Όταν είναι να προσευχηθής στην Υπεραγία Θεοτόκο, έχε πριν την ακράδαντο βεβαιότητα, ότι δεν πρόκειται να φύγης από μπροστά της χωρίς να βρής έλεος.«Ουδείς προστρέχων επί σοι κατησχυμμένος από σου εκπορεύεται», ψάλλει η Εκκλησία με πίστι στη Θεομήτορα. Το να έχουμε αυτή τη βεβαιότητα, αυτή την ανεπιφύλακτο εμπιστοσύνη, είναι σωστό και δίκαιο. Είναι άπειρο το έλεος της Μητέρας του Ελεήμονος Θεού. Το έλεος της το μαρτυρεί η Εκκλησία όλων των εποχών και όλων των τόπων. Δεν υπάρχει περίπτωσις να αδιαφορήση για μας η Παναγία.
Το δένδρο, όταν είναι καλά ριζωμένο στη γη, μεγαλώνει και καρποφορεί. Η ψυχή μας, όταν είναι καλά ριζωμένη στον Χριστό με την πίστι και την αγάπη, μεγαλώνει και αυτή πνευματικά και καρποφορεί τις αρετές, χάρις στις οποίες ζή και εδώ και θα ζή και στον ουρανό αιώνια. Το δένδρο, όταν ξερριζωθή από το χώμα, παύει να ζη, γιατί οι ρίζες δεν του παρέχουν πλέον τη ζωή. Έτσι συμβαίνει και με την ψυχή μας. Όταν χάνη την πίστι και την αγάπη στον Θεό και παύη να ενεργή κατά Θεόν, που είναι ο ζωοδότης της, πεθαίνει πνευματικά. Ό,τι είναι το χώμα για τα φυτά, είναι ο Θεός για την ψυχή.
Ο θεός μας χάρισε την ύπαρξί μας. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας έκαμε η αγαθότης του. Και όταν, με την παρακοή των Πρωτοπλάστων, χάσαμε τον Παράδεισο και ανταλλάξαμε τη ζωή με τον θάνατο, δεν μας άφησε στην πτώσι μας. Μας έδωσε, για να μας επαναφέρη στη ζωή, τον Μονογενή Υιό του. Πόσο μικρά, κατ’ αναλογίαν, είναι όλα τα άλλα δωρήματα, που του ζητούμε στην προσευχή μας! Και πόσο εύκολο του είναι να μας τα παράσχη με τα πρώτα λόγια που θα του απευθύνουμε, πιστεύοντας αληθινά! Αρκεί πράγματι αυτά που του ζητούμε να είναι αναγκαία. Λοιπόν, είναι εντελώς ασυγχώρητο να αμφιβάλλη κανείς για το αν θα λάβη κάτι το θεάρεστο, όταν το ζητή στην προσευχή του. Ο Κύριος μας το είπε καθαρά: «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν» (Ματθ. ζ’ 7).
(Η εν Χριστώ ζωή μου – Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, εκδόσεις Παπαδημητρίου, σελ. 26-27)
πηγή: sostis.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/
