεά οργάνων του! ‘Ομως, η βαθειά πίστη της μητέρας που παρακαλούσε νυχθημερόν επί οκταήμερο τους νεοφανείς Αγίους έξω από την Εντατική συνέβαλε στήν ανάνηψη και αποθεραπεία του υιού της, ο οποίος αξιώθηκε νά δει και τους Αγίους. Τη συγκλονιστική διήγηση μαγνητοφώνησε ο διευθυντής του «Ράδιο­Επιλογές» Πολυκάστρου και τη μετέδωσε από τον τοπικό ραδιοσταθμό.

Στήν ενυπόγραφη καταγραφή του φοβερού συμβάντος η κ. Ευσταθία Γκαζέπη, μητέρα του Αποστόλου, διηγείται τις τραγικές μέρες ώς την ανάνηψη του γιού της. Ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής και της Αγίας Ειρήνης (5-5-2000) ο 17χρονος Απόστολος συγκρούσθηκε μέ το μηχανάκι του μέ ένα αυτοκίνητο. Από το Ε.Σ.Υ. Νιγρίτας τον διεκόμισαν επειγόντως στό Νοσοκομείο Σερρών. Αλλόφρων η μητέρα έσπευσε στό Νοσοκομείο και τον βρίσκει πάνω στό φορείο καθώς τον μετέφεραν γιά τον αξονικό τομογράφο. Δέν επέτρεψαν στή μητέρα νά παρευρίσκεται, μόνο στόν κουνιάδο της, στόν οποίο μάλιστα είπαν ότι όλα ήταν κατεστραμμένα σάν νά είχε πέσει βόμβα στόν εγκέφαλό του (!), ήταν εγκεφαλικά νεκρός. Στόν πατέρα του παιδιού τόνισαν ότι, αν κατόρθωναν νά σταθεροποιήσουν την πίεση του εγκεφάλου χωρίς επιπλοκή, υπήρχε μιά ελπίδα ανάνηψης. Τόν είχαν διασωληνωμένο, σε καταστολή. Τά πρώτα τρία εικοσιτετράωρα πολύ κρίσιμα.

Η μητέρα ξημερώθηκε προσευχόμενη στό Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους. Το πρωί ζήτησε και της έφεραν στό Νοσοκομείο βιβλία θαυμάτων του αγίου Ραφαήλ κι άρχισε νά διαβάζει και νά παρακαλεί συνέχεια μέρα νύχτα εκ περιτροπής μαζί μέ όσες συγγενείς και γειτόνισσες συμπαραστέκονταν. Στά ελάχιστα λεπτά που εισερχόταν στήν Μ.Ε.Θ. σταύρωνε το γιό της μέ λαδάκια από προσκυνήματα διαφόρων Αγίων.

Τόν ασθενή παρακολουθούσε ο νευροχειρουργός κ. Βόγας, τον οποίο μετακαλούσε η οικογένεια, καθώς το Νοσοκομείο δέν είχε δικό του νευροχειρουργό. Στό τρίτο εικοσιτετράωρο, η εγκεφαλική πίεση ανέβηκε, ο εγκέφαλος αιμορραγούσε, το παιδί χανόταν. Στήν απελπισία τους θέλησαν νά φέρουν κι άλλο γιατρό, παρ’ ότι ο νευροχειρουργός τους διαβεβαίωσε ότι δέν ήταν ζήτημα ιατρικής φροντίδος, αλλά επιδείνωσης της καταστάσεως. Κάλεσαν τον κ. Νικόλαο Μπασκίνη από την Θεσσαλονίκη.

Και ο νέος γιατρός επιβεβαίωσε την κρίσιμη κατάσταση μέ τα αιματώματα, ιδίως στό πίσω μέρος του εγκεφάλου, μέ αμφίβολη την ανάνηψη. Υπήρχε μιά μηδαμινή ελπίδα νά κάνουν χειρουργική επέμβαση. Οι γονείς συγκατατέθηκαν. Διαπιστώθηκαν περισσότερα τραύματα από όσα έδειχνε η τομογραφία, ο εγκέφαλος ήταν πρησμένος, άφησαν ανοιχτό το κρανίο και περίμεναν την εξέλιξη. Το παιδί συνέχισε νά βρίσκεται σε κώμα, μέ μηδανική πρόβλεψη σωτηρίας γιά τόσο σοβαρή κατάσταση. ‘Οταν έφυγαν οι νευροχειρουργοί, οι άλλοι γιατροί τους κάλεσαν νά τους πούν ότι το παιδί ήταν εγκεφαλικά νεκρό.

Παρασκευή βράδυ, 7 μέρες από το δυστύχημα, τα τέστ εγκεφαλικού θανάτου ήταν θετικά. Η εφημερεύουσα γιατρός τους είπε νά πάρουν κουράγιο, τουλάχιστον είχαν άλλο ένα παιδί, δυστυχώς ο Απόστολος έσβηνε, μόνο η καρδιά του κτυπούσε! Η μάνα του παιδιού μέ αβάσταχτο πόνο παρακαλούσε τον Κύριο νά αναστήσει το παιδί της, όπως ανέστησε το Λάζαρο. ‘Ενιωσε μέσα της μιά φωνή, μιά πληροφορία εσωτερική, νά μην απελπίζεται, όσο ανάπνεε ο Απόστολος.

‘Ολο αυτό το διάστημα μέρα νύχτα οι γονείς, οι συγγενείς, οι συμμαθητές, οι γνωστοί προσεύχονταν γιά τον Απόστολο. Επικοινώνησαν μέ το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Μυτιλήνη και μέ το Μοναστήρι μας στή Γρίβα και παρακάλεσαν νά μνημονεύεται το όνομα του παιδιού. Τήν Τρίτη, που είχε μεσολαβήσει, η μητέρα πήγε στό Ναό της Παναγίτσας στις Σέρρες, όπου ψάλλεται παράκληση στούς νεοφανείς Αγίους. Ο Ιερεύς της έδωσε βιβλίο μέ θαύματα της αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας, διάβασε γιά την ανάνηψη ενός βαρύτερα τραυματισμένου και πήρε κουράγιο.

