Θα σου πώ τί έμαθα αυτές τις μέρες.
Στα νοσοκομεία υπάρχει πολύς περισσότερος κόσμος από ό, τι φαντάζεσαι.Και όχι.
Δεν είναι όλοι γέροι και μεγάλοι μα ούτε καί γίνονται στο τέλος όλοι τους καλά.
Υπάρχουνε ταυτόχρονα καί πολλά μέρη στα νοσοκομεία για να κλάψει κανείς.
Σκαλιά, τουαλέτες, καπνιστήρια κτλ .
Άλλος βουβά καί άλλος φωναχτά.
Κανείς όμως δεν παρεξηγεί κανέναν.
Σα να υπάρχει μεταξύ όλων τους μία μυστική συμφωνία .
Και ο χρόνος κυλά πολύ πιό αργά έξω από τις αίθουσες των χειρουργείων.
Αλήθεια σου το λέω.
Αυτές τις μέρες έμαθα πώς στα νοσοκομεία μπορείς και ανοίγεσαι σε ανθρώπους πού μέχρι πριν λίγες ώρες ούτε καν τους ήξερες.
Και τους μιλάς για πράγματα πού ούτε στους καλύτερούς σου φίλους έχεις πει καί εξομολογηθεί .
Αυτές τις μέρες έμαθα πώς ο άνθρωπος μπορεί να καταλαβαίνει μόνο από τη μυρωδιά σε τι όροφο βρίσκεται .
Σε τι πτέρυγα και σε ποια κλινική.
Νόμιζα πώς ήξερα τι θα πει πόνος καί δοκιμασία.
Νόμιζα πώς ήξερα τι θα πει υπομονή .
Αυτές τις μέρες παρατηρώντας γύρω μου κατάλαβα πώς δεν είχα ιδέα.
Αυτά έμαθα αυτές τις μέρες.
Τώρα θα μου πεις γιατί στα λέω όλα αυτά .
Σου τα λέω γιατί θέλω να σε παρακαλέσω απόψε το βράδυ πρίν κοιμηθείς αλλά και κάθε βράδυ από εδώ και στο εξής απλά να κάνεις μία προσευχή για όλους αυτούς τους ανθρώπους πού δοκιμάζονται και
μία ακόμα για την ψυχή σου.
π. Θεόκτιστος Δικταπανίδης
https://agiopneymatika.blogspot.com/