Ο π.Παρθένιος εδώ και 36 χρόνια είναι ηγούμενος στην μονή την οποία εχτισε τον 10ο αιώνα ο Αγ.Παύλος ο Ξηροποταμινός.Στο μοναστήρι μπήκε ως δόκιμος στα 21 του χρόνια.Τώρα είναι γνωστός και αγαπητός όχι μόνο στο Άγιον Όρος αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα,έχοντας πολλά πνευματικά τέκνα.
Ο π.Παρθένιος έχει μείνει ένας ανθρωπος της προσευχής ,της ταπείνωσης και της σιωπής,σαν ένας γέροντας της παλιάς εποχής.
Κατόπιν προσκλήσεως του μητροπολίτου Μολδαβίας κ.κ.Θεοφάνη,φέτος στις 14 Οκτωβρίου θα φέρουν προς προσκύνηση στο Ιάσιο της Ρουμανίας,επ'ευκαιρίας της εορτής της Οσίας Παρασκευής της Επιβατινής το δεξί χέρι του Αγ.Μάξιμου του Ομολογητή,το οποίο φυλάσσεται στην Μονή του Αγ.Παύλου.
Παρακάτω παραθέτουμε ένα απόσπασμα της συνέντευξης που παραχώρησε ο ηγούμενος της Μονής Αγ.Παύλου π.Παρθένιος στον Σίλβιου Αντρέι Βλανταρεάνου για το περιοδικό ''Lumea Credintei''
-Πάτερ γεννηθήκατε στην Κεφαλλονιά.Μιλήστε μας λίγο για την παιδική σας ηλικία και για το ποιές ήταν οι συνθήκες τότε.
-Είχα οκτώ αδέλφια.Οι γονείς μου άνθρωποι απλοί,προσπάθησαν να μας οδηγήσουν στον σωστό δρόμο.Γι'αυτό μπορώ να πω ότι ήμασταν μια καλή χριστιανική οικογένεια.Ο πατέρας μου εκοιμήθη στα 86 του χρίνια ενώ η μητέρα μου στα 92 της χρόνια.Ο πατέρας μου ήταν πολύ σκληρός αλλά και πολύ ηθικός άνθρωπος και σεβόνταν τις παραδόσεις..Η μητέρα μου ήταν ένα αρνάκι του Θεού.Όχι επειδή ήταν μητέρα μου αλλά ζούσε σαν μια μοναχή στο μέσο του κόσμου
Εγώ γεννήθηκα το 1931.Η δεκαετία 1940-1950 ήταν πολύ δύσκολη για την Ελλάδα.Πολέμοι,εμφύλιοι,αίμα,πολύ αίμα,δολοφονίες.Από τότε γύρισε ο κόσμος ανάποδα.Με τόσα κακά και τόσες αμαρτίες οι άνθρωποι βρισκόνταν σε αξιοθρήνητη κατάσταση.
Σιγά-σιγά η Ελλάδα επανήλθε,ακολούθησε αυτή η περίοδος ειρήνης,αλλά τώρα τα πράγματα έφτασαν να είναι χειρότερα από ότι μετά τον Β Παγκ.Πόλεμο.
Τώρα έχουμε την παγκοσμιοποίηση.Δεν έχουν σημασία ούτε οι παραδόσεις,ούτε το Ευαγγέλιο,τίποτα, τα πάντα ισοπεδώθηκαν.Να φυλάξει ο Θεός επειδή οι άνθρωποι έχουν υποφέρει και θα υποφέρουν και στη συνέχεια.Εμεις έχουμε την ελπίδα μας στο Θεό,στην Παναγία και στους αγίους μας.Τα πράγματα όμως χειροτερεύουν.
-Πώς αποφασίσατε να γίνετε μοναχός;
-Πιστεύω ότι ήταν θέλημα Θεού.Η μητέρα μου μού έλεγε:«Να προσεύχεσαι στην Παναγία να γίνεις ένα καλό παιδί»Με μάθαινε να αποφεύγω τις αμαρτίες και εγώ άκουγα ότι μου έλεγε.Όταν ήμουν 16 ετών προσευχόμουν στην Παναγία να βρώ μια δουλειά για να βοηθήσω την οικογένειά μου.Πιο πολύ με ένοιαζε για την οικογένεια μου και όχι για εμένα.Αυτή λοιπόν ήταν η προσευχή μου,να βρω μια δουλειά,να γίνω καλό παιδί και να μην αμαρτάνω.Αυτήν την προσευχή την έκανα μετά της 12 τη νύχτα.Είχα ορίσει να προσεύχομαι μέχρι στις 12.30π.μ,πολλές φορές και μέχρι στις 1π.μ διαβάζοντας κάτι από τους Άγιους Πατέρες.
Ένα βράδυ, ενώ προσευχόμουν,δεν ήξερα τι άλλο να πω και είπα:«Παναγία μου δεν έχω τι άλλο να πω.Εσύ ξέρεις καλύτερα τι μου χρειάζεται και να με βοηθήσεις να το κάνω!»
