Έτσι σώζει ο Θεός τον κόσμο. Ο Μοναχός δεν λέει ποτέ: «να σώσω τον κόσμο», αλλά προσεύχεται για την σωτηρία όλου του κόσμου, παράλληλα με την δική του. Όταν ο Καλός ακούση την προσευχή του και βοηθήση τον κόσμο, πάλι δεν λέει: «έσωσα εγώ τον κόσμο», αλλά «ο Θεός».
Οι Μοναχοί λοιπόν είναι με λίγα λόγια οι Ασυρματιστές της Μητέρας Εκκλησίας, και επομένως, εάν φεύγουν μακριά από τον κόσμο, το κάνουν και αυτό από αγάπη, διότι φεύγουν από τα παράσιτα του κόσμου, για να μπορούν να έχουν καλύτερη επαφή και να βοηθούν περισσότερο και καλύτερα τον κόσμο.
Φυσικά, την παράλογη αυτή απαίτηση που έχουν ορισμένοι Κληρικοί, όπως ανέφερα, το να κατεβούν δηλαδή και οι Μοναχοί στον κόσμο, την έχουν και μερικοί ανόητοι στρατιώτες, όταν η Μονάδα τους κινδυνεύη: να αφήση δηλαδή και ο Ασυρματιστής τον ασύρματο και να πάρη και αυτός το λιανοντούφεκο του, λες και θα σωθή η κατάσταση, εάν προστεθή ένα ακόμη όπλο στα άλλα διακόσια όπλα. Ενώ ο Ασυρματιστής ξελαρυγγίζεται, για να πιάση επαφή, φωνάζοντας: «εμπρός, εμπρός, ψυχή κ.λπ.», οι άλλοι νομίζουν ότι λέει λόγια πολλά στον αέρα. Δεν ακούν όμως οι έξυπνοι Ασυρματιστές, ακόμη και αν τους βρίζουν, αλλά αγωνίζονται, ώσπου να πιάσουν επαφή, και μετά ζητάνε την άμεση βοήθεια από το Γενικό Επιτελείο (ψυχή), και καταφθάνουν οι μεγάλες δυνάμεις Αεροπορίας, Τεθωρακισμένων, Στόλου κ.λπ., και έτσι σώζεται η κατάσταση, και όχι με το λιανοντούφεκο τους. Το ίδιο και οι Μοναχοί κινούνται με θείες δυνάμεις, με την προσευχή τους, και όχι με τις ατομικές τους μηδαμινές δυνάμεις. Για ένα λόγο δε παραπάνω στην εποχή μας, που το κακό παράγινε, έχουμε ανάγκη της επεμβάσεως του Θεού.
Άλλο είναι, εάν βρεθή στον κόσμο ο Μοναχός, όταν το απαιτή μια ανάγκη, για ένα μικρό ή μεγάλο διάστημα, οπότε βοηθάει και με την προσωπική του πνευματική δύναμη, που του χάρισε ο Θεός. Αυτήν την εργασία όμως την θεωρεί ως πάρεργο, και ως έργο του πάντα την προσευχή. Αυτό φυσικά κάνει και ευρισκόμενος στο κελί του, όπου χρησιμοποιεί και το εργόχειρο του ως πάρεργο και, εάν ιδή κανέναν δίπλα του να υποφέρη, τον βοηθάει με ό,τι έχει. Επίσης, όταν τον επισκεφθή κανείς που έχει θέματα, τα αφήνει όλα και προσπαθεί να τον βοηθήση και ανθρωπίνως σε ό,τι μπορεί.
Δηλαδή ο σκοπός του Μοναχού δεν είναι ούτε και να καταγίνεται με πολλά εργόχειρα και να μαζεύη πολλά χρήματα, για να βοηθάη τους φτωχούς, διότι αυτό είναι ξεπεσμός πνευματικός, ενώ θα μπορούσε να βοηθήση με τόνους και όχι με κιλά, (όταν λόγου χάρη υπάρχη ανομβρία, δια της προσευχής του να γεμίση του κόσμου τα αμπάρια). Έτσι ο Θεός ανιστά από γης πένητα και από κοπρίας εγείρει πτωχόν[1]. Μην ξεχνάμε τι έκανε ο Προφήτης Ηλίας.
Οι Μοναχοί λοιπόν δεν αφήνουν την έρημο, για να πάνε στον κόσμο να βοηθήσουν ένα φτωχό ούτε για να επισκεφθούν έναν άρρωστο στο Νοσοκομείο και να του προσφέρουν ένα πορτοκάλι ή μια παρηγοριά (αυτό που συνήθως γίνεται από τους λαϊκούς, πράγμα που θα τους το ζητήση ο Θεός). Οι Μοναχοί εύχονται για όλους τους αρρώστους να λάβουν την διπλή τους υγεία, και ο Καλός Θεός σπλαγχνίζεται το πλάσμα Του και βοηθάει να γίνουν καλά, και να βοηθήσουν και αυτοί άλλους, εργαζόμενοι σαν καλοί Χριστιανοί.