Το Σάββατο (13-5-2000), καθώς περίμενε γιά την ενημέρωση, ένιωσε νέα εσωτερική πληροφορία νά κάνει κουράγιο, και το παιδί της θά γιατρευόταν. Πράγματι, από κείνη τη μέρα άρχισαν κάποια σχετικώς ευνοϊκά σημεία: 7 τέστ εγκεφαλικού θανάτου θετικά, 2 αρνητικά! Το μεσημέρι βελτιώθηκε περισσότερο η κατάσταση, τα μισά τέστ θετικά τα μισά αρνητικά!

Σημαδιακά ενύπνια στενών συγγενικών προσώπων αναπτέρωναν τις ελπίδες τους γιά ουσιαστική βοήθεια της Παναγίας και των νεοφανών Αγίων. Η αδελφή της είδε τους τρεις Αγίους νά της παραστέκονται στό διάδρομο έξω από την Εντατική και νά της κάνουν ένεση μέ μιά σύριγγα στή σπονδυλική στήλη, λέγοντας: Πήγαμε μέσα στόν Απόστολο, τώρα αυτή χρειάζεται δύναμη. Και ο μικρός της γιός ο Ηλίας είδε τον αδελφό του νά του λέει: Πάμε νά ανάψουμε τα καντηλάκια στό Εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής. Πράγματι το είπε στή γιαγιά του, πήραν λάδι και πήγαν και τα άναψαν παρακαλώντας γιά τη ζωή του Απόστολου.

Ο εγκεφαλικά νεκρός, ανέλπιστα γιά τα ιατρικά δεδομένα, άρχισε νά συνέρχεται! Τά τέστ εγκεφαλικού θανάτου ήταν αρνητικά πλέον. Ξημερώματα εκείνης της μέρας μιά άλλη θεία του είδε στόν ύπνο της πως της τηλεφωνούσε μιά άγνωστη γυναίκα γιά νά της πεί ότι ο Απόστολος ξύπνησε. Ποιά είσαι εσύ, τη ρώτησε. «Είμαι η αγία Γλυκερία» αποκρίθηκε. Η Αγία γιορτάζει στις 13 Μαΐου!

Στό ενημερωτικό ιατρικό σημείωμα ο νευροχειρουργός κ. Ευάγγελος Βόγας αναφέρει τα εξής:

« … Από το ιστορικό που πήρα από τους εφημερεύοντες συναδέλφους, ο ασθενής κατά την άφιξή του στα Εξωτερικά Ιατρεία βρισκόταν σε συγχυτικοδιεγερτική κατάσταση, αλλά είχε επαφή με το περιβάλλον, χωρίς νά παρουσιάζει εστιακή νευρολογική σημειολογία. Κατά τη διάρκεια της εξέτασής του στον αξονικό τομογράφο, χρειάσθηκε να διασωληνωθεί, γιατί περιέπεσε σε κωματώδη κατάσταση. Στην αξονική τομογραφία εγκεφάλου, βρέθηκαν τα εξής: κάταγμα ινιακού οστού αριστερά με υποκείμενη θλάση στο αριστερό ημισφαίριο της παρεγκεφαλίδας, εκτεταμένες αιμορραγικές θλάσεις στον δεξιό μετωπιαίο λοβό και σύστοιχο λεπτό υποσκληρίδιο αιμάτωμα, παρεκτόπιση της μέσης γραμμής προς τα αριστερά και οι δεξαμενές της βάσης του εγκεφάλου ήταν κλειστές.

» Αποφασίζεται να αντιμετωπισθεί συντηρητικά και μεταφέρεται στην Μ.Ε.Θ. Τοποθετείται καθετήρας μέτρησης ενδοκράνιας πίεσης, και από την τρύπα που διανοίγεται στην σκληρά μήνιγγα για να τοποθετηθεί ο καθετήρας ενδοπαρεγχυματικά, εξέρχεται ποσότητα του υποσκληριδίου αιματώματος. Η πρώτη μέτρηση ενδοκράνιας πίεσης είναι 42 mm Hg. Χορηγούνται υψηλές δόσεις πεντοθάλης για πρόκληση βαρβιτουρικού κώματος και η ΕΠ κρατιέται σε φυσιολογικά επίπεδα με ταυτόχρονη χορήγηση μαννιτόλης. Στις 7.5.2000 παρουσιάζει πολυουρία (24 lit/24ωρο ­ βλάβη υποθαλάμου;), αλλά η ΕΠ ελέγχεται και οι κόρες είναι ισομεγέθεις και αντιδρώσες στο φως.

» Τις απογευματινές ώρες της 8.5.2000, παρουσιάζει αύξηση της ΕΠ, η οποία πολύ δύσκολα ελέγχεται και η δεξιά κόρη δεν αντιδρά στα φωτεινά ερεθίσματα. Γίνεται επειγόντως νέα αξονική τομογραφία, στην οποία υπάρχουν τα εξής ευρήματα: πολλαπλές αιμορραγικές θλάσεις στο δεξιό μετωπιαίο λοβό και σύστοιχο υποσκληρίδιο αιμάτωμα, αιμορραγικές θλάσεις στον πόλο του δεξιού κροταφικού λοβού και σύστοιχο υποσκληρίδιο αιμάτωμα, παρεκτόπιση της μέσης γραμμής προς τα αριστερά και οι δεξαμενές της βάσης του εγκεφάλου κλειστές.

» Στις 9.5.2000 η δεξιά κόρη ανοίγει (μυδρίαση δεξιά) και η ΕΠ ανέρχεται στα 35 mm Hg. Μεταφέρεται στο χειρουργείο, όπου γίνεται κρανιοτομία και μερική αφαίρεση του τεθλασμένου δεξιού μετωπιαίου λοβού. Στο τέλος της επέμβασης ο εγκέφαλος σφύζει, η σκληρά μήνιγγα αφήνεται ανοιχτή, ενώ οι κόρες είναι σε μυδρίαση χωρίς αντίδραση στα φωτεινά ερεθίσματα …;

» Στις 12.5.2000 γίνονται οι δοκιμασίες εγκεφαλικού θανάτου και είναι όλες θετικές. Στίς 13.5.2000 η μυδρίαση των κορών υποχωρεί και παρουσιάζουν αντίδραση στο φως. Σταδιακά μέχρι 16.5.2000 ο ασθενής παρουσιάζει δικές του αναπνοές, αντιδρά στις βρογχοαναρροφήσεις, παρουσιάζει μασητικές κινήσεις και προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του. 18.5.2000: έχει επαφή με το περιβάλλον, εκτελεί εντολές, κινεί και τα τέσσερα άκρα».

