Τόν Ἅγιο Γέροντα Εὐσέβιο Γιαννακάκη δὲν εὐτύχησα νὰ τὸν γνωρίσω. Ὅμως ἀπὸ ὅσα ἔζησα καὶ ζῶ, ἔχω ἔντονη τὴν αἴσθηση τῆς παρουσίας του. Ἐκεῖνος ἦρθε στὴ ζωή μου, μετὰ τὴν κοίμησή του, χωρὶς ἐγὼ νὰ τὸν καλέσω καὶ θεράπευσε τὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα μου.
Πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ ἀπὸ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν ἅγιο Γέροντα θέλω νὰ κάνω γνωστὸ τὸ μεγάλο θαῦμα ποὺ ἔγινε σὲ μένα μὲ τὴ δική του θαυμαστὴ ἐπέμβαση:
Γύρω στίς 15 Δεκεμβρίου 2013 βρισκόμουν στό σπίτι μου, ὕστερα ἀπό ἕνα σοβαρό χειρουργεῖο (ὄγκος στὸν οὐρανίσκο). Ἐνῶ καθόμουν στό τζάκι, τὰ ξημερώματα, βλέπω, σάν σέ ὅραμα, ὅτι κατέβαινα ἕνα χωματόδρομο, σάν νά πήγαινα στό Μοναστήρι τῆς Ἱ.Μ. Πεπελενίτσας. Στὸν δρόμο συνάντησα δυό μοναχούς, οἱ ὁποῖοι μοῦ εἶπαν: «Πήγαινε - πήγαινε, ἔχεις ἀργήσει, κι ἐκεῖ πού θά φθάσεις θά σοῦ πεῖ, θὰ σοῦ τὰ ψάλλει ὁ Γιαννακάκης (σάν νά μοῦ ἔλεγαν ὅτι θά μέ μαλώσει).
Μόλις συνῆλθα προσπαθοῦσα νὰ ἐξηγήσω, γιατὶ θὰ μὲ ἐπέπληττε ὁ Γέροντας. Σκέφθηκα ὅτι μέ καλοῦσε νά πάω στό Μοναστήρι του, γιατί δέν εἶχα ἐκπληρώσει κάποιο τάμα πού εἶχα κάνει στὴν Παναγία τῆς Πεπελενίτσας, τῆς ὁποίας ἡ εἰκόνα φυλασσόταν στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου του Θεολόγου (μετὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Μονῆς ἀπὸ τὴν πυρκαϊὰ τὸ 2007). Τὴν ἴδια μέρα, λοιπόν, μέ τή σύζυγό μου καὶ τό παιδί μου πήγαμε στὸ Μοναστήρι τό τάμα στὴν Παναγία (κι ἤμασταν ἥσυχοι ὅτι ἔγινε ἡ ἐκπλήρωση).
Ὅμως στὴν πραγματικότητα δὲν ἦταν τὸ τάμα ὁ λόγος ποὺ μὲ καλοῦσε ὁ Γέροντας. Ἀργότερα θυμήθηκα ὅτι μετὰ τὸ πρῶτο ἐκεῖνο χειρουργεῖο ποὺ εἶχα κάνει, κάποιος καλός μου φίλος, ὁ Ἀποστόλης, μοῦ εἶχε πεῖ ὅτι εἶδε στὸν ὕπνο του τὸν Γέροντα Εὐσέβιο ποὺ τοῦ παρήγγειλε τὰ ἑξῆς: «Νὰ πεῖς στὸν φίλο σου τὸν Μιλτιάδη νὰ ἔλθει στὸ Μοναστήρι». Ἐγὼ ὅμως, ἴσως ἐπειδὴ ἤμουν λίγο μετὰ τὴ νάρκωση, τὸ ξέχασα καὶ δὲν πῆγα. Ἔτσι ὅλα μέσα μου ἐξηγήθηκαν.
