Παλαιότερα ο άνθρωπος τη νύχτα την είχε για να ξεκουράζεται από τον κόπο της ημέρας.
Τώρα άλλαξε συνήθειες και του αρέσει να ζει στο σκοτάδι, να ζει «τη νύχτα», τη νυχτερινή ζωή.
Έχουμε θεοποιήσει τη σάρκα και προσπαθούμε, ζώντας μέσα στις απολαύσεις και στις
ηδονές, να γεμίσουμε τα κενά της ψυχής μας! Δεν χορταίνει ο άνθρωπος… Αρχίζουμε από τα απλά
και συνεχίζουμε στα σύνθετα, πολύπλοκα και επικίνδυνα.
Το παράδοξο είναι ότι κάνοντας αυτή τη διαδρομή νομίζουμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Δυστυχώς
είναι πλάνη, διότι αν πιστέψουμε ότι είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ότι θέλουμε, στην ουσία
σκλαβωνόμαστε στα πάθη της σάρκας, την οποία έχουμε θεοποιήσει και όλο θέλει κάτι παραπάνω
και η ικανοποίηση δεν έρχεται, και πάντα θέλει να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό με αποτέλεσμα όσα
περισσότερα γνωρίζουμε τόσο δυστυχέστεροι να γινόμαστε.
Έχουμε περιπτώσεις ανθρώπων με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, που θέλησαν να δώσουν
τέρμα στη ζωή τους, αυτοκτονώντας, γιατί δεν κατάφεραν με υλικά αγαθά να γεμίσουν την ψυχή τους.
Είχε πει κάποτε ο Παππούς σ’ ένα παιδάκι: «Παιδί μου καλό, όταν ο άνθρωπος καταφέρει να
απελευθερωθεί από τα πάθη, τότε μόνο γίνεται πραγματικά ελεύθερος. Αλλά αυτό δεν μπορούμε να
το καταλάβουμε παρά μόνο όταν το ζήσουμε.»
Ιδού… Καιρός αγώνος. Καιρός μετανοίας. Καιρός νέας αρχής.
Γιατί άραγε αργοπορούμε;
Ευχές και ευλογίες πατρικές.
+ ι. Π.