Εκανα μετάνοια,σημείωσα το μαξιλάρι μου με το σημείο του Σταυρού και ξαπλώνοντας άκουσα μια φωνή από την εικόνα της Παναγίας:«Εσύ θα γίνεις μοναχός»!Εγώ δεν ήξερα καν τι είναι ο μοναχός..Έμεινα έκπληκτος.Ηταν μια φωνή γυναικεία,αλλά φωνή θαυμάσια,παραδεισιακή.Το επόμενο βράδυ έκανα την ίδια προσευχή και ξάπλωσα περιμένοντας να δω τι θα γίνει.Τότε άκουσα πάλι μια φωνή που μου έλεγε:«Παιδί μου ,αφού στο είπα,μοναχός θα γίνεις»!
Αυτή ήταν η αρχή προς τη μοναχική ζωή αν και πριν ούτε δεν το είχα σκεφτεί.Είχα πνευματικό,εκκλησιαζόμουν,εξομολογούμουν και σιγα-σιγά μου ήρθε αυτός ο πόθος και στα 21 μου πήγα στο μοναστήρι.Ήθελα να πάω από τα 17 αλλά επειδή ήμασταν μεγάλη οικογένεια και ο πατέρας δεν τα κατάφερνε μόνος,περίμενα να απολυθεί ο αδελφός μου από τον στρατό
Ήρθα εδώ στο μοναστήρι το 1954,τα Θεοφάνεια.Μού άρεσε πολύ το μοναστήρι και οι πατέρες.Μ'ανάπαυε το μέρος και το αγάπησα.Από τότε μέχρι σήμερα παλεύουμε.Εχουμε την ελπίδα μας στο Θεό και στην Παναγία.Ακόμη κι αν έχουμε πολλές αμαρτίες προσευχόμαστε στην Παναγία μας να μας βοηθήσει να σωθούμε να μην χάσουμε τον Παράδεισο.
Ι.Μ.Αγ.Παύλου
-Τριανταέξι χρόνια είστε ηγούμενος.Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα για έναν ηγούμενο;
-Μα το να είσαι ηγούμενος!Και τι πιο εύκολο να κάνει κάποιος υπακοή.Καθόμουν μια φορά και σκεφτόμουν πως πέρασαν τόσα χρόνια.Κατάλαβα ότι μόνο με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας τα καταφέρνουμε στις δυσκολίες.
-Η Λακκοσκήτη ανήκει στη Μονή Αγ.Παύλου.Οι πατέρες εκεί σας αγαπούν ιδιαίτερα επειδή συμβάλατε αποφασιστικά στο να σωθεί η σκήτη
-Όταν ήμουν νέος η υπακοή μου ήταν στο δάσος.Εφτά χρόνια ήμουν σ'αυτήν την υπακοή,μεχρι το 1974 που εκλέχθηκα ηγούμενος.Ήταν μια υπακοή πολύ δύσκολη.Δεν υπήρχαν τότε δρόμοι όπως σήμερα.Πήγαινα στην καλύβα στο δάσος με τα πόδια ή με το μουλάρι.Τότε,στα 1966-1970, η Λακκοσκήτη είχε αρχίσει ήδη να ερειπώνει.Ζούσαν εκεί 6-7 πατέρες,τους θυμάμαι όλους με τα ονόματά τους.Έβλεπα τη σκήτη να γκρεμίζεται και εκλαιγε η καρδιά μου.Σιγά-σιγά δεν έμεινε κανένας.Ο τελευταίος που έμενε εκεί ήταν ο Νεόφυτος ο διάκος ο οποίος ήρθε μετά στο μοναστήρι όπου έζησε έξι χρόνια.
ΛΑΚΚΟΣΚΗΤΗ
-Γνωρίζω ότι κάνατε αμέτρητες επεμβάσεις προς το Οικ Πατριαρχείο για να ξανακατοικηθεί η σκήτη από Ρουμάνους μοναχούς -Ναι,πάρα πολλές προσπάθειες και πολλούς αγώνες.εγώ προσωπικά παρακάλεσα πολλές φορές τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.Με πολύ πόνο καρδιάς τον παρακάλεσα να επιστρέψουν εκεί Ρουμάνοι μοναχοί.Με τη βοήθεια της Παναγίας και του Αγ.Δημητρίου τα καταφέραμε.Τώρα όταν πηγαίνω στη σκήτη χαίρομαι πολύ.Υπάρχουν μοναχοί,ιερείς,γίνεται Θεία Λειτουργία.Τι όμορφα,τι όμορφα!
-Με χαρά διαπίστωσα ότι εδώ στο μοναστήρι σας έχετε ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στην αγία οικογένεια Μπρανκοβένι.Πρέπει να είναι το μοναδικό στο Άγιον Όρος περεκκλήσι αφιερωμένο σε ρουμάνους αγίους.Πως σας ήρθε η σκέψη;
-Ο Άγ.Κωνσταντίνος Μπρανκοβεάνου(Εδώ) είναι ένας από τους κτήτορες της μονής μας.Με τα χρη΄ματα που έστειλε ανακαινήστηκε όλη η δυτική πλευρά του μοναστηριού και το παρεκκλήσι των Αγ.Κωνσταντίνου και Ελένης.Ηταν ένας από τους μεγάλους υποστηρικτές της μονής μας.
μετάφραση -www.proskynitis.blogspot.com
http://klision.blogspot.com