* * *

‘Οταν συνήλθε τελείως, παρουσίαζε μόνο ένα πρόβλημα στό αριστερό χέρι, λόγω του πολλαπλού τραυματισμού και των επεμβάσεων κατά τη διάρκεια θεραπείας στή Μ.Ε.Θ. Δέν μπορούσε νά ανοίξει τα δάκτυλά του και είχε υπαισθησία. Επισκέφθηκαν αρκετούς γιατρούς. Ο νευρολόγος κ. Ηλίας Τσορλίνης (Εργαστήριο Κλινικής Νευροφυσιολογίας) συμπέρανε: «διάχυτη εκφύλιση του ωλενίου νεύρου ΑΡ στο αντιβράχιο, κάτω από το ύψος της έκφυσης του κλάδου για τον ωλένιο καμπτήρα του καρπού, χωρίς νά υπάρχει το εστιακό block αγωγιμότητας».

‘Ενα βράδυ ο ίδιος ο Απόστολος είδε τον διάκονο άγιο Νικόλαο νά λέει απευθυνόμενος στόν πατέρα του: «Πήγατε σε τόσους γιατρούς· σε μένα γιατί δέν ήρθατε;» «Πώς θά το κάνεις εσύ καλά;» ρώτησε ο πατέρας «Ξέρεις εσύ!» απάντησε ο Άγιος. Σέ δεύτερο ενύπνιό του ο Απόστολος είδε πως βρέθηκε ο ίδιος σ’ ένα εκκλησάκι και στό τέμπλο ήταν η κεφαλή του αγίου Ραφαήλ. Ο ίδιος δίσταζε νά πλησιάσει. Τότε εμφανίστηκε ολόκληρος ο ‘Αγιος, του είπε πόσες φορές είχε εκκλησιαστεί τον τελευταίο καιρό, έπειτα του έπιασε το χέρι λέγοντας μιά προσευχή, και μέ το άγγιγμα αυτό το χέρι πήρε μιά λάμψη. Σε λίγο καιρό αποκαταστάθηκε τελείως.


Θεραπεία καρκίνου των οστών



Τό Φεβρουάριο τού 1996 ο 13χρονος Γεώργιος, υιός τού Δημητρίου και της Ζωγράφας Γιατρά (Στ. Ελμάζη 7, Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκης) εισήχθη στό Ορθοπεδικό τμήμα τού Ιπποκρατείου Θεσσαλονίκης. Η μαγνητική τομογραφία έδειξε όγκο περίπου 2 κιλών στό δεξιό ισχίο, ατροφία οστού καί κάταγμα! ‘Εγιναν αλλεπάλληλες συσκέψεις, διότι ήταν σπανιότατος τόσο μεγάλος όγκος. Μέ τή βιοψία αρχικώς διέγνωσαν «πνέτ πυέλου». Στίς 11 Μαρτίου εισήχθη στό Ογκολογικό τμήμα γιά χημειοθεραπεία, τής οποίας τήν πορεία παρακολουθούσαν καί δύο Ιταλοί καί τρείς ‘Αγγλοι γιατροί.

Ο πατέρας μεγάλωσε ορφανός καί πολλά χρόνια δέν είχε σχέση μέ τήν Εκκλησία. Από τίς πρώτες όμως μέρες πού αρρώστησε ο γιός του ανέβαινε στήν Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα. Ζητούσε νά μάθει όλο καί περισσότερα γιά τούς Αγίους γιά νά δυναμώσει τήν πίστη του, πήρε λαδάκι από τό καντήλι καί καθημερινά σταύρωναν τό παιδί. Διάβαζαν τά βιβλία τού Αγίου, έκαναν συνεχώς προσευχή, όπως καί στή Μονή μνημόνευαν τό όνομα τού παιδιού σέ κάθε θ. Λειτουργία.

Πρίν λοιπόν εισαχθεί τό παιδί στό Ογκολογικό τμήμα, είδε αποβραδίς στόν ύπνο του τόν άγιο Ραφαήλ νά του δείχνει τά δωμάτια μέ τά άρρωστα παιδιά, καί τό δικό τους δωμάτιο το Νο 12. Μ’; αυτήν τήν προειδοποίηση, προετοίμαζε ψυχολογικά τό γιό του γιά τό θέαμα τών νοσηλευομένων παιδιών, καθώς μεταφερόταν στό Παιδογκολογικό. Τού έγιναν 20 χημειοθεραπείες (Μάρτιος ’96 ­Ιούνιος ’97). Ωστόσο, μετά τήν ολοκλήρωσή τους δέν ήταν σίγουρο άν θά τόν εγχείριζαν γιά αφαίρεση τού όγκου.

Η μητέρα παρακαλούσε συνεχώς νά βρεθεί τρόπος νά χειρουργηθεί. Διαβάζοντας αποκοιμήθηκε. Βλέπει τόν άγιο Ραφαήλ ολοζώντανο μπροστά της νά τήν καθησυχάζει καί τής λέει: Ο Γιώργος θά κάνει εγχείρηση. Τό Μάρτιο τού 1997 πήγε δύο μέρες γιά εξετάσεις στήν Αγγλία. Τόν Ιούνιο τού 1997 εισήχθη στό Royal National Orthopedic στό Mitlssex Stanmore. Η μητέρα καθημερινά τόν άλειφε μέ λαδάκι τού Αγίου, μητέρα καί γιός προσεύχονταν συνεχώς.

Και ο πατέρας δέν έπαυε νά προσεύχεται. ‘Ενα βράδυ βλέπει πώς ανέβαινε στό Γολγοθά καί αντίκρισε τόν Κύριο σταυρωμένο νά ανοίγει τά μάτια Του καί νά τού λέει: Μήν ανησυχείς. Τήν επομένη βλέπει τόν άγιο Ραφαήλ νά τόν προειδοποιεί: Ο Γιώργος θά μπεί τρείς φορές στό χειρουργείο, αλλά θά γίνει καλά.

