Από το μακρύ ταξίδι της πλάνης στο λιμάνι της Ορθοδοξίας
Ο Κλάους Κένεθ γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία το 1945, βίωσε την κακοποίηση, την εγκατάλειψη, τις ουσίες, τη φυλακή, την άσωτη ζωή, μέχρι που γνώρισε τον Θεό.
Η εικαστικός Μελίτα Αντωνιάδου αποφάσισε να αποτυπώσει την ιστορία του σε κόμικς
Στην ιστορία του Χριστού πάνω στη γη ανάμεσα σε σπουδαίες αποκαλύψεις καταλαβαίνουμε πως ο Χριστός έχει «νομιμοποιήσει» την εξαίρεση στον κανόνα, ελεύθερος από κάθε ανθρώπινο περιορισμό, ακόμα κι αν ξεπερνιούνται οι νόμοι της φύσης, με πρώτη τη νίκη κατά του θανάτου! Έτσι, ενώ αρκετά συχνά ο Χριστός προέτρεπε να μην κοινοποιήσουν τίποτα από τις αποκαλύψεις που πραγματοποιούσε στους ανθρώπους, όταν πήγε στους Γεργεσηνούς, προέτρεψε τον νυν ιματισμένο και σωφρονούντα πρώην δαιμονισμένο και καταβασανισμένο νέο, τον φόβο και τον τρόμο όλων των καθωσπρέπει εμπόρων των χοίρων, να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του μαρτυρώντας αυτά που του έκανε ο Θεός. Αυτό κάνει κι ο Κλάους Κένεθ μέχρι σήμερα. Ποιος είναι όμως αυτός ο ιδιαίτερος άνθρωπος;
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια, οι ξυλοδαρμοί στην εφηβεία, η παραβατική συμπεριφορά, ο αμαρτωλός αναζητητής και η μεταστροφή του στον Θεό
Ο Κλάους Κένεθ γεννήθηκε στην Τσεχοσλοβακία το 1945, τη νύχτα που ο κόκκινος στρατός κατέλυε το Γ΄ Ράιχ. Την παιδική του ηλικία σημάδεψαν οι τεράστιες κακουχίες και η γονεϊκή εγκατάλειψη. Σε νεαρή ηλικία κακοποιείται σεξουαλικά από έναν καθολικό ιερέα, πράγμα που τον κάνει να αποστραφεί βαθιά τον Χριστιανισμό…
Στα εφηβικά του χρόνια εξωθείται σε αντικοινωνικές και αναρχικές συμπεριφορές, απότοκο των οποίων είναι οι συχνές καταδίκες και φυλακίσεις του. Στα μετεφηβικά του χρόνια επιχειρεί να σπουδάσει στο Παν/μιο της Τυβίγγης, αλλά γρήγορα εγκαταλείπει τις σπουδές του και βυθίζεται για 7 χρόνια στον κόσμο των ναρκωτικών. Περιπλανιέται σε όλον τον κόσμο αναζητώντας την αλήθεια και – κυρίως – τη δύναμη να εξουσιάζει τους ανθρώπους, τους οποίους μισεί όλο και περισσότερο. Γνωρίζει τον Ισλαμισμό, τον Βουδισμό και τον Ινδουισμό. Στην συνέχεια καταφεύγει στον λατινοαμερικάνικο αποκρυφισμό και τη μαγεία.
Θαυμαστή σωτηρία
Η θαυμαστή σωτηρία του από βέβαιο θάνατο το 1981 στην Κολομβία τον ωθεί να στραφεί στον Χριστό. Η γνωριμία του με τον π. Σωφρόνιο του Έσσεξ το 1983 θα τον οδηγήσει στην Ορθοδοξία και στην ψυχική και πνευματική του αποκατάσταση.
