Ελίνα Ματέλλου – Γιαννάκενα
Αρκετά χρόνια πριν, αγαπημένα μου παιδιά, στο Μοναστήρι της Παναγίας της Ντουραχάνης κοντά στα Γιάννενα, γνώρισα τον ιερομόναχο πατέρα Αθανάσιο, που ήταν τότε λαϊκός και λεγόταν Σωτήρης Χατζής.
Η ιστορία του μου έκανε μεγάλη εντύπωση και ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας, όπως την άκουσα από το στόμα του:
«Άρχισα να μαζεύω παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα ακόμη και να παίξουν. Νοίκιασα μια αίθουσα, για να παίζουν και να διαβάζουν. Σ’ ένα σπίτι με δύο δωμάτια και κουζίνα έβαλα έξι παιδιά!»
Άλλοι μου είπαν και τη συνέχεια:
«Τα παιδιά αυτά έγιναν σπουδαίοι επιστήμονες και επιχειρηματίες, αλλά δεν ξέχασαν ποτέ τον άνθρωπο που τα φρόντισε. Σήμερα, βοηθούν και υποστηρίζουν το κοινωνικό έργο του πατέρα Αθανάσιου, τον οποίο αγαπούν και σέβονται.
Απ’ όλα, όμως όσα άκουσα μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε το εξής περιστατικό:
Κάποιο βράδυ, μερικά από τα μεγαλύτερα παιδιά, που ήταν συνηθισμένα – μέχρι πριν να τα περιμαζέψει – να γυρίζουν ελεύθερα από δω κια πό κει, αποφάσισαν να μη επιστρέψουν στο σπίτι την προκαθορισμένη ώρα, αλλά να «αλητέψουν» λίγο.
Γύρισαν πολύ αργά κι ετοιμάζονταν να μπουν σιγά – σιγά στο σπίτι, χωρίς να το καταλάβουν οι άλλοι. Μπαίνοντας, βρήκαν τον πατέρα Αθανάσιο να τα περιμένει χαμογελαστός.
– Καλώς τα παιδάκια μου, τους είπε.
Μπροστά του είχε λεκάνες με ζεστό νερό και είχε βάλει στη μέση του μια πετσέτα:
-Θα είστε κουρασμένα! Ελάτε να σας πλύνω τα πόδια σας!
-Όχι! Όχι! φώναξαν καταντροπιασμένα τα παιδιά. Αυτό δεν γίνεται!
-Σας παρακαλώ πολύ! Κανένας δεν θα πάει για ύπνο, αν δεν του πλύνω τα πόδια!
Τα παιδιά διδάχθησαν από τη συμπεριφορά του ευεργέτη τους, όπως οι δώδεκα Μαθητές του Χριστού από τον Ιερό Νιπτήρα.
Πήραν ένα μεγάλο μάθημα, που δεν το ξέχασαν ποτέ: Αγάπη και ταπείνωση!
Ο Σωτήρης Χατζής χειροτονήθηκε διάκος το 1972 και την επόμενη χρονιά ιερέας.
Το 1974 του παραχωρήθηκε το εγκαταλελειμμένο Μοναστήρι της Παναγίας, που τριγυριζόταν από βράχια και πέτρες. Ο πατέρας Αθανάσιος το ανέστησε με τα χέρια του.
Η θέλησή του έδωσε πνοή στα χαλάσματα όπου φύτρωσε ένα Φιλανθρωπικό Ίδρυμα, το οικοτροφείο – καταφύγιο, όπου λειτουργούν με πολύ κόπο αλλά ισχυρή θέληση, Δημοτικό Σχολείο, Γυμνάσιο και Λύκειο, σε χώρο δίπλα από τη Μονή και προσφέρουν τη ζεστασιά και τη φροντίδα σε παιδιά, ηλικίας 6 έως 18 χρονών.
Στις εγκαταστάσεις υπάρχουν επίσης, βιβλιοθήκες, αναγνωστήρια, αίθουσες ψυχαγωγίας, εργαστήρι αγιογραφίας, ραδιοφωνικός σταθμός και λαογραφικό μουσείο. Το μεγάλο έργο είναι εθελοντική δουλεια των συνεργατών του Γέροντα, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην προσφορά και την αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Ο Γέροντας της Ντουραχάνης, στην αντιπέρα όχθη της Παμβώτιδας, έχτισε τη μικρή αλλά μεγάλη σε συμβολισμό κοινωνία προσφοράς, εθελοντισμού και αγάπης. Δάσκαλοι, καθηγητές, τεχνίτες, εργάτες, μάγειροι, απλοί πολίτες προσφέρουν καθημερινά, ακούραστα τις υπηρεσίες τους.
Το κοινωνικό τους έργο φτάνει ακόμη και στα κρατητήρια της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ιωαννίνων, καθώς καθημερινά εξασφαλίζουν φαγητό για τους κρατούμενους.
Γιατί, όπως είπε και ο Χριστός, » Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός με…» (Ματθ.κεφ.25.στ.35-36).
Θα ήθελα να κλείσω την ιστορία μ’ ένα μήνυμα του πατρός Αθανασίου για τις δυσκολίες που περνά η χώρα μας:
«Είμαστε πάρα πολλοί που υποφέρουμε.
Εκείνο που έχει σημασία για μένα, γιατί όπως είπα, είμαι αγράμματος, είναι: στήκετε και κρατείτε την Ορθοδοξία μας, στήκετε και κρατείτε την πατρίδα μας Ελλάδα, για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τις σύγχρονες αυτές καταστάσεις που κάποιοι δημιουργούν, για να μας κτυπήσουν.
Να περιφρουρήσουμε την πίστη μας! Την Ορθοδοξία μην την εγκαταλείψουμε!»
Αντιγραφή για το «σπιτάκι της Μέλιας»
Η Ζωή του Παιδιού
Μηνιαίο Χριστιανικό Περιοδικό
20 Ιουνίου 2017 – τεύχος 1377
το «σπιτάκι της Μέλιας»
