1968. Στα νταμάρια Πεντέλης, δούλευαν εργάτες δεμένοι με σκοινιά λόγω του μεγάλου ύψους και έκοβαν το βουνό. Ξαφνικά, κόπηκαν τα σκοινιά και έπεσε ο Σπυρίδων Καστανάς. Έτρεξαν οι άλλοι εργάτες να τον περιμαζέψουν κομμάτια, αλλά, προς μεγάλη τους έκπληξη, τον είδαν να κάθεται πάνω σε μια πέτρα. Και ενώ όλοι απορούσαν πού ούτε καν είχε γρατζουνισθεϊ, εκείνος έβγαλε από την τσέπη του την Εικόνα της Παναγίας της Γοργοεπηκόου, και τους είπε, πώς την ώρα πού έπεφτε, μόνο «Παναγία μου» φώναξε και ω του θαύματος, την είδε και οφθαλμοφανώς να τον βαστάζει και έτσι δεν έπαθε τίποτα.
Εν Πειραιεί 5/11/1969
Στις 5 Νοεμβρίου 1969, ο ανεψιός μου Εμμανουήλ Κυριακουλάκης, ετών 18, εργαζόταν εις το Μηχανουργείον του κ. Καταπόδη, εις τον Άγιον Γεώργιον. Κατά την ώρα της εργασίας του, εξερράγη μια μπουκάλα οξυγόνου και ανεφλέγη, και από τις φλόγες της εκάησαν τρία άτομα. Ο ανεψιός μου και δύο εργάτες, εκ των οποίων ο ένας απέθανε. Ενοσηλεύθηκαν στο Νοσοκομείον ΚΑΤ. Ο Μανώλης ήταν πολύ σοβαρά καμένος και οι γιατροί μας απέλπισαν. Τελικώς 5 καθηγητές έκαναν συμβούλιο, γιατί εν τω μεταξύ απ΄ τα πολλά εγκαύματα έπαθε και πνευμονία, και μας είπαν, πώς είναι ζήτημα αν αντέξει μέχρι το πρωί!
Άλλη ελπίς δεν μας έμεινε, μόνον η Παναγία. Η συγκάτοικος μας, Άννα Σακελαράκη, μας έδωσε την Εικόνα της Παναγίας και του την βάλαμε επάνω του. Το ίδιο εκείνο βράδυ, ερχόμενη από το σπίτι του και κλαίουσα, είδα την Εικόνα της Παναγίας να μεγαλώνει και να μου κλείνει το δρόμο μου, και μου είπε μια φωνή: Ο Μανώλης θα γίνει καλά. Αμέσως, έχασα τη φωνή μου, λύγισαν τα πόδια μου, και σύρθηκα μέχρι την πόρτα μου, πού ήταν μερικά μέτρα πιο κάτω. Ελιποθύμησα, και μετά ένα τέταρτο συνήλθα και τους είπα τί συνέβη. Το πρωΐ πηγαίνοντας στο Νοσοκομείο, τον βρήκαμε πολύ καλύτερα και εκτός κινδύνου, όπως μας είπαν οι γιατροί. Και μετά ένα μήνα ήταν τελείως καλά.
η θεία του Ειρήνη Χριστοφορίδου
6/5/1986
Ο αδελφός μου Αντώνιος Καφούρος, πού ζει στην Αυστραλία, ήταν άρρωστος βαρειά με κύστη μέσα στον εγκέφαλο, και νοσηλευόταν εκεί σε νοσοκομείο επί ένα μήνα. Προ ημερών με ειδοποίησαν, ότι την Μεγάλη Παρασκευή θα χειρουργηθεί. Ανέβηκα αμέσως Μεγάλη Παρασκευή το πρωΐ στην Παναγία τη Γοργοεπήκοο της Μάνδρας Αττικής και προσευχήθηκα με δάκρυα καυτά στην Παναγία να τον βοηθήσει, διότι η εγχείρηση ήταν πολύ επικίνδυνη. Το βράδυ μετά τον Επιτάφιο, όταν γύρισα στο σπίτι μου, στις δώδεκα τη νύχτα μου τηλεφώνησαν απ΄ την Αυστραλία, πώς δεν έγινε εγχείρηση, γιατί δε του βρήκαν τίποτα και είναι εντελώς καλά. Η Παναγία η Γοργοεπήκοος, έκανε αυθημερόν το θαύμα της. Χίλιες δόξες, Παναγία μου», χίλια ευχαριστώ.
