«Αυτοί που δεν είναι καλά πνευματικά, είναι μερικοί ιερωμένοι που σπουδάζουν ψυχολογία, για να βοηθήσουν τις ψυχές (με ανθρώπινες τέχνες).» (Ἅγιος Παΐσιος)Tα πάθη, εἶναι «ἀρρωστία τῆς ψυχῆς», ἀλλά καί τοῦ σώματος.
Σύμφωνα με τον Ἅγιο Συμεών το Νέο Θεολόγο: «Όπως είναι η αρρώστια στο κορμί, έτσι είναι και η αμαρτία στην ψυχή. Γι΄ αυτό η ιατρική των ψυχών δεν καταγίνεται με τίποτ΄ άλλο, παρά μόνο με την καταπολέμηση της αμαρτίας και των αιτίων της, των παθών». [1]
Δυστυχῶς ὑπάρχει ἀποπροσανατολισμός τοῦ σύγχρονου κόσμου ἀπό τον ψευτοδιαφωτισμό τῆς Δύσης, ἡ ὁποία δεν βλέπει προς τον Θεό γι’ αὐτό και ἡ ἄθεη γνώση της δεν μπορεῖ να θεραπεύσει τους ψυχικά πάσχοντας. Τα πάθη δεν θεραπεύονται παρά μόνο με την Θεία Χάρη. Μ’ αὐτήν και μόνο μ’ αὐτήν ὁ ἄνθρωπος γίνεται πνευματικά και ψυχικά ὑγιής. «Ο άνθρωπος, που δεν πιστεύει στο Θεό και στη μέλλουσα αιώνια ζωή» ἔγραφε ὁ μακαριστός Ἅγιος Παΐσιος, «καταδικάζει αιώνια τη ψυχή του, και μένει απαρηγόρητος και σ’ αυτή τη ζωή».
Νομίζω ότι όλη η προσπάθεια πρέπει να γίνει σ’ αυτή την κατεύθυνση∙ διότι βλέπουμε σχεδόν όλη την Ευρώπη που διέθεσε όλη την επιστήμη (την ανθρώπινη γνώση), για να διορθώσει [δήθεν] την εικόνα του Θεού∙ αλλά επειδή δεν είναι οι ίδιοι (σχεδόν όλοι) στραμμένοι προς τον Θεό, και δεν ζητάνε και την θεία Του επέμβαση, ταλαιπωρούνται συνέχεια, και ταλαιπωρούν συνέχεια μικρούς και μεγάλους∙ και από την φύση [εννοεί, το φυσικό περιβάλλον], την οποία σιγά-σιγά παραμορφώνουν, άρχισαν να παραμορφώνουν και τους ανθρώπους, και να τους «περιποιούνται» στα ψυχιατρεία με ηλεκτροσόκ». [2]
Οἱ σύγχρονοι ἱερεῖς ἐν πολλοῖς δυστυχῶς ἀσκοῦμε μία ἐκκοσμικευμένη ποιμαντική ἀσχολούμενοι μέ κοινωνική πρόνοια, δημοτικούς χορούς, χωρωδίες καί «ντουβάρια», παρά μέ τήν θεραπεία τῶν ψυχῶν.
«Βλέπω την καημένη την νεολαία» ἔγραφε ὁ μακαριστός Ἅγιος Παΐσιος, «ἐγκαταλειμμένη από πνευματικούς, γιατί οι περισσότεροι [πνευματικοί] ασχολούνται με την πρόνοια (ενώ υπάρχει η κοινωνική πρόνοια και κάνει καλύτερα τη δουλειά της στον τομέα αυτό), και το έργο του πνευματικού (δυστυχώς), το κάνουν ψυχίατροι, που οι περισσότεροι δεν παραδέχονται ψυχή, ή την παραδέχονται με τον δικό τους τρόπο, και δεν αναγνωρίζουν την αξία της ψυχής, που μια ψυχή αξίζει περισσότερο από όλον τον κόσμο, καθώς μας λέει ο Χριστός.