Νὰ σημειώσω ὅτι, ἐνόσω ζοῦσε ὁ Γέροντας, ἐγκυκλοπαιδικὰ μόνο ἤξερα ὅτι εἶναι ὁ Γέροντας τῆς Μονῆς αὐτῆς, στὴν ὁποία μάλιστα δὲν πήγαινα, γιατὶ δὲν εἶχα καλὸ λογισμὸ γιὰ τὸ μεγάλο κτήριο ποὺ εἶχε γίνει. Ἔλα ὅμως ποὺ τώρα μὲ κάλεσε ὁ Γέροντας γιὰ νὰ μοῦ δώσει δύναμη καὶ βοήθεια γιὰ ὅσα θὰ ἀκολουθοῦσαν. Ὁ Γέροντας μέ καλοῦσε, γιὰ νὰ βοηθήσει κι ἐμένα καί τήν οἰκογένειά μου νά ἀντέξουμε ὅλα ὅσα θά ἐπέρχονταν.
Ἀπὸ τὴν πρώτη φορὰ ποὺ προσκύνησα στὸν τάφο του, ἔνιωσα τὴ χάρη ποὺ ἐκπέμπει. Ἐπιπλέον, μοῦ δημιουργήθηκε ὁ πόθος γιὰ μιὰ καλὴ ἐξομολόγηση, πράγμα ποὺ ἔγινε. Ἄρχισα νὰ κοινωνῶ τακτικὰ καὶ αὐτὸ μοῦ ἔδινε φτερά.
Λίγες μέρες μετά, στὶς 3 Ἰανουαρίου 2014, μοῦ εἶπαν ὅτι εἶχε γίνει λάθος στήν ἱστολογική ἐξέταση (βιοψία) καί δέν εἶχα καλοήθη ὄγκο ὑπερώας, ὅπως μοῦ εἶχαν πεῖ, ἀλλά καρκίνο. Καί ὡς ἐκ τούτου δέν εἶχε γίνει τό σωστό χειρουργεῖο, δηλαδή, ἡ ἐκτομή δέν ἦταν σωστή, ἔπρεπε νά ἦταν μεγαλύτερη, καί γι’ αὐτό στά ὅρια τῆς ἐκτομῆς ὑπῆρχαν καρκινικά κύτταρα. Ἄρα ἔπρεπε νά ξαναγίνει χειρουργεῖο μέ πολύ μεγαλύτερη ἐκτομή καί στὴ συνέχεια ἀκτινοβολίες.
Φανταστεῖτε σέ ποιά ψυχολογική κατάσταση ἤμουν. Νά ξέρεις ὅτι ἔχεις χειρουργηθεῖ γιά καλοήθεια καί ξαφνικά νά μαθαίνεις γιά καρκίνο. Ὁ Γέροντας ὅμως, πού μέ εἶχε καλέσει, μέ βοήθησε κι ἐμένα καί τήν οἰκογένειά μου νά ἀντέξουμε ὅλα ὅσα θά ἐπέρχονταν.
Ἐπειδὴ εἶχα χάσει τὴν ἐμπιστοσύνη μου γιὰ τὶς ἱστολογικές, πῆρα ὅλα τὰ πλακάκια καὶ τοὺς κύβους μὲ τὰ παρασκευάσματα καὶ τὰ πῆγα στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Ὁ κ. Κίττας ἦταν ὁ διευθυντὴς τοῦ Παθολογοανατομικοῦ ἐργαστηρίου τοῦ Πανεπιστημίου καὶ Καθηγητὴς τῆς ἕδρας τῆς Παθολογοανατομίας. Τὰ ἐξέτασε ὅλα προσεκτικὰ καὶ ἀποφάνθηκε ὅτι καὶ στὴν πρώτη καὶ στὴ δεύτερη ἐπέμβαση στὸ Νοσοκομεῖο τοῦ Ρίου οἱ ἱστολογικὲς ἔδειχναν ὅτι εἶχα καρκίνο. Μάλιστα, στὴ δεύτερη ἐπέμβαση στὰ ὅρια τοῦ ἐξαιρεθέντος ὄγκου ὑπῆρχαν καρκινικὰ κύτταρα, ποὺ σήμαινε ὅτι εἶχε μείνει μέρος τοῦ καρκίνου στὸ στόμα μου.