Οι γιατροί από τήν Αγγλία τούς είχαν προετοιμάσει μόνο γιά ένα, πολύωρο βεβαίως, χειρουργείο. ‘Ομως μετά τήν πρώτη πολύωρη εγχείρηση είπαν στή μητέρα ότι έπρεπε νά γίνει καί δεύτερη επέμβαση. ‘Οταν πληροφόρησε σχετικά τό σύζυγό της στήν Ελλάδα, τής είπε ότι τό περίμενε, τήν διαβεβαίωσε ότι θά γινόταν καί τρίτο χειρουργείο καί τής διηγήθηκε τ’ όνειρό του. ‘Ολα επαληθεύτηκαν!

Τό παιδί χειρουργήθηκε στίς 23 Ιουνίου επί εννέα μέ δέκα ώρες συνεχώς. Συνήλθε σέ λίγες ώρες, πράγμα απρόσμενο γιά τούς γιατρούς. Στίς 27 Ιουνίου τό χειρούργησαν πάλι. Η μητέρα παρακαλούσε: ‘Αγιε Ραφαήλ, βοήθησέ μας νά βγάλει τόν καθετήρα (στήν αρτηρία τής καρδιάς). Νά μή χρειασθεί χημειοθεραπεία.

Εντωμεταξύ έπρεπε να γίνει καί τρίτο χειρουργείο, γιατί είχε μετατοπιστεί τό ισχίο. Πρίν τό χειρουργείο, παρουσίασε μιά τρεμούλα. Οι γιατροί διαπιστώνοντας ότι είχε μολυνθεί ο καθετήρας, τού τόν έβγαλαν καί επειδή ήδη είχε κάνει αρκετή χημειοθεραπεία εδώ στήν Ελλάδα, δέν τοποθέτησαν ξανά καθετήρα γιά νέα θεραπεία. Η μητέρα μέ αγωνία πάλι παρακαλούσε ζητώντας τή συμπαράσταση τού Αγίου: ‘Αγιε Ραφαήλ, τρέξε, εγχείρησε τό Γιώργο εσύ! Βλέπει στόν ύπνο της τόν ‘Αγιο ρασοφόρο νά ανασκουμπώνεται, νά παραμερίζει τούς γιατρούς τρείς φορές καί νά χειρουργεί ο ίδιος τό παιδί.

Οι συμβολικές αυτές επεμβάσεις τί άλλο σήμαιναν παρά τήν ιδιαίτερη φροντίδα τού αγίου Ραφαήλ. ‘Ηταν ολοφάνερο πώς μέσα από τήν σωστή ιατρική αγωγή θά τούς συμπαραστεκόταν καί θά τούς βοηθούσε μέ τήν θεόσδοτη παρρησία του ο ίδιος, όργανο τής θαυμαστής Πρόνοιας τού Σωτήρος Χριστού.

Η ανάνηψη μετά κι από τήν τρίτη επέμβαση ήταν ανέλπιστα ταχύτατη. ‘Εμειναν τρείς μήνες στό Νοσοκομείο, μέ τό πόδι μέχρι τό ισχίο στό γύψο. Επέστρεψαν στίς 30-8-1997. Στήν όψη τού παιδιού εμφανής η βελτίωση. ‘Εγιναν δύο έλεγχοι, ένας στό Ιπποκράτειο καί ένας πάλι στήν Αγγλία. Δέν διαπιστώθηκε μέχρι σήμερα καμιά μετάσταση, η δέ αποκατάσταση τής κινητικότητος σταθερά βελτιώνεται, παρά τό εξαιρετικώς βεβαρημένο ιατρικά ιστορικό.

Η ζωή τους άλλαξε, κι αυτό είναι τό επιπρόσθετο θαύμα. Πιστεύουν εν μετανοία στόν ζώντα Θεό. Τό οστεοσάρκωμα τού γιού τους (η τελική ιατρική διάγνωση ήταν: καρκίνος Ewing) έγινε αιτία νά ξαναβρούν τόν Θεό ως Πατέρα καί τήν Εκκλησία ως μητέρα. Από τότε εκπληρώνουν αυθόρμητα τήν προτροπή τού Μ. Βασιλείου: Νά ενθυμείσθε τό Μάρτυρα όσοι τόν απολαύσατε στά όνειρα … όσοι γίνατε καλά από τήν αρρώστια, όσοι πήρατε πίσω τά παιδιά σας ενώ ήταν νά πεθάνουν, όσοι πήρατε δι’ αυτού παράταση ζωής. Ο ένας νά τά λέει στόν άλλον.


Διηγείται η Αικατερίνη σύζυγος Στεργίου Δέδα (Περικλέους 6, Κιλκίς):

Στίς 27 Μαΐου 1998 στίς 2 μ.μ. ο άντρας μου έπεσε από τήν οικοδομή όπου εργαζόταν από ύψος 3,5 μέτρων. Τό χτύπημα προκάλεσε σοβαρή κρανιοεγκεφαλική κάκωση, χτύπημα στόν αυχένα καί δύο πλευρά σπασμένα. Τόν πήγαμε στό Α΄ Βοηθειών Κιλκίς. Μετά τήν ακτινογραφία, συνοδεία παθολόγου καί αναισθησιολόγου τόν μετέφεραν στό «;Παπανικολάου»; Θεσσαλονίκης γιά αξονική τομογραφία. Εκεί τόν έβαλαν στήν Εντατική. Από Τετάρτη μέχρι Κυριακή μεσημέρι, οι γιατροί μάς έλεγαν ότι είναι σοβαρή η κατάσταση, αλλά σταθερή. Τόν είχαν διασωληνωμένο μέ τήν πιό βαριά νάρκωση.