Η βάπτισή του, τα πατερικά κείμενα και τα ορφανά
Επιστρέφει στις σπουδές του και διορίζεται καθηγητής σε σχολείο. Βαπτίζεται Ορθόδοξος το 1986. Από τότε εξακολουθεί να ταξιδεύει σ’ όλο τον κόσμο, για να μαρτυρήσει πλέον τι του έκανε ο Χριστός. Μεταφράζει με την ευλογία του γέροντα Σωφρονίου Ορθόδοξα πατερικά κείμενα στα Γερμανικά.
Είναι παντρεμένος με μία Σέρβα φυσίατρο και μαζί βοηθούν πολύ κόσμο. Έχει ιδρύσει ιδρύματα στην Αφρική και στη Βοσνία για ορφανά κι εγκαταλελειμμένα παιδιά. Η βιογραφία του έχει μεταφραστεί σε 12 γλώσσες, και τα έσοδα από τα βιβλία του πηγαίνουν όλα σε αγαθοεργίες.
Σήμερα ζει στο Φρήμπουργκ της Ελβετίας.
Η Μελίτα Αντωνιάδου εικαστικός, βρέθηκε με τον Κλάους Κένεθ τυχαία και αργότερα, όταν εκείνος μιλούσε στο ελληνικό κοινό, εκείνη συχνά τον μετέφραζε. Την συναντήσαμε και μίλησε στην “Ορθόδοξη Αλήθεια” για την γνωριμία τους, την ζωή του και την φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ τους, καθώς και την ιδέα της να μεταφέρει αποσπάσματα από τη δραματική ζωή του και τη μεταστροφή του, σε εικονογραφημένη μορφή. Η ίδια θα μας διευκρινίσει: “Η πρόθεσή μου ήταν να μεταφέρω τη ζωή του Κλάους Κένεθ, ο οποίος βίωσε ακραίες βιωματικές καταστάσεις, κι έζησε αγωνιζόμενος να βρει νόημα στη σύντομη και πολύπαθη ζωή σε γκράφικ νόβελ. Το γκράφικ νόβελ είναι ένα διήγημα ή μυθιστόρημα ή ακόμη και φιλοσοφική πραγματεία, σε εικονογραφημένη μορφή, δηλαδή σε μορφή κόμικ”.
Η Μελίτα Αντωνιάδου σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην Αγγλία και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την ζωγραφική, τη χαρακτική, την εικονογράφηση, την αγιογραφία και το σκίτσο. Ανατρέχει στο παρελθόν και αναφέρεται στο πρώτο συναπάντημα μαζί του:
“Τον Κλάους Κένεθ τον γνώρισα όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα να παρουσιάσει την αυτοβιογραφία του που μόλις είχε μεταφραστεί στα ελληνικά. Ο σεβασμιώτατος Μεσογαίας κ.Νικόλαος του έπαιρνε συνέντευξη σε μια κατάμεστη αίθουσα, κι η συνομιλία τους κράτησε όλον τον κόσμο σε μια ευχάριστη εγρήγορση καθώς παρακολουθούσαν την κουβέντα με αμείωτο ενδιαφέρον. Ήταν αδύνατον να πλησιάσω να τον χαιρετίσω στο τέλος από τον κόσμο. Το επόμενο βράδυ όμως, είχα την ευκαιρία να του μιλήσω και γίναμε φίλοι. Είχα βρει κι εγώ τις απαντήσεις που ζητούσα στον Γέροντα Σωφρόνιο κάποτε, μέσα από τα βιβλία του, κι ένοιωσα πως αυτή η σύμπτωση δημιουργούσε μιας μορφής πιθανό δεσμό ανάμεσά μας που δεν ήταν τυχαίος.