Ἔχασα τὸν κόσμο κάτω ἀπὸ τὰ πόδια μου. Σκεφτόμουν ὅτι ὁ μικρὸς Δημήτρης θὰ μείνει χωρὶς πατέρα, πῶς θὰ μεγάλωνε, τὶ θὰ γινόταν. Ἡ σύζυγός μου προσπαθοῦσε νὰ μοῦ δώσει κουράγιο, ἀλλὰ μόλις σκεπτόμουν τὸ παιδὶ ἔχανα τὰ πάντα. Τὰ μάτια μου δὲν μποροῦσαν νὰ σταματήσουν νὰ κλαῖνε. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴ θλίψη ἦρθε νὰ μοῦ δώσει δύναμη καὶ κουράγιο ἡ Ἀδελφότητα τῆς Μονῆς, ἡ ὁποία μᾶς στήριξε μὲ ἀδελφικὴ ἀγάπη. Νά, λοιπόν γιατὶ μοῦ εἶχε ἐμφανισθεῖ στὸ ὅραμα ὁ Γέροντας Εὐσέβιος. Τώρα πιστεύω πὼς ἦταν, γιὰ νὰ μπορέσω ν’ ἀντέξω ὅλα αὐτὰ ποὺ θὰ ἐπακολουθοῦσαν καὶ μὲ τὶς πρεσβεῖες του νὰ γίνει τὸ θαῦμα…
Στό κελί του μέσα ἄκουσα τήν πιό θερμή προσευχή ἀπό τό παιδάκι μου (ἦταν τότε 4 χρόνων): «Πάτερ Εὐσέβιε Γιαννακάκη, κάνε τόν πατεράκο μου γρήγορα καλά». Πήγαινε κάτω ἀπὸ τὴ φωτογραφία του στὸ εἰκονοστάσι μας καὶ φώναζε:
—Γέροντα Εὐσέβιε Γιαννακάκη, κάνε γρήγορα τὸν Πατεράκο μου καλά, σοῦ λέω!
—Πῶς μιλᾶς ἔτσι στὸν Γέροντα, παιδάκι μου; τοῦ ἔλεγε ἡ σύζυγός μου.
—Ὁ Γέροντας εἶναι φίλος μου, τῆς ἀπαντοῦσε.
Καὶ ὁ Γέροντας ἄκουσε τό παιδάκι αὐτό καί τίς Μοναχές πού εἶχαν τήν εὐλογία νά τόν ἔχουν Γέροντα. Καί ποιό εἶναι τό θαῦμα;
Ἦρθε ἡ Παρασκευή, 7 Φεβρουαρίου 2014 γιά τό τρίτο ἐκτεταμένο χειρουργεῖο στόν Εὐαγγελισμό. Περίμενα στὸ δωμάτιό μου νὰ ἔρθουν νὰ μὲ πάρουν. Ἔνιωθα μέσα μου πανικό, ταραχὴ καὶ στενοχώρια μεγάλη, στὴ σκέψη ὄχι μόνο τοῦ χειρουργείου ποὺ θὰ μοῦ ἄφηνε σοβαρὴ ἀναπηρία ἀλλὰ καὶ ὅλων ὅσων θὰ ἀκολουθοῦσαν. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ κρατάω στό χέρι μου τόν Γέροντα καί προσεύχομαι. «Γέροντά μου, τώρα σὲ χρειάζομαι, τοῦ εἶπα μὲ πόνο, βοήθησέ με».
