Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Στα βάθη της Ανατολίας στην περιοχή του Γκαζιαντέπ και στις πηγές του ποταμού Ευφράτη, υπάρχει ένα μεγαλοπρεπές κάστρο με ιστορία χιλιετίας που σήμερα προκαλεί δέος στους Τούρκους. Το Κάστρο αυτό που ονομάζεται Rum Kale, δηλαδή, «Το Κάστρο των Ρωμιών», ήκμασε σαν χριστιανικό μοναστήρι, κτίστηκε από τους βυζαντινούς αλλά κτίσματα του σύμφωνα με τους Τούρκους υπήρχαν ακόμα και πριν από την επικράτηση του χριστιανισμού στην περιοχή αυτή.
Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές της περιοχής, εκεί έγραψε το ευαγγέλιο του ο ευαγγελιστής Ιωάννης ενώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα απετέλεσε την έδρα των Αρμενίων Πατριαρχών. Μάλιστα στο Rumkale το 1179 μ.Χ. έγινε μεγάλη συνάντηση Ορθοδόξων ιερέων και Αρμενίων με θέμα την ενοποίηση των Αρμενίων με τη Βυζαντινή Ορθόδοξη Εκκλησία. Όταν επικρατήσαν οι Σταυροφόροι περιήλθε στην κυριαρχία της Κομητείας της Έδεσσας. Στις 28 Ιουνίου 1292 το κάστρο πολιορκήθηκε από τους Μαμελούκους υπό τον Σουλτάνο Χαλίλ και το κατέκτησαν. Παρέμεινε ένα σημαντικό φρούριο στην περίοδο της Τουρκοκρατίας και χρησημοποιήθηκε σαν φυλακή. Το 1832 ο Ιμπραήμ Πασάς το κατέστρεψε μερικώς και έκτοτε εγκαταλείφθηκε.
Τα τελευταία χρόνια το κάστρο έγινε το επίκεντρο εξερευνήσεων αλλά και προσκυνήματος πολλών Τούρκων που το παρουσιάζουν σαν ένα μαγικό και ιαματικό μέρος, με διάφορες μαρτυρίες για ψαλμωδίες που ακούγονται κατά καιρούς και για την μαγική γοητεία που ασκούν οι υπόγειοι και ανώγειοι διάδρομοι του κάστρου που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μάλιστα κατά καιρούς τουρκικά τηλεοπτικά κανάλια έχουν στείλει εκεί διάφορους ερευνητές και έχουν κινηματογραφήσει το μέρος παρουσιάζοντας το σαν μια μυστήρια, πλήρης μυστικής δύναμης και γοητείας περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό πως τουρκικές εφημερίδες όπως η ισλαμική Yeni Şafak, το παρουσιάζουν σαν «Κρυφό Παράδεισο», (Gizli Cennet)!
Οι μύθοι που κυκλοφορούν για το κάστρο μιλούν για την μια μαγική πηγή που υπάρχει σε ένα βαθύ πηγάδι όπου κατέβαιναν οι καλόγεροι και αντλούσαν το νερό με θαυματουργικό τρόπο. Ο μύθος λέει πως όποιος ξένος έπινε από αυτό το ιαματικό νερό, ένοιωθε με απροσδόκητο τρόπο μια πνευματική έξαρση και τότε αισθάνονταν το θειο έρωτα που ενώνει τον άνθρωπο με τον Θεό. Την Άνοιξη, όπως αναφέρουν οι κάτοικοι της περιοχής, όταν λάμπει ο ήλιος οι άκρες του κάστρου αστράφτουν έντονα σαν να είναι χρυσαφένιες ενώ παντού φυτρώνουν άσπρα τριαντάφυλλα. Η ιστορία λέει πως όποτε κάποιοι αποπειραθούν να βεβηλώσουν το «Κάστρο των Ρωμιών», τότε ο Ευφράτης θυμώνει και τα νερά του φουσκώνουν ενώ και ο ουρανός σκοτεινιάζει και ξεσπά σε μια οργισμένη μπόρα, σημάδι θεϊκής προστασίας της ιερής περιοχής του κάστρου.
Και μόνο η ονομασία του κάστρου, δηλαδή «Το κάστρο των Ρωμιών», δείχνει πως η παρουσία της Ρωμιοσύνης εκεί στα βάθη της Ανατολίας είναι και σήμερα ενδεικτική και προκαλεί το θρησκευτικό και όχι μόνο δέος στους σημερινούς κατοίκους.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr http://vizantinaistorika.blogspot.gr/
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr http://vizantinaistorika.blogspot.gr/
