Ακόμα και η σύζυγός μου δεν δέχεται πάντα τις αλλαγές μου και, σε μια στιγμή, έφτασε να με αποκαλέσει έτσι: "Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ"...

Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης.
Σιώπα καί εἰρήνευε.
Ὁ πολύλογος, ἔστω κι ἄν εἶναι ρήτορας, πνευματικά δέν εὐδοκιμεῖ.

Διδαχὲς Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως
Οἱ πειρασμοὶ παραχωροῦνται γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ κρυμμένα πάθη, νὰ καταπολεμηθοῦν κι ἔτσι νὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καὶ αὐτοὶ δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους.

Οι Άγιοι, παιδιά, επήγαιναν στην έρημο να ξεριζώσουν το υποσυνείδητο. Τρομακτικά δύσκολο πράγμα. Δεν μπορούμε να το κάνουμε εμείς.

Τι να πει κανένας για εκείνους που λέγονται χριστιανοί, που πάνε στην εκκλησία και παρακαλούνε τον Θεό να τους βοηθήσει στη ζωή,
Σαν σήμερα πάρθηκε η Πόλη από τον σουλτάνο Μεμέτη στο 1453, μέρα Τρίτη, βγαίνοντας ο ήλιος. Μια τέτοια ιστορία δεν μπορεί να τη γράψει άξια κανένας. Δεν πιστεύω να βρίσκεται τέτοιος μεγάλος μάστορης.

Ο ομότιμος καθηγητής της Ιατρικής Αθηνών Παναγιώτης Δημάκος συγκλονίζει με την περιγραφή περίπτωσης Θείας παρέμβασης στο χειρουργείο,

Την 1η Ιουνίου τιμάται από την Εκκλησία μας η ανάμνηση της απαλλαγής της νήσου Λευκάδας από την αρρώστια πανώλη, το έτος 1743
Το νησί της Λευκάδος περί τα μέσα του 18ου αιώνος μ.Χ. πέρασε μια μεγάλη δοκιμασία από το λοιμό της πανώλης.

Είχε πάει κάποιος παππάς σε ένα κέντρο, στο οποίο διασκέδαζαν κάποιοι μαθητές λυκείου. Και αντί χαιρετισμού, τους λέει:

Μια ψυχωφελής πραγματική ιστορία, μήπως ξυπνήσουμε και καταλάβουμε τι δύναμη έχουν τα μυστήρια της εκκλησίας μας, διηγείται ο ευλογημένος Γέροντας Νίκων από τη νέα Σκητη του Αγίου Όρους.

Το Άγιον Όρος είναι ένας τόπος μυστηρίου, που μιλάει πολύ έντονα η σιωπή, δηλαδή αυτή η ίδια η αιωνιότης, αφού η σιωπή είναι η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος.

Οι δυστυχίες που βρήκαν το γένος μας, όπως βλέπομε, είναι εν συντομία οι εξής. Οι καιροί είναι από κάθε εποχή οι πιο δύσκολοι. Πονηρές οι ημέρες, το τέλος του χρόνου, τα γηρατειά του κόσμου, το ξεψύχισμα του σύμπαντος.

Κάποτε πολὺ παλιὰ σὲ ἕνα μοναστήρι στὸ Άγιον Ὅρος, πρὶν ἀκόμα ἡ ἀνθρωπότητα μάθει τί εἶναι τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ἦταν μία μικρὴ ἀδελφότητα νέων κατὰ βάσει μοναχῶν μὲ τὸν Γέροντά τους, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ αὐτὸς σχετικὰ νέος.

*Όπως και τότε (πριν την πτώση της Πόλης) έτσι και σήμερα υπάρχει μεγάλη ηθική και πνευματική κατάπτωση στην κοινωνία. Γι’ αυτό: «ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας».

Στα μελαγχολικά φώτα των πολυκατοικιών, στα νοσοκομεία και φυλακές, στους δρόμους και τις ρίμες της ζωής, στα αζήτητα και το περιθώριο υπάρχουν άγιες ψυχές, που ομολογούν Χριστό.