Ευαγγελία Γαλιωτζή, Πειραιάς
Το καλοκαίρι του 1987 ο σύζυγος μου υπέστη οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Η κατάσταση του ήτο εξαιρετικά σοβαρή, έγινε όμως σοβαρότερη όταν υπέστη και πνευμονικό οίδημα. Κυριακή μεσημέρι ο γιατρός κ. Παπουτσάκης στο Γενικό Κρατικό Νικαίας με πληροφορεί ότι ο σύζυγος μου πεθαίνει.
Στα χέρια, μου κρατούσα μια εικονίτσα της Παναγίας Γοργοεπηκόου.
Πλησίασα το σύζυγο -ετοιμοθάνατο πλέον- και του έδωσα να ασπασθή την εικόνα, ήταν η μόνη ελπίδα μου.
Βγήκα στο διάδρομο και παρακαλούσα να κάνει το θαύμα της, για κείνον… για τα παιδιά …. για μένα….
Δεν πέρασαν δέκα λεπτά και βλέπω έντρομη, τον γιατρό να βγαίνει από την εντατική μονάδα.
Με πλησιάζει έκπληκτος και μου λέγει «έγινε θαύμα». «Ήμουν σίγουρη», του απήντησα και με συγκίνηση μου εξήγησε την απρόσμενη εξέλιξη.
Ευχαριστώ την Παναγία μας για τις άπειρες ευεργεσίες της.
Περιορέλλη Θέκλα, Πειραιεύς
Ήρθε η ίδια στο σπίτι μας, υψηλή, μελαχροινή με μακρυά ρούχα και μαντήλι στο κεφάλι.
Ο σύζυγος μου, στις 16 Δεκεμβρίου 1990 έπαθε έμφραγμα και εγκεφαλικό. Οι γιατροί, παθολόγος, καρδιολόγος, και νευρολόγος μου είπαν: Υπομονή. Τί περιμένεις πιά. Μετά λίγες μέρες η κατάσταση του χειροτερεύει. Έρχεται νύχτα παθαίνει παροξυσμούς, είμαι μόνη δεν ξέρω τί να κάνω, το σπίτι μας δεν έχει γείτονες, μονάχα της Παναγίας, βλέπω απέναντι μας το Μοναστήρι. Ζητώ βοήθεια στην κουμπάρα μου νάρθει να μου κάνει παρέα, και βγαίνω στην αυλή και κοιτώντας προς το Μοναστήρι, παρακαλώ τη χάρη Της και τούτη τη φορά να μας βοηθήσει. Έλα Παναγία μου, δεν έχω κανέναν άλλο από σένα. Μετά από δέκα λεπτά συνέρχεται ο άνδρας μου και μου λέει: Ποιά είναι αυτή η γυναίκα, η άγνωστη, πού ήρθε στο σπίτι μας; Εγώ ξαφνιάστηκα, δεν ήξερα τί να του πω. Του λέω: Καλωσόρισε την. Τότε εκείνος μου άπαντα: Μού λέει να φέρουμε τα Άγια των Αγίων.
Εγώ κατάλαβα τί σήμαινε αυτό, και πώς η γυναίκα ήταν η Παναγία. Κάλεσα τότε τα παιδιά μας και αφού τους τα διηγήθηκα όλα καλέσαμε τον ιερέα με τα Άγια των Αγίων, δηλαδή τη Θεία Κοινωνία, και τον κοινώνησε. Μετά την Θεία Κοινωνία έπεσε σε λήθαργο και ξύπνησε το βράδυ. Τί τρέχει; μου λέει. Ήμουν άσχημα, δεν θυμάμαι τίποτα, μόνο τη γυναίκα θυμάμαι πού ήρθε. Μια ψηλή, μελαχροινή με μακρυά ρούχα και μαντήλι στο κεφάλι και μου είπε να φέρω τα Άγια των Αγίων. Μετά έφυγε και πήγε και κάθησε απέναντι σε ένα ύψωμα. Δε θυμάμαι τίποτε άλλο. Από κείνη τη μέρα ο σύζυγος μου έγινε καλά χάρις στη θαυματουργική επέμβαση της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γοργοεπηκόου, πού έχει το Μοναστήρι της πάνω στο βουνό και πού κάθε μέρα το βλέπω από την αυλή μου και της στέλνω ευχαριστίες και προσκυνήματα.
