Ὁ Γέροντας, ἀφοῦ πέρασε ἕνδεκα χρόνια ἀγώνων καί προσφορᾶς στό Καλύβι τοῦ Τιµίου Σταυροῦ, ἀποφάσισε ὕστερα γιά κάποιον πνευµατικό λόγο νά ἀναχωρήση ἀπό αὐτό.
Στίς 27 Φεβρουαρίου, ἡµέρα πού τοῦ εἶχε ἐµφανισθῆ ἡ ἁγία Εὐφηµία, βρῆκε, καθ᾿ ὑπόδειξη τοῦ γερο-Ἰωακείµ, τήν «Παναγούδα». Τό γεγονός τό αἰσθάνθηκε ὡς εὐλογία τῆς Ἁγίας καί συγκινηµένος τήν εὐχαρίστησε γιά τήν πρόνοιά της.
Τό Καλύβι εἶχε βασικές ἐλλείψεις γιατί ἦταν παλαιό καί ἐγκαταλελειµµένο. Ἔλειπαν πόρτες, παράθυρα, ταβάνια˙ τό πάτωµα εἶχε τρύπες καί ἡ σκεπή ἔβαζε νερά. Ἄρχισε µέ πολύ κόπο τίς πλέον ἀναγκαῖες ἐπισκευές. Χρήµατα δέν εἶχε, ἀλλά καί δύσκολα δεχόταν.
᾿Εκτός ἀπό τήν ὁλοήµερη κοπιαστική ἐργασία εἶχε καί τόν κόσµο.
Ὅλη τήν ἡµέρα τούς δεχόταν, τούς κερνοῦσε καί θυσίαζε ὧρες πολλές µαζί τους γιά νά ἀκούση τά προβλήµατά τους, νά σηκώση τόν σταυρό τους, νά πάρη τόν πόνο τους, νά συµβουλεύση, νά ἐπιτιµήση, νά θεραπεύση, ἀκόµη καί νά τούς διασκεδάση, χωρίς καθόλου νά ὑπολογίζη, ἄν ὁ ἴδιος ἦταν ἄγρυπνος, νηστικός, διψασµένος, κουρασµένος, ἄρρωστος.
Σύν τῷ χρόνῳ ὅµως ὁ ἀριθµός τῶν ἐπισκεπτῶν αὐξήθηκε ὑπερβολικά˙ ξεπερνοῦσε τά ὅρια τῆς ἀντοχῆς του. Ἔλεγε ἐξοµολογητικά: «Δέν ὁρίζω τόν ἑαυτό µου. Ἔχω γίνει πρόγραµµα τῶν ἀνθρώπων. Παλαιά ὁ νοῦς µου βυθιζόταν στήν εὐχή. Τώρα ζῶ τά προβλήµατα τῶν ἀνθρώπων. Πολλές φορές πετιέµαι στόν ὕπνο!».
Παρ᾿ ὅτι ὅµως τούς δεχόταν ὅλους, ὁ κόσµος δέν τόν ἀλλοίωσε˙ δέν τόν ἐκκοσµίκευσε. Ἀντίθετα ὁ Γέροντας µέ τήν χάρι τοῦ Θεοῦ µεταµόρφωνε τούς ἀνθρώπους.
Από το ββλίο:
ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (1924-1994)
Ὁ Ἀσυρµατιστής τοῦ Στρατοῦ καί τοῦ Θεοῦ
του Σχη (ΤΘ) Δημητρίου Καραΐσκου
https://paraklisi.blogspot.com