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
Μὲ ρωτᾶς , ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ποὺ προέρχεται ἡ σημερινὴ κρίση , καὶ τί σημαίνει αὐτὴ . Ποιὸς εἶμαι ἐγὼ γιὰ νὰ μὲ ρωτᾶς γιὰ ἕνα τόσο μεγάλο μυστικὸ ;

Κάποια κυρία μάς διηγήθηκε το παρακάτω θαυμαστό γεγονός, που συνέβη αφού είχε κοιμηθή ο Γέροντας [πατήρ Ευμένιος Σαριδάκης (1931-1999)].

Στα πνευματικά του παιδιά ό στάρετς Ζωσιμάς δίδασκε να σέβονται και να αγαπούν την Αγία Τριάδα. Ό Θεός είναι Ένας, αλλά και Τριάς, και αυτό το μυστήριο της Αγίας Τριάδος

Κάποιοι δεν πιστεύουνε αυτό που έχει συμβεί.

Εργαζόταν ως δημοσιογράφος, τηλεοπτικός παραγωγός γνωστό πολύ γνωστή στην Ρουμανία και αποφάσισε να ακολουθήσει το κάλεσμα του Κυρίου και στράφηκε στο μοναχισμό.

Κάποιος ιερεύς, προ του 1940, καθώς μου διηγείτο ένας εγγονός του, πήγε ένα πρωινό, πού ήταν γιορτή, στην Εκκλησία, για να λειτουργήσει. Τα καντήλια ήταν όλα σβηστά, γιατί από κάποιο σπασμένο τζάμι έμπαινε αέρας.

Μάς έλεγαν στο γυναικείο μοναστήρι στο Μίρκοβατς εκεί πίσω άπ’ τά Σκόπια αυτό τό ασυνήθιστο συμβάν.
Σ’ αυτό τό μοναστήρι υπάρχει ένα αγίασμα.

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις που διαδραματίζονται στην πολιτική σκηνή της χώρας και κυρίως το αρνητικό κλίμα που υπάρχει για την πολιτική, τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους προς τους πολίτες, γίνονται πιο επίκαιρα από ποτέ τα λόγια που είχε πει ο Γέροντας Παΐσιος.
Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ο κ. Κωνσταντίνος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στη Λάρνακα του Οσίου Ρώσου.

Κάποτε είχε πάει ένας κοσμικός στην Σκήτη των Καυσοκαλυβίων στο Άγιο Όρος, για να γίνει Μοναχός. Οι Πατέρες όμως της Σκήτης δεν τον δέχονταν,

Ένας νέος καταλαμβανόμενος από τη σκέψη, ότι και οι αιρετικοί με τα καλά έργα θα σωθούν, πήγε μετά την απόλυση της Ιερής Λειτουργίας στο κελί του λεγόμενου Διδασκάλου και είπε σε αυτόν:

Θα σου πώ τί έμαθα αυτές τις μέρες.
Στα νοσοκομεία υπάρχει πολύς περισσότερος κόσμος από ό, τι φαντάζεσαι.

ΤΟΥ NIKOLAI KOLCHURISKY
Eϊνε ένα Αυγουστιάτικο πρωϊνό και ή ομίχλη, έχει πέσει πάνω στα όμορφα χωράφια του χωριού. Μιά ξύλινη εκκλησία προβάλλει. Μπαίνω μέσα κι ακούω τις όμορφες μελωδίες ψάλλουν τρεις ηλικιωμένες γυναίκες μέ καθαρές και ζεστές φωνές.

Το αναμμένο καντήλι
Στη συνοικία Φατίχ της Κωνσταντινούπολης βρίσκεται το Γκιουλ τζαμί, το οποίο στεγάζεται στον πρώην βυζαντινό ναό της Αγίας Θεοδοσίας, τον οποίο οι Οθωμανοί μετέτρεψαν σε τέμενος μετά την Άλωση.

Όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, έτσι και σήμερα: Ξυπνάς με ένα ολόκληρο ποτάμι λυγμών σταματημένο στην πάνω άκρη του λαιμού σου, να σε πνίγει.
Ἀπὸ αὐτὸ θὰ ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις καὶ θὰ πλανήσουν πολλοὺς ἀνθρώπους. Ὁ ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους θὰ ἐνεργεῖ μὲ πονηρία, μὲ σκοπὸ νὰ ἑλκύση ἐντὸς τῆς αἱρέσεως ἐὰν ἦτο δυνατὸν ἀκόμη καὶ τοὺς ἐκλεκτούς.