Ο Κένεθ ξανάρθε πολλές φορές να μιλήσει στην Ελλάδα κι αρκετές από τις φορές αυτές τον συνόδευα σαν μεταφράστρια στις συναντήσεις που είχε. Σε μια κουβέντα μας μου ανέφερε ότι του πρότειναν να γίνει η ζωή του ταινία στον κινηματογράφο, κι ότι αυτό τον προβλημάτιζε. Εκείνη τη στιγμή μου ήρθε η ιδέα ότι θα ταίριαζε η ιστορία του να γίνει κόμικ, προσφερόταν και σαν περιεχόμενο, αλλά και εικαστικά, αφού είχε ταξιδέψει σε όλες τις ηπείρους. Αυτό ήταν. Ο Κλάους ενθουσιάστηκε. Δεν έχει επιχειρηθεί κάτι ανάλογο στον εκκλησιαστικό χώρο στην Ελλάδα, εκτός βέβαια από βίους αγίων για παιδιά. Η συνέχεια ήταν μια συναρπαστική περιπέτεια μακράς διαρκείας. Έπρεπε να επιλέξω και να καταφέρω να ανταποκριθώ και σεναριακά, αλλά και εικαστικά, σε όλα τα μέρη, τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που επέλεξα από την βιογραφία του. Χρειάστηκε πολλή έρευνα για το εικαστικό μέρος -ευτυχώς που υπάρχει το ιντερνέτ και μπορεί κανείς να δει πώς ήταν, ας πούμε, η Ινδία το 1965. Επίσης χρειάστηκε και χιούμορ, για να αντέξω τα ποικίλα ταξίδια, και έξωθεν και έσωθεν, το οποίο εισχώρησε στην ιστορία. Είναι η ιστορία του Κένεθ αλλά όπως είναι φυσικό, είναι η ιστορία του Κένεθ όπως την είδα εγώ.
Το νόημα
Ο Κλάους υπήρξε ένας μεγάλος αμαρτωλός, γι’ αυτό δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία. Είναι όμως κι ένας τολμηρός αναζητητής νοήματος ζωής. Όταν περιδιαβαίνεις στα μονοπάτια που χάραξε, σου έρχεται στο νου αυτό που είπε ο Χριστός στην Αποκάλυψη: «Σε θέλω θερμό ή ψυχρό: Αν είσαι χλιαρός, θα σε κάνω εμετό»”.
Από την συναναστροφή της με τον Κένεθ, η Μελίτα Αντωνιάδου κατάφερε να ψηλαφήσει τον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου αυτού και να βγάλει καλόπιστα όσο και ουσιαστικά συμπεράσματα που θα χρησιμεύσουν στην αποτύπωση του χαρακτήρα του στην εικονογραφική δουλειά της:
“Έζησε τα πρώτα του χρόνια σε ένα περιβάλλον συναισθηματικού πολικού ψύχους, μαζί με πείνα, αδικία και ξυλοδαρμούς, στην εφηβεία. Αυτός σαν παιδάκι, ανταπέδιδε ευρηματικά τις αδικίες που υπέστη με διάφορες παραβατικές συμπεριφορές. Έξυπνη και θαρραλέα φύση, σαν μεγάλωσε έγινε ένας μεγάλος μπελάς για όποιον τον συναντούσε. Έμπλεξε με ό,τι χειρότερο απευχόμαστε για τα παιδιά μας, όσοι είμαστε γονείς κι έγινε κάποιος που κάθε συνετός αν τον συναντούσε θα άλλαζε δρόμο. Ο Χριστός όμως, που ζει εκτός των δικών μας ορίων συνέσεως, ήρθε και τον βρήκε και μια και δυο και τρεις φορές, μέχρι επιτέλους να πειστεί κι ο Κλάους να στραφεί προς Αυτόν, και να διοχετεύσει όλη αυτή την περίσσια ενεργητικότητα και περιπετειώδη φύση του, όχι πια σπέρνοντας, πικρία και καταστροφή, αλλά υπηρετώντας Αυτόν που τον έσωσε από τον ίδιο τον εαυτό του.
Όσο έντονη ήταν η ζωή του, τόσο έντονη ήταν κι η παρουσία της Χάριτος στη μεταστροφή του, ακόμα και σε περιόδους πυκνού σκοταδιού, πολύ πριν δεχτεί το ευεργετικό άγγιγμα, και εξημέρωμα της θεϊκής αγάπης”.