Καί ξαφνικά μέσα στό κλειστό δωμάτιο ἦλθε ὁ ἴδιος, σὰν μιά λεπτὴ αὔρα ποὺ μὲ τύλιξε. Τὰ παράθυρα ὅλα κλειστά, κλιματιστικὸ δὲν ὑπῆρχε στὸ δωμάτιο. Δέν ξέρω γιά πόση ὥρα ἔνιωθα αὐτὴ τὴν αὔρα. Ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἔγινα ἄλλος ἄνθρωπος. Ἡ ταραχή καί ὁ φόβος ἐξαφανίστηκαν. Ἡ ψυχή μου γαλήνεψε. Καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν αὔρα, ἤμουν σίγουρος στὸ βάθος ὅτι ὅλα τελείωσαν. Ἄρχισε μιὰ σειρὰ ἀπὸ θαύματα:
Ἔνιωσα τὸν Ἅγιο Γέροντα Εὐσέβιο νὰ μὲ παίρνει ἀπὸ τὸ χέρι νὰ μὲ κατεβάζει στὸ χειρουργεῖο. Κατέβηκα σάν νά πήγαινα μιά βόλτα στήν ἐξοχή. Εἶχα τήν πεποίθηση ὅτι δι’ εὐχῶν του ὅλα θά πᾶνε καλά. Καί ὄντως ἔτσι ἔγινε. Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νά εἶναι ἕνα πολύ δύσκολο χειρουργεῖο ποὺ θὰ διαρκοῦσε πέντε καί πλέον ὧρες - ὅπως μᾶς εἶπε ὁ χειρουργός - δὲν κράτησε οὔτε δύο. Μοῦ ἀφαίρεσαν τή μισὴ ἄνω γνάθο καὶ τὴν ὑπερώα. Τὸ πρόσωπό μου θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι παραμορφωμένο μετὰ τὴν ἐπέμβαση, κι ὅμως βγῆκα ἀψεγάδιαστος, δέν φαίνεται σχεδόν τίποτα. Καὶ τὸ ἐκπληκτικὸ εἶναι ὅτι μιὰ ὥρα μετά τήν ἐγχείρηση μιλοῦσα κι εἶχα ὅλες μου τίς δυνάμεις, σάν νά μήν εἶχα μπεῖ στό χειρουργεῖο. Στὴ συνέχεια ἡ ἀνάρρωση ἀπὸ τὴν ἐπέμβαση ἦταν ταχύτατη.
Καί τό μέγα θαῦμα: Ὅλες οἱ ἱστολογικὲς βγῆκαν ἀρνητικές σὲ ὅ,τι ἀφαίρεσαν, καὶ δὲν ἦταν καὶ λίγα. Μισὴ γνάθος καὶ ὑπερώα. Δηλαδή, δὲν ἔχω πλέον καρκίνο, γιατὶ ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας «στήν πορεία ὅλα ἀλλάζουν» καί «ὁ μεγαλύτερος ἰατρός εἶναι ὁ Χριστός».
Τήν ἱστολογική τὴν περίμενα ἕνα μήνα, ἑνάμισι μήνα, ὅμως καμία ἀπάντηση. Στούς δυό μῆνες πῆγα μόνος μου στό παθολογοανατομικό τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Μοῦ λέει ἡ διευθύντρια κ. Βουρλάκου:
— Ἐσύ εἶσαι ὁ Μιλτιάδης Μ.; Μᾶς παίδεψες πολύ. Δυό μῆνες ψάχνουμε στό δικό σου παρασκεύασμα πολλοί γιατροί, δέν βρήκαμε οὔτε ἕνα καρκινικό κύτταρο. (!) Στήν προηγούμενη ἱστολογική εἶχες καρκίνο μέχρι τά ὅρια τῆς ἐκτομῆς, τώρα οὔτε ἕνα καρκινικὸ κύτταρο δέν ὑπάρχει. Ὅταν εἶδα τὴ γνάθο σου, ὑπέθεσα ὅτι ἦταν γνάθος ἀπὸ αὐτοκινηστικὸ ἀτύχημα τόσο καθαρὴ ἦταν.
— Εἶστε σίγουρη; Μήπως πρέπει νά τά πάω νά τά ἐξετάσουν καί κάπου ἀλλοῦ; τή ρώτησα.
Μὲ κοίταξε καὶ μοῦ ἀπάντησε μὲ βεβαιότητα:
—Ὑπογράφω ὅτι ἀπό τότε ποὺ χειρουργήθηκες στό Ρίο μέχρι καί πού χειρουργήθηκες σέ μᾶς ἤσουν γεμάτος καρκίνο. Τώρα δέν βρήκαμε τίποτα. Πράγμα πού δέν ἐξηγεῖται ἰατρικά...
Οἱ γιατροὶ ἔψαχναν δύο μῆνες τὸν καρκίνο.
Ὁ καρκίνος χάθηκε! Ἐξαφανίστηκε!