Οι Μοναχοί ούτε και φυλακισμένους επισκέπτονται, διότι οι ίδιοι είναι εκουσίως φυλακισμένοι από το πολύ φιλότιμο που έχουν προς τον Ευεργέτη και Σωτήρα τους Χριστό· και ο Χριστός δίνει άφθονη την αγάπη Του στα φιλότιμα αυτά παιδιά Του, τους Μοναχούς, και, ενώ βρίσκονται μέσα στο Κάστρο (την Μονή), η παρουσία και η αγάπη του Χριστού το μεταβάλλουν σε Παράδεισο. Όλη αυτήν την παραδεισένια χαρά, που νιώθουν οι Μοναχοί, εύχονται και ζητάνε από τον Χριστό να την δώση και σ’ όλους τους φυλακισμένους αδελφούς μας, που βρίσκονται στις φυλακές του κόσμου. Έτσι ο Καλός Θεός συγκινείται από την αγάπη των καλών παιδιών Του και σκορπάει την παρηγοριά στις ψυχές των φυλακισμένων και πολλές φορές ακόμη και τους ελευθερώνει.
Εκτός από αυτούς τους φυλακισμένους, οι Μοναχοί βοηθούν και άλλους πιο βαριά και αιώνια φυλακισμένουν, και όχι για δέκα ή είκοσι χρόνια, οι οποίοι έχουν και μεγαλύτερη ανάγκη βοηθείας. Είναι οι κεκοιμημένοι υπόδικοι αδελφοί μας, τους οποίους επισκέπτονται οι Μοναχοί με τον τρόπο τους και τους προσφέρουν πολλά αναψυκτικά πνευματικά. Ο Καλός Θεός βοηθάει τους κεκοιμημένους και πληροφορεί παράλληλα και τους Μοναχούς με μια ανέκφραστη αγαλλίαση, που τους σκορπάει μετά από την πονεμένη τους προσευχή για τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, σα να λέη: «Μη στενοχωρήστε, παιδιά μου, τους βοήθησα και τους κεκοιμημένους».
Ίσως πη κανείς: «Θα πρέπη να παρακαλέσουμε, για να βοηθήση ο Θεός;» Ασφαλώς θα πρέπη να Τον παρακαλέσουμε· και μάλιστα πολύ συγκινείται ο Θεός, όταν πονάμε για τον πλησιον μας και Τον παρακαλούμε να βοηθήση, διότι τότε επεμβαίνει ο Θεός, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο. Εδώ βλέπει κανείς και την μεγάλη Πνευματική Αρχοντιά του Θεού, που ούτε στον διάβολο δίνει το δικαίωμα να διαμαρτυρηθή. Γι’ αυτό θέλει να Τον παρακαλούμε, για να επεμβαίνη – και θέλει να επεμβαίνη αμέσως ο Θεός, για να βοηθάη το πλάσμα Του. Φυσικά, εάν θέλη ο Θεός, και τώρα τον μαζεύει κουβάρι στην κόλαση τον διάβολο, αλλά μας τον αφήνει πάλι για το καλό μας, διότι με το χτύπημα της κακίας του που μας κάνει, διώχνει και όλες τις σκόνες μας.
Με όλα αυτά που ανέφερα και θα αναφέρω πιο κάτω, θέλω να τονίζω την μεγάλη αποστολή του Μοναχού, που είναι κάτι το σοβαρότερο από τις ανθρώπινες φιλανθρωπίες. Διότι, πριν ακόμη κάποιος γίνη Μοναχός, είχε κάνει την ανάλογη φιλανθρωπία του και τα έδωσε όλα, όπως είπε ο Χριστός στον νεανίσκο[2], καθώς και τον ίδιο τον εαυτό του τον έδωσε και αυτόν στον Χριστό (τον πλούσιο Πατέρα του). Έτσι τώρα, σαν παιδί Του πια (ως Μοναχός ακτήμων) έχει μέρος της περιουσίας του Θεού και ζητάει όσα θέλει από τον ελεήμονα Πατέρα του, και ο Πατέρας του μετά δίνει άφθονα τα ελέη Του, όταν πρόκειται να μη βλαφτούν τα δυστυχισμένα Του παιδιά.
Πολλά λοιπόν ακούει ένας αρχάριος από μερικούς Κληρικούς, που προσπαθούν να τον αποτρέψουν από το μεγαλείο αυτό του Μοναχισμού, αλλά και πολλά από λαϊκούς. Εκτός από αυτά που δεν λέγονται (και δεν λέγονται από σοβαρούς φυσικά ανθρώπους), λένε και ότι ο Μοναχός είναι ένα νεκρό πράγμα, που δεν έχει παιδιά κ.λπ.
