Η επανάσταση του γένους μας για την απελευθέρωση από τους Τούρκους δεν ξεκίνησε το 1821,αλλά στις 30/05/1453.
Ξεκίνησε τότε και στη συνέχεια έγιναν μικροεπαναστάσεις κατά καιρούς οι οποίες κατεστάλησαν, ώσπου το 1821 έγινε ο μεγάλος ξεσηκωμός και απελευθερώθησαν ο Μοριάς και η Ρούμελη. Λίγο αργότερα η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Μακεδονία και μέρος της Θράκης. Η επανάσταση ξεκίνησε τότε , αλλά δεν τελείωσε ακόμη, διότι κάποια Ελληνικά εδάφη είναι ακόμη σκλαβωμένα και περιμένουν να ελευθερωθούν. Βουβάθηκαν τα καμπαναριά και οι εκκλησίες έμειναν αλειτούργητες, στην Κύπρο, στην Ιωνία, στον Πόντο και για πολλά χρόνια στην πονεμένη Βόρειο Ήπειρο.
Τρεις φορές απελευθερώθηκε από τον Ελληνικό στρατό η Βόρειος Ήπειρος και τις τρεις φορές με αποφάσεις των μεγάλων δυνάμεων και δήθεν «ΣΥΜΜΑΧΩΝ» μας, ώσπου χάθηκε από τα χέρια μας, επειδή οι ξένοι ήθελαν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα.
Η Αλβανία σαν κράτος εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ιστορία το 1912 και δεν συστάθηκε μετά από επανάσταση του λαού για απελευθέρωση από το Οθωμανικό ζυγό, αλλά ήταν επινόηση της Αυστροουγγαρίας και της Ιταλίας οι οποίες ενεργούσαν η κάθε μία για δικό τους συμφέρον. Με την έναρξη του Α΄ Βαλκανικού πολέμου τον Οκτώβριο του 1912, ενώ όλα τα Βαλκανικά κράτη : Ελλάδα, Μαυροβούνιο, Σερβία, Βουλγαρία, συμμάχησαν κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Αλβανοί πήραν μέρος στον πόλεμο στο πλευρό των Τούρκων. Βλέποντας οι Αλβανοί την ατυχή γι’ αυτούς έκβαση του πολέμου, ζήτησαν μέσω του Ισμαήλ Κεμάλ Βλιώρα από την Αυστροουγγαρία, την συγκατάθεσή για την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Αλβανίας. Στη συνέχεια οι Αλβανοί ζήτησαν από τις Μεγάλες Δυνάμεις και την Τουρκία τη διεθνή αναγνώριση του κράτους τους, η οποία τελικά επετεύχθη στις 7/12/1912 από την Πρεσβευτική Συνδιάσκεψη του Λονδίνου. Την ίδια στιγμή που γίνονται αυτά στο Λονδίνο, ο Ελληνικός στρατός με τη νικηφόρα προέλασή του ελευθέρωνε πόλεις της Βορείου Ηπείρου. Δυστυχώς με τη λήξη του Α’ Βαλκανικού πολέμου και με την υπογραφή της συνθήκης του Λονδίνου στις 17/05/1913, συναρτήθηκε η τύχη της Βορείου Ηπείρου με αυτήν των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Τα νησιά του Αιγαίου θα δίνονταν στην Ελλάδα μόνο αν η χώρα μας δεχόταν να περιληφθεί η Βόρειος Ήπειρος εντός των συνόρων της Αλβανίας. Ετέθη στην ουσία το δίλλημα σε μια μάνα από τα δύο παιδιά της, να θυσιάσει το ένα για να σώσει το άλλο. Έγιναν διαμαρτυρίες , συλλαλητήρια, συνδιασκέψεις, ειδικές επιτροπές ,δίχως αποτέλεσμα και στις 17 /12/1913 υπογράφηκε το πρωτόκολλο στη Φλωρεντία όπου επιδικάστηκε στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας η περιοχή της Β. Η.