Μετά τό μεσημέρι τής Κυριακής άρχισε νά ανεβαίνει η εγκεφαλική πίεση στό 54. Κρίσιμη η βραδιά απόψε μάς είπε ο γιατρός. Προσευχηθήκαμε, πήραμε τηλέφωνο στό Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Μυτιλήνη γιά Παράκληση καί νά μάς στείλουν λαδάκι, αγίασμα, βιβλίο μέ τά καινούργια θαύματα τού Αγίου, καί στο Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα νά μάς κάνουν Παράκληση.

Τήν επόμενη Κυριακή, ο εφημερεύων ιατρός κ. Ανδρέας Καρασακαλίδης μάς λέει ότι η εγκεφαλική πίεση κατέβηκε στό 16. Τή Δευτέρα τού έβαλε ένα σωληνάκι, γιά νά φεύγει τό υγρό από τό εγκεφαλικό οίδημα. Συνέχισαν καί τή βαριά νάρκωση.

Τήν Τρίτη 9 Ιουνίου στίς 11 π.μ. καλέσαμε τό Διευθυντή Νευρολογικής τού ΑΧΕΠΑ κ. Φωτίου, εξέτασε τόν άντρα μου καί είπε ότι θά ξανάρθει τήν Πέμπτη, γιά νά κάνει πρόβλεψη βιωσιμότητας τού ασθενούς. Σέ λίγη ώρα παρέλαβα τό λαδάκι, τό αγίασμα καί τά βιβλία. Μέχρι τίς 2.30 μ.μ., πού μπήκαμε μέ τήν κουνιάδα μου Αργυρούλα Μάτα στήν Εντατική γιά τήν ενημέρωση, διάβαζα καί παρακαλούσα. Τόν σταύρωσα μέ τό λαδάκι, έριξα αγίασμα σ’ όλο του τό σώμα, καί η κουνιάδα μου έψαλε τό τροπάριο «Εν Λέσβω αθλήσαντες υπέρ Χριστού τού Θεού…». Τήν ίδια ώρα άνοιξε τά μάτια του, παρόλο πού ήταν ναρκωμένος καί σέ καταστολή.

Τό απόγευμα 8 μ.μ. μπήκε ο ανεψιός μας Ιωάννης Μητσόπουλος καί τόν είδε νά απαντά μέ νεύματα σέ ερωτήσεις. Από τήν επομένη άρχισαν νά τού βγάζουν τά μηχανήματα. Μετά τρείς μέρες η αξονική έδειξε πώς όλα ήταν καθαρά. ‘Οταν τόν μεταφέραμε από τό «;Παπανικολάου»; στό Νοσοκομείο του Κιλκίς γιά πλήρη ανάρρωση, τού έδωσα νά ασπαστεί μιά εικόνα τού αγίου Ραφαήλ, πρίν τήν κρεμάσω στό κρεβάτι. ‘Εκπληκτος μέ ρώτησε, ποιός ήταν εκείνος ο ‘Αγιος, διότι δέν τόν γνώριζε μέχρι τότε. Τού απάντησα, ο άγιος Ραφαήλ. Μού διηγήθηκε ότι, από όλο αυτό διάστημα πού ήταν βυθισμένος στη νάρκωση, τό μόνο πράγμα πού θυμόταν ήταν ότι έβλεπε αντίκρυ του όλη τή νύχτα, στά 2­3 μέτρα, αυτόν τόν άγνωστο ‘Αγιο, καί έπειτα τήν Παναγία πού πήρε ένα μπουκάλι ορού, τό έκανε καντήλι καί τό κρατούσε αναμμένο μέχρι τό πρωί.

‘Ετσι σώθηκε ο άντρας μου. ‘Οταν βγήκαμε καί ήρθαμε στό σπίτι στίς 7 Ιουλίου, μετά από δύο μέρες είδε τόν άγιο Ραφαήλ ως ιατρό, ντυμένο στά άσπρα, ότι ήρθε καί τόν παρατηρούσε, τόν εξέταζε. Σέ τρείς ημέρες σηκώθηκε.




Ανήμερα τής πανηγύρεως τής Λαμπροτρίτης τού 2000 στήν Ι. Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα της Γουμένισσας, κατά την διάρκεια του Εσπερινού στόν αποπερατούμενο μεγάλο Ναό τών Αγίων, μεταξύ πολλών προσκυνητών προσήλθε ένας Ιερεύς συνοδευόμενος από τήν πρεσβυτέρα του. Συμπροσευχήθηκε από τό ιερό Βήμα καί διηγήθηκε ο ίδιος πρός όλο τό εκκλησίασμα τήν ευεργεσία πού δέχθηκε από τούς Αγίους.

Είμαι ο π. Αλέξανδρος Θεοδωρόπουλος, εφημέριος τού Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Δημητρίου Σιατίστης. Πρίν από οκτώ χρόνια είχε πρησθεί η αριστερή παρωτίδα μου μέ πολύ πόνο, πού σιγά σιγά εβούλωνε καί τό αυτί μου. Στό ΑΧΕΠΑ μέ κράτησαν μιά βδομάδα, μού έδωσαν αντιβίωση, ξεπρήσθηκε. Μού συνέστησαν, όποτε μού ξαναπαρουσιαζόταν, νά έπαιρνα τήν ίδια αντιβίωση, λέγοντας ότι έχει μολυνθεί η παρωτίδα. Οκτώ χρόνια μέ ενοχλούσε, έβγαζε πύον καί αίμα, έπαιρνα αντιβίωση, υποχωρούσε, καί πάλιν από τήν αρχή.

Τό Δεκέμβριο τού 1999 ξαναπρήσθηκε, πήγα σέ γνωστό ωτορινοραλυγγολόγο στό ΑΧΕΠΑ, μέ εξέτασε, βγάλαμε σέ ειδικό εργαστήριο αξονική τομογραφία καί υπέρηχο, δέν εντοπίστηκε σιελόλιθος, και έτσι συμπέρανε ότι ήταν ερεθισμός. Μέ εξέτασε καί ο Καθηγητής του καί συζήτησαν ότι έπρεπε νά χειρουργηθώ, διότι, καθώς τούς άκουσα νά λένε, τέτοιες περιπτώσεις μπορεί νά εξελιχθούν σέ καρκίνο. ‘Ομως, άλλος γιατρός μού εξήγησε ότι η εγχείρηση αυτή θά γινόταν ακριβώς δίπλα στό προσωπικό νεύρο καί υπήρχε κίνδυνος από την παραμικρή αβλεψία νά κοπεί τό προσωπικό νεύρο καί νά μείνω διά βίου μέ πάρεση (στράβωμα).

