Καθώς πλησιάζουμε τις άγιες και συνάμα κατανυκτικές ημέρες του Πάσχα, όλα φαντάζουν τόσο διαφορετικά και τόσο πρωτόγνωρα.
Πρωτόγνωρα, όχι για τις παλαιότερες γενιές του τόπου μας που βίωσαν τους μεγάλους διωγμούς της Ορθοδοξίας από το στυγνό αθεϊστικό καθεστώς του Χότζα, αλλά για τους νεότερους που για πρώτη φορά θα βιώσουν τη Μεγάλη Εβδομάδα με ναούς “σφραγισμένους” και με ψυχή που δύσκολα θα μπορέσει να προσαρμοστεί στα έκτακτα δεδομένα αυτών των ημερών που διανύουμε.
Τότε ο Χριστός “εξορίστηκε” βάναυσα από τα σπιτικά της Δερβιτσάνης και όχι μόνο. Ωστόσο κάποιες δυναμικές και ρωμαλέες μορφές, κατάφεραν εν κρυπτώ να τον βαστήξουν μέσα στην καρδιά, αλλά και μέσα στις ελληνορθόδοξες συνήθειες που δύσκολα θα μπορούσαν να αντέξουν μια ζωή δίχως Σταυρό και Ανάσταση.
Ας προχωρήσουμε όλοι μας με δύναμη και ζήλο, ούτως ώστε η επόμενη ημέρα να έχει πληρωθεί από το φως της Αναστάσεως. Ο κάθε άνθρωπος σε αυτόν εδώ τον μαρτυρικό τόπο, ας γίνει μια “λαμπάδα” ελπίδας και υπομονής και έστω και μέσα από τα έθιμά μας, ας απολαύσει το Πάσχα, που ποτέ δε θα λείψει από κοντά μας…
Πάσχα σημαίνει “πέρασμᔨ.
Πέρασμα από το μαρτύριο στη ζωή, στην ανάσταση…
Αγαπητοί μας συγχωριανοί, συμπατριώτες και φίλοι…
Καλή Ανάσταση!
Ανάσταση στη Δερβιτσάνη 1992
