Άγιος Μάξιμος της Μόσχας ο δια Χριστόν σαλός
Ο άγιος έζησε τον 15ο μ.Χ. αιώνα στη Μόσχα, οπού τριγυρνούσε σχεδόν γυμνός σε όλες τις εποχές, αγνοώντας τις άσχημες κλιματολογικές συνθήκες του Ρωσικού χειμώνα.
Έψεγε τα κακώς έχοντα και ιδιαίτερα τους πλούσιους της εποχής του, πού εκμεταλλεύονταν τη φτώχια του κόσμου για να πλουτίζουν σε βάρος του. Μετά αποσύρθηκε σε κάποιο κοντινό δάσος αλλά συνέχισε να επισκέπτεται τη Ρωσική πρωτεύουσα για να ελέγχει τους ανθρώπους, ενώ παράλληλα νουθετούσε και παρηγορούσε όσους το είχαν ανάγκη. Μερικά λόγια πού έλεγε στους κατά καιρούς συνομιλητές του είναι τα ακόλουθα:
«Αλίμονο, Θεέ μου, Θεέ μου! Τί συμφορά. Δεν υπάρχουν τώρα πια Χριστιανοί. Σχεδόν όλοι έχουν γίνει εχθροί του Χριστού. Λένε πώς είμαι τρελός, αλλά καλέ μου, δίχως σαλότητα δεν μπαίνουμε μέσα στη Βασιλεία του Θεού. Για να ζήσουμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο πρέπει να ‘μαστε τρελοί. “Όσο οι άνθρωποι θα είναι λογικοί και με ξηρά μυαλά, η Βασιλεία δεν θα ‘ρθει στη γη».
«Δίχως προσευχή όλες οι αρετές είναι σαν δέντρα χωρίς χώμα. Τώρα πια δεν υπάρχει προσευχή μέσα στη ζωή των Χριστιανών. Ο ίδιος o Κύριος ημών προσευχόταν. Ο Χριστιανός, φίλε μου, είναι ένας άνθρωπος προσευχής. Οι άνθρωποι πιστεύουν πώς πρώτα πρέπει ν’ αγαπούν τους ανθρώπους κι’ έπειτα ν’ αγαπούν τον Θεό. Κι’ εγώ το ίδιο έκανα. ‘Αλλ’ αυτό δεν χρησιμεύει σε τίποτα. ‘Οταν αντιθέτως άρχισα ν’ αγαπώ τον Θεό πρώτα απ’ όλα μέσα σ’ αυτήν την αγάπη βρήκα τον πλησίον μου και μέσα σ’ αυτήν την ίδια αγάπη του Θεού, οι εχθροί μου έγιναν επίσης φίλοι και θεία δημιουργήματα. Αν οι Χριστιανοί γύριζαν στη δύναμη της προσευχής θα αναζωογονούνταν. Προσεύχου πιό συχνά και η προσευχή θα γεννήσει μέσα σου την αγάπη του Θεού. Χωρίς την προσευχή δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον Χριστό. Ο θρόνος πάνω στον οποίο εμφανίζεται ο Αναστάς είναι οι καρδιές μας. “Όταν προφέρω τ’ όνομα του Αναστάντος Χριστού μεθώ από χαρά. Τότε μου φαίνεται πώς βλέπω τον Χριστό, όχι τόσο στον ουρανό, όσο ζωντανό ανάμεσα μας, αληθινό Βασιλέα της δόξης αναπαυόμενο επί των καρδιών μας».
«Είμαι ο τρελο-Μάξιμος και λέω πώς δίχως αυτή την τρέλα δεν μπορούμε να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία του Θεού. Αν τούτο είναι δυνατό, Κύριε ελέησον και σώσον και το διάβολο και όλες τις λεγεώνες του, γιατί έχει ακόμα την επίγνωση του Θεού και ίσως η επίγνωση να του δώσει το μέσον της μετάνοιας. Ιδού πώς σπλαχνίζομαι τη δημιουργία του Θεού».
Τα λόγια του αυτά μνημονεύονται από τον επισκέπτη του και μετέπειτα Αρχιμανδρίτη Σπυρίδωνα. Κοιμήθηκε ειρηνικά το 1433 μ.Χ, και το λείψανό του βρέθηκε το 1547μ.Χ., οπόταν και θαυματούργησε. Η ανακομιδή των λειψάνων του γιορτάζεται στις 13 Αυγούστου.
πηγή: iconandlight.wordpress.com
https://simeiakairwn.wordpress.com/