Το οχυρό του «εγώ»
Η Μελίτα Αντωνιάδου αναφέρει ότι πολλές φορές αναρωτιούνται οι άνθρωποι πώς συμβαίνει να χαριτώνει ο Θεός με μια άνωθεν δωρεά υψηλής ποιότητας, ανθρώπους που δεν τηρούν τις προϋποθέσεις. Ένας πνευματικός άνθρωπος, μας είπε, έδωσε την παρακάτω σοβαρή απάντηση την οποία επιχειρεί να μοιραστεί μαζί μας:
“Bλέπει κανείς ανθρώπους με πάθη και αμαρτίες, λάθη και σφάλματα, και μόλις λίγο στραφούν στον Χριστό γεύονται μεγάλες χαρές πνευματικές. Κι άλλοι, χρόνια από παιδιά ίσως στο χώρο της εκκλησίας, και η ζωή τους άγευστη και άχρωμη από την εμπειρία του Θεού και την γλυκύτητα της Χάριτος. Τότε μοιραία μέσα σου γεννιούνται ερωτήματα, «μα γιατί; τι φταίει άραγε;». Την απάντηση την πήρα από έναν μοναχό στο άγιο Όρος: «Γέροντα…», ρώτησα, «μα γιατί ο Θεός χαριτώνει ανθρώπους που δεν είναι και τόσο ασκητικοί και απαθείς και άλλους με πολύ αγώνα και κόπο πνευματικό τούς αφήνει χρόνια στην πάλη; Μα γιατί ευλογημένε, αυτοί αισθάνονται αυτάρκεις. Αισθάνονται ότι τα κάνουν όλα σωστά και τέλεια. Η μεγαλύτερη αμαρτία τους είναι η «αρετή» τους … Κανόνες, νόμοι, φόβοι, ενοχές, πρέπει, εμμονές, διατήρηση πάση θυσία της εικόνας και του προφίλ μας, αυτοδικαιωτισμός και αισθήματα πνευματικών κατορθωμάτων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στον Θεό να έρθει. Έχουν φτιάξει ένα συμπαγές οχυρό του «εγώ». Ο Θεός θέλει χώρο για να έρθει, ζητάει μια ρωγμή το Φως για να διώξει το σκοτάδι…». Οι άνθρωποι της Χάριτος είναι ραγισμένοι…”
O Kλάους Κένεθ κατά την διάρκεια της μεταστροφής του στον Χριστό πάλευε με τα πάθη που περιέγραφε ο άγιος Ιωάννης της κλίμακος. Αιωνίως, τα πονηρά πνεύματα δεν έχουν πρωτοτυπία. Έπεφτε από την έπαρση στην κατάκριση, από τον εγωισμό για την πνευματική πρόοδο του στην απελπισία.
Από την βιογραφία του μαθαίνουμε ότι τον πλησίασαν πιστοί από περισσότερες από είκοσι πέντε χριστιανικές ομολογίες. Ο ίδιος θα πει πως κανείς δεν του είχε μιλήσει για την ταπείνωση που θα συναντούσε αργότερα στην Ορθόδοξη πίστη. Η Μελίτα Αντωνιάδου που τον μελέτησε για να δημιουργήσει την εικονογραφημένη πια ιστορία του θα μας πει για την ζωή του:
“Αυτός ο ραγισμένος άνθρωπος λοιπόν, ο Κλάους, ένας Γερμανός που γεννήθηκε το 1945, στα αποκαΐδια του δεύτερου Παγκόσμιου, από γονείς επιφανείς μουσικούς, συνηθισμένος στα πάλκα και στις αυλαίες, ο βίαιος επαναστάτης, ο κλέφτης, ο γυναικάς, ο μάγος και γκουρού, τελικά έγινε ένας σύγχρονος απόστολος, όχι εκ των δώδεκα, ούτε εκ των εβδομήκοντα, αλλά εκ των μυριάδων που μέχρι σήμερα μαρτυρούν την αποκάλυψη του Θεού στις καρδιές τους. Η ζωή του δεν είναι μόνο μαρτυρία της παρουσίας του Θεού, δίνει απαντήσεις στα πόθεν έσχες των διαφόρων δοξασιών και πρακτικών, των ποικίλων «εμπειριών» που σήμερα διεγείρουν την περιέργεια πολλών νέων του δυτικού κόσμου, του κόσμου στον οποίον κι εμείς εδώ ανήκουμε.
