Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα 2ης παιδαγωγικῆς ὁμιλίας τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, μὲ θέμα «Ἀποστολικοὶ Κανόνες ΙΙ΄», ἐκφωνήθηκε 23-10-2004.
Δὲν μπορεῖς μὲ τὸν σκοπὸ νὰ ἁγιάζεις τὰ μέσα, αὐτὸ εἶναι κατανοητό. Καὶ μάλιστα γιὰ νὰ ἀποκτήσω ἐξουσία, γιὰ νὰ γίνω ἐγκρατής. Ἄλλο ἐγκρατὴς γιὰ τὸν ἑαυτό μου καὶ ἄλλο ἐγκρατὴς πάνω στὸν ἄλλον. Βλέπετε ἡ ἴδια λέξη πόσο διαφορετικὴ γίνεται. Ἄλλο νὰ βιάσω τὸν ἑαυτό μου γιατί «βιασταὶ ἁρπάζουσιν τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν», νὰ νικήσω τὰ πάθη μου καὶ ἄλλο νὰ βιάζω τοὺς ἄλλους. Ἡ βία πάνω στὸν ἑαυτό μου ἔχει κάλος, ἡ βία πάνω στὸν ἄλλον εἶναι τραγωδία. Ἡ ἐγκράτεια πάνω στὸν ἑαυτό μου ἔχει κάλος, τὸ νὰ γίνω ἐγκρατὴς πάνω σὲ ἄλλους εἶναι τραγωδία. Βλέπετε ἴδιες λέξεις εἶναι, ἀλλὰ πῶς χρησιμοποιεῖς αὐτὰ τὰ μέσα.
Καὶ ὁ Χριστὸς ποὺ προτείνει ὅλα αὐτὰ τὰ μέσα, τὴ βία, τὸ ἐγκρατές, νὰ τά ἐφαρμόσουμε πάνω μας ὄχι πάνω στοὺς ἄλλους. Ἀκόμη βλέπετε, καὶ αὐτὸ καὶ τὸ προηγούμενο...
τοῦ τύπτειν σὲ μία παιδαγωγία. Παρακαλῶ πάντα τοὺς γονεῖς, ὄχι ὅτι μοῦ ἦρθε μία ἄλλη παιδαγωγία στὸν νοῦ μου, λέω «μὴ χτυπᾶτε τὰ παιδιά σας» καὶ καμμιὰ φορᾶ αὐτὸ φαίνεται παράλογο, δὲν τὸ εἶπα γιατί μοῦ ἦρθε μία δικὴ μου παιδαγωγία, ἀλλὰ γιατί βλέπω αὐτὰ τὰ κείμενα. Γιατί, τί μπορεῖ νὰ πεῖ ἕνας ἱερέας; Λέει (τὸ κείμενο ποὺ διαβάζουμε) τὸ τίπτειν, λέει τὸν Ἐπίσκοπο, λέει ὁ Χριστὸς ποὺ δὲν χτύπησε κανέναν. Δὲν λέει «τὰ παιδιά σου ποὺ εἶναι μικρά, μπορεῖς νὰ τὰ χτυπᾶς», δὲν τὸ λέει πουθενὰ αὐτὸ τὸ πράγμα.
Μερικοὶ κακῶς χρησιμοποιοῦνε, παρένθεση κάνω «ναὶ ξέρεις, εἶπε ὁ Χρυσόστομος χρειάζεται νὰ χρησιμοποιεῖται τὸ ξύλο…». Ποιὸ ξύλο ὅμως, νὰ ξέρετε νὰ διαβάζεται Χρυσόστομο! Ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρεται στὸ Ξύλο τῆς Ζωῆς, ὄχι νὰ πάρεις τὰ ρόπολα καὶ νὰ δέρνεις τὰ παιδιά σου. Εἶναι ἀναμέτρηση μὲ τὸ Ξύλο τῆς Ζωῆς, δηλαδὴ εἶναι ὁ Χριστός! Εἶναι τελείως ἄλλο κοίταγμα. Ἂν τὰ παίρνουμε τὰ κείμενα καὶ τὰ διαβάζουμε ὅπως θέλουμε ἐμεῖς, ἐντάξει θὰ ροπαλιάζουμε τὸν κόσμο ὅλο..
