Είδα μια μάνα να κοιτά το παιδί της που περπάτησε για πρώτη φορά.
Το πρόσωπό της έλαμψε, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, η αγκαλιά της γέμισε με ευγνωμοσύνη. Θαύμασα για την αγάπη της, θαύμασα για το δέσιμό της με το παιδί της…
Είδα μια Μάνα να κοιτά το παιδί της να σταυρώνεται χωρίς να φταίει σε τίποτα. Το σώμα του γεμάτο πληγές να καρφώνεται πάνω σε σταυρό. Άλλοι να το βρίζουν, άλλοι να το κοροϊδεύ-ουν, άλλοι να παίζουν στα ζάρια τα ενδύματά του… Και το πρόσωπό της Μάνας αυτής έμεινε ατάραχο, τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, το στόμα της όμως δεν άνοιξε, κραυγή και παράπονο δεν ακούστηκε… η καρδιά της γέμισε συγχώρηση όταν στην αγκαλιά της έλαβε το παιδί της νεκρό.
Θαύμασα αυτή τη Μάνα, όχι γιατί δεν ούρλιαξε από πόνο, αλλά γιατί τον πόνο Της τον έκανε αγάπη…
Θαύμασα αυτή τη Μάνα γιατί η αγκαλιά Της χώρεσε και χωρά τον κόσμο όλο…
Θαύμασα αυτή τη Μάνα γιατί το αυτί Της ακουμπά στα στόματα όλου του κόσμου…
Θαύμασα αυτή τη Μάνα γιατί το γλυκό Της χάδι αγγίζει τον πόνο όλου του κόσμου…
Θαύμασα αυτή τη Μάνα γιατί τα πόδια Της τρέχουν όπου υπάρχει ανάγκη και της ζητηθεί…
Θαύμασα αυτή τη Μάνα γιατί… από Μάνα του Θεανθρώπου έγινε Μάνα όλων μας…
Θαύμασα αυτή τη Μάνα γιατί… έγινε η Μάνα μου…
Μάνα μου, γλυκιά μου Μάνα, σ’ ευχαριστώ! Να με συγχωράς γιατί σε πικραίνω, σε στεναχωρώ, σε πληγώνω… Μα πάνω απ’ όλα να με συγχωράς που δεν αγαπώ με όλη μου την καρδιά τον Υιό σου…
Τέτοια Μάνα έχουμε!!!
Να με συγχωράτε για το σημερινό προσωπικό «Ψέλλισμα».
Ευχές και ευλογίες πατρικές.
+ ι. Π.