«Ο Θεός θέλει χώρο για να έρθει και οι άνθρωποι της Χάριτος είναι ραγισμένοι»
Ο Κένεθ είχε μπλέξει με γκουρού και παρόμοιες διδασκαλίες, χρησιμοποιούσε αρνητικές δυνάμεις για να κάνει κακό, ωστόσο συνάντησε ένα πραγματικό θεολόγο μετά τη μεταστροφή του, ο οποίος και τον στήριξε και τον διαφώτισε και του αφιέρωσε πλουσιοπάροχα χρόνο, αγάπη, σοφία και φως από τον μεγάλο πλούτο της καρδιάς του. Αυτός ήταν ο γέροντας Σωφρόνιος Ζαχάρωφ, ο ιδρυτής της μονής Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας.
Καθοδηγητής
Επί 10 και πλέον χρόνια, ο Κλάους τον επισκεπτόταν συχνά πυκνά, κι έτσι του δόθηκε ικανός χρόνος για να κατανοήσει την προέλευση όλων των πνευμάτων που του μιλούσαν και τον καθοδηγούσαν και τον παρότρυναν τόσα χρόνια σε όλο και βαθύτερους λάκκους και λαγούμια. Και στον Κλάους Κένεθ είχε επιδράσει ο ψίθυρος του όφεως: «φάε από αυτό, θα αποκτήσεις τη γνώση του καλού και του κακού και θα γίνεις θεός!». Οι δε ερμηνείες του γέροντα Σωφρόνιου, ο οποίος είχε κι αυτός ασχοληθεί με ανατολικού τύπου πρακτικές στη νεότητά του, είναι από τα πολυτιμότερα δώρα που μπορούν να δοθούν σε κάποιον σύγχρονο αναζητητή που όμως γνώρισε μια διαστροφική διδασκαλία.
Ο Κ. Κένεθ μιλάει κι εκφράζεται έχοντας την προσωπική του πείρα, η οποία εμπλουτίστηκε από τη θεολογία του μεγάλου αυτού γέροντα κυρίως όσον αφορά στα πνεύματα της πλάνης και του σκοταδιού, καθώς και στην εμπειρία της θείας Χάριτος που σε ένα βαθμό αξιώθηκε. Σε αυτή την κατανόηση συνέβαλε καθοριστικά ο ίδιος ο Γέροντας, σαν αγιασμένο σκεύος που ήταν, με την άγια υπομονή του, την διδασκαλία του, τις συμβουλές του, κυρίως όμως με την μεγάλη αγάπη την οποία του μετάγγισε από τα ίδια του τα σπλάχνα, σπλάχνα οικτιρμών. Αυτό, τολμώ να πω, έκανε λίγο αφελή τον Κλάους, να νομίζει ότι οι περισσότεροι Χριστιανοί, θα προστρέχουν σ΄ αυτόν – τον Κλάους – με την ίδια αγάπη και με την ίδια αντίληψη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών και προδιαγραφών του που διέθετε γι΄ αυτόν ο υπέροχος αυτός Γέροντας, ενώ πολλοί τον περιτριγυρίζουν από απλή περιέργεια και άλλοι απέχουν με κάποιον εκνευρισμό, καθώς δεν είθισται, και ορθά, να κοινοποιούμε την σχέση μας με τον Θεό και πολλώ μάλλον να καρπωνόμεθα δάφνες γι αυτό.”
Ο ρόλος της μητέρας του, η ανηφόρα έως τη Λύτρωση και ο διαρκώς μετανοών Κλάους
Από την μεταφρασμένη βιογραφία του Κλάους Κένεθ πληροφορούμαστε ότι η μητέρα του καταλαμβανόταν από δαιμονικές δυνάμεις που συχνά στρέφονταν εναντίον και του ίδιου του παιδιού της έως την μεγάλη του ηλικία. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος μετά από αυτή την πληροφορία πόσο ανηφορική θα ήταν η ζωή του Κένεθ μέχρι να έρθει η λύτρωση. Καταθέτουμε αυτή την σκέψη στην κ. Αντωνιάδου που θα μας πει την παρακάτω άποψη:
“Είναι συναισθηματικά δελεαστικό να παρασυρθούμε από το αίσθημα του οίκτου για τον Κλάους και για όλα τα θύματα της ιστορίας και να θυμώσουμε με τους θύτες κι έπειτα να αναλωθούμε σε αυτό το επίπεδο κατανόησης των πραγμάτων και του κόσμου. Ναι, ο Κλάους ήταν ένα μεγάλο θύμα και του αναλογεί ανάλογη συμπόνια και βοήθεια όπως οφείλεται σε όλους που έχουν κάποια σωματική ή ψυχική αναπηρία. Αλλά, ο Χριστός δεν κτίζει την Εκκλησία Του με θύματα. Το πιο σημαντικό στην υπόθεση του ανθρώπου αυτού, δεν είναι ότι τον επισκέφτηκε ο Θεός – αυτό κάνει ο Θεός, αφού Θεός είναι. Βέβαια το σημαντικό είναι, ότι ο ίδιος ο Κένεθ έπειτα ανέλαβε την ευθύνη της ύπαρξής του και των πράξεών του, ότι αποφάσισε να κτίσει ένα παρόν με Θεό, και να το υπηρετήσει στο μέτρο των δυνάμεων και του βάθους της κατανόησης που μπορεί να έχει. Κρίνεται όχι ως δίκαιος, αλλά ως διαρκώς μετανοών. Κι ο Κλάους, όπως κι όλοι οι βασανισμένοι άνθρωποι (νομίζω αυτή η κατηγορία αφορά πολλούς από μας), ζουν μέσα στη χάρη του Θεού στο βαθμό που είναι διαρκώς μετανοούντες, γιατί η φύση τους είναι ραγισμένη και γι’ αυτό σε κάθε βήμα τους υπάρχει και μια λακκούβα, μικρή ή μεγάλη, που κάνει τον βηματισμό τους πιο ασταθή από τους εκ κοιλίας μητρός…χριστιανούς. Θα ήθελα επίσης να προσθέσω πως επειδή ο Κλάους Κένεθ έχει παραμείνει παιδί, με θετικό αλλά και αρνητικό πρόσημο, κάποιες φορές η αφέλειά του προξενεί τριγμούς, και καθότι είναι μεν στην οδό της ανάστασης, αλλά είναι άνθρωπος με τις ελλείψεις του, όπως όλοι μας, κρίνεται αυστηρά, γιατί έχει θέσει, νομίζω, σ΄ έναν αρκετά μεγάλο βαθμό, την ζωή του σε κοινή θέα, κι έτσι τα πυρά έρχονται από ποικίλες κατευθύνσεις. Αυτό όμως ίσως να είναι κι εκείνο που θα τον σώσει στο τέλος”.
Η Μελίτα Αντωνιάδου δημιούργησε σε γκράφικ νόβελ,- μια μορφή αφήγησης που μετράει ήδη ορισμένες δεκαετίες στην Ελλάδα – την ζωή του Κλάους Κένεθ. Βρίσκεται στο υψηλής καλλιτεχνικής αισθητικής βιβλίο με τίτλο “Το τέλος είναι μονάχα η αρχή” από τις εκδόσεις “Εν πλω”.
__________
Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 10.04.2019
apantaortodoxias
https://simeiakairwn.wordpress.com/