Ὁπότε γλίτωσα καί τό Γολγοθά καί τόν ἐφιάλτη τῶν ἀκτινοβολιῶν, μέ ὅλες τίς μόνιμες ζημιές πού θά ἐπέφεραν στόν ἤδη ἐπιβαρυμένο ὀργανισμό μου.
Μετά τό χειρουργεῖο, σέ μιά ἐπίσκεψη πού ἔκανα στόν χειρουργό μου στὸν Εὐαγγελισμό, ὅπου μέ βρῆκε πολύ καλά, τοῦ χάρισα τή βιογραφία καί μιά μικρή φωτογραφία τοῦ Γέροντα Εὐσεβίου. Τήν πῆρε συγκινημένος στά χέρια του καί εἶπε: «Αὐτός, λοιπόν, ἦταν μαζί μου στό χειρουργεῖο»; Ἔτσι ἑρμήνευσε ὁ ἴδιος πῶς ἡ ἐπέμβαση ἔγινε τόσο εὔκολα καί γρήγορα καί τό ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ ἐξαφάνιση τοῦ καρκίνου.
Σήμερα πλέον, Ὀκτώβριος τοῦ 2017, μετά ἀπό 3 χρόνια καί 6 μῆνες, ἥσυχος καί γαλήνιος γράφω αὐτή τή μαρτυρία, γιὰ νά γνωρίσουν κι ἄλλοι τό θαῦμα πού ἐπιτελέστηκε σ’ ἐμένα καί στήν οἰκογένειά μου, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Παναγίας μας καί τοῦ Γέροντα Εὐσεβίου Γιαννακάκη, πρός δόξαν τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. Εὐλογημένο τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου μας!
Τό θαῦμα ἐκτός ἀπό σωματικό ἦταν καί ψυχικό. Ψυχική καί πνευματική ἴαση ἔνιωσα πρῶτα καί ὕστερα σωματική. Πνευματική ἀναγέννηση, πού μοῦ ἐνέπνευσε ἡ ζωή καί τά λόγια τοῦ π. Εὐσεβίου καί ἡ εὐλογημένη Ἀδελφότητα πού ἄφησε στό Μοναστήρι του. Μὲ τὶς ἅγιες εὐχὲς τοῦ ὁσίου Γέροντα ἡ Ἱ. Μ. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου μέ τήν Ἀδελφότητά της νά στέκεται πάντα σάν φάρος στίς φουρτοῦνες καί σάν κιβωτός στούς κατακλυσμούς. Ὅπως στάθηκε καί στέκεται σέ μένα καί στήν οἰκογένειά μου καί σέ ὅλους ὅσους προστρέχουν καί ἔρχονται σ΄αὐτό τό πνευματικό καταφύγιο. Στό καταφύγιο, πού τόν κάθε προσκυνητή τόν ὑποδέχονται «ἐπίγειοι ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ».
Ἅγιε Γέροντα, Ἅγιε Εὐσέβιε, Σ’ εὐχαριστῶ γιατὶ ἤμουν τυφλὸς καὶ μοῦ ἄνοιξες τὰ μάτια, γιὰ νὰ γνωρίσω τὸν Γλυκύτατο Ἰησοῦ μας καὶ μ’ ἔκανες πολὺ εὐτυχισμένο. Ἀναγεννηθήκαμε πνευματικὰ καὶ βιώνουμε καταστάσεις ποὺ ποτὲ δὲν εἴχαμε νιώσει…
Ὁ πατὴρ Εὐσέβιος ζεῖ ὄχι μόνο στοὺς Οὐρανοὺς ἀλλὰ καὶ ἀνάμεσά μας (τὸ ἔχω βιώσει πάρα πολλὲς φορὲς αὐτό). Ἡ δύναμη πού ἔπαιρνα καί παίρνω πάντα, προσκυνώντας τόν τάφο τοῦ Γέροντα καί πηγαίνοντας στό κελί του, δέν περιγράφεται. Τόν νιώθω κοντά μου. Τὸν ἔχουμε μέσα στὸ σπίτι μας. Ἔχουμε ἕναν Ἅγιο μέσα στὸ σπιτικό μας καὶ μποροῦμε νὰ τοῦ μιλᾶμε, νὰ τὸν παρακαλοῦμε, νὰ προσευχόμαστε. Δὲν ξέρετε τὶ γαλήνη εἶναι αὐτὴ σ’ ὅλη τὴν οἰκογένειά μας!