Εάν δεν υπήρχαν τα ψυχολογικά βιβλία, θα είχαμε λιγότερες αυτοκτονίες, γιατί πολλοί που τα διαβάζουν, καταδικάζουν τον εαυτό τους. Ενώ η χάρις του Θεού διώχνει και τα κληρονομικά και σκορπάει και χαρά».
«Δεν θα μᾶς ρωτήσει ἐμᾶς τούς ἱερεῖς ὁ Χριστός πόσες Ἐκκλησίες χτίσαμε, ἀλλά πόσες ψυχές μέ τή Χάρη Του σώσαμε.»
Ἔγραφε ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Αυτοί που δεν είναι καλά πνευματικά, είναι μερικοί ιερωμένοι που σπουδάζουν ψυχολογία, για να βοηθήσουν τις ψυχές (με ανθρώπινες τέχνες). Και το παράξενο είναι που οι δάσκαλοί τους οι ψυχολόγοι δεν πιστεύουν στον Θεό και δεν παραδέχονται ούτε ψυχή, ή την παραδέχονται με ένα δικό τους τρόπο (σχεδόν όλοι). Από αυτήν την πράξη τους οι κληρικοί αυτοί φανερώνουν ότι πνευματικά είναι άρρωστοι και έχουν ανάγκη από Αγιοπατερικές εξετάσεις. Και, αφού θεραπευθούν, τότε θα διακρίνουν και μόνοι τους το άρρωστο αυτό πνεύμα και θα γνωρίσουν παράλληλα και τη θεία Χάρη, για να χρησιμοποιούν στο εξής, στις ψυχές που πάσχουν, την θεία ενέργεια και όχι τις ανθρώπινες τέχνες».
«Όταν ο άνθρωπος βοηθηθεί να πιστέψει στο Θεό και στη μέλλουσα ζωή, την αιώνιο – συλλάβει δηλαδή το βαθύτερο νόημα της ζωής – και μετανοήσει, αλλάξει ζωή, έρχεται αμέσως η θεία παρηγοριά με τη Χάρη του Θεού, η οποία αλλοιώνει τον άνθρωπο, διώχνοντας και όλα τα κληρονομικά του.
Έτσι έγινε σε πολλούς ανθρώπους που μετανόησαν, αγωνίστηκαν με φιλότιμο ταπεινά, χαριτώθηκαν, έγιναν και Άγιοι και τους προσκυνάμε τώρα με ευλάβεια και ζητάμε και τις πρεσβείες τους, ενώ πριν είχαν πολλά πάθη και κληρονομικά».
«Επί παραδείγματι, ο Όσιος Μωυσής ο Αιθίοψ, ενώ πριν ήταν ο πιο αιμοβόρος ληστής, με κληρονομική κακία, μόλις πίστεψε στον Θεό, μετανόησε, ασκήθηκε, έφυγαν όλα τα πάθη, τον επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού και αξιώθηκε να λάβει ακόμα και το προφητικό χάρισμα. Πέρασε δε στην ευαισθησία ακόμα και το Μέγα Αρσένιο, ο οποίος ήταν από τη μεγαλύτερη αρχοντική οικογένεια της Ρώμης, με κληρονομικές αρετές και επιστημονική μεγάλη μόρφωση.
Επομένως, το παν είναι η Χάρις του Θεού. Την ψυχή μπορεί να την βοηθήσει μόνο χαριτωμένος Πνευματικός, με πίστη, που αγαπάει την ψυχή και την πονάει, γιατί γνωρίζει τη μεγάλη της αξία.
