Είχαμε πρόσφατα την ευλογία να προσκυνήσουμε το τίμιο λείψανο του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς στο Σαν Φρανσίσκο (ΗΠΑ). Άφθαρτο,χαριτόβρυτο, «δεσποτικό».Τά συναισθήματα ανάμεικτα, αντιδιαμετρικά αντίθετα μεταξύ τους. Εκεί που περπατάς στο πανέμορφο Σαν Φρανσίσκο, η χαρά της φυσικής ομορφιάς του ξεθωριάζει σιγά-σιγά με την βιωματική μαρτυρία της αποστασίας του ανθρώπου που αποτυπώνεται έντονα σε κάθε γωνιά. Από την σεξουαλική επανάσταση του ’70, μέχρι την σημερινή «πολιτισμένη» και «φυσιολογική» διαστροφή κάθε λογής· αισθάνεται κανείς μία βαθιά λύπη βλέποντας να αμαυρώνονται τόσες μα τόσες «εικόνες» Θεού.
Αγαπά όμως ο Θεός και περιμένει την επιστροφή όλων μας. Έτσι και η αγκαλιά του Αγίου Ιωάννη, ανοικτή και άφθαρτη για να μας θυμίζει την Μεγάλη αγκαλιά του Θεού Πατέρα να δεχθεί τον «άσωτο Υιό» ών πρώτος ειμί εγώ. Έτσι λοιπόν περπατώντας στον φυσικό «παράδεισο» της πόλης, βιώνεις σύντομα την κόλαση, και όταν μπαίνεις στον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας «Πάντων θλιβομένων η Χαρά» που βρίσκεται το σκήνωμα του Αγίου … μυρωδιά επουρανίου παραδείσου.
Βρίσκεσαι ξαφνικά σε έναν άλλο Αγιάννη Ρώσο, Ρώσος και αυτός, Ιωάννης και αυτός, άφθαρτος και αυτός. Ο ένας στο Προκόπι της Ευβοίας και ο άλλος στο Σαν Φρανσίσκο της Βόρειας Αμερικής.
Αυτός είναι ο Θεός των Ορθοδόξων. Δεν γνωρίζει τόπο και χρόνο. Ο ίδιος στους αιώνας των αιώνων. Παντού η Χάρις Του, παντού η αγάπη Του. Όχι η ψεύτικη αγάπη της δήθεν, και μάλιστα επιλεκτικής ανεκτικότητας, η αγάπη που συγχωρεί τα πάντα και αναδεικνύει τους Αγίους της Εκκλησίας Του.
πηγή /αντιγραφήhttps://proskynitis.blogspot.com
https://simeiakairwn.wordpress.com