Γι΄ αὐτό τόν εὐχαριστοῦμε καί τόν δοξάζουμε κάθε μέρα, κάθε ὥρα, κάθε στιγμή καί τόν ἔχουμε πλέον καθοδηγητή τῆς ζωῆς μας. Τόν ἔχουμε δάσκαλο, αὐτόν πού ἔζησε γιά 35 χρόνια μέσα στόν πόνο καί τούς πονεμένους στό Ἱπποκράτειο νοσοκομεῖο. Αὐτόν, πού ἦταν ὅλος ταπεινοφροσύνη, συγχωρητικότητα καί ἀγάπη. Ἀπέραντη ἀγάπη γιά τόν κάθε ἄνθρωπο ἀκόμη καί γι΄ αὐτούς πού τόν εἶχαν βλάψει. Αὐτόν, πού εἶχε καθαρίσει τήν καρδιά του ἀπό κάθε ἁμαρτία καί γι΄ αὐτό ἀξιώθηκε νά λάβει τά χαρίσματα τῶν Ἁγίων καί τήν αἰώνια ζωή. Αὐτόν, πού ἦταν δοχεῖο τῆς χάριτος, πού ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί φώτιζε καί φωτίζει, καθοδηγοῦσε καί καθοδηγεῖ τούς χαμένους στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ.
Εἶμαι σίγουρος ὅτι ἀπό κεῖ ψηλά πού εἶναι, κοντά στόν Χριστό μας, στήν Παναγία μας καὶ στούς Ἁγίους μᾶς προστατεύει. Δέν ξέρω ἄν εἶναι σωστό ἤ ὄχι, ἄν εἶναι ἁμαρτία, ἐγώ ὅμως τόν νιώθω Ἅγιο. Γιά μένα εἶναι ὁ Ἅγιος Εὐσέβιος. Δέν ξέρω μέ ποιό ὄνομα θά ἀνακηρυχθεῖ κάποτε, ἀλλά σίγουρα θά ἀνακηρυχθεῖ Ἅγιος.
Ὅλοι μας νιώθουμε πὼς ὁ Γέροντας ἦταν καὶ εἶναι ἕνας Ἅγιος. Τοὺς Ἁγίους δὲν τοὺς κάνει ἕνα χαρτί, μιὰ Πατριαρχικὴ πράξη. Ἁπλῶς μιὰ Πατριαρχικὴ πράξη ἀναγνωρίζει αὐτὸ ποὺ βιώνει ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία, ἡ συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Μιλτιάδης Μ.
-----------------------------------------------------------------------
Σημείωση ιστολογίου:
· Η παρούσα ανάρτηση του ιστολογίου «Αγιοπνευματικά» αποτελεί την πρώτη κατ΄ αποκλειστικότητα δημόσια δημοσίευση της θαυματουργικής θεραπείας του κυρίου Μιλτιάδη Μ. με τη χάρη του Θεού και τη θαυμαστή επέμβαση του ηγιασμένου Γέροντος, Ευσέβιου Γιαννακάκη. Τη μαρτυρία, μας προσκόμισε ιδιοχείρως καταγεγραμμένη σε CD, ενώ τα πλήρη στοιχεία του βρίσκονται στη διάθεση παντός ενδιαφερόμενου.
· Τη φιλολογική επιμέλεια του κειμένου ανέλαβε η ευλογημένη Αδελφότης των μοναζουσών στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο Βερίνο Αιγιαλείας (της Ιεράς Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας), η οποία ευτύχησε να έχει κτίτορα και απλανή πνευματικό πατέρα και οδηγό τον μακαριστό Γέροντα.
· Το όλο εγχείρημα για την παρούσα δημοσίευση έχει την ευλογία του πατρός Θεοφάνους, θεοφώτιστου Αγιορείτη ιερομονάχου και σύγχρονου πνευματικού πατρός της Αδελφότητος, γίνεται δε προς δόξαν Θεού, θεία παρηγορία και παιδαγωγία των ψυχών ημών. Αμήν!
https://agiopneymatika.blogspot.com