Οι Έλληνες όμως δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια, άρχισαν να οργανώνονται και οι απόγονοι των ιερολοχιτών σχημάτισαν φάλαγγα που πήγε στην Ήπειρο να υπερασπισθούν με το αίμα τους το δίκαιο και την ελευθερία. Προτού αναχωρήσουν από την Αθήνα εξέδωσαν μνημειώδη προκήρυξη που κατέληγε ως εξής: λαός ελευθερωθείς δια του ξίφους δεν δουλούται δια του καλάμου. Πόσο επίκαιρο στ’ αλήθεια και στις μέρες μας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Στις 10/1/1914 ο Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως Βασίλειος, με την ιδιότητα του προέδρου της Επιτροπής Εθνικής Αμύνης Αργυροκάστρου, συγκάλεσε Πανηπειρωτικό Συνέδριο στο Αργυρόκαστρο για τις 30/1/1914, όπου εξέτασε όλες τις δυνατότητες για ειρηνική λύση του προβλήματος. Μη έχοντας όμως δυνατότητα για πολιτική λύση, αποφάσισε στην β’ συνεδρία τη σύσταση αρμοδίου οργάνου, που θα αναλάμβανε ένοπλο αγώνα με σκοπό τη Ανεξαρτησία. Προς τούτο συγκρότησε οργανωτική επιτροπή που μέχρι να συμπληρωθεί θα αποτελούνταν από τους Μητροπολίτες Δρυϊνουπόλεως Βασίλειο, Βελλάς και Κονίτσης Σπυρίδωνα και Κορυτσάς Γερμανό και στην Ε΄ συνεδρία της η Πανηπειρωτική Συνέλευση αποφάσισε να ανακηρύξει την αυτονομία της Β.Η. Στις 17/2/1914 ανακηρύχθηκε επίσημα μάλιστα με πανηγυρικό χαρακτήρα για την τόνωση του ηθικού του λαού, η ανεξαρτησία της Β.Η.
Να λοιπόν, ένα αποδεικτικό στοιχείο γι΄ αυτούς που υποστηρίζουν ότι η Εκκλησία δεν είχει συμμετοχή στους αγώνες του γένους μας. Η Ελλάδα πάντα είχε Μητροπολίτες με αγωνιστικό φρόνημα και σήμερα έχει Μητροπολίτες με ιδανικά, με όραμα ,αγωνιστές, ατρόμητους πατριώτες και πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να αναλάβουν δράση να ελευθερωθεί η σκλαβωμένη πατρίδα μας από τους δυνάστες δανειστές και τους πολιτικούς που ξεπουλάνε ό,τι ιερό και όσιο μας άφησαν παρακαταθήκη οι πρόγονοί μας. Ναι έχουν χρήματα οι συνεταίροι μας και τι μ’ αυτό; Τα χρήματα σήμερα τα έχουν αυτοί, αύριο κάποιοι άλλοι. Ο πλούτος του γένους μας όμως, είναι μοναδικός είναι η ιστορία μας, ο πολιτισμός μας η Ορθοδοξία μας και ο πλούτος αυτός δεν μεταβιβάζεται, δεν πωλείται, δεν αγοράζεται. Σκοτεινά κέντρα αποφάσεων υπέγραψαν μέσα στο σκοτάδι μια συμφωνία για την ένδοξη Μακεδονία μας, αλλά όταν θα ανατείλει ο φωτεινός ήλιος της αλήθειας αμέσως θα ξεθωριάσει το μελάνι της υπογραφής και το ψέμα θα εξαφανισθεί κάτω από το φως της αλήθειας.
Αλλά ας γυρίσουμε στη Βόρεια Ήπειρο.
