Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ακούς συνεχώς από τους άλλους καλά λόγια και επαίνους για το πρόσωπό σου. Είναι ποτήρι πνευματικού θανάτου αργού, αν δεν προφτάσεις να το διαχειριστείς κατά Θεόν.
Όταν θα μας χειροκροτούν οι άλλοι,
εμείς οφείλουμε να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να λέμε: ''Θεέ μου, σκέπασέ με
αυτήν την ώρα...''. Και όταν οι άλλοι θα μας λένε ''Μπράβο!'', να νοιώθουμε ότι
κλέβουμε το Θεό, διότι ο Θεός είναι Εκείνος που μας έδωσε, ότι μας έδωσε, ώστε
να μας χειροκροτούν και να μας λένε ''Μπράβο!'' οι άλλοι...
Είναι μεγάλη ασφάλεια για την
πνευματική μας πορεία, να μην αφήνουμε τον νου μας ποτέ να πει ότι είμαι άξιος
για κάτι.
Ότι έχουμε είναι χαρίσματα που μας
έδωσε ο Θεός. Κατά συνέπεια οφείλουμε να ταπεινό φρόνημα.
Έλεγε μια ευλογημένη γιαγιά, από ένα
χωρίο της Χαλκιδικής, σ’ ένα παιδάκι:
«Παιδάκι μου καλό, όταν ο άνθρωπος δοξολογεί
τον Θεό, πρέπει να είναι δακρυσμένος! Μη το ξεχνάς ποτέ. Τα μάτια του ανθρώπου,
μα κυρίως η καρδιά του, να είναι γεμάτα δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης για όσα
του έχει δώσει ο Κύριος. Ο άνθρωπος όταν βγάζει από τη ζωή του τη Θεία Χάρη,
αισθάνεται παντοδύναμος αλλά σε λίγο θα τον εξευτελίσει ο πειρασμός και δε θα
ξέρει που να κρυφτεί.
Να δοξάζεις, λοιπόν, πάντοτε τον Κύριο
και τη Θεία Του Πρόνοια για όλα, και ύστερα να παρακαλείς να γίνετε το θέλημα
του Θεού στη ζωή σου.»
Να ‘χουμε όλοι
μας την ευχή της ευλογημένης αυτής γιαγιάς.
Ευχές και
ευλογίες πατρικές.
+ ι. Π.