Ανδρέας και Σουζάνα Τροχαλάκη, Άνω Μαγούλα Αττικής
7/8/92
Χρόνια τρέχαμε απ΄ τον ένα γιατρό στον άλλο χωρίς να καταφέρουμε ν’ αποκτήσουμε ένα παιδάκι.
Εξετάσεις, θεραπείες, φάρμακα, εγχειρήσεις και πόνος, πολύς πόνος σωματικός και ψυχικός, αλλά αποτέλεσμα κανένα.
Ένα Κυριακάτικο πρωϊνό του Νοεμβρίου του 1991 ήλθαμε για πρώτη φορά στη μονή της Παναγίας Γοργοεπηκόου της Μάνδρας.
Γονάτισα μπροστά στη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς, να της λέω το παράπονό μου, το βάσανο πού μου έκαιγε την καρδιά, και να την παρακαλώ να με βοηθήση ν΄ αποκτήσω κι εγώ ένα παιδί.
Δίπλα ο σύζυγός μου παρακαλούσε κι εκείνος κλαίγοντας. Καθώς φεύγαμε σκέφθηκα να τάξω κάτι στην Παναγία. Έπιασα τις καδένες στο λαιμό μου. Μα όχι. Καδένες είχα πολλές δεν θα είναι κάτι πού θα το στερηθώ, σκέφθηκα.
Το ίδιο και δακτυλίδια.
Κοίταξα τα δύο βραχιόλια πού φορούσα, βραχιόλια δεν είχα άλλα.
Σκέφτηκα να τάξω το ένα μα τελικά έταξα και τα δύο.
Ο σύζυγος μου έταξε να βαπτίσουμε στη Μονή το παιδί. Μετά από δύο εβδομάδες το θαύμα έγινε, ήμουν έγκυος!
Η χαρά μας δεν περιγραφόταν. Μόνο όσοι έχουν βρεθεί στην ίδια θέση με μας, μπορούν να την καταλάβουν, να την φανταστούν.
Πέρασαν οι μήνες της κυήσεως, της γλυκείας αναμονής και στις 7 Αυγούστου 1992, κρατήσαμε για πρώτη φορά στην αγκαλιά μας το γιό μας και την κόρη μας.
Για τα δύο βραχιόλια η Παναγία μου χάρισε δίδυμα.
Ξαναπήγαμε στο μοναστήρι, με τα παιδιά μας στην αγκαλιά και με δάκρυα χαράς αυτή την φορά.
Ευχαριστήσαμε την Παναγία για το θαύμα της. Έβγαλα και τα βραχιόλια και τα κρέμασα στην εικόνα γεμάτη ευγνωμοσύνη κι ευτυχία.
Τώρα το χέρι μου είναι γυμνό από στολίδια, μα τα στολίδια του σπιτιού μου, τα παιδιά μου, γεμίζουν την καρδιά μου χαρά κι ευτυχία, τη ζωή μου νόημα κι αξία και την ψυχή μου πίστη στο Θεό και την Παναγία.
Στις 22-11-92 βαπτίσαμε τα παιδιά μας στη Μονή.
Φραγκίσκα Γκέλη
Κύρια πηγή: Χρυσούλας Χατζηγιαννιού· Φιλολόγου, Η Κυρία Γοργοεπήκοος· Από την αιβατωβαμένη Σμύρνης στα βουνά της Μάνδρας, Έκδοσις Ε΄, Ιεράς Κοινοβιακής Μονής, «Παναγίας της Γοργοεπηκόου», Μάνδρα Αττικής 2002.
https://www.pemptousia.gr