Οι μεγάλες δυνάμεις ζήτησαν έναρξη διαπραγματεύσεων με του Βορειοηπειρώτες και κατέληξαν στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας στις 17/5/1914. Με το Πρωτόκολλο αυτό αναγνωρίσθηκε ο Ελληνικός χαρακτήρας της Βορείου Ηπείρου και εδόθησαν στους κατοίκους εκτεταμένα προνόμια διοικητικά, εκκλησιαστικά, σχολικά και γλωσσικά ισοδυναμούντα προς πραγματικήν αυτονομίαν. Αφού έγινε η παράδοση της Βορείου Ηπείρου στον Ελληνικό στρατό, η κυβέρνηση της Αυτονόμου πολιτείας παραιτήθηκε και τα εδάφη πλέον αποτελούσαν τμήμα του Ελληνικού κράτους. Οι βορειοηπειρώτες εκπροσωπήθηκαν στο Ελληνικό κοινοβούλιο με 16 βουλευτές. Ο πολιτικός διχασμός, η μικροκομματική πολιτική, οι σκοπιμότητες και η έλλειψη εθνικής ομοψυχίας στην Ελλάδα, ήρθαν αρωγοί στις αποφάσεις των μεγάλων δυνάμεων, που είχαν χαράξει διαφορετικά την μοίρα του τόπου. Έτσι κάτω από αυτές τις συνθήκες χάθηκε το όνειρο. Και το 1940 για τρίτη φορά ο Ελληνικός στρατός ξαναμπαίνει νικηφόρος στην Βόρειο Ήπειρο και την απελευθερώνει, μέχρι την στιγμή που μπαίνει η Γερμανία στον πόλεμο, κατά της Ελλάδος κι ακολουθεί η Γερμανική κατοχή. Μετά την απελευθέρωση, χάνεται μια ακόμη ευκαιρία, για την ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου με την Ελλάδα , γιατί δεν συμφωνεί το ΕΑΜ/ΕΛΛΑΣ.
Πόσο αδικημένη είναι η περιοχή αυτή της Ελλάδος. Ενώ οι αδελφοί μας βορειοηπειρώτες πέρασαν δύσκολα χρόνια στην εποχή του Εμβέρ Χότζα , με φυλακίσεις, εξορίες, θανάτους εξεφτελισμούς, κράτησαν ζωντανή την πίστη τους στην Ορθοδοξία. Δεν έσβησε ποτέ η φλόγα της αγάπης για την πατρίδα και πάντα φλόγιζε την καρδιά τους η λαχτάρα για την ένωση με την μητέρα Ελλάδα. Κάποιοι μιλάνε για την μεγάλη Αλβανία. Η Αλβανία ποτέ δεν ήταν μεγάλη και η ιστορία της πριν λίγο έκλεισε 100 χρόνια.
Η Ελλάδα ήταν μεγάλη και θα ξαναγίνει μεγάλη με τη Χάρη του Θεού και τις ευλογίες της γλυκιάς μας Παναγίας. Μην περιμένουμε από πουθενά ανθρώπινη βοήθεια, όλοι τα συμφέροντά τους κοιτάνε. Μόνο ο Χριστός θα βοηθήσει αν εμείς πέσουμε στα γόνατα, μετανοήσουμε, αλλάξουμε τρόπο ζωής και με δάκρυα στα μάτια θερμοπαρακαλέσουμε για την σωτηρία μας και την ελευθερία μας. Τα τελευταία χρόνια η πατρίδα μας αδικήθηκε πάρα πολύ από τους δυνάστες και ο Θεός το άδικο δεν το θέλει. Να δείτε στο τέλος θα νικήσουμε, διότι έχουμε το δίκαιο και την αλήθεια με το μέρος μας . Ας ατενίσουμε με αισιοδοξία το μέλλον της πατρίδος το μέλλον των παιδιών μας. Πέρα από τους ανθρώπινους νόμους , υπάρχουν και οι πνευματικοί νόμοι, όπως έλεγε και ο σύγχρονος Άγιος της εποχής μας, ο Άγιος Παΐσιος και οι πνευματικοί νόμοι είναι ανώτεροι και ισχυρότεροι.
Γιάννης Κοτζάμπασης
https://euxh.gr