*Θαυμαστά περιστατικά από το ιεραποστολικό κλιμάκιο της Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους στο Μπουρουντί της Αφρικής.

«Όταν όμως θα ξαναπάρουμε την Πόλη, η Αγία Τράπεζα, που μένει στην άμμο του βυθού, θ ανέβει στην επιφάνεια όπως ανεβαίνει ο δύτης. Θ’ αρμενίσει μόνη της κατά το Βυζάντιο και θα την πάρουμε από ‘κει που θ’ αράξει…»

Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης σαν σήμερα, στις 29 Μαΐου 1453,

«Ἔχετε παρατηρήσει ποιοὶ ἄνθρωποι εἶναι ἀγαπητοὶ καὶ περιζήτητοι; Ὅσοι διακονοῦν, ὅσοι εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἤρεμοι καὶ πρόθυμοι νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν γνώμη τοῦ ἄλλου,

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh 1914- 2003)
Πολύ συχνά, θέτουμε στόν ἑαυτό μας καί μεταξύ μας ἕνα πολύ βασανιστικό ἐρώτημα. Πῶς μπορῶ νά ἀντιμετωπίσω τήν ἁμαρτωλή μου κατάσταση; Τί μπορῶ νά κάνω;

Πιο επίκαιρος από ποτέ ο Φρειδερίκος Νίτσε. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο "Η Γέννηση της Τραγωδίας" (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15,ο Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι ο Νίτσε είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.

Ένα από τα ισχυρότερα αμυντικά πλεονεκτήματα που είχε η Κωνσταντινούπολη ως πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας για πάνω από 1000 χρόνια ήταν τα απόρθητα τείχη της.

Πεντακόσια πενήντα χρόνια πέρασαν από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαϊου 1453. Τότε που ακούστηκε η κραυγή “Εάλω η Πόλις”
...Όταν προσεγγίζουμε την ιστορία εκκλησιαστικά, στην πραγματικότητα θεολογούμε. Ψηλαφούμε τα ίχνη της παρουσίας του Θεού μέσα στην ιστορία.
«Ουδέν εστιν έξωθεν του ανθρώπου εισπορευόμενον εις αυτόν ό δύναται αυτόν κοινώσαι, αλλά τα εκπορευόμενα εστί τακοινούντα τον άνθρωπον»
Αυτά τα λόγια του Χριστού οι άνθρωποι που δεν θέλουν να νηστεύουν τα ερμηνεύουν με τον δικό τους τρόπο.

Το βράδυ της 28ης Μαΐου 1453 ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος Παλαιολόγος απευθύνθηκε στους υπερασπιστές της Πόλης, λέγοντας τα παρακάτω:
Γράφει: Θεόφραστος Ανδρεόπουλος
Σαν σήμερα πριν από 565 χρόνια ο Ελληνισμός έχανε δια παντός (;) την πρωτεύουσά του την Κωνσταντινούπολη, από τα στίφη των τουρκικών βαρβαρικών ορδών.
"Ουκ εάλω η ρίζα, ουκ εάλω το φως! Ενυπάρχει στο φως η ψυχή σου, στη ρίζα το σώμα σου.
Ουκ εάλω η βασιλεύουσα ψυχή των Ελλήνων"
Νικηφόρος Βρεττάκος

Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Για το μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως
Φύλακος τοῦ τάφου τοῦ ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Είναι δυνατή, είναι εφαρμόσιμη η «γενετήσια ηθική«, μάλιστα στον αιώνα μας και την κοινωνία μας;

Ο Θεός δεν παρατηρεί την επιφάνεια εκείνων που λέμε και κάνουμε, αλλά τις διαθέσεις των ψυχών και το σκοπό για τον οποίο κάνομε κάτι απ' όσα φαίνονται, ή λέμε κάτι απ' όσα νοούνται...
π. Σπυρίδων Σκουτής
Mεγάλο πράγμα η παρακολούθηση και η συνειδητοποίηση των λογισμών και των πράξεων μας.
Αυτή η πρακτική ανοίγει δρόμους αγιότητος.