Κάνοντας μια συζήτηση με νέους ανθρώπους στο καλυβάκι μου πριν λίγους μήνες, ήρθε το
θέμα της ατομικής μας ευθύνης στην προσέγγιση της Θείας Χάριτος και της γνώσεως της Πίστης μας.Κάποτε είχα διαβάσει το εξής:
«Ένας άγιος ιερέας, κηρύττοντας μια Κυριακή σε ένα κύκλο ευσεβών ενοριτών, που τον
βοηθούσαν στο πνευματικό έργο, ρώτησε:
-Ξέρετε τι απέγιναν οι τεχνίτες που έφτιαξαν την Κιβωτό του Νώε;
-Όχι αποκρίθηκαν μερικοί!
-Κι όμως το ξέρετε, είπε ο Πνευματικός τους Πατέρας. Δεν μπήκαν στο σωτήριο αυτό σκάφος, όταν
έγινε ο κατακλυσμός, αλλά πνίγηκαν με τους άλλους ανθρώπους.»
Και λέω…
Μπορεί να είμαστε καθημερινά μέσα στην Εκκλησία, από μικρά παιδιά, συμμετέχοντας σε
ομιλίες, συνάξεις, κατηχητικά κ.τ.ο. , να είμαστε κατηχητές ή στελέχη στο έργο της ενορίας ή της
Μητροπόλεώς μας, και όμως να μην έχουμε γνωρίσει και κατανοήσει το μεγαλείο της Πίστης μας, την
δύναμη της Αλήθειας, το Ευαγγέλιο της Αγάπης.
Γιατί;
Ίσως γιατί θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο από τον άλλο που δεν έχει πλησιάσει για
οποιοδήποτε λόγω την Εκκλησία.
Ίσως γιατί θεωρούμε τους εαυτούς μας «τ.ε.» δηλαδή «της Εκκλησιάς», και αυτό αρκεί για τη
σωτηρία μας!!!
Μα κυρίως γιατί δεν ψάχνουμε να μάθουμε σε Ποιόν πιστεύουμε, σε Τι πιστεύουμε.
Ας αναρωτηθούμε όλοι μας και ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας στη γνώση του μεγαλείου
της Πίστης μας.
Ευχές και ευλογίες πατρικές.
+ ι. Π.