Την βοηθάει στη μετάνοια, την ξαλαφρώνει με την εξομολόγηση, την ελευθερώνει από το άγχος και την οδηγεί στον Παράδεισο ή πετάει το λογισμό με τον οποίο βασανίζει την ευαίσθητη ψυχή ο πονηρός, και θεραπεύεται.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρρώστια στον κόσμο από το λογισμό, όταν δηλαδή πείσει ο διάβολος τον άνθρωπο με λογισμούς ότι δεν είναι καλά.
Όπως δεν υπάρχει και ανώτερος γιατρός σ’ αυτές τις περιπτώσεις από τον έμπειρο Πνευματικό, που εμπνέει εμπιστοσύνη με την αγιότητά του και πετάει αυτούς τους λογισμούς από τα ευαίσθητα πλάσματα του Θεού και θεραπεύει ψυχές και σώματα δίχως φάρμακα, με τη Χάρη του Θεού, και τις εξασφαλίζει και τον Παράδεισο». [3]
Ἔλεγε ὁ μακαριστός Ἅγιος Πορφύριος: «Πίσω ἀπό τά ποικίλα ψυχικά - ψυχολογικά νοσήματα κρύβονται δαιμόνια καί πάθη μέ κυρίαρχο τόν ἐγωισμό». «Κύριον αἴτιον εἰς τήν κατάθλιψη καί σέ ὅλα αὐτά πού τά λένε πειρασμικά, σατανικά, ὅπως εἶναι ἡ νωθρότης, ἡ ἀκηδία, ἡ τεμπελιά, πού μαζί μ’αὐτά εἶναι τόσα ἄλλα ψυχολογικά, δηλαδή πειρασμικά πράγματα, εἶναι ὅτι ἔχεις μεγάλον ἐγωισμό μέσα σου». [4]
Κάνει ἐντύπωση, πού ὁ Ἅγιος ὅλα τά ἀνωτέρω «ψυχολογικά» τά ἀποκαλεῖ πειρασμικά, δηλ. δαιμονικά. Διακηρύσσει ὅτι εἶναι ἀποτελέσματα δαιμονικῶν ἐνεργειῶν, δαιμονικῶν ἐπηρρειῶν, τίς ὁποῖες βέβαια «ἐγκολπώνεται» ὁ ἄνθρωπος, με την ἐλεύθερη συγκατάθεση τοῦ αὐτεξουσίου του.
«Λοιπόν αυτό είναι το μυστικό» δίδασκε ὁ μακαριστός πολυχαρισματοῦχος Ἅγιος Πορφύριος, και συνέχιζε: «Έχω πολλά να σας πω πάνω σ’ αυτά που έχω ιδεί στη ζωή μου, από ανθρώπους, που κατείχοντο από τέτοια συναισθήματα, δηλαδή σατανικά συναισθήματα. Δηλαδή ο διάβολος, ο κακός εαυτός μας, κατορθώνει και παίρνει από τη μπαταρία της ψυχής μας, που έχει τη δύναμη για να κάνομε το καλό, την προσευχή, την αγάπη, τη χαρά, την ειρήνη, την ένωσή μας με το Θεό.
Αυτός κατορθώνει και μάς παίρνει αυτή την ενέργεια και την κάνει θλίψη, κατάθλιψη, και ξέρω πως τα λένε οι λεγόμενοι ψυχίατροι. Εμείς δεν τα λέμε έτσι, τα λέμε σατανική ενέργεια. Λέμε ακηδία, λέμε λογισμοί, και λέμε ο διάβολος της ακηδίας, ο διάβολος της πορνείας, ο διάβολος, ο διάβολος, ο διάβολος. Διάφοροι διάβολοι, για κάθε σατανική ενέργεια που μας δημιουργούν». [5]
Οἱ «λεγόμενοι ψυχίατροι», [6] παρατηροῦσε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, για να μην χρησιμοποιοῦν «τη λέξη» διάβολος (ὁ ὁποῖος ὑποκινεῖ τον ἄνθρωπο ὥστε να φέρεται ἐγωιστικά), ἔχουν ἐφεύρει, ἄλλες λέξεις. «Τα λένε» ἔλεγε «ανασφάλεια, τα λένε πολλές ονομασίες ... και τα έχουνε βγάλει έτσι για να μην λένε τον διάβολο, την λέξη του διαβόλου και πραγματικά η θρησκεία μας, το διάβολο έχει κάνει δόγμα. Άμα βγάλεις τον διάβολο, πάνε όλα της θρησκείας μας». [7]
Τα διάφορα λοιπόν ψυχικά-ψυχολογικά νοσήματα για να θεραπευθοῦν, θα πρέπει να ἀπομακρυνθοῦν τα αἴτιά τους, που εἶναι τα πάθη (με κυρίαρχο τον ἐγωισμό) και οἱ δαίμονες. Αὐτά βέβαια (τα πάθη και οἱ δαίμονες) δεν ἀπομακρύνονται με χάπια οὔτε με ἠλεκτροσόκ, ἀλλά με το μυστήριο τῆς Γενικῆς Ἐξομολόγησης (ὁ ἄνθρωπος πρέπει να ἐξομολογηθεῖ με εἰλικρίνεια τα ἁμαρτήματα ὅλης του τῆς ζωῆς, τα κύρια γεγονότα που την σημάδεψαν, καθώς και το πῶς ἐκεῖνος τα ἀντιμετώπισε) ὅπως δίδασκε ὁ θεοφώτιστος Ἅγιος Πορφύριος.
Ο Ἅγιος Παΐσιος ἐπίσης, «ενώ συνιστούσε στους ασθενείς να συμβουλεύονται χριστιανούς ιατρούς - «διότι τους φωτίζει ο Θεός» κατά το λόγιό του - είχε εκφράσει επανειλημμένως την απαρέσκειά του προς τα «ψυχολογικά» βιβλία, αλλά και προς αυτή την ίδια την «ψυχολογία» και την «ψυχιατρική» η οποία ασκείται από επιστήμονες και ιατρούς, οι οποίοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής, όπως δέχεται αυτήν η θεολογία της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας.
Όντας ο ίδιος βαθύς γνώστης, Χάριτι Θεού, του μυστηρίου της ενοικούσης στον άνθρωπο λογικής και νοεράς ψυχής, των φυσιολογικών αλλά και των παθολογικών εκδηλώσεών της, στενοχωριόταν και υπέφερε πολύ, όταν έβλεπε τις βαριές αστοχίες και τα λάθη στην αντιμετώπιση των ασθενών αυτών, τα οποία είχαν σοβαρότατες συνέπειες για τον ασθενή και το περιβάλλον του.
Δεδομένου δε ότι οι πλείστοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι της ψυχιατρικής θεωρούν ότι τα «ψυχικά φαινόμενα» έχουν μόνον βιολογικό υπόβαθρο –θεώρηση, η οποία συνιστά άρνηση της ύπαρξης άυλης, νοερής και λογικής ψυχής στον άνθρωπο- ήταν πολύ επιφυλακτικός ή αρνητικός για πολλές «θεραπείες» που εφάρμοζαν οι προαναφερθέντες ψυχίατροι.
Ο Ἅγιος θεωρούσε ότι τα αίτια των περισσοτέρων ψυχικών ασθενειών είναι πνευματικά και ότι τα «ψυχοφάρμακα» δεν θεραπεύουν, αλλά έχουν μόνον κατασταλτικό χαρακτήρα, και ότι είναι δυνατόν να χρησιμοποιούνται με φειδώ σε περιπτώσεις πασχόντων «ψυχασθενών», έως ότου καταστή εφικτή η επικοινωνία με αυτούς». [8]
Κατόπιν ἡ συμβολή τοῦ μυστηρίου τῆς Γενικῆς Ἐξομολόγησης εἶναι καθοριστική γιά τήν ὁριστική καί ὁλοκληρωτική ψυχική-πνευματική θεραπεία μέ τήν Θεία Χάρη.
Εἴθε να παύσει ὁ ἀποπροσανατολισμός τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου που τείνει να ὑποκαταστήσει τόν Πνευματικό με τον ψυχίατρο και τον ψυχολόγο ἀναζητώντας μάταια την ψυχική του θεραπεία ἐκεῖ που δεν ὑπάρχει.
Ἡ θεραπεία ὑπάρχει μόνο στο ἀληθινό Ψυχ-ιατρεῖο, την Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία και παρέχεται δωρεάν ἀπό τον Ἰατρό τῶν ψυχῶν και τῶν σωμάτων μας τον Κύριο Ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό.
Άγιος Παΐσιος & Άγιος Πορφύριος
Ὁ ἀποπροσανατολισμός τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου
(ψυχίατρος ἤ Πνευματικός;)
Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης
Βιβλιογραφικές αναφορές:
[1] Από το βιβλίο "Απόσταγμα πατερικής σοφίας", Είκοσι πνευματικά κεφάλαια βασισμένα σε κείμενα του οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (σελ. 40) http://agioritis.pblogs.gr/2011/03
[2] Γέροντος Παϊσίου, Γ7. Προς Βασίλειον,Τίμιος Σταυρός 23/7/1977, στό Ψυχολογία - Βιβλία ψυχολογίας καί «ψυχολογικά» προβλήματα (Γέροντας Παΐσιος),http://hristospanagia3.blogspot.com/2010/09/blog-post_1291.html (Από το βιβλίο: «ΚΕΙΜΕΝΑ-ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Γέροντος ΠΑΪΣΙΟΥ του ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 1924-1994», ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, Θεσσαλονίκη 2009, ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΖΟΥΡΝΑΤΖΟΓΛΟΥ ΕΠΙΣΜΗΝΑΓΟΣ Ε.Α.)
[3] Γέροντος Παϊσίου ‘’Επιστολές’’ α’ έκδοση 1994, σελ. 102-103. Σημειώνω, εδώ, ότι πρόκειται για κείμενα που ο ίδιος ο γέροντας έγραψε με το χέρι του, κι αυτό έχει σημασία. (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Σωτήρη Αδαμίδη:Θεραπευτική των πατέρων & ψυχανάλυση, Ε Κ ΔΟ Σ Ε Ι Σ ΑΘ. ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ).
[4] Γέροντος Πορφυρίου ἱερομονάχου, Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, Ἐκδόσεις Ἡ Μεταφόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι, ἐμπεριεχόμενο φυλλάδιο, σελ. 12.( Στό ἑξῆς Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη).
[5] Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη καί http://hristospanagia3.blogspot.com/2010/11/5-video.html
[6] Τούς ἀποκαλοῦσε ἔτσι («λεγόμενοι ψυχίατροι») διότι ὁ ἀληθινός Ψυχίατρος (Ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας εἶναι μόνο ὁ Κύριος).
[7] Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη σελ. 16 καί http://hristospanagia3.blogspot.com/2010/11/5-video.html
[8] Γέροντος Παϊσίου, Γ7. Προς Βασίλειον,Τίμιος Σταυρός 23/7/1977, στό Ψυχολογία - Βιβλία ψυχολογίας καί «ψυχολογικά» προβλήματα (Γέροντας Παΐσιος),http://hristospanagia3.blogspot.com/2010/09/blog-post_1291.html (Από το βιβλίο: «ΚΕΙΜΕΝΑ-ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Γέροντος ΠΑΪΣΙΟΥ του ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ 1924-1994», ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, Θεσσαλονίκη 2009, ΝΙΚΟΛΑΟΣ Α. ΖΟΥΡΝΑΤΖΟΓΛΟΥ ΕΠΙΣΜΗΝΑΓΟΣ Ε.Α.)Πηγή: Κύριος Ιησούς Χριστός
https://logosfotos.blogspot.com/
