...Εκείνο που κάνει τον πόνο τις περισσότερες φορές τόσο δύσκολο να αποδεχθούμε είναι ότι δεν γνωρίζουμε πότε θα τελειώσει, είναι η αίσθηση ότι το βάσανό μας θα συνεχιστεί επ’ άπειρον.
Αν γνωρίζαμε ότι θα τέλειωνε σε μερικά λεπτά, μερικές ώρες ή ακόμη και μερικές μέρες, θα μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας και να τον αντιμετωπίσουμε, όμως ο πόνος μας ίσως κρατήσειγια πάντα, και αυτό το φοβόμαστε. Επίσης, κάθε φορά, δεν αντιμετωπίζουμε μόνο τον συγκεκριμένο πόνο που μας βασανίζει, αλλά ξαναζούμε όλο τον πόνο του παρελθόντος μας.
Θυμάμαι στο νοσοκομείο εδώ και πολλά χρόνια, τότε που ήμουν φοιτητής της ιατρικής, ένα παιδί το οποίο πέθαινε και υπέφερε από πολύ δυνατούς πόνους. Ο επικεφαλής γιατρός το ρώτησε πώς τα κατάφερνε να είναι τόσο ήρεμο και να αντιμετωπίζει τον πόνο με τόσο θάρρος. Εκείνο το εννιάχρονο αγόρι απάντησε: «Όλα αυτά τα χρόνια που πονώ έμαθα να μην πονώ για τον χθεσινό πόνο και να μη σκέφτομαι τον αυριανό». Είχε καταλάβει το παιδί αυτό ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζει την παρούσα στιγμή, όσο δύσκολη κι αν είναι, χωρίς να συσσωρεύει σ’ αυτήν όλους τους φόβους τού αύριο και όλες τις αγωνίες τού χθες. Κι αυτό του έδινε τη δύναμη να αντιμετωπίζει εκείνο που πολλοί ενήλικες δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν, επειδή τους έλειπε αυτή η αμεσότητα στον τρόπο προσέγγισης της ζωής. ...
"Ο Εαυτός μας και ο Άλλος", Μητροπολίτη του Σουρόζ, Αντωνίου Bloom
http://yiorgosthalassis.blogspot.com