Στενοχωρημένος γύρισα στή Σιάτιστα, δέν ήξερα τί νά κάνω, τό ανέβαλα μετά τίς εορτές. Μού λέει η πρεσβυτέρα, νά τό σταυρώσουμε μέ λαδάκι από τό Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα πού είχαμε επισκεφθεί μέ τήν Ενορία τό Σεπτέμβριο. Μού τό σταύρωσε λοιπόν μέ δάκρυα, μέ προσευχή, κι εκείνης καί εμού. Τό πρωί αισθάνθηκα νά πέφει κάτι στό στόμα μου. ‘Οταν τό πήγα γιά εξέταση, απόρησε ο γιατρός τού ΑΧΕΠΑ· ήταν σιελόλιθος, πού δέν είχε εντοπισθεί από τούς γιατρούς! Σέ δύο μέρες δέν είχα κανένα πρόβλημα ούτε έχω μέχρι σήμερα.




Ονομάζομαι Αικατερίνη Wildrige, σύζυγος Bruce, κάτοικος Αγγλίας (The fort Bury St. Edmunds, Suffolk ΙΡ33 2ΒΝ) τό γένος Κωνσταντίνου Λαυρεντάκη από Θεσσαλονίκη (περιοχή Βούλγαρη). Είχα ρθεί πρό ετών στήν πατρίδα. Μέ τήν ανεψιά μου Ελένη Κελεσάκου, κάτοικο Πολυκάστρου, επισκεφθήκαμε τή Ι. Μονή του Αγίου Ραφαήλ στην Γρίβα, από όπου πήρα τό βιβλίο «Η ζωή εκ τάφων» καί τό διάβασα, μαθαίνοντας γιά πρώτη φορά τήν ιστορία καί τή φανέρωση τού αγίου Ραφαήλ.

Τό 1998 άρχισα νά χάνω απότομα πάρα πολλά κιλά, είχα μείνει σκελετός. ‘Εκανα εξετάσεις στό Νοσοκομείο τής πόλεως, μαγνητική τομογραφία κ.ά., διότι εφοβούντο οι γιατροί ότι είχα καρκίνο. Εγώ εντωμεταξύ διάβαζα πρωΐ-μεσημέρι-βράδυ επί δύο βδομάδες τήν Παράκληση του αγίου Ραφαήλ. Ενώ περιμέναμε αποτελέσματα, βλέπω αποβραδίς ένα όνειρο. ‘Ημουν στό Νοσοκομείο καί φάνηκε ο μακαρίτης από ενδεκαετίας σύζυγός μου χαρούμενος καί μέ πολλή λαχτάρα σάν από τό βάθος κάτω της γης νά έρχεται πρός τά πάνω, πρός τό μέρος μου· ίσως ήταν νά μέ πάρει. Δέν μέ έφτασε, όμως. Σέ μιά στιγμή παρουσιάστηκε ένας πολύ ψηλός ιερωμένος μέ επανωκαλύμμαυχο (τόν αναγνώρισα, ήταν ο άγιος Ραφαήλ) στά αριστερά μου. ‘Εσκυψε καί μού λέει στά Αγγλικά «clear» (= καθαρά)! Ξύπνησα μέ μιά λαχτάρα καί φώναξα τρείς φορές: ‘Αγιε Ραφαήλ! Κάλεσα τή νοσοκόμο πού μέ εξυπηρετούσε καί τής διηγήθηκα τί είχα δεί. Πράγματι, επιβεβαιώθηκε ότι δέν είχα τίποτα. ‘Ηρθα στήν πατρίδα καί σήμερα, 12-7-2000, προσκύνησα στή Μονή καί δηλώνω αυτό τό μεγάλο θαύμα.




Αφηγούνται ο Ηλίας και η Θεοφανώ Τσιραμπίδη, από το Δροσάτο N. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών. Στίς 30-3-2001 πήγαμε το Μιχαλάκη μας ηλικίας 4,5 χρονών επειγόντως στό Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης μέ ανυπόφορο κοιλόπονο. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο. Οι γιατροί μάς είπαν ότι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δέν ξεπέρασε τον κίνδυνο. Το βράδυ της Δευτέρας ώς το επόμενο πρωΐ είχε 40 πυρετό. Τήν Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στή μονάδα εντατικής θεραπείας μέ σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σόκ. Οι ελπίδες νά ζήσει μόλις 10%.

Στό μεταξύ, χωρίς νά γνωρίζει τίποτα μιά γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θά φύγω, εσύ δέν μέ χρειάζεσαι άλλο. Θά πάω στόν Ηλία, εκείνος μέ έχει ανάγκη τώρα!» Η γυναίκα ύστερα έμαθε γιά το γιό μας. Μιά γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στόν ‘Αγιο Ραφαήλ στή Γρίβα και γονατιστοί μέ τον Ιερέα διάβασαν παράκληση γιά τη σωτηρία του παιδιού μας. Ο αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στό άδειο σπίτι μας νά κάνει Παράκληση στόν άγιο Γεώργιο γιά την υγεία του Μιχάλη. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο που τρόμαξε. Από που ήρθε τόσο φώς; Ίσως η Χάρη του Αγίου.

Μετά απ’ αυτά, η κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια νά βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου που άνοιξε τα ματάκια του. Την Μ. Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από εικοσιτρείς ημέρες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.

‘Οταν συνήλθε, άρχισε νά μάς λέει διάφορα: «Εγώ πήγα στό Χριστούλη και στήν Παναγίτσα ψηλά στόν ουρανό, όπου έχει πολλά σύννεφα. Μέ το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θείο Φάνη (γείτονά μας που πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι που πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά αγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν …; Ο Χριστούλης και η Παναγίτσα μέ ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πως τα λένε και μου είπαν, μη φοβάσαι θά πας πάλι στή μαμά και τα αδέλφια σου. Δέν ξέρω πως νά πάω πάλι εκεί. Μέ το άλογό μου, είπε ο άγιος Γεώργιος. Φοβάμαι, δέν ξέρω νά οδηγήσω το άλογο. Μη φοβάσαι, θά το οδηγήσω εγώ». Ο Μιχάλης είναι κοντά μας, γερό παιδί όπως και πρίν, κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους που μάς τον χάρισαν πάλι κοντά μας.


Η «;Λαζαρίνα»; πού αναστήθηκε

Σέ οικογενειακή προσκυνηματική επίσκεψη στήν Ι. Μονή Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης Γρίβας ο Κωνσταντίνος Μαυρίδης (Κωνσταντινουπόλεως 10, Καστοριά) περιέγραψε τή θαυμαστή διάσωση τής βαριά τραυματισμένης θυγατέρας του από τόν άγιο Ραφαήλ. Απομαγνητοφωνήθηκε η διήγηση καί καταγράφεται χωρίς τίς επαναλήψεις, μέ ελάχιστες συντακτικές επεμβάσεις, ώστε στό γραπτό κείμενο νά αποδίδεται τό νόημα τής προφορικής διηγήσεως. Σημειώνουμε συνοπτικά ότι στό θαύμα υπήρξε κατά κάποιο τρόπο «συναγερμός» θείων ευλογιών: η ευλογία τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας διά θεοσημείας στό γνωστό τους Γρηγοριάτη μοναχό π. Νεκτάριο, τότε δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη εκ Καστοριάς, καί τής αγίας Ειρήνης τής Χρυσοβαλάντου δι’ ενυπνίου υποδείξεως στήν αδελφή τής κάτωθι αναφερομένης φίλης τους Αναστασίας Μεγγούδη.

Τήν Πέμπτη 24 Ιουνίου 1997 τό βράδυ, η κόρη μου Μαρία 15 ετών έπεσε από τό μηχανάκι στήν άσφαλτο, είχε εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο καί τήν μεταφέραμε στό Νοσοκομείο Καστοριάς. Οι γιατροί μάς υπέδειξαν νά περάσει από αξονικό τομογράφο. Μέ τά πρώτα μηνύματα ο χειρούργος του Νοσοκομείου έδωσε εντολή νά ετοιμαστεί ασθενοφόρο γιά Θεσσαλονίκη. Μέ τό γαμπρό καί τή σύζυγό μου Δέσποινα φεύγουμε, νά ετοιμαστεί ο γαμπρός μου γιά νά μάς πάει.

Τήν ίδια ώρα, η Μαρία παρουσιάζει σπασμούς, προμηνύματα τού επερχόμενου, ο εγκέφαλος αρχίζει νά μήν ελέγχει τίς πράξεις, ο γιατρός τής κάνει κατασταλτική ένεση καί ξεκινούν. Φθάνοντας στήν Κοζάνη σταματάει τό ασθενοφόρο· παρουσίασε ξανά η Μαρία σπασμούς, αναστροφή τών χεριών, τών ποδιών, η ίριδα χάνεται, καί τής ξανακάνει μιά ένεση.

Περί τίς 4.30 π.μ. φθάνουμε στό Ιπποκράτειο. Μετά τήν εξέταση στόν αξονικό, βγαίνουν ο γιατρός τού Ιπποκρατείου καί ο γιατρός πού μάς συνόδευε, διευθυντής τής Χειρουργικής τού Νοσοκομείου Καστοριάς, οικογενειακός φίλος. Ο γιατρός τού Ιπποκρατείου άρχισε νά λέει μέ επιστημονική ορολογία ότι τό παιδί έχει εσωτερική αιμορραγία στόν εγκέφαλο, έχει μεγάλη συμπίεση υγρών, έχουμε εμβολισμό Γ΄ βαθμού τού εγκεφάλου, η κατάσταση είναι πάρα πολύ κρίσιμη.

Δηλαδή, τελειώνει; τόν ερωτώ. Ο γιατρός δέν απάντησε, κίνησε απλώς καταφατικά τό κεφάλι του. Τότε αισθάνθηκα μία φωνή μέσα μου: «Προσευχήσου!» Τί προσευχή νά κάνω; Δέν ξέρω. Δέν είχα σχέση μέ τήν Εκκλησία. Συνεχίζει η φωνή: «Προσευχήσου! ξεκίνησε! λέγε!» Τότε, μού ήρθε η εξής προσευχή: Χριστέ μου, εσύ πού γιάτρεψες τού εκατόνταρχου τόν δούλο, εσύ πού γιάτρεψες τόν παραλυτικό, εσύ πού γιάτρεψες τόν τυφλό, εσύ πού ανέστησες τόν Λάζαρο, τήν Μαρία δέν θά τήν αφήσεις! ‘Ελεγα αυτήν τήν προσευχή συνέχεια, ενώ τήν κατεύθυναν πρός τήν Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (Μ.Ε.Θ.). Αργότερα κατάλαβα ότι οι φράσεις τής προσευχής είχαν σχέση μέ τήν εξέλιξη πού παρουσιάζει ένα εγκεφαλικό κτύπημα: τύφλωση, παραλυσία, θάνατος.

Το πρωΐ ανήσυχη η ομάδα τού Ιπποκρατείου έπρεπε νά πάρει μιά απόφαση· δέν μπορούσαν νά αφήσουν τό παιδί νά πεθαίνει. Πράγματι (εγώ λέω κατά παραχώρηση Θεού) παίρνουν απόφαση καί δίνουν τήν εντολή σ’ ένα χειρούργο νά κάνει τήν επέμβαση. Αφαίρεσαν ένα κομμάτι από τό μέτωπο καί αποσυμφορήθηκε τό αίμα πού είχε μαζευτεί μέ τρομερά μεγάλη πίεση, ένα τόσο σακκουλάκι από τό αιμάτωμα τού εγκεφάλου πού μάς τό έδειξαν οι γιατροί. Τήν εγχείρηση παρακολουθούσε ένας ξάδελφος τής κουνιάδας μου μαιευτήρας στό «;Ιπποκράτειο»;, Βασίλης Καραγιάννης το όνομα του, από τό ‘Αργος Ορεστικό. Ο γιατρός πού τήν χειρούργησε ονομάζεται Κίμων Ανάσης. Η Μαρία πλήρως διασωληνωμένη. ‘Αρχιζε τό κρίσιμο στάδιο· εάν θά ζούσε, καί πώς θά ζούσε.