Ἐδῶ λοιπόν, εἶναι σαφέστατα πράγματα ποὺ κατεβαίνει αὐτὴ ἡ ἱστορία καὶ σὲ μία παιδαγωγία. Καὶ τὸ τίπτειν ἂς ποῦμε τοῦ παιδιοῦ, ἀκόμη καὶ τὸ πῶς θὰ κυριαρχήσεις πάνω στὸ παιδί. Βλέπετε, γιὰ νὰ κυριαρχήσεις στὸ ἄτακτο παιδί, πρέπει πρῶτα ἐσὺ νὰ βιάσεις τὸν ἑαυτό σου νὰ γίνεις ἐσὺ ἐγκρατὴς καὶ μετὰ θὰ κυριαρχήσεις πάνω του. Καὶ αὐτὸ τὸ λένε καὶ κάποια μοντέλα παιδαγωγίας, ποὺ ἕνας γονιός, ἀπὸ ἐμπειρία παρατηρήσεως ἢ ἀπὸ πείραμα, βλέπουν ὅτι ἂν ἕνας γονιὸς δὲν εἶναι ἐγκρατής τοῦ ἑαυτοῦ του ἢ θυμώνει, δὲν μπορεῖ νὰ μαζέψει τὸ παιδί του ποὺ θυμώνει καὶ τὸν βρίζει.
Καὶ ἐπανέρχεται ὁ σπερματικὸς λόγος, μία παιδαγωγία κοσμικὴ στὸ πράγμα ποὺ λέει ἐδῶ ὁ Κανόνας, ποὺ εἶναι ὁ Βιβλικὸς Κανόνας, ὅτι ἂν ἐσὺ δὲν εἶσαι ἐγκρατὴς ἢ ἂν δὲν βιάζεις τὸν ἑαυτό σου, δὲν μπορεῖς τὸ παιδί σου μὲ τὸ ζόρι νὰ τὸ κάνεις ἐγκρατές. Καὶ αὐτὸ εἶναι μία πραγματικότητα στὴν σύγχρονη παιδαγωγία, βλέπετε αὐτοὶ οἱ Κανόνες εἶναι παιδαγωγικοὶ πιά. Οὔτε ὅτι ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα, γιὰ νὰ πετύχεις κάτι θὰ τὸ κάνεις μὲ ἕναν στραβὸ στόχο. Νὰ γίνεις πχ ἐγκρατὴς τῶν ἄλλων διὰ χρημάτων γιατί εἶσαι πάρα πολὺ καλὸς καὶ νομίζεις ποὺ ἐσὺ ἂν γίνεις διοικητὴς ἐδῶ τῶν πραγμάτων εἶσαι πάρα πολὺ καλὸς θὰ φτιάξεις τὰ πράγματα.
Ξέρετε, τὰ πράγματα τὰ φτιάχνει ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δική μας ταπείνωση εἶναι νὰ διακονήσουμε τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ὄχι ὁ ἐγωισμός μας ποὺ λέει «μὰ ἐγὼ ἔχω καλύτερο μυαλὸ ἀπὸ αὐτὸ καὶ μπορῶ νὰ διοικήσω καλύτερα αὐτὸν τὸν τόπο ἢ αὐτὴν τὴν Ἐκκλησία» ἂς τὸ πῶ ἔτσι. Αὐτὰ εἶναι πράγματα τοῦ Θεοῦ καὶ ἐμεῖς ἀφηνόμαστε στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς ἀναδεικνύει ποῦ θὰ εἴμαστε καὶ ποῦ δὲν θὰ εἴμαστε.
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr
