π. Σπυρίδων Σκουτής
Ένα «κακό παιδί» είναι ένας πληγωμένος εν δυνάμει Άγιος που χρειάζεται επειγόντως θεραπεία.
Και αυτό που λέμε εμείς κακή αντίδραση είναι η πληγωμένη κραυγή της τραυματισμένης καρδιάς που φωνάζει «πονάω!». Μια εκκεντρική εξωτερική εμφάνιση ενός παιδιού είναι οι πληγές που κάποιοι το σταύρωσαν για να ικανοποιηθούν οι ίδιοι. Μια εκκεντρικότητα που στην ουσία είναι μια έκφραση απελπισίας για λίγες σταγόνες αγάπης
Μας ενδιαφέρει το παιδί μας αν είναι καλός μαθητής, το καλό παιδί της γειτονιάς, αν κρατάει καλά τα παράσημα από το ένδοξο σόι αλλά δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται στον πυρήνα της ψυχής του. Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για αυτήν. Μας ενδιαφέρει να είναι πρώτος στον κόσμο αλλά όχι στα μάτια του Θεού και στον ουράνιο κόσμο.
Πολλές φορές αυτή η πληγή ξεκίνησε από την βάπτιση που κάποιοι το έβλεπαν σαν προϊόν και τσακωνόντουσαν ποιανού όνομα θα πάρει. Στην συνέχεια οι περισσότεροι ενδιαφερόντουσαν για το αν θα φάει επίγεια τροφή και όχι ουράνια.
Του μιλούσαν να κυνηγάει γήινα πλούτη και ηδονές κανείς όμως δεν του είπε ότι είναι προορισμένος να κληρονομήσει την αιώνια ζωή και την Βασιλεία των ουρανών.
Ένα παιδί που δεν μπορεί να ερωτευθεί τον Χριστό και τον άνθρωπο γιατί τον έρωτα τον διάβαζε μόνο στα παραμύθια και σε καψουροτράγουδα που άκουγε τα βράδια με αναμμένο πορτατίφ, μέσα στην θλιμμένη μοναξιά του. Εκεί έκανε όνειρα ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει μια αγάπη που θα ενδιαφερθεί πραγματικά για την αληθινή του καρδιά.
Δεν είδε όμως αυτή την εν Χριστώ αγάπη ποτέ στα μάτια των γονιών του και άρα του φαίνεται ψέμα. Έτσι φαντάζεται τον έρωτα και τον συνδέει με την ηδονή χωρίς να τον ριζώνει με την αγάπη και όλα αυτά μόνο στην φαντασία του διότι την αλήθεια δεν την βλέπει πουθενά. Ένα παιδί που οι γονείς του φωνάζουν ότι του έδωσαν τα πάντα και είναι αχάριστο αλλά εκείνο νιώθει ορφανό. Πήρε τα πάντα αλλά κανείς δεν του είπε για τον Χριστό και την Βασιλεία των Ουρανών και νιώθει μέσα του μια μοναξιά που μοιάζει με μια πληγή που πονάει πολύ.
Ένα "κακό παιδί" είναι ένα πληγωμένο παιδί , μια τραυματισμένη ύπαρξη που πονάει. Φωνάζει μέσα του η υιοθεσία του Αγίου Βαπτίσματος , βιώνει αυτήν την φλόγα να καίει την καρδιά του , άραγε ποιός θα του μιλήσει..; Ποιός θα σταθεί δίπλα στην ύπαρξη του για να του πει ότι σε αυτή την ζωή προορισμός μας είναι να κοινωνούμε την αλήθεια και όχι να ψάχνουμε ψεύτικες αλήθειες σε σκοτεινούς δρόμους; Πως θα γλιτώσει αυτό το παιδί όταν ο γονιός του μιλάει για αμαρτία και όχι για αρετή; Για εξωτερική ομορφιά και για το κέρδος της σοφίας του κόσμου αλλά όχι για την Βασιλεία του Θεού.
Γι' αυτό το παιδί που μοιάζει με πληγωμένο αετό ο Κύριος λέει "Δεύτε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς".
Μην μαλώνουμε τους αετούς , μην τους κατακρίνουμε αλλά να φωνάξουμε τον γιατρό για αυτούς και ο ίδιος ξέρει τι θα κάνει. Ο γονιός που αγαπάει πραγματικά το παιδί που έχει φέρει στο κόσμο , το βλέπει ως παιδί του Θεού και όχι ως δικό του. Το θεωρεί υιοθετημένο και ο ίδιος νιώθει συνοδοιπόρος. Η διαπαιδαγώγηση του γονιού οφείλει να έχει σαν βάση την έκφραση "Τα σα εκ των σων".....
"Δικό σου είναι Χριστέ μου το τέκνο μου και βοήθησε με σε παρακαλώ να γίνει πολίτης της Βασιλεία σου." Η καλύτερη προσευχή που μπορεί να κάνει κάθε άνθρωπος που έχει φέρει παιδί στο κόσμο.
Γι' αυτό αγαπητοί μου αν δεις πληγωμένο αετό μην του κακιώσεις , αγκάλιασε τον ...
https://www.euxh.gr/paidagogika/neotita/o-pligomenos-aetos-2