Σ’ εμάς ήδη είχαν φέρει τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί αρχίσαμε νά τά διαβάζουμε, όπως καί τήν Παράκληση τής Παναγίας, ενώ δέν είχαμε πρότερο βίο νά διαβάζουμε καί νά κάνουμε προσευχή, δέν είμαστε κοντά στήν Εκκλησία. ‘Ομως προσευχή εκ βάθους ψυχής εισακούγεται, καί σ’ εμάς εισακούστηκε από τόν Χριστό. Παρακαλούσα ταυτόχρονα νά μού δώσει καί ένα σημάδι χειροπιαστό ότι μάς ακούει, ότι θά εκπληρώσει τήν προσευχή μας.

‘Ηταν Τρίτη 27 Ιουνίου, όταν εξερχόμενοι από τήν Εντατική, μετά τήν ενημέρωση, πέσαμε πάνω σ’ ένα ψηλό λιγνό μοναχό, τόν δόκιμο Γεώργιο Κακουλίδη, νύν π. Νεκτάριο τής Μονής Γρηγορίου Αγίου ‘Ορους. Εγώ θεώρησα τήν παρουσία του ως απάντηση στό αίτημά μου· η σύζυγός μου κατάλαβε ποιός ήταν. Είχε ρθεί στήν Καστοριά μέ άδεια, έμαθε γιά τό συμβάν, καί παρακαλούσε γιά τήν σωτηρία τής κόρης μας. ‘Ενα πρωινό διαπίστωσε πώς στό δωμάτιό του είχε έντονη οσμή θυμιάματος, χωρίς νά έχει θυμιάσει. Συγκλονίστηκε απ’ αυτό καί ήρθε επειγόντως στή Θεσσαλονίκη, νά μάς καθησυχάσει γιά τήν εξέλιξη τής περιπέτειας τού παιδιού. Καθώς κατεβαίναμε, αυθορμήτως παρακίνησε τήν γυναίκα μου νά ανεβή καί νά σταυρώσει τή Μαρία μέ ένα ξύλινο σταυρό πού φορούσε από τότε πού τού έκαναν ρασοευχή, ενώ τόν είχαν ευλογήσει πρώτα πάνω στά λείψανα τής αγίας Αναστασίας τής Ρωμαίας, τής τόσο θαυματουργού, πού έχουν στή Μονή Γρηγορίου.

Στήν Καστοριά, Δευτέρα βράδυ, η μεγάλη μου αδελφή Βενετία Αρμπούτη, πού ήταν πάντα κοντά στήν Εκκλησία, διάβαζε τά θαύματα τού αγίου Ραφαήλ καί προσευχόταν: ‘Αγιε μου Ραφαήλ, έλα καί σ’ εμάς, κάνε ένα θαύμα καί θά τό λέω σ’ όλο τόν κόσμο, δείξε μου κάτι ότι είναι από σένα. Τήν άλλη μέρα τήν παίρνει τηλέφωνο η φίλη μας Τασούλα Μεγγούδη καί τής λέει: Ξέρεις τί όνειρο είδα; Είδα ότι πήρα τόν γιό μου καί πήγα σ’ ένα νοσοκομείο. ‘Ηταν γιατροί μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι, αλλά φορούσαν ράσα καί ένας από αυτούς φορούσε μιά άσπρη ρόμπα από πάνω. Τού λέω, Γιατρέ, τί θά γίνει μέ τό παιδί μου; Σ’ εμάς πότε θά έρθετε; Μού λέει αυστηρά. Εσένα σού είπα· τήν Τετάρτη θά γίνει η επέμβαση!

Τρίτη πρωί αποφασίζει τό ιατρικό συμβούλιο ότι πλέον δέν είχαν κανένα λόγο νά κρατούν τά μηχανήματα καί θά προσπαθούσαν νά δούν άν ο εγκέφαλος λειτουργεί. Τήν Τετάρτη θά έκαναν τό τέστ φωτός, καί άν ζούσε, καλώς· άν δέν ζούσε, θά μάς προετοίμαζαν γιά τό τέλος. Κάθε μέρα πάντως μάς προετοίμαζαν γιά τό χειρότερο. Αυτά τά έλεγαν στό φίλο μας γιατρό Παπαδιαμαντόπουλο από την Καστοριά καί τά πληροφορηθήκαμε εκ τών υστέρων. Τετάρτη τήν έβαλαν στόν αξονικό τομογράφο καί πήραν τό μήνυμα μέ τό τέστ ότι δουλεύει ο εγκέφαλος.

Από κεί καί πέρα γνώριζαν τί μπορούν νά κάνουν, νά μή δίνουν τόση νάρκωση, ώστε νά δούν άν αντιδράσει ο οργανισμός, γιατί ο εγκέφαλος μπορεί νά δούλευε, αλλά δέν ήξεραν άν μπορούσε νά κινήσει πόδια, χέρια κλπ. Η προϊσταμένη κ. Αντωνίου μάς λέει: ‘Ηταν πολύ βαριά χτυπημένη· άν ζήσει, θά είναι φυτό, είτε παράλυτη. Πέρασαν Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή, σέ πλήρη καταστολή.

Κάθε βράδυ διάβαζα τό πρώτο βιβλίο τού αγίου Ραφαήλ καί τό Ψαλτήρι τού Δαυΐδ καί προσευχόμουν. Είχαμε αρχίσει νά κοιμόμαστε σέ φίλους μας. Αυτό τό διάστημα, μέ παρακίνηση μιάς θείας τής γυναίκας μου, συμμαθήτριάς μου από τό Δημ. Σχολείο Βογατσικού, πήγαμε καί εξομολογηθήκαμε, γιά πρώτη φορά στή ζωή μου, στό Ναό Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος επί τής οδού Μιαούλη. Τά γεγονότα μέ έκαναν νά πλησιάσω στήν Εκκλησία.


https://psigmataorthodoxias3.wordpress.com/