Δεν θέλω να εξετάσω αυτούς που τα λένε, εάν έχουν παιδιά, διότι αυτός είναι και ο σκοπός του γάμου, και τότε έχει νόημα η ζωή τους, ενώ ο Μοναχός έχει άλλη αποστολή, την Παρθενία, «άλλη βιοτή». Αλλά και αυτούς που έχουν παιδιά, ήθελα να τους ρωτήσω: «Τα έχουν βοηθήσει για να εξασφαλίσουν τον Παράδεισο ή μόνον υλικά τα βοηθήσανε;» Επομένως; Οι Μοναχοί που ενδιαφέρονται για την σωτηρία των ψυχών των ανθρώπων, είναι πιο στοργικοί Πατέρες και από τους κατά σάρκα πατεράδες και περισσότερα παιδιά έχουν από τον μεγαλύτερο πολύτεκνο, διότι όλα τα πλάσματα του Θεού τα θεωρούν παιδιά και αδέλφια τους και με πόνο προσεύχονται, για να φθάσουμε όλοι οι άνθρωποι στον προορισμό μας, κοντά στον Θεό.
Επειδή δεν είναι εύκολο να καταλάβουν ορισμένοι την πνευματική αναγέννηση που κάνουν οι Μοναχοί στους ανθρώπους, θα αναφέρω και πώς συντελούν ακόμη και στην σαρκική παιδοποιΐα. Ενώ οι ίδιοι παρθενεύουν ακόμη και από λογισμούς, όταν όμως έχουν παρρησία στον Θεό, λύνουν την στείρωση πολλών μητέρων, τόσο εν τη ζωή όσο και κεκοιμημένοι. Επομένως οι Μοναχοί γεννούν και πεθαμένοι, όταν είναι Άγιοι.
Φυσικά, οι Μοναχοί δεν βοηθάνε από τον Άμβωνα με το να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, για να διαφωτισθούν οι μικροί και οι μεγάλοι, διότι οι Μοναχοί ζούνε τα Ευαγγέλιο. Έτσι κηρύττεται το Ευαγγέλιο με τον θετικότερο τρόπο του παραδείγματος, πράγμα που διψάει ο κόσμος, ιδίως ο σημερινός, διότι όλοι λίγο-πολύ μορφωθήκανε στην εποχή μας και έτσι μπορούν να λένε και μεγάλες αλήθειες – απ’ αυτές που διαβάσανε – που δεν έχουν όμως καμιά σχέση με τους περισσότερους Αμβωνιώτες, οι οποίοι συνέχεια φορτώνονται στην πλάτη τους από τα «Ουαί».
Με λίγα λόγια, οι Μοναχοί δεν είναι απλώς φαναράκια που φωτίζουν στους δρόμους των πόλεων, για να μη σκοντάφτουν οι άνθρωποι, αλλά οι απομακρυσμένοι Φάροι επάνω στα βράχια, που κατευθύνουν τα καράβια του κόσμου με τις αναλαμπές τους, και από το πέλαγος προσανατολίζονται τα καράβια, για να φθάσουν στον προορισμό τους.
Γι’ αυτό ούτε και οι γονείς ακόμη δεν θα πρέπη να εμποδίζουν τα παιδιά τους, όταν ο Θεός τα καλή με την κλήση τους να γίνουν Μοναχοί (Ασυρματιστές της Εκκλησίας), διότι η αποστολή αυτή είναι πολύ μεγάλη και ανώτερη από αυτό που οι ίδιοι προσφέρουν στον Θεό με την δική τους αποστολή. Οι μεν λαϊκοί εκκλησιάζονται τακτικά στην εκκλησία και τάζουν ένα κερί ή μια λαμπάδα, ο Μοναχός όμως ξενυχτάει στην Εκκλησία κάθε μέρα και έχει τάξει ολόκληρο τον εαυτό του στον Χριστό και καίγεται από την αγάπη Του και Τον δοξολογεί και Τον ευχαριστεί για τον εαυτό του και για όλο τον κόσμο.
Δεν μπορώ όμως να καταλάβω αυτό που κάνουν μερικοί Κληρικοί και Λαϊκοί, που μάχονται τον Μοναχισμό! Ενώ και ο Στρατός τις Διαβιβάσεις τις θεωρεί αρτηρίες του Σώματος του Στρατού, και η Εκκλησία μας το ίδιο παραδέχεται για τον Μοναχισμό, αυτοί οι ευλογημένοι άνθρωποι που μάχονται τον Μοναχισμό, θα ήθελα να μάθω, σε ποια Εκκλησία ανήκουν;
[1] Α’ Βασ. 2,8.
[2] Ματθ. 19, 21.
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ
ΕΚΔΟΣΗ Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ «ΕΥΑΓΓ. ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
https://paraklisi.blogspot.com